Hard as Iron

[Arcybiskup z Canterbury]

Maciej spojrzał na nią z podniesioną brwią. - Nie jestem koniem, spokojnie. Wiem, że mam prowadzić. - Kilka razy obrócił mapę i pogładził się po brodzie.

- Z moich obliczeń wynika, że trzeba iść... - odwrócił się kilka razy, wgapiając się w mapę i z palcem wycelowanym przed siebie -... Tam! - wskazał drogę do lasu.

[Mephisto The Undying]

- Może spotkamy stalową mordę. - powiedziała patrząc na las. - No to idziemy. - powiedziała ruszając. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ciekawe, czy pan Osbourne wróci jeszcze kiedyś, czy też został permanentnie zeżarty, tak jak plotki mówią...- zaczał Maciej.

[Mephisto The Undying]

- Nie kracz. Poza tym Ozzy to raczej twarda sztuka, wątpię by Książę Ciemności padł tak łatwo. - odpowiedziała. - Tak z ciekawości. Czemu chcesz ze mną iść? 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Czemu? - zapytał, patrząc na Sigrun oczami spaniela. W zasadzie Maciej chyba zawsze miał taki wzrok. - Bo w końcu mam okazję zrobić coś w miarę ambitnego. No i dawno nie praktykowałem robienia komuś z dupy pogo - wzruszył ramionami.

[Mephisto The Undying]

- No to wiele wyjaśnia... - stwierdziła. - Ale łatwiej chyba zrobić komuś z dupy podjazd dla ciężarówek niż pogo. - dodała. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Niekoniecznie... Tu wszystko jest możliwe - odpowiedział Maciej. Droga leśna ciągnęła się i ciągnęła bez końca, aż kilka godzin później zapadł zmrok i zrobiło się chłodno.

- Taa... To co, zatrzymujemy się tutaj?

[Mephisto The Undying]

- Spoko. - odpowiedziała, - Przydało by się ogień rozpalić w miarę możliwości. - dodała rozglądając się. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jasne. - Maciej pozbierał gałęzie z miejsca wokół siebie, otoczył je kamieniami i wyjął z pokrowca gitarę. - To świetnie służy do rozpalania ogniska. Chcesz?

[Mephisto The Undying]

- Nie wiem jak to tutaj działa, ja nigdy nic nie podpaliłam gitarą. - stwierdziła biorąc gitarę. - Jakiś specjalny rytm czy cokolwiek wystarczy? - zapytała. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zagraj solówę - podpowiedział. - Cokolwiek, byleby tylko zagrać. - Gdzieś z góry zahuczała sowa, niszcząc idealną ciszę, która dotychczas panowała.

[Mephisto The Undying]

- Spoko... - powiedziała. - Ciekawe jak to zadziała... - mruknęła do siebie i zaczęła grać Lightning Strike Twice. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Po chwili przez struny zaczęły przepływać wyładowania elektryczne, aż kilka iskier spadło na ognisko. Było ich coraz więcej i więcej, aż w końcu, za którymś razem gałęzie zajęły się ogniem.

- Tak to działa.

[Mephisto The Undying]

- Może następnym razem zagram Flesh Storm to pójdzie szybciej, - zażartowała. - Ciekawe, przyznaje. Ale chyba na razie zostanę przy staromodnych metodach. - Stwierdziła kładąc miecz na ziemi. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jak tam sobie chcesz. A właśnie, a propos chcenia czegokolwiek... Chcesz kanapkę? - zapytał.

[Mephisto The Undying]

- Ta, chętnie coś zjem. - odpowiedziała. - Jak ty się tu znalazłeś? W sensie w tym świecie. - zapytała. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie pamiętam. Pamiętam tylko tyle, że dostałem nieźle w łeb. I obudziłem się na kacu, chociaż nic poprzedniego wieczoru  nie piłem. Oprowadzał mnie Robert Plant, rozumiesz? Sam Robert Plant! - rzekł Maciej i ożywił się.

[Mephisto The Undying]

- Nieźle... chociaż ja bym wolała Roba Halforda. - odpowiedziała. - Chociaż i tak miałam niezłe powitanie. - dodała. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie podzielasz mojego entuzjazmu... A kto ciebie oprowadzał? Lita? - zapytał, przysuwając się trochę do ogniska.

[Mephisto The Undying]

- Na początku był Ozzy ale później Lita. - odpowiedziała i wzięła gryza kanapki. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- A więc to tak... O, właśnie. Spojrzę na mapę. Może jutro wydarzy się coś ciekawego... - stwierdził. Milczał przez kilkanaście kolejnych minut, wgapiając się w mapę ze zmarszczonym czołem. - Musimy przejść przez jakąś przełęcz chyba, a potem to się zobaczy. Tymczasem ja idę spać - rzekł i zrobił tak, jak zapowiedział.

[Mephisto The Undying]

- No to dobranoc, - mruknęła, dokończyła kanapkę, podłożyła sobie kurtkę jak poduszkę pod głowę i położyła się, po chwili zasnęła. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Sigrun i Maciej zostali obudzeni przez ogromne krople deszczu, które pojawiły się bardzo szybko i niemal bez zapowiedzi. Chłopak wstał, przeciągnął się i spojrzał na zegarek.

- Jest piąta, idziemy? - zapytał po rozbudzeniu Sigrun.

[Mephisto The Undying]

Sigrun otwarła oczy. Zamrugała kilka razy. - Która kuźwa? - podniosła się. - Czemu jest tak wcześnie... a ja nie śpię? - zapytała samą siebie. - Ach, no tak deszcz... - mruknęła wstając. - Ta, chodźmy. W deszczu nie da się spać. - powiedział. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Maciej przytaknął i wrócili oboje na ścieżkę, krzyżującą się z inną ścieżką. Niewiadomo skąd, przez prostopadłą drogę zaczęły przebiegać owce. Stado owiec. Mrowie owiec, gnane przez otyłego gościa w skórze, na czarnym motorze. Darł się i mówił nieładne słowa.