Skocz do zawartości

Królewskie Antyprzygody [Seria][NZ]


Kredke

Recommended Posts

   Jak się spodziewamy powrotu wielkiego koszmaru Equestrii, przedwiecznego zła, niegodziwej i przeraźliwej potworzycy, która nieomal nie sprowadziła na świat wiecznej nocy i potępienia? Spodziewamy się wybuchów! Furii! Złości i nienawiści do wszystkiego co żywe! Latających dookoła błyskawic, a także knucia planów od samego powrotu i bezpośredniego starcia z jedyną zdolną zagrozić jej istotą.

 

   I faktycznie. Na początku pożerająca dusze dzieciom, jeżeli te nie dostarczą jej cukierków zła alikornica pojawia się przed starym zamkiem razem z hukiem i błyskawicą. Ogarnięta jest furią, krzyczy ze złości, a wszystkie zwierzęta w lesie Everfree uciekają gdzie popadnie, płytki pod okutymi kopytami pękają, a złość w niej tylko narasta...

 

   Tylko... Skąd w tym wszystkim wzięły się łzy, przepełnione tak wielkim żalem że aż pęka pod nimi posadzka?

  • +1 1
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 months later...

Szanowni Państwo, moi drodzy, nim przejdziemy dalej, pragnę wygłosić małe oświadczenie!

 

Do autora tejże zacnej produkcji, @Kredke, a także do wszystkich zainteresowanych pisarzy, czytelników oraz komentatorów!

 

Ponieważ sytuacja jest kryzysowa, a czas nagli, pragnę z góry bardzo, ale to bardzo przeprosić za to, co zaraz zakomunikuje, zaznaczając, iż jest to w całości wina tego, że pod względem taktyki, strategii, centralnego planowania i tym podobnych, jestem totalnym analfabetą, przez co przeznaczyłem zbyt dużo czasu na zbędną robotę, ograniczając sobie pole manewru. W związku z powyższym oznajmiam, że powróciwszy do "Królewskich Antyprzygód", ze względu na zbyt długą zwłokę i zaniechanie ciągłości komentowania, postanowiłem zaserwować od razu "Królewskie Antyprzygody" vol. II oraz "Królewskie Antyprzygody" vol. III

 

Niestety, sytuacja sprawiła, że zostałem zmuszony zrezygnować z indywidualnych wstępów, a także zapowiedzianych Top3. Ukażą się one w... DLC, które wydam później :celgiggle:

 

Lecimy!

 

 

„Kryzys”

Jedenasty odcinek to głównie dialog między królewskimi siostrami, zwieńczony skromnym opisem, zawierającym w sobie wyjaśnienie tytułu historyjki i od razu powiem, że w tym przypadku kompozycja ta zdała egzamin na piątkę (skala studencka). Jeden z lepszych przykładów potęgi, która drzemie w formie drabble'a – prosty, ale przez to błyskotliwy pomysł, który, dzięki oszczędności słów, zostaje zrealizowany tak, by zmaksymalizować przekaz i utkwić w pamięci czytelnika. Myślę, że tak jest właśnie i tym razem.

 

Coś więcej niż sympatyczna komedia i przedstawienie księżniczek w nie aż tak typowej sytuacji. Od czego by tu zacząć? Przede wszystkim fantastyczna rola dla Luny oraz kreacja, która nie tylko bawi i nastraja pozytywnie, ale jednocześnie wypada bardzo serialowo, zaś geneza opisywanej interakcji sięga początków serialu i w tym sensie jest to kolejne rozwinięcie oryginalnej fabuły. Stąd znajome wrażenie, jak gdyby była to usunięta scena, jakiś short, bonus dołączony do kolekcjonerskiego wydania DVD. Bardzo mi się to podobało ostatnim razem i bardzo się podoba teraz.

 

Na kreację Luny składa się królewskie słownictwo, jakim się posługuje, co wypada zarówno wiarygodnie, jak i przekomicznie, w zestawieniu ze zmęczoną niekończącymi się pytaniami Celestią. W ogóle, w zaledwie kilka zdań autorowi udało się sprzedać nam tę ciekawską Lunę, która, dowiedziawszy się o ananasie w pizzy, natychmiast ogłasza dekret, który de facto oznacza zagładę tegoż owocu. No i może warzyw. Zależy. Ciasto to się zawsze zrobi, poszerzy się pola, nastawia wiatraków, nowych kurzych ferm, extra sery jakoś się znajdzie, to będzie ok, ale czy na planecie zostanie dość miejsca, by uprawiać ananasy, pomidory, w ogóle inne warzywka, grzybki? Przecież Luna ogłosiła, że ma to być pizza z ananasem, a skoro tak, możliwości personalizacji pizzy pozostają bardzo szerokie. Tak, to zdecydowanie wielki, ananasowy kryzys i zagłada tych owoców.

 

Aż się boję co będzie, gdy Luna odkryje ptasie mleczko, kebab, Crêpes Marcie, desery lodowe, a w końcu pewnie i gry wideo, mangę i anime. Chyba nadchodzą wielkie zmiany społeczne i kulturowe :D

 

Tekst jest napisany bardzo dobrze, nie znajduję w formie niczego, do czego mógłbym się przyczepić. Znakomita robota, czytało mi się to przesympatycznie i lekko. Nie zabrakło serialowego klimatu oraz przyjemnych w odbiorze kreacji księżniczek, zaś pomysł, choć prosty, zrealizowany został po prostu świetnie. Nawet, jeżeli w tym rozdaniu drabble ten jakimś cudem nie zajmie podium, na pewno pozostanie mi w pamięci jako odcinek wyróżniony.

 

 

„Wywiad”

Tekst na prawie 3,5 zwykłego drabble'a (no bo 333 słowa), opis dość intrygujący, no to czytamy. No cóż, niestety forma, choć nadal bardzo solidna i ciesząca oko czytelnika, nie ustrzegła się przed kilkoma problemami.

 

Cytat

„(...) uwolnili Celestię i Lunę, oraz Cadance, i wraz z nimi odnieśli zwycięstwo. ”

 

Dlaczego nie napisać po prostu: „uwolnili Celestię, Lunę oraz Cadance, z którymi odnieśli zwycięstwo”? Mniej spójników (oszczędność słów, choć zważywszy na to, że tekst nie miał mieć formy drabble'a jest chyba pozbawione sensu, ale co tam), no i nie trzeba kombinować ze zbyt wieloma przecinkami.

 

Hm, od kiedy Celestia i Sombra są... >spogląda na tagi< Aha, rozumiem. Dobra, nieważne.

W sumie, czy tylko mi się wydaje, że Storm King nagle ginie gdzieś między wierszami i z piątki robi się czwórka zjednoczonych złoczyńców, z czego później dwoje z nich się wyłamuje?

 

Cytat

„Królowa, na prośbę  – o dziwo! – księżniczki Cadance, (...)”

 

Podwójna spacja.

 

Cytat

„(...) gdzie rozpoczęto wielki program ocieplania wizerunku Podmieńców, oraz ich integracji z mieszkańcami Equestrii. ”

 

Co przed „oraz” robi przecinek?

 

Cytat

„Dumna królowa odrzuciła propozycję Thoraxa, chcącego by Chrysalis objęła ich ponownie swoją władzą. Ich spotkanie, z początku bardzo ciężkie i, o mały włos nie zakończone katastrofą, zakończyło się jednak sukcesem i „nowe changelingi” aktywnie brały udział w dostosowywaniu się „starego” roju do jego nowej roli.”

 

Przed „by” czegoś brakuje no i powtórzenie („zakończone”).

 

Niby nic, ale rzuca się w oczy. A samo opowiadanie? Ciekawe alternatywne uniwersum, kompatybilne prawie ze wszystkimi sezonami, co daje szersze pole manewru. Ekspozycja, którą raczy nas autor, wypada barwnie i serialowo, w sensie, a co by było, gdyby X i Y się zreformowali i zmienili stronę. Przyznam, że czytało mi się to przyjemnie, a miarę pokonywania kolejnych fragmentów, zbliżamy się do zakończenia, które jest czym więcej jak przeniesieniem jednego z kultowych, słynnych wywiadów na realia kucykowe, postacie, które zostały obsadzone w poszczególnych rolach, chyba nie mogły być lepiej dobrane. I to właśnie dlatego, choć tekst ten słyszałem z milion razy, ta komediowa puenta nie zepsuła mi wrażeń (to znaczy, nie sprawiła, że tekst wybrzmiał wtórnie) i nawet mi podpasowała.

 

Ostatecznie, wyszedł z tego całkiem sympatyczny, zabawny i luźny kawałek tekstu, no i jak na dopiero dwunasty odcinek, zostaliśmy uraczeni niejedną nową twarzą, co po prostu cieszy. Fajnie przeczytać cokolwiek o Cozy Glow, czy Chrysalis, jest to odświeżenie utartego księżniczkowego kanonu, któremu została poświęcona niniejsza seria, co na razie jeszcze nie było aż tak potrzebne, ale z drugiej strony, dzięki temu jest to coś zaskakującego. Zacieram zatem ręce i czytam dalej.

 

 

„Gazeta”

Powrót do klasycznej obsady, a do tego kolejna komedyjka, tym razem rozpisana na więcej niż dwa droubble. Czy też na dwa droubble i jednego dribble'a z hakiem. Nie to, by nietrzymanie się założonej formy jakoś szczególnie m przeszkadzało, lecz skoro autor zdecydował się traktować ją z dosyć dużym dystansem (na co wskazują dysproporcje między dłuższymi odcinakami, a regularnymi drabble'ami czy droubble'ami, tudzież stosunek w ilości poszczególnych tekstów), wówczas nurtuje mnie pytanie, po co zatem w ogóle było cokolwiek rozpisywać na 100 słów, zamiast od razu zadeklarować krótkich, acz nieregularnych form? Przychodzi mi do głowy kilka odcinków, między innymi „Pieśń o upadku” czy „Miłość rośnie wokół nas”, które mogłyby dużo skorzystać, gdyby tylko nie były ograniczone limitem słów...

 

No, ale chyba nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Ale czy znalazły się błędy, nad którymi można by, może nie zapłakać, ale po prostu się pochylić?

 

Cytat

„Ku, zdziwieniu mieszkańców, tym razem należał on do Celestii.”

 

Widzę o jeden przecinek za dużo, plus twarda spacja po zdaniu.

 

Cytat

„(...) odpowiedziała spokojnie Luna podnosząc głowę znad sterty papierzysk. Pani Nocy dzielnie pomagała Celestii walczyć z biurokracją, i gdyby nie jej pomoc, mogłoby być nieciekawie. ”

 

Gdyby ten przecinek przed „i” stamtąd zabrać i dać przed „podnosząc”, byłoby git.

 

Cytat

„– Leżał tam niemal tysiąc lat! – broniłą się Luna.”

 

Niepotrzebny ogonek, powinno być: „broniła”.

 

Cytat

„ (…) zanim byś doszła do talerza na którym leży!.”

 

Brakuje przecinka, no i ta wykrzykniko-kropka na końcu nie wygląda dobrze.

 

Cytat

„Gazeta ze świstem przecięła powietrze zderzając się z głową Pani Nocy.”

 

Brakujący przecinek.

 

Cytat

„Myślisz że nie wiem komu go wysłałaś?”

 

Brakujący przecinek 2.

 

Cytat

„– Wiesz, że Chrysalis jest potrzebna by zachować równowagę sił i harmonię w Equestrii?”

 

Brakujący przecinek 3.

 

Na tym etapie odpuściłem sobie co niektóre tego typu wpadki, ale generalnie miałem zamysł, by domknąć trylogię.

 

W każdym razie, tekst to był lekki i zabawny, co pomimo dopiero trzeciego w tym rozdaniu odcinka sprawia, że pisząc niniejszy komentarz, czuję się troszkę jak zdarta płyta. Kredke nie zawodzi i póki co utrzymuje stały, całkiem dobry poziom, gdzie elementy serialowe przeplatają się z jego autorskimi, humorystycznymi wizjami księżniczek po godzinach/ kiedy nikt nie patrzy, od czasu do czasu serwując alternatywny spin na znane postacie oraz niej lub bardziej nietypowe wątki, gwarantując czytelnikowi przyjemną rozrywkę. Co mnie nieco zmartwiło, to gęstsze występowanie błędów interpunkcyjnych, niż zwykle, co mimo wszystko nie pozostało obojętne moim oczom. Stąd wydaje mi się, że sporo by pomogło, gdyby po prostu w tekstach dało się pozostawiać sugestie.

 

W każdym razie, motyw jakoby brak Podmieńców zakłócił równowagę w przyrodzie wydał mi się przemiodny, jeszcze bardziej spodobała mi się sugestia dlaczegóż to – no bo jeżeli Podmieńce będą mieli własny program kosmiczny, wówczas powstanie groźba, że prześcigną w czymś księżniczki Equestrii, a to doprowadzi do zaburzenia równowagi w tym sensie, że Equestria nie będzie już hegemonem i napatoczy się jaką nisza, którą wypełni dziurawa niczym ulubiony serek Chrysalis. Łapiecie? Bo Podmieńce mają dziury w ciele i wypełniają sobą luki?

 

No cóż, do poczucia humoru Pani Nocy wiele mi brakuje, niemniej był to kolejny drobny szczegół, który poluźnił atmosferę jeszcze bardziej, ukazując jedną z władczyń od takiej bardziej infantylnej strony – w sensie, wzięła coś bez pytania, przesłała, zadrwiła sobie, narobiła kłopotów i zupełnie się tym nie przejmuje. Sposób, w jaki karci ją starsza siostra (niczym matka/ wychowawczyni/ facetka od wuefu) również wypada zabawnie i ubarwia całość. Mimo wielu (jak na taką rozpiętość tekstu) niedoskonałości w formie, przyjemny i całkiem dobry tekst, który bawi i pociesza w ciężki, nieciekawy dzień. A to chyba najważniejsze w pisaniu/ czytaniu fanfikcji.

 

 

„Odwet”

Kolejny nieco dłuższy odcinek i powrót Chrysalis. Zdaje się, że jedyna słuszna królowa Podmieńców na dobre zagościła w gronie stałej obsady „Królewskich Antyprzygód”, co mnie osobiście bardzo się podoba. Jakkolwiek uważam, iż z biegiem czasu stała się Friezą serialu o kolorowych kucykach i tak bardziej przepadam za nią niż za Thoraxem, no i czego by nie wymyślił Toriyama, bądź Toei, Friezę nadal uwielbiam, więc to chyba naturalne, że z Chrysalis jest u mnie podobnie. Zatem już na starcie mi się podoba, jakby fakt, iż jest to bezpośredni sequel poprzedniego opowiadania nie wystarczył, by mnie przekonać. Wzrost oczekiwań powoduje lekki dreszczyk, niczym obliczenia wytrzymałościowe, zatem nie przedłużajmy i sprawdźmy „czy wytrzyma”.

 

Cytat

„Z impetem uderzyła o ziemię wzbijając chmurę pyłu (...)”

 

Cytat

„(...) jednak uparła się by spaść dokładnie w tej lokalizacji (..)”

 

Cytat

„Chityna powoli stygła przyjmując ciemno wiśniową barwę.”

 

Początkowo doskwiera brak przecinków w paru miejscach, potem chyba jest już ok. No i cóż, o ile opowiadanie na końcu okazało się kolejnym żartem, w którym motywem przewodnim był plot/ zadek/ cztery litery, o tyle próba wyobrażenia sobie ostatniej sceny zbiła wszelkie wrażenie wtórności, jakie mógłbym mieć. Eksplozja śmiechu, Luna otwierająca oczy, po czym następuje błyskawiczna przemiana w Nightmare Moon oraz odebranie Celestii narzędzia tortur gazety i atak na żłopiącą sobie w najlepsze herbatkę Chrysalis, wszystko w kreskówkowym stylu, w pełni wystarczyło, abym się uśmiechnął i mógł zarazem przyznać, iż sequel spełnił oczekiwania.

 

Kolejny niedługi, lekki jak piórko, ale jakże przyjemny, sympatyczny i rozweselający odcinek, godny sequel „Gazety” i po prostu niezły tekst, który warto było przeczytać. Z formą było nieco lepiej, co również cieszy, no i cóż więcej mogę powiedzieć? Rzućmy okiem na trzecią część tejże trylogii i jak się to wszystko skończy. Ale już teraz powiem, że zwieńczenie „Odwetu” w pełni mnie satysfakcjonuje i nie sądzę, aby dało się wnieść cokolwiek jeszcze do tegoż wątku. Aczkolwiek nie zdziwię się, gdy autor zaskoczy, toteż bez zbędnych ceregieli przechodzę do kolejnego odcinka - „Miłości”.

 

 

„Miłość”

OK, powiem bez ogródek – to opowiadanie było... dziwne. W sumie, nawet nie wiem czemu, ale po namyśle chyba mogę wskazać dwie rzeczy, które są za to odpowiedzialne.

 

Po pierwsze, zaobserwowałem dosyć niespodziewaną zmianę klimatu, bo zaczyna się w stylu poprzednich odcinków, a potem, im dalej brnie rozmowa między bohaterkami, tym robi się poważniej, powiedziałbym nawet że deczko filozoficznie, czemu ostatecznie towarzyszy coś kojącego, ale i wzbudzającego nadzieję. Zresztą, tłumaczenie Chrysalis ma całkiem dużo sensu i trudno jej odmówić racji w wielu aspektach. W ogóle, spodobała mi się jej inna kreacja. A scenka z przemianą w wąsacza oraz tekst o ośmiuset bitach i iluś tam jakach, które czekają na tę posadę, czysta RE-WE-LA-CJA :D Naprawdę, taka mała rzecz, a jak potrafi urozmaicić, jak cieszyć.

 

Po drugie, relacja między bohaterkami została nakreślona w taki sposób, że nie potrafię pozbyć się wrażenia, jakoby między nimi autentycznie była jakaś chemia. Sam nie wiem, zupełnie jakby była między nimi jakaś niezałatwiona sprawa, jakiś bagaż emocjonalny, którego wcześniej Nightmare Moon przed nią nie zdradziła, a może po prostu tak mi się zdaje po tym, jak Chrysalis tłumaczy dlaczego zostawiła Podmieńców na księżycu, a sama powróciła do Equestrii, skąd się bierze prawdziwa miłość i jak się to miało w przypadku Celestii, gdy jej młodsza siostra tkwiła na wygnaniu itd.

W ogóle, trudno się nadziwić jak z prostego, komediowego motywu, opartego na zadzie Pani Dnia, udało się autorowi zrobić coś poważniejszego, na swój sposób przejmującego, co jednocześnie wypada nieco dziwnie, ale także intrygująco. Nie spodziewałem się zastać takiej oto mieszanki w ramach „Królewskich Antyprzygód”, ale po namyśle przyznaję, że... to świetna sprawa. Coś innego. Niespodziewanego, a jednocześnie prostego w formie oraz realizacji.

 

Ano, forma. Oczywiście, nie mogło być tak różowo.

 

Cytat

„Kucyki wyległy z domów patrząc na widniejące na niebie cuda.”

 

Gdzie się podział przecinek?

 

Cytat

„Dysząc ciężko usiadła obok, leżącej na ziemi i trzymającej się za głowę, królowej.”

 

O, znalazł się. Jest między „głowę”, a „królowej”. A ten wcześniejszy powinien być po „ciężko”.

 

Cytat

„– Już się zmęczyłaś? – z pomiędzy kopyt rozległ się śmiech. Chrysalis wstała i ostentacyjnie otrzepała się z pyłu.”

 

Spomiędzy, nie „z pomiędzy”!

 

Cytat

„Nie, podszytego strachem sztucznego uczucia, ale tej prawdziwej, jedynej w swoim rodzaju.”

 

Przecinek po „nie” jest zbędny.

 

Cytat

„Spojrzała swoimi, wielkimi oczami na królową.”

 

Podobnie tutaj.

 

Cytat

„Pani Nocy przeniosła wzrok na, coś co jeszcze poprzedniej nocy było jej księżycem.”

 

A ten przecinek deczko się pospieszył, nie po „na”, ale po „coś”. No i samotna spacja po zdaniu. Zresztą, nie tylko tym.

 

Zatem ponownie, forma mogłaby zostać lepiej dopracowana. Nie jest to wiele, ale rzuca się w oczy. Nie przeszkadza w czytaniu, ale nie daje po sobie zapomnieć. No i w sumie nie widzę powodów, by owe błędy odpuszczać, bo nie ma ich tak wiele i nie przeszkadzają, nie są też aż tak poważne (poza jednym ortem). Przeciwnie – właśnie dlatego, że to proste sprawy przecinkowe, zaś sam tekst do najdłuższych nie należy, nie rozumiem, dlaczego błędy te wciąż są w fanfiku.

 

W każdym razie, jak „Odwet” okazał się godnym sequelem, tak „Miłość” wypadła niczym nie tylko godne, ale i na swój sposób nietuzinkowe zwieńczenie trylogii, gdzie nie zabrakło ani pocieszności, głównie w wykonaniu królewskich sióstr, ani transformacji, ani świeżych, nietypowych kreacji oraz relacji, gdzie przoduje królowa Chrysalis. A klimat? Nie brakuje go w żadnym momencie, chociaż nie da się ukryć, że jest to coś innego, ale to dobrze. W końcu nie samą komedią człowiek żyje, co nie?

 

 

„Boli mnie głowa”

Tak oto rozpoczynamy kolejny mini-cykl w „Królewskich Antyprzygodach”, tym razem, jak oceniam po tagach, z Cadance, Flurry Heart oraz Chrysalis w rolach głównych. Zaraz, zaraz, czy dobrze widzę, że wśród obsady przewinie się jeszcze Sombra? Interesujące, ale jednocześnie ryzykowne. Aczkolwiek, zważywszy na to, że ma to być komedia z pewną domieszką randomu, chyba można na dzień dobry podejść do tego z pewnym dystansem. Lecz z drugiej strony, poprzednie odcinki pozostawiły po sobie tak dobre wrażenie, że jednak mam pewne obawy, „czy wytrzyma”. No nic, nie uprzedzajmy faktów.

 

Opowiadanie okazuje się dłuższe od poprzedników, wydaje mi się, że gabarytowo celuje w okolice „Betelgezy” tudzież „Nowej nadziei”, czyli pełne odejście od formy drabble'a, czyli fanfik nieskrępowany. Pod względem formy, widać poprawę i to sporą, chociaż gdzieniegdzie nadal przewijają się drobne błędy interpunkcyjne, np.:

 

Cytat

„I choć mimo, niewątpliwego talentu, jaki posiadał, oraz pomocy ze strony Twilight Sparkle, nauczenie się tego zaklęcia zabrało mu kilka tygodni.”

 

Ale tym razem tego typu rzeczy przewijają się sporadycznie i chyba je pominę. Zresztą, ile można pisać o przecinkach? Entuzjaści tychże znaków odpowiedzą zapewne: „WIECZNIE!”, ale chciałbym przejść do treści, która jest... ciekawa, fajna w odbiorze i dość zróżnicowana jak na pięciostronicową fanfikcję, aczkolwiek nie zaskakuje niczym nowym. Znajomy schemat, w którym główny bohater jest napalony, ale partnerka nie chce, więc ten szuka sposobu jak temu zaradzić, co przy okazji powoduje splot mniej lub bardziej absurdalnych wydarzeń, w wyniku których wszystkim się odechciewa albo następuje zmiana miejsc, niczym w bajce o żurawie i czapli.

 

Niemniej, autor zrealizował wszystko z umiarem, bez przesady i w sumie dość logicznie, w związku z czym wrażenia z lektury okazują się pozytywne. Sporo pamiętnych scen, czy wstawek, takich jak chociażby samodzielny Shining Armor, który jest samodzielny, zaliczanie kolejnych knajp, na odnalezieniu Pegazopiryny oraz (nie)szczęśliwe zakończenie. Troszkę tego jest, a sprawne tempo sprzyja płynnej lekturze, przez tekst brnie się bezstresowo, chociaż... nie jest już tak zabawnie. Nie chcę powiedzieć, że została tu popełniona czysto rzemieślnicza robota, bo tak nie jest, ale w tym samym czasie trzyma się mnie przeświadczenie, że można było po autorze oczekiwać więcej. Zatem jest po prostu solidnie, klimatycznie, sprawnie niczym w komedyjkach o napalonym kwiecie amerykańskiej młodzieży, miejscami sympatycznie i bardziej imprezowo, gdzie indziej niby spokojniej, ale wciąż prędko i z werwą, tyko zabrane razem nie pozostawia spodziewanego, bardzo dobrego wrażenia, a jedynie dobre.

 

Mimo wszystko, syty odcinek, wciągające otwarcie nowej mini-serii, gdzie nie brakuje humoru, komiksowości czy też przyjemnych szczegółów, które urozmaicają treść i które zapadają w pamięci. Czy to lokalny rarytas, czy też sposoby na ból głowy, a może nazwy kolejnych knajp, obok tego nie przechodzi się obojętnie. Plus niezły cliffhanger. Sprawdźmy zatem co nas czeka w kolejnych odcinkach, jednoczesnych kontynuacjach „Antyprzygód” oraz... tetralogii cadancowo-flurryowo-chrysalnej?

 

 

„Śniadanie”

Na samym początku mamy scenkę, która w bezpośredni sposób kontynuuje historię od miejsca, w którym zostawiliśmy ją ostatnim razem, natomiast potem przechodzimy do właściwej akcji sequela i od razu powiem, że było to przeklimatyczne, przemiłe otwarcie, gdzie – nie po raz pierwszy zresztą – nie zabrakło humoru, acz tym razem rzeczy odbywają się na spokojnie, bez pośpiechu, bez dziwnych, losowych rzeczy. Jest to po prostu typowe (Ale czy na pewno?) śniadanie królewskiej pary, które w pewnym momencie nabiera wyjątkowości, gdyż Flurry Heart wypowiada swoje pierwsze słowo. Cóż mogę powiedzieć – przesympatyczny moment, całkiem serialowy, było w tym coś ciepłego i rodzinnego, co mogę tylko pochwalić.

 

A potem Flurry wypowiada swoje drugie słowo i... jeszcze jest ok, podoba mi się. Ale później wyskakuje trzecie i czwarte, no i cały czas wyjątkowości pryska, bo ona gada. W takim razie, autor musi nas szybko zabawić czymś nowym i rzeczywiście, z czwartego słowa przyszłej księżniczki (swoją drogą, znowu „czwórka”, a mnie się znowu przypomina typowa dla Azji tetrafobia) wynika zaskakująca rewelacja, a także niedługa sekwencja z akcją, którą czytało mi się świetnie i choć początkowo byłem dość sceptyczny, to ostatecznie opowiadanie bardzo mi się spodobało. A dlaczego byłem sceptyczny, no bo nagle tempo przyspiesza, kolejne rzeczy po prostu się dzieją, a rezultat w sumie nie wydaje się aż tak satysfakcjonujący, ale z drugiej strony to ciekawy kontrast ze spokojnym, stonowanym początkiem, no i za drugim razem jakoś łatwej mi się to trawiło.

 

Zakończenie stwarza nadzieję na kolejny sequel, który oczywiście powstał i do którego przejdę już niedługo, aczkolwiek kolejne, piąte słowo Flurry Heart wzbudziło jeszcze większe obawy, niż kiedykolwiek wcześnie w tym rozdaniu. Podobnie jak w przypadku poprzedniej mini-serii, po tej drugiej części człowiek czuje się usatysfakcjonowany, stąd dalsze rozwinięcie wydaje się niemałym ryzykiem, ale bez ryzyka nie ma przecież ani zabawy, ani zysku.

 

Pochylając się nieco nad formą, jest naprawdę solidnie, chociaż – a jakże – brakuje kilku przecinków, bądź te znalazły się w niewłaściwych miejscach, poważniejszych powtórzeń nie uświadczyłem (jeśli były, to najwyraźniej wyleciały mi z głowy), generalnie zdania brzmią dobrze, a lektura jest lekka i przyjemna, a tempo, choć za pierwszym razem potrafi zaskoczyć, przy kolejnych czytaniach nie powoduje już zgrzytów, a wręcz komplementuje opisywane wydarzenia. Chyba nie muszę wspominać, że całość wypada na tyle komiksowo/ kreskówkowo, że wszystko, co się dzieje, idzie sobie wyobrazić w wybranej formie, a to zawsze miła, pozytywna rzecz.

 

 

„Drugie śniadanie”

No cóż, no i o ile „Miłość” okazała się ciekawym zaskoczeniem, łączącym w sobie różne rodzaje klimatu, wypadającym dziwnie i intrygująco, o tyle „Drugie śniadanie” wydaje mi się zbędnym rozwinięciem tego, co było solidną historyjką, ponadto, jak tak dłużej o tym myślę, wydaje mi się, że jeżeli cokolwiek zasługiwało na ciąg dalszy, to były to relacje Flurry Heart z Chrysalis. Pierwsze wrażenie po zakończeniu lektury „Drugiego śniadania” było takie, iż opowiadanie powstało po to, by Flurry Heart mogła powiedzieć „SIOMBŁA”. Kilkukrotnie. Raz po raz dokładając do tego ekstra słówka. Tempo leci na łeb, na szyję, ale to akurat nie jest duży problem, gdyż nie jest to przesada, a akcja przypomina nieco krótki komiks. Za to problemem jest konkluzja, gdyż nie dość, że król Sombra został ośmieszony, to jeszcze samo zaskoczenie, ono było takie, że czytanie zakończyłem beznamiętnym „ok”.

 

Myślę, że to mieszanka własnych wyobrażeń o postaci oraz tego, że na tym etapie mam za sobą sporo fanfików Malvagio, gdzie Sombra był konsekwentnie kreowany na postać poważną, mroczną, nawet w jakimś sensie skonfliktowaną, była wokół niego aura tajemniczości, ale i wielkości. I to jest coś, co mi bardzo do jego postaci pasuje i co uwielbiam. Nawet w „Kruchości Obsydianu”, jakkolwiek mało jest tam Sombry, to, co już jest, także kreuje postać władcy, który jest nie tylko władczy, ale także opisany cechami, które wzbudzają respekt, które budują wokół niego aurę wyższości, powagi oraz bezwzględności, a przy tym jest w nim coś takiego, że mimo tych negatywnych cech, ma się wrażenie, że w jego działaniach jest metoda i że powinno mu się powieść, bo tak wypada po prostu... sprawiedliwiej? Sam nie wiem, jest to intrygujący aspekt tejże postaci, a pewnością we właściwych rękach nie jest to ani generyczny, ani pozbawiony głębi, ani też nie taki, którego idzie pojąć od razu.

 

Oczywiście – ja rozumiem, że nie każdy fanfik musi przedstawiać go w podobny sposób i że można sobie pozwolić na odrobinę komedii, niemniej nie wydaje mi się, a zwłaszcza po tym, co już miałem przyjemność czytać, iż jest to odpowiednia postać do tego typu perypetii. Żeby było śmieszniej, to nawet nie jest tak, że jestem jakimś wielkim jego fanem – po prostu w ramach „Drugiego śniadania” doszło do regularnej polewki z króla Sombry, który pojawia się znikąd i który zostaje natychmiast pokonany. Zapewne takie było zamierzenie, ale tak jak Sezon 9 niepotrzebnie przywrócił jego postać, tak i tutaj, po prostu go szkoda. Co gorsza, tempo wydarzeń jest takie, że czytelnik pędzi wraz z kolejnymi wydarzeniami, nie mając czasu nacieszyć się klimatem, którego zresztą bardzo brakuje. Autentycznie pożałowałem dwóch rzeczy.

 

Pierwsza – iż zamiast Sombry nie wystąpił Tirek, czy wręcz Chrysalis, która mogłaby szarżować na Imperium z randomowym „Ha ha, to ja jestem prawdziwą Chrysalis!” na ustach, a ŁYSIALIŚ okazała się wytworem wyobraźni Flurry, który zmaterializował się i zaczął żyć własnym życiem, bo mała znalazła przypadkiem jakiś pradawny artefakt, którym dłuższa obierała ziemniaki. Przy okazji, byłoby to dość niespodziewane i starcie Real Chrysalis i Copy Chrysalis mogłoby być ciekawsze. No i lepiej wpasowało by się w klimaty komediowe, gdyż, jak mówiłem, Chrysalis stała się troszkę takim Friezą tegoż uniwersum.

 

No i druga rzecz – że opowiadanie po prostu nie jest dłuższe. Że nie ma w nim więcej opisów, więcej wymiany zaklęć, no i że tempo nie jest lepiej wyważone, coby czytelnik mógł deko dechnąć i w międzyczasie rozkoszować się kolejnymi akapitami oraz komiksowością tekstu. Choć akurat ten ostatni aspekt nadal nam towarzyszy, przez co całość wypada sympatyczniej. To jednak nie starczy, by „uratować” to opowiadanie, toteż na dzień dzisiejszy, dla mnie wypada ono jak zbędne przedłużenie kolejnego mini-cyklu w ramach „Antyprzygód”. Czy było ono na siłę? Zaryzykuję stwierdzenie, że owszem.

 

 

„Zemsta”

Jednakże, nawet „Drugie śniadanie” nie wydało mi napisane na siłę tak bardzo, co „Zemsta”, o której nawet nieszczególnie wiem, co powiedzieć poza tym, iż jest to dalsze ujmowanie postaci Sombry i robienie z niego budzącego politowanie „złoczyńcy”, co akurat mnie, szczególnie po fanfikach, które czytałem, bardzo nie pasuje i co kojarzy mi się z „Fusion Reborn”, gdzie Frieza był na jednego strzała. Ale już niejeden raz wspomniałem kogo postrzegam za kucykowego odpowiednika tejże postaci i wobec kogo nie ma już niesmaku, bo upłynęło już troszkę czasu. To wcale nie znaczy, że „Zemsta”, jako krótki, komediowy przerywnik jest zła, ba, „Drugie śniadanie” tym bardziej nie jest złe – chodzi mi o to, że po prostu według mnie oba te teksty okazały się zbędnym ciągnięciem dalej wątku i popsuły postać króla Sombry, natomiast wrażenie to wynika głównie z tego, że miałem okazję zapoznać się z niejednym fanfikiem, który podszedł do jego postaci inaczej i na tym etapie po prostu utrwaliła mi się bardzo konkretna kreacja. Co nie oznacza, że nie można grzebać przy tej postaci – można, tylko dlaczego w takim kierunku?

 

Aczkolwiek, „Zemsta” mimo wszystko, spełnia swoje zadanie jako komediowy short, no i bawią drobne niuanse, jak np. Daybreaker wymieniona w ramach wiązanki, którą król ciska na lewo i prawo, no i ogólny wydźwięk. Wciąż, przynajmniej dla mnie, szkoda, że po prostu rzecz nie dotyczyła innej postaci, którą jakoś lepiej bym sobie wyobrażał zastać w takiej oto sytuacji, natomiast, jeśli ocenić to jako kontynuację cyklu, to jednak wyszło to bardzo na siłę. Jakby powstało po to, by Flurry mogła jeszcze troszkę pogaworzyć. Czytanie zakończyłem beznamiętnym „aha”.

 

Tak oto kończy się kolejny mini-cykl „Antyprzygód” no i powiem tak – do „Śniadania” nie mam zastrzeżeń i ogólnie podoba się, „Drugie śniadanie” wydało mi się troszkę na siłę, tempo akcji nieco zbyt prędkie, no i zabrakło jakichś urozmaiceń, które pomogłyby lepiej złapać klimat. Ale choć nie trzeba było, ostatecznie ok, niech będzie. No i nieszczęsna „Zemsta”, która wydała mi się już bardzo na siłę, niby wszystko z nią gra, ale w sumie zbyt wiele nie wniosła (poza informacją, że król przeżył starcie z Flurry) no i ogólne wrażenie było w moim przypadku niezbyt ciekawe – wątek pociągnięty za długo. Skończyłoby się cliffhangerem na „Śniadaniu” i byłoby w porządku. A tak, jest po prostu średnio. Ale to głównie z uwagi na moją specyfikę, jako czytelnika.

 

 

„Pamięć”

Po paśmie humoru, losowości oraz wielkich powrotów znanych i lubianych postaci, autor serwuje nam coś innego, jednocześnie udowadniając, że bez problemu odnajduje się także w innych klimatach – poważniejszych, mroczniejszych, o nieco większym nacechowaniu emocjonalnym. Zwłaszcza pod koniec. Jest jednak pewna kwestia, która mnie nurtuje, a mianowicie jest to skala rzeczy, którą musiała popełnić Celestia, by móc odzyskać siostrę. Konkretnie, chodzi mi o „liczbę ofiar”. Z jednej strony ukazuje to, jak bardzo zależy jej na Lunie, jednocześnie odpowiadając na pytanie stanowiące opis odcinka, z drugiej natomiast, z łatwością wywołuje u czytelnika niedowierzanie, choć nie na takim poziomie, że drapie się po głowie i zastanawia się, czy to, co czyta, jest na serio. Wydaje mi się, że to przez sposób, w jaki Celestia podnosi kill count, by osiągnąć swój cel. Myślę, że gdyby rzecz rozbijała się o kilkukrotne rzucenie skomplikowanego zaklęcia w specjalnie przygotowanej do tego komnacie, na masy wiernych kucyków różniące się liczebnością, wówczas motyw ten wyszedłby dużo, dużo lepiej, miałby w sobie więcej finezji i... tajemniczości?

 

Wydaje mi się też, że taka zmiana nie oznaczałaby konieczności rozpisania się – zwięzłe, konkretne opisy rytuału oraz zaklęcia, przemieszane z bolesnymi wspomnieniami Celestii, związanymi z długimi i żmudnymi przygotowaniami do rzucenia czaru po raz kolejny, jednocześnie każdego dnia zdając sobie sprawę ilu kucykom odbierze ono życie i że niebawem będzie musiała wszystko zacząć od nowa, do skutku... To mogło by być naprawdę coś.

 

Druga sprawa, to dodanie do opowiadania wątku Pear Butter oraz Bright Maca. Przyznam, że gdy ta pierwsza została wspomniana po raz pierwszy, pomyślałem sobie, że to troszkę na doczepkę, ale potem, gdy wątek został rozwinięty (wprawdzie dość skromnie, ale akurat w tym przypadku naprawdę nie potrzeba wiele szczegółów), natychmiast zmieniłem zdanie, aczkolwiek nadal trzymało się mnie lekkie niedowierzanie, że nawet po tylu latach, gdy ma już wystarczającą „liczbę ofiar”, jest skłonna dodać do puli jeszcze parę kucyków. Ale ok, jestem w stanie przymknąć na to oko, gdyż opowiadanie okazało się... bardzo klimatyczne, w ciekawy sposób miksując różne wątki i motywy, głównie elementy SoL-owe, fantastyczne, smutne, nie zapominając o tajemniczości, której jednak mogło w fanfiku znaleźć się więcej, o czym już pisałem. Niemniej, opowiadanie czytało mi się naprawdę świetnie, pomimo tego, że jest dosyć krótkie, mam wrażenie, że znalazło się w nim sporo rzeczy, no i cały czas byłem ciekaw co będzie dalej. Natomiast zakończenie... chyba nie mogło być lepsze. Jest jednocześnie satysfakcjonujące i otwarte. Bardzo mi się podobało i równie dobrze podsumowało treść.

 

Osobiście uważam, że metoda na wykorzystanie tytułowej pamięci, by odzyskać Lunę po powrocie z 1000 letniego bana, mogła zostać opisana inaczej i lepiej, wzmacniając fantastyczną domieszkę oraz atmosferę fanfika. W ogóle, motyw, że Nightmare Moon nie została pokonana pod koniec pamiętnego „Friendship is Magic Part II” i że wciąż siedziała w Lunie, uważam za prosty, ale na swój sposób zaskakujący zwrot akcji i sprawne plot device dla tego fanfika. Fakt, że prowadzi to do zacieśnienia więzi między siostrami, natomiast prawdziwa ostatnia walka z Nightmare Moon nabiera bardziej osobistego znaczenia w kontekście postaci Celestii, dodatkowo ubarwia opowiadanie. Zatem, mimo wszystko, włączając w to pewne niedoskonałości w formie, był to świetny odcinek serii, który nie tylko mnie zaskoczył, ale wciągnął i mam nadzieję, że wątek sióstr będzie kontynuowany, gdyż jest to przy okazji przyjemny dodatek do znanego z pierwszych epizodów lore.

 

 

(Po zakupieniu zawartości dodatkowej do pobrania, w tym miejscu ukaże się podsumowanie oraz Top3 odcinków omówionych w ramach "Królewskich Antyprzygód" vol. II)

 

 

No to lecimy. Odcinek dwudziesty pierwszy, czyli „Narodziny”. Przeczytałem trochę opowiadań na zapas i wiem, że jest to początek kolejnej mini serii w serii, tym razem poświęconej księżniczce Lunie, powracającej z tysiącletniej banicji, na moment przed swoją koronacją. Hm, gdzie ja to już widziałem?

 

Autor szczęśliwie nie koncentrował się na jednym wątku, na wzór starych, klasycznych historyjek takich jak chociażby niedawno przeczytane przeze mnie „Luna Takes a Shower” w polskiej wersji językowej, zamiast tego podszedł do sprawy bardziej ogólnie. Trochę tego, trochę tego, wszystko na wesoło i z przygodami. Szkoda, że w tymże wesołym pakiecie znalazły się błędy, ale dobrze, że to nadal nic tak poważnego... Chociaż niekiedy naprawdę mnie zastanawia szyk niektórych zdań a także nadreprezentacja przecinków. Specem nie jestem, ale gdzieniegdzie raczej są zbędne, a szyk zdania mógłby zostać zmodyfikowany, coby nie było wątpliwości. Ale domyślam się, że na tym etapie autor trzymał się planu codziennych aktualizacji, toteż potencjalnie mógł mieć mało czasu na dopieszczanie swoich antyprzygód. Z drugiej strony, włączyć sugerowania się nie dało?

 

Cytat

„Co w jej przypadku i tak oznaczało ponad połowę, i tak sporego posłania.”

 

„I tak” mamy w zestawie powtórzenia. Sporadyczne bo sporadyczne, ale jednak.

 

Oj tam, oj tam, o czym to jest? Celestia, jak na starsza siostrę przystało, zabiera młodszą Lunę na lot po nieboskłonie, chcąc pokazać jej co się zmieniło. Luna jest zachwycona, nie tylko natłokiem nowych rzeczy, ale także faktem, że stolica żyje nawet w nocy. Aż tu nagle zaczynają na nie świecić, niedługo po tym słychać strzały. Obrona antypegazia zadziałała. Szczęśliwie, Celestia szybko odzyskuje kontrolę nad sytuacją, a Luna otrzymuje okazję do skomentowania tego czy owego, unikając jednak starcia z biurokracją... Która została zaledwie wspomniana. Jakiś foreshadowing?

 

Tak czy inaczej akcja zmierza do tego, że siostry kładą się spać. Tak po prostu. Jest to taki „awww...” moment, który przeczytałem z uśmiechem, lecz niedługo po tym zorientowałem się, iż tekst zmierza do końca. O co chodzi z tytułowymi narodzinami? Cóż, autor mnie zaskoczył. Luna zrodziła w krainie snów Tantabusa, do wystąpienia później, bodajże w piątym sezonie.

 

Historyjka, jak większość antyprzygód, była przyjemna, lekka w odbiorze, choć forma nie ustrzegła się przez drobnymi błędami, nie rozpraszały one uwagi od głównego wątku, no i w sumie fajnie, bo na przestrzeni tych zaledwie pięciu stron, skończyłem lekturę z poczuciem, że w sumie sporo się wydarzyło. Mile czytało się strofowanie strażników przez Lunę (No tak, co to za wojsko, które w nią nie trafiło?), ta Raven była trochę na doczepkę, ale jak wspominałem, może miał to być foreshadowing czegoś, zobaczymy później. Bardzo przyjemne zakończenie. Odpowiedni nastrój? Oczywiście. Sprawne, wartkie tempo akcji? Jak najbardziej. Końcówka była lekkim zaskoczeniem, ciekaw jestem co będzie dalej. A raczej, byłem, no bo w momencie spisywania wrażeń byłem po kolejnej dyszce antyprzygód.

 

Tekst oczywiście oceniam pozytywnie. Pozytywna, mała rzecz, która cieszy, sprawdza się jako lekki przerywnik, chociaż tematyka została już ograna, nie miałem wrażenia wtórności. Myślę, że to dzięki gabarytom opowiadania. Gdyby był to dłuższy tekst, możliwe, że jednak pokręciłbym nosem, bo ileż można opisywać powrót Luny i jej radość ze wszystkiego, co się nawinie, no bo za jej czasów kucyki załatwiały się do dziury w ziemi?

 

Serio, serio.

 

 

„Plotka” to króciutkie opowiadanie, które przedstawia jedynie to, jak licznym przekłamaniom uległa wieść o powrocie Luny, co w ostateczności doprowadziło do zniekształcenia jej postaci w umysłach kucyków.

 

Cytat

„Luna ewoluowała od postaci niewysokiej – w porównaniu do Celestii, cichutkiej – w porównaniu do Cadance, oraz (...)”

 

W porównaniu z poprzednim odcinkiem, ciągle mamy powtórzenia.

 

Trudno mi napisać cokolwiek więcej ponadto, iż był to kolejny krótki, lekki i przyjemny przerywnik, może nie tak urozmaicony co „Narodziny”, ale spełniający swoje zadanie. Autor popisał się kreatywnością, może nie w detalicznym opisywaniu kolejnych wypaczonych wizji młodszej z sióstr (ależ oczywiście, że musiał się przewinąć nabór do królewskiego haremu), ale w ich mnogości i nietypowości owszem. Przez moment Luna przypominała groteskowego mutanta rodem z Resident Evil, chociaż ilość oczu to jeszcze nie wirus "G". Może "C". Zależy.

 

W każdym razie, czytelnik oczekuje na zwieńczenie oraz kulminację komedii, co oczywiście następuje – zarówno pod kątem merytorycznym jak i w materii formy. Nie jest to nic odkrywczego, myślę, że na spokojnie szło przewidzieć czym popisze się Luna, ale zapewniam, że to jeszcze nic. Dlaczego? Odpowiedzi szukajcie w kolejnym odcinku.

 

 

„Przemówienie”

Mały spoiler, ale dla mnie to absolutnie najlepsza odsłona tejże mini serii i srogi konkurent, jeśli chodzi o Top 3 tej dziesiątki opowiadań. „Przemówienie” oszczędza nam... no, tytułowego przemówienia i przenosi nas od razu do momentu na gorąco po wygłoszeniu mowy i koronacji księżniczki Luny. Oczywiście uroczo rozentuzjazmowana Luna niecierpliwie oczekuje opinii starszej siostry (kurczę, naprawdę ujęło mnie to, że w tej scence nie wydają się rodzeństwem, tylko wygląda to tak jakby córka narobiła bałaganu na jakimś szkolnym przedstawieniu a teraz czekała na pochwały od matki jakby to była druga najlepsza rzecz pod słońcem zaraz po żółwiach ninja), która to w końcu wyznaje co sądzi o jej małym wybryku, przy okazji relacjonując nam, czytelnikom, co w trakcie tej przemowy się wydarzyło.

 

No i muszę przyznać, ze takiej komedii to w antyprzygodach nie było już dawno. Wszystko naraz, ale w jakim stylu! Sam nie wiem, po prostu do mnie to dotarło. Żeby nie było – nie podoba mi się to, jak ta kluczowa wypowiedź Celestii rozwija się w ścianę tekstu, ale cóż, chyba nie można mieć wszystkiego. O, to przy okazji:

 

Cytat

„Słonecznika, który wtedy dostałaś nie pożera się w całości, a już wyplucie go z powrotem i „oddanie” właścicielowi było bardzo niegrzeczne, nawet jeśli (...)”

 

Tutaj bez zarzutu, ale skojarzyło mi się ze sceną z „Lilo & Stitch”, w której bohater wypluwa deser z powrotem na talerz, układa go, jeszcze wisienkę z powrotem wydobywa i podsuwa go opiekunce, na co ta nie reaguje zbyt entuzjastycznie.

 

Cytat

„Co się dziwić, wędrując pod snach swych poddanych, Luna doskonale poznała ich psychikę i jeszcze lepiej to wykorzystała.”

 

Chyba powinno być „po snach swych poddanych”. Ale to takie tam, drobne błędy.

 

W każdym razie, spróbowałem sobie wyobrazić wszystko to, co wymieniła po kolei Celestia. Cóż więcej rzecz, to trzeba przeczytać samemu i samemu to sobie zwizualizować. Miałem wrażenie, jakby cały ten fragment powstawał z jednym tylko zamysłem – a co by było, gdyby to Luna była najlepsza księżniczką? Zabawa na całego, kuce złapały falę i wszystkie razem ładnie się bawiły. Mega impreza. Kiedy już zacząłem podejrzewać autora o zmianę strony, wkroczyła Celestia, z komediowym punch-linem na ustach, rozkręcając zabawę od nowa. To było genialne w swej prostocie i naprawdę, śmiałem się z tej rozrywkowej Luny. A zaczęło się tak niewinnie, bo od nazwania poddanych „plebejuszami”, potem było strzelanie, poznaliśmy też kilka ksywek Celestii (niewykluczone, że przedawkowała naleśniczki), w międzyczasie Luna poczęstowała się potężnym słoneczniczkiem, było nawet wyzwanie wymagające potrzymania piwa przez kucyka trzeciego, a na koniec Luncia wykonała podwójną pełnię.

 

Słowem, naboru do haremu nie było, ale i tak wyszło zaje... fajnie :D

 

Lekturę uatrakcyjnił przyjemny, komiksowy klimacik, którego Kredke jest absolutnym mistrzem. A to dopiero... niech zerknę. Dwudziesty trzeci odcinek. Przyznam, że jeżeli o mnie chodzi, to ta mini seria spokojnie mogłaby zakończyć się tutaj, jednakże autor nie tylko serwuje nam ciąg dalszy, ale i pokazuje, że nie tylko w motywach komediowych odnajduje się jak posypana wiórkami kokosowymi Celestia w basenie karmelu.

 

 

„Nowy wspaniały świat” to zwieńczenie tej już nie trylogii, a tetralogii lunarnej, utrzymane w dosyć zagadkowo poważnym... No, może bez przesady – poważniejszym stylu z domieszką elementów smutnych, domyślnie wywołujących u czytelnika współczucie. Oczywiście nie obyło się bez drobnych błędów. Na przykład:

 

Cytat

„Celestia nie szczędziła pałacowych funduszy by jak najbardziej dogodzić siostrze i ułatwić jej przystosowanie do nowych czasów. ”

 

Odcinki są różne; raz przecinków jest za dużo, zdania mogły zostać spokojnie skomponowane wokół tego, by je trochę zredukować, a raz tych przecinków brakuje. Jak tutaj.

 

Cytat

„Remont królewskiej łazienki, zniszczonej walką Luny z prysznicem? Drobnostka.”

 

No proszę. Czyżby nawiązanie do – wspomnianego wcześniej zresztą – „Luna Takes a Shower”? Miło.

 

Cytat

„Prowadziło to czasem do dosyć zabawnych sytuacji, jak choćby wyrwanie sedesu, by dokładnie przyjrzeć się jego konstrukcji, a potem przegalopowanie z nim przez pół pałacu, by pokazując go Celestii i móc wyrazić swój zachwyt dla poziomu higieny, jaki aktualnie panuje.”

 

Poza powtórzeniem „by”, coś jest nie tak z tym zdaniem, „przegalopowanie z nim przez pół pałacu, by pokazując go Celestii i móc wyrazić (...)”, to nie brzmi ani dobrze, ani poprawnie. Możliwe, że byłoby lepiej, gdyby zrobić z tego dwa oddzielne zdania, a może po prostu dać: „(...) a potem przegalopowanie z nim przez pół pałacu, tylko po to, by pokazać go Celestii i wyrazić swój zachwyt dla (...)”

 

W każdym razie, chcąc osiągnąć efekt, o którym przed chwilą wspominałem, autor zdecydował się na zastosowanie kontrastu, najpierw prezentując dziecięcy wręcz entuzjazm i ciekawość bohaterki, potęgowane przez jej ochotę do pomocy, nawet jeśli część rzeczy (np. latarkę, którą trzymała krzywo) widzi na oczy po raz pierwszy, z zachowaniem kulminacji tagu [Sad] na sam koniec, ujawniając tym samym pewien tragizm postaci Luny, oparty nie tylko na upływie czasu, ale i na tym, że księżniczka nie ma żadnych szans naocznego obejrzenia postępu, jaki dokonał się podczas jej nieobecności. Jednakże niebawem autor prezentuje nam coś jeszcze, co stawia protagonistkę w nieco innym świetle. Okazuje się, iż zdaje ona sobie sprawę z tego, że mało brakowało, a przez nią historia potoczyłaby się inaczej i nie byłoby tych wszystkich fajnych rzeczy, które odkrywała. I to powoduje u niej poczucie winy. Pomimo tego, że została... ocalona przed samą sobą.

 

Opowiadanie rozciąga się na zaledwie dwie strony, ale autorowi udało się napisać akurat tyle, by dociekliwy czytelnik dopowiedział sobie resztę. Nastrój towarzyszący czytelnikowi przypomina coś pośredniego między klimatem poprzednich odcinków mini serii z Luną, a klimatem obecnym chociażby w „Pamięci”, ale najważniejsze, że daje się poczuć, istotnie czyniąc „Nowy wspaniały świat” nieco poważniejszym, smutniejszym, nie starając się przy tym wyciskać łez, a raczej zwrócić uwagę czytelnika na pozostałe aspekty postaci Luny. Jasne, jej tragizm nie jest niczym nowym w fanfikcji, ale jak na tak krótkie opowiadanie, trudno traktować to jako zarzut.

 

No i najciekawsza rzecz – tak zmajstrowany nastrój powoduje, że trochę się waham, no bo teraz wypada mi wskazać najlepszą część tejże małej tetralogii. Myślę, że jednak pozostanę przy „Przemówieniu” z „Nowym wspaniałym światem” niedaleko w tyle, następne lokaty otrzymują kolejno „Narodziny” i na szarym końcu „Plotka”.

 

 

„I'll be back”

Oho, kolejny srogi konkurent :D

 

Tym razem Kredke uraczył nas czymś nieco dłuższym, na momenci zostawiając Celestię i Lunę w spokoju, by dać nieco czasu antenowego Twilight Sparkle. Po tytule spodziewałem się do czego będzie to nawiązanie, natomiast nie spodziewałem się, że w tym odcinku angaż dostanie jedna z moich ulubionych postaci – Trixie – i to w jakiej roli! Jako Wielki i Potężny Trixienator. I to jeszcze w dwóch modelach!

 

Opowiadanie to w telegraficznym skrócie maraton nawiązań do słynnej sagi z Arnoldem Schwarzeneggerem i chociaż... chyba w całości obejrzałem jedynie część pierwszą, to od razu złapałem różne smaczki, rzeczy odnoszące się do kolejnych części (głównie drugiej, acz całego cyklu nie obejrzałem, jedynie obiło mi się o uszy, że scenarzyści „puszczali oko” do fanów klasyków) zauważyłem dzięki kultowym scenom, memom, nawiązaniom w innych dziełach popkultury oraz... grom NESowym. Chyba. Tego już dokładnie nie pamiętam, poza tym, że nie były one najwyższych lotów. Jak większość starych licencjonowanych gier od LJN.

 

Cytat

„Mnie wysłano z misją zabicie ciebie w przyszłości, jednak zostałam schwytana i przeprogramowana, a następnie wysłana w przeszłość, by chronić twoje życie.”

 

Szkoda, że im nie wbudowano autokorekty :rdblink: „Z misją zabicia ciebie”, jak już.

 

Niemniej, tym razem jakichś poważniejszych, rzucających się w oczy błędów czy niedoskonałości formy nie uświadczyłem, chociaż zapewne ktoś znający się na tych sprawach lepiej niż ja, zauważy fragmenty, które mogły zostać wykonane lepiej. W każdym razie, tym razem otrzymaliśmy nieco dłuższy tekst, łączący w sobie wiele różnych rzeczy. Oczywiście ukłon w stronę „Terminatora” to główny specjał i to, co zwraca uwagę czytelnika w pierwszej kolejności, lecz muszę przyznać, że w trakcie lektury miałem wrażenie jakby czytał coś dużo, dużo starszego, niż w rzeczywistości jest. Akcja pędzi do przodu szybko, ale nie za szybko, racząc odbiorcę opisami, które spełniają swoje zdania doskonale, tłumacząc to, co się dzieje, dostatecznie obszernie, bez sztucznego wstrzymywania akcji, a jedynie popychając ją do przodu, od czasu do czasu zarzucając jakimś żartem. Powiem też, że z uwagi na ogólne wrażenie i klimat, wygląda to na coś, co mogłoby spokojnie walczyć w jednej ze starszych edycji konkursu literackiego. Strzelając w ciemno, pomyślałbym, że obowiązkowym tagiem było [Sci-Fi], a może [Crossover], a może obydwa. Plus jakiś trzeci, dowolny. No to jak dowolny, to czemu nie [Comedy]?

 

Wówczas wszystko składa się w całość i ma sens. A jednak jest to opowiadanie z bardziej współczesnych czasów, napisane jako kolejny, już dwudziesty piąty odcinek „Królewskich Antyprzygód”. Co wbrew pozorom może bardzo zmylić, gdyż księżniczek nie przewinie się tutaj zbyt wiele. To znaczy, prawdziwej Celestii tu nie uświadczymy, będzie za to Twilight, którą z jakiegoś powodu cały czas wyobrażałem sobie w formie jednorożca. Poza tym, najwięcej będzie tu Trixie, ale pojawi się i Rarity. Mniej księżniczkowo, a bardziej... plebejsko?

 

Oczywiście postacie zostały odwzorowane bardzo dobrze, pojawiło się nawet charakterystyczne, znane bodajże z finału drugiego sezonu wykorzystanie Twilight jako miotacza magią. Może to przywodziło mi na myśl jakieś starsze klimaty? Możliwe. Żarty są w dużej mierze sytuacyjne, oparte o nawiązania do „Terminatora”, gdzie po prostu znajome kucykowe postacie otrzymały określone role, przypominające nam kino akcji i fantastyki naukowej z lat 80 i 90. Ale nie zabraknie starego, dobrego stylu śmieszkowania opartego na dialogach i tutaj za elegancki przykład służy nam zakończenie. Co tam jest? Nie powiem, sprawdźcie sami.

 

Nie wspominając o tym, iż było to kolejne doskonale zrealizowane nawiązanie i title placement zarazem. Ale wszystko przesympatycznie, gratuluję!

 

Tekst, jak na antyprzygodę przystało, czyta się lekko i wartko, z uśmiechem na twarzy, czytelnikowi cały czas towarzyszy odpowiedni nastrój, który Kredke praktycznie wyczarował jednym pstryknięciem palca natychmiast jak zaczął pisać i nie pozwolił mu nigdzie ulecieć aż do końca. Stąd, tekst ten mogę z czystym sercem polecić każdemu, nawet jeśli idea „Królewskich Antyprzygód” nie wydaje się szczególnie interesująca. A najlepsze jest to, że opowiadanie radzi sobie nie tylko jako kolejny odcinek serii, ale także jako w pełni samodzielny twór.

 

Błagam, powiedzcie mi, że później jest coś podobnego, tylko na bazie „RoboCopa” :NjdaT:

 

 

Tak oto docieramy do „Dumy”.

 

Cytat

„Najpierw, przyszedł Discord i na długie lata zamienił Equestrię w wytwór spaczonej chaosem, dziecięcej wyobraźni.”

 

Nie jestem pewien, czy po tym „najpierw” powinien być przecinek. Raczej nie. No bo po co?

 

Trzymając się jeszcze formy, tym razem niedługi tekst został poskładany wyłącznie z opisów o odpowiednio dobranej długości, autor zrezygnował z dialogów, które chyba rzeczywiście nie były tutaj potrzebne, jedynie zaburzyłyby klimat, w odróżnieniu od poprzednich odcinków, dosyć poważny, smutniejszy, co wydawało się nawiązywać do końcówki „Nowego wspaniałego świata”. Jasne, gdyby chciał, mógłby zawrzeć w tekście np. monologi albo wspomnienia Chrysalis – głównej bohaterki omawianego odcinka – ewentualnie urozmaicić tekst wspomnieniami, nigdy wcześniej nie widzianymi interakcjami z królewskimi siostrami czy kluczowymi wymianami zdań, które tym bardziej postawiłyby bohaterkę w innym, nowym świetle. Ale i bez tego jest bardzo dobrze, gdyż nie ma się wrażenia niedosytu, wszelkie niuanse pozostają do uznania wyobraźni odbiorcy.

 

Wokół Chrysalis z czasem wyrosły przeróżne mity i teorie, odnośnie tego, skąd mogła się wziąć, jak wyglądała jej przeszłość i co takiego się stało, że zapragnęła być zła. Zwłaszcza po tym, jak się okazało, że Podmieńce jednak mogą mieć inne, bardziej family-friendly formy, takie ładne, kolorowe. O których w sumie nikt nie musiał wcześniej wiedzieć, ale to nieważne. W sumie, to nie wiem, czy autor podpiął się pod którąś z co popularniejszych teorii, a jeśli tak, to pod którą (tzn. skoro w tekście Chrysalis już raz padła, a potem powróciła, można przyjąć, że uznał ją za istotę nieumarłą, jak sam kiedyś myślałem, a może chodzi o taką metaforyczną śmierć, coś jak to, że zginął doktor Octavius, a narodził się doktor Octopus), jednakże jego wizja przeszłości tejże postaci przemawia do mnie i wydaje się interesująca. Zwłaszcza, że sporo szczegółów można sobie dopowiedzieć, oczywiście biorąc pod uwagę pozostawione w tekście poszlaki. Jak np. to, że swego czasu Celestia wygnała na księżyc „najbliższą jej duszę”. Ciekawi również motyw konfrontacji z siostrami Dnia i Nocy. Bo rozumiem, że to nie jest ta konfrontacja, którą widzieliśmy?

 

Tak czy inaczej, tekst został solidnie zrealizowany, tym razem niedoskonałości w formie praktycznie nie było w ogóle, autor z łatwością stworzył poważniejszy nastrój, który sprzyjał, może nie nabraniu współczucia, jak miało to miejsce w przypadku Luny, ale jakiegoś pojęcia skąd ta przemiana Chrysalis i tego, jak długo się poświęcała, jak wielkie znaczenie miała jej rola. Póki broniła kucyki. Motyw upływu czasu i powolnej, bolesnej przemiany także daje się poczuć.

 

Ogółem, chociaż były to zaledwie dwie stronki, tekst jest dobry, zrealizowany z pomysłem, wizją, nie brakuje mu ani klimatu, ani solidnej, niemalże bezbłędnej formy, dobrze się to czyta, no i co by nie mówić, jak na tak krótki odcinek, udaje mu się podziałać na wyobraźnię czytelnika. Bardzo dobrze.

 

Oczywiście, zapewne przy innych założeniach odnośnie formy i innym planie wydawniczym, potencjał zawartych w „Dumie” mógłby rozwinąć skrzydła w ramach dłuższego tekstu, ale tak, jak jest teraz, jest w porządku. Nie ma niedosytu, jest poczucie kompetentnie zrealizowanego, małego fanfika ;)

 

 

Kolejny odcinek nosi tytuł „Koniec” lecz z całą pewnością nie będzie to koniec tej serii antyprzygód. Jak poprzednim razem, pozwolę sobie na wstępnie podjąć kwestię formy, która niby przypomina poprzedni odcinek, a jednak błędów jest więcej, są tez lepiej widoczne. Tak, tak – tekst dwukronie krótszy (jedna strona), a ma dwukrotnie więcej błędów (może ze dwa):

 

Cytat

„Słońce już dawno przestało jej słuchać. Znak na jej boku poszarzał i zniknął zostawiając pustkę.”

 

Powtórzenie „jej” plus brak przecinka przed „zostawiając”.

 

Nie no, nie mogę w to uwierzyć – dwa razy mniej stron, dwa razy więcej błędów. A co jeśli zgrzyty w formie są od początku serii planowane, a ich ilość sterowana przez autora, co jest niczym więcej jak wymyślnym trollingiem tych, którzy chorobliwie polują na wszelkiej maści niedoskonałości formy?

 

W każdym razie, główny motyw opowiadania przywołuje wspomnienia. To znaczy, w tej chwili nie jestem pewien, co było pierwsze, wydaje mnie się, że autorka fanfika, który chciałbym przywołać, mogła mieć w głowie swój plan wcześniej, dużo wcześniej (Już latem 2017?), publikacja późniejszych, kluczowych fragmentów tegoż dzieła odbyła się po „Królewskich Antyprzygodach”, niemniej pomysł na przedstawienie w fanfiku śmierci słońca (jako gwiazdy) i zakończenie świata, bardzo dobrze kojarzy mnie się z „Ewolucją gwiazd typu słonecznego”, autorstwa Niki. No i w sumie jestem zaskoczony, że autorowi udało się to wszystko upchnąć w jedną stronę, poniżej dwustu słów, dając nam droubble'a. Podobnie, rzecz obserwujemy z perspektywy księżniczki, tym razem jest to Celestia. Nastrój nawiązuje do poprzednich, poważniejszych odcinków serii z powodzeniem, co czyni ten odcinek wyjątkowym. Niby jest to już trzeci w tym rozdaniu, lecz zważywszy na komedię i lekki random jako motyw przewodni całej serii, należy to zaznaczyć.

 

Z uwagi na formę, opowiadani brakuje bardziej osobistego wydźwięku, interakcji z innymi postaciami nie ma praktycznie wcale. Ciekawe wydało mnie się wyjaśnienie tego, jak kucyki przetrwały śmierć starego słońca i co się z nimi stało, podobnie jak końcową wzmiankę o tym, że przez cały czas mogły obserwować śmierć swojego starego świata, a szczegół, jakoby tak naprawdę nigdy nie zapomniały o swoich księżniczkach, dodał do całości czegoś słodko-gorzkiego. Z jednej strony wzmocniło to smutną otoczkę, a drugiej z lekka rozgrzało serce, bo pamięć o kimś bliskim to szalenie ważna rzecz. Jest też w tym coś tajemniczego, no bo z treści wynika, że księżniczki, póki jeszcze żyły, były odwiedzane przez poddanych, którzy na ówczesnym etapie wędrowali sobie po galaktyce. Ustanie wizyt bynajmniej nie oznaczało, że nie były już nikomu niepotrzebne, ale co się stało? I dlaczego księżniczki nie zabrały się wraz z poddanymi?

 

Na swój sposób jest to imponujące, jak wiele rzeczy realizuje opowiadanie rozpisane na mniej niż dwieście słów. Jest smutek związany z przemijaniem, ból utraty wszystkich i wszystkiego, nastrój sprzyjający refleksji, ale także pytania bez odpowiedzi, z pocieszającym akcentem na koniec. Znakomicie! :)

 

 

Po takim opisie, „Zakupy” muszą być wagą ciężką w dziedzinie komediowych antyprzygód :D

No i w sumie dużo się nie pomyliłem. No proszę, jakie przemiłe, ładne opowiadanie. Naprawdę, to było wprost urocze. Jedna strona, a jak cieszy. I ilość błędów pozostała konsekwentna!

 

Cytat

„Celestia wierciła się na swym tronie wysłuchując kolejnych petycji, skarg i zażaleń od mieszkańców Equestrii. I choć cieszyło ją, że kucyki nie miały jakiś większych problemów, to jednocześnie (...)”

 

Brakujący przecinek, „jakiś” zamiast „jakichś”. Takie tam, idzie przywyknąć.

 

Podobnie jak przy „Plotce” nie mam za dużo do napisania, niemniej wrażenia z lektury mam dużo, duże lepsze. Znów czułem się tak, jakbym odkopał jakieś stare opowiadanie konkursowe, ale to z tych pierwszych edycji, gdzie limity słów naprawdę były restrykcyjne, ograniczając uczestników do jakichś dwóch, może w porywach do trzech stron. A mimo to podczas lektury trzymało się mnie wrażenie kompletności, no i opisy zachowania Luny (żądanie monety, bo „taczki na zakupy” bidulka nie może zabrać ze sobą do marketu xD) sprawiają, że tego opowiadania nie da się nie lubić. A komediowy punch-line na sam koniec to istny majstersztyk i kiedy już myślałem, że autor odnajduje się w klimatach poważniejszych równie dobre, przybywają „Zakupy”, które na powrót nakazują mi sądzić, że nie, to komedia jest tutaj daniem głównym i tym, z czym realizowanie kolejnych pomysłów przychodzi z największą łatwością.

 

Ogółem, kolejny zabawny kawałek tekstu, godny polecenia i przeczytania, na wolną minutkę. Nie da się do nie lubić. Ta ciekawska świata, wesoła Luna, której wszędzie jest pełno jest przeurocza.

 

 

Po tytule kolejnego odcinka, domyślam się, że ma to być sequel do zakupów... A może i zwiastun nowej mini serii? W każdym razie, rzeczywiście, był to... prawie interquel, lecz nie rozgrywający się między dwoma kolejnymi częściami cyklu, a wewnątrz poprzedniego opowiadania. Dowiadujemy się bowiem jak wyglądały pierwsze zakupy Luny, zaraz po tym jak zgodnie ze swoim żądaniem otrzymała pieniążek, żeby wziąć taczkę na zakupy, a przed tym, jak powróciła do sklepu (w sumie, szkoda, że nie wybrała się do budowlanego) po cement dla siostry.

 

Błędy się zdarzały, generalnie tej samej natury, co ostatnio. Na przykład:

 

Cytat

„Luna podziękowała i pobiegła we wskazanym kierunku, przejeżdżając wózkiem po ogonie kucyka, i niemal go nie rozdeptując swoimi kopytami.”

 

Bez tego drugiego „i” byłoby w porządku.

 

W sumie, jak się teraz nad tym zastanawiam, im dalej, tym drobniejsze wydają się i tak sporadycznie występujące usterki. Bardzo dobrze, oby tak dalej.

 

Bardzo fajnie, że opowiadanie czerpie z poprzednich części, co mimo randomowości poszczególnych odcinków i pojawiających się od czasu do czasu mini serii, nadaje całości większej spójności. Pamiętacie „Kryzys”? Słynne: „CZYMŻE TO JEST”? Pizza hawajska? Zatem miło mi oznajmić, że motyw ten powraca w „Zakupach”. A żart z nazwaniem kucy plebejuszami? Kolejny powrót. Zebry na kasie także przyprawiły o uśmiech na pysku. Oj, czemu te biedne zebry przeważnie są kojarzone z klasą robotniczą, ale takim jej naprawdę... niewdzięcznym (?) poziomem?

 

Tempo akcji, jak na dwie strony, zostało zrealizowane w konwencji pościgu samochodowego rodem z filmu sensacyjnego. W ten sposób, dosyć prędko otrzymujemy wyliczenie różnych produktów do kupienia, których oczywiście Luna ani śmiała sobie odmówić. Chociaż są to proste przeróbki, tli się w tym coś kreatywnego – jest ta komediowa iskra, od której opowiadanie bardzo się podoba. Choc oczywiście najbardziej lśni sama protagonistka. W sumie, cieszy jej konsekwentna kreacja na przestrzeni ostatnich antyprzygód. Opisy spełniły swoje zadanie, był przyjemny, lekki, kreskówkowy klimat, no i ogólnie, dobrze się to czytało. Póki co, nie nudzi mnie ten styl humoru. Początek i Luna testująca drzwi świetna.

 

PS: Z jakiegoś powodu, widząc tekst, pierwszym, co przyszło mi do głowy, był następujący obraz. Kamera ustawiona pod odpowiednim kątem, ukazująca kawałek automatycznych drzwi do marketu, ale tak tuż przy podłożu. Drzwi otwierają się, słychać kółka wózka. Po chwili w kadr wchodzi Luna, kręcona z dołu, tak, aby mieściła się głównie głowa. Rozgląda się uśmiechnięta, zafascynowana, jednocześnie leci „Ponymarket! Niskie ceny!”

Idealna reklama. Sklep, w którym możesz spotkać Księżniczkę Podwójnego Zaćmienia Lunę, która sama ci kupuje pizzę hawajską? :D

 

 

Tak oto kończę trzecie rozdanie opowiadaniem pod tytułem „Za siedmioma górami...”, które prawie okazało się drabblem. Prawie.

 

Niestety, ale po tylu fantastycznych i udanych odcinkach, ten wydaje mnie się napisany na siłę. Nieźle się zaczyna, nic nie zwiastuje... no dobra, katastrofa to to nie jest, niemniej ten wpiórw Chrysalis na samym końcu, o ile ok, jest w tym coś humorystycznego, to jednak nic wartego zapamiętania. Odcinek nawet średnio wypada jako antyprzygoda, raczej jak próba adaptacji dowcipu. Takiego średniej klasy. Przynajmniej obyło się bez...

 

Cytat

„Królestwo było puste, Starlight Glimmer swego czasu odebrała jej rój, a ona sama uciekła odrzucając tę idiotyczną propozycję przyjaźni.”

 

Ech, a już miałem nadzieję. Przecineczek gdzieś uciekł.

 

Ostatecznie, to chyba jedyny odcinek w tym rozdaniu, który nie przypadł mi do gustu i o którym nie jestem w stanie napisać nic więcej. Szkoda, jako że jest to koniec tej serii, ale z drugiej strony, nie można mieć wszystkiego.

 

 

(Po zakupieniu zawartości dodatkowej do pobrania, w tym miejscu ukaże się podsumowanie oraz Top3 odcinków omówionych w ramach "Królewskich Antyprzygód" vol. III)

 

 

No i to by było na tyle, przynajmniej na dzień dzisiejszy. Jeszcze raz najmocniej przepraszam za zaistniałą niedogodność i zapraszam do lektury nie tylko antyprzygód, ale i "WIELKIEGO BIAŁEGO KONIKA", którego już niebawem szybciutko skomentuję, bo jestem bardzo grzecznym recenzentem ;)

 

 

Pozdrawiam!

  • +1 1
  • DEJ! 1
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 month later...

Jeśli to event, to muszą być „Królewskie Antyprzygody”. Vol. IV :molestia:

 

Oho, widzę, że już działa komentowanie. Łe, teraz nie będę się mógł rozwodzić o brakujących przecinkach, literówkach i takich tam... no bo lepiej będzie to po prostu zaznaczyć w tekście xD Ale wybiegając deczko naprzód powiem, że jeśli chodzi o formę, to generalnie jest cały czas tak samo, jak i przy poprzednich rozdaniach, włączając w to zarówno pozytywy, jak i drobne błędy, które raz po raz przewiną się przez fanfiki. Zatem mogę powiedzieć, że autor zachowuje jednolitą jakość formy. Dobrze, bo nie jest gorzej, źle, bo nie jest lepiej, ale nie można mieć wszystkiego.

 

 

Startujemy od „Perły”, czyli fanfika, który obiecuje nam wyjawić czym tak naprawdę jest perła królowej Novo. Fajnie, że ostatnimi czasy nadrobiłem kinówkę w związku z czym wiem o kim mowa, no i widzę, że wśród obsady nie zabraknie Chrysalis. Czy fanfik sam okaże się perłą?

 

To było ciekawe doświadczenie. Tym, co mnie zaskoczyło, była nagła zmiana tonu w opowiadaniu, gdy to dotyka problemu tytułowej perły. Powiedziałbym wręcz, że początek mnie zmylił, acz w pozytywnym sensie. Treść okazała się barwna i pozytywnie zakręcona, momentami, gdy czytałem o Konferencji Przyjaźni, o Chrysalis obleganej przez reporterów, no i o Tempest Shadow, która podaje się do dymisji (z jakiegoś powodu, fanfik między wierszami wyjawia jednak z jakiego), ale Cadance ostentacyjnie drze jej rezygnację... gdy czytałem o tym wszystkim, poczułem się jak w jakimś klasycznym ghatorrowatym fanfiku. Lekko, sprawnie i pozytywnie, z humorkiem :D Wszystko to nakazało mi sądzić, że czeka na mnie przyjemna historyjka ze zgrabnie wplecionymi weń elementami komediowymi, z puentą, która być może wywróci do góry nogami wszystko, o czym czytałem i co sobie na tej podstawie wyobrażałem. Scena, w której królowa Novo wraz z córką wlatuje przez okno, łamiąc tym samym etykietę, tylko utwierdziła mnie w tej myśli.

 

Po chwili jednak okazało się, że coś jest nie tak. Reakcja Chrysalis na perłę królowej była pierwszym zaskoczeniem i sygnałem, że jednak będzie to coś zupełnie innego. Świetne było to, że chociaż próbowałem zgadywać, o co może chodzić, raz że przychodziło z trudem, no bo autor nie zostawił zbyt wielu poszlak, a dwa, ostatecznie nie udało mnie się przewidzieć dokąd zmierza historyjka, więc tutaj wielki plus. Aczkolwiek muszę przyznać, że im dalej, tym większe wrażenie niedosytu. Bo pomysł, na który wpadł autor, ma według mnie wielki potencjał, nie tylko w kontekście historii Chrysalis, jako postaci, ale w ramach światotworzenia, tj. kolejnych właściwości podmieńczej rasy. Coś mnie się zdaje, że to nie do końca odpowiednia forma na tego typu rewelacje. Gdyby tak zrobić z tego dwa oddzielne odcinki? Pierwszy komediowy, drugi na serio? No, ale tak czy owak, znając zamysł stojący za „Antyprzygodami”, czyli szybkie pisanie i codzienne premiery nowych rzeczy, można to chyba uznać za małe osiągnięcie ;) Zwłaszcza zakończenie robi smaka na ciąg dalszy, ale z drugiej strony, w ten sposób reszta jest pozostawiona wyobraźni czytelnika, co chyba stanowi lepsze rozwiązanie. 

 

No dobrze, ale o co chodzi? Fanfik jest krótki, ale i tak chciałbym w tym miejscu przestrzec przed dosyć istotnymi spoilerami, cobyście mogli samodzielnie skonfrontować się z koncepcją autora i zmierzyć się z jedną z zapewne wielu tajemnic królowej Chrysalis...

 

Właśnie, słówko odnośnie kreacji postaci. Podoba mnie się to, jak Chrysalis wstrzela się w konwencję „Antyprzygód” i generalnie nie zostaje tą samą postacią na dłużej niż... dwa, trzy opowiadania? Raz nadal jest antagonistką, choć należy do niej podchodzić z przymrużeniem oka, raz po prostu sobie jest, prędzej jako anty-bohaterka, a jeszcze innym razem ukazuje się nam ona z zupełnie innej, emocjonalnej strony, przy okazji pokazując nam interakcje, o których moglibyśmy pomarzyć, gdyby nie „Antyprzygody”. I gdyby nie 4chan.

 

W odcinku bodajże piętnastym mieliśmy Lunę i Chrysalis, potem znana królowa wystąpiła jako Łysialiś, bawiąca Flurry Heart pod osłoną innego kucyka, tutaj wraz z królową Novo nurkuje do Seaquestrii, wiedziona bolesną tajemnicą z przeszłości, która niespodziewanie powróciła do niej jak bumerang. Okazuje się bowiem, że raz w swoim życiu królowa Podmieńców składa jajo, z którego wykluwa się jej następczyni. Trzysta dwadzieścia lat temu dwie królowe połączyły siły, by ratować ofiary wybuchu superwulkanu i to właśnie wtedy Novo natrafiła na tajemniczą perłę. Perła ta emanowała życiem. I to z niej wykluła się Varia (takie imię otrzymała), którą Novo przygarnęła jak swoją własną córkę. Młoda Varia dorastała pod jej okiem, a jej moc rosła, lecz nigdy nie została wykorzystana do złego. Wręcz przeciwnie – podczas najazdu Króla Burz, stanęła w obronie kucyków morskich i poświęciła się, w czym niemałą role odegrał pewien tajemniczy jednorożec ze złamanym rogiem...

 

Jest to moment, w którym czytelnik dodaje jeden do jednego i zaczyna rozumieć, dlaczego na widok Chrysalis pierwszym, co zrobiła Tempest, było podanie się do dymisji (Varia była idealną kopią Chrysalis, wizualnie), widzi jak historyjka łączy się fabularnie z serialem i filmem, a także ile próbuje wnieść do szeroko pojętego lore, co niemalże mieści się na siedmiu zaledwie stronach. Niemalże, gdyż jest to jednocześnie ten moment, gdzie czytelnik chciałby wiedzieć więcej, ma mnóstwo pytań, ale niewiele odpowiedzi. Część z tychże pytań może takimi pozostać, np. dlaczego Varia nie posiadała wspomnień i wiedzy (heh, jak w „Ataku Tytanów”) Chrysalis, gdyż może zadziałać wyobraźnia odbiorcy i każdy może sobie sam dopisać resztę wątku, co zawsze jest plusem. Ale reszta tych pytań, np. skąd perła wzięła się tam, gdzie kiedyś był step, albo jeżeli Chrysalis zgubiła swoje jajo, ale działała sprzymierzona z Novo, dlaczego o niczym jej nie powiedziała, odpowiedzi na nie czy chociaż jakieś wskazówki były bardzo mile widziane, coby fabuła nie wydawała się zbytnio naciągana, nawet jak na „Antyprzygody”.

 

Ale poza tym, cieszą szczegóły, które uatrakcyjniają lekturę. Czy to wspomniany już początek, który przypomina klasyczny ghatorrowaty fanfik, czy też Chrysalis, która po odzyskaniu przytomności snuje się przed siebie, a Cadance próbuje z nią porozmawiać, wszystko to czyta się dobrze i z zainteresowaniem, jak na siedem stron, fanfik ukazał nam wiele nietuzinkowych interakcji między postaciami i spróbował wnieść do fabuły serialu i filmu sporo detali. Mimo pewnego niedosytu, niedopowiedzeń i dróg na skróty, acz pomijając drobne błędy w formie, myślę, że to całkiem dobre opowiadanie, oparte o świetny koncept, a zrealizowane sprawnie, z odpowiednim nastrojem i w taki sposób, że czytelnika może ono nawet zaskoczyć. Świetna sprawa na otwarcie kolejnego maratonu „Antyprzygód”, zobaczymy co zaprezentują sobą kolejne odcinki ;)

 

 

„Musztra” to powrót do klimatów komediowych, opierających się na personie Pani Nocy oraz jej markowym, królewskim głosie Canterlotu, do którego (Na szczęście?) moje capslockowe gadanie nie ma podjazdu :D Jest to jednocześnie króciutki, bo rozpisany na troszkę ponad trzysta sześćdziesiąt słów tekst, oferujący chwilę relaksu i niezobowiązującej rozrywki. Skoro tak, znaczenie mają detale. Jak np. informacja o działających w tym świecie rydwanobusach oraz poszczególnych klasach orderów, jakie przyznawane są gwardzistom w dowód wdzięczności za ich trudy. Jak np. przerzut jednostki cywilnej w żądane miejsce. Jeśli chcecie wiedzieć co to takiego po naszemu, zapraszam do lektury. I nie śmiejcie się, bo to są poważne wyzwania! xD

 

Jednocześnie okazuje się, że dyscyplina w szeregach królewskiej gwardii jest pojęciem abstrakcyjnym i jeżeli nie chcecie maszerować tam i z powrotem po placu do samego wieczora, bo macie lepsze rzeczy do roboty, wystarczy powiedzieć, Luna nie gryzie. Musicie akurat ukraść czyjąś waifu? Spoko. Jakieś piwko, może dwa, ewentualnie dziesięć? Bądź mym gościem. Odkryliście w sobie duszę muzyka? Szybko, szybko, już w przyszłym roku kolejna Equewizja. O, w kinach już jest sequel znanego erotyka? No to na co czekacie, jak bez tego nagracie kolejne angry review na swojego PonyTube'a?

 

Widzicie? To nic takiego :D Przeurocze jest to, że Luna przez cały czas nadaje swoim królewskim głosem, wspominając w niemalże każdym zdaniu o planie maszerowania tam i z powrotem po placu aż do samego wieczora. Jest to powracający dowcip i fundament opowiadania, jeżeli uszami wyobraźni sprawimy, że kolejne komunikaty serio będą się nieść echem po całej wsi globalnej, uzyskujemy wesoły obraz lunarnej księżniczki, która niestety nie ma zbyt ciekawego życia prywatnego ani zainteresowań, wobec czego zmuszona jest wykonywać swój plan sama. To znaczy, jestem pewien, że jej starsza siostra chętnie dotrzymałaby jej kroku, ale naleśniczki same się nie zjedzą :woops:

 

I tak, Luna spędziła resztę dnia maszerując po placu tam i z powrotem, aż do samego wieczora. Jak ta zapętlona animacja, którą się puszcza na kanałach dla dzieci, kiedy jest przerwa w nadawaniu. Podobno po to, by zasypiały patrząc się w tę pętlę. Ale grzeczne koniki przecież o tej porze już dawno śpią, prawda?

 

Ogółem, przesympatyczny kawałek tekstu, oparty na prostym jak parasol pomyśle, ale zrealizowany z serduchem oraz lekkim, przystępnym humorem, wszystko w kreskówkowej konwencji, toteż możemy sobie bez problemu wyobrazić te rysunkowe postacie, wyprawiające opisane w fanfiku rzeczy oraz usłyszeć wypowiadane ich głosami dialogi. W sumie, idzie to sobie wyobrazić jako autentyczny opening któregoś z odcinków. Wiecie, przed czołówką. Odcinka, w którym Luna ogarnia, że jest przegrywem, skoro zamiast robić ciekawe rzeczy, musi maszerować po placu tam i z powrotem do samego wieczorem, toteż postanawia swoje życie zmienić. I idzie do siłowni.

 

Co dalej?

 

 

„Nightmare Moon” to wbrew pozorom kolejny fanfik o Lunie, obiecujący nam prawdziwy powód jej transformacji. Ale tym razem ten prawdziwy-prawdziwy, tak? Bo niejeden już nam to opowiadał, widać przemiana Pani Nocy to coś, co nie przestaje fascynować fanów.

 

Tym razem jednak trudno jest mnie się rozpisać, gdyż swoją konstrukcją odpowiadanie przypomniało mi „Za siedmioma górami...” gdzie podobnie mieliśmy opis, który miał nas wprowadzić, ale jednocześnie zbudować napięcie przez komediowym punch-linem, który miał wszystko postawić na głowie i przyprawić nas o uśmiech, co wówczas wyszło... no, nie do końca wyszło. Znaczy, wyszło, ale mnie osobiście nie rozbawiło.

 

Szczęśliwe tutaj opis jest nieco dłuższy i wizualnie opowiadanie mieści się na całej stronie, zamiast na jej połowie. I coby nie mówić, tym razem jest o wiele klimatyczniej, między wierszami przewija się więcej detali, co zawsze jest plusem, bo czytelnik sobie to wyobraża. Choć tylko we śnie, szczera konfrontacja między siostrami przypomniała o starych czasach, ale i wydała mnie się dosyć wtórna. Także jest nawet klimatycznie, aczkolwiek raczej odtwórczo, bez rewelacji. Za to napięcie przed żartem udało się zbudować nie najgorzej i przyznam, że czekałem na ów prawdziwy powód narodzin Nightmare Moon z zainteresowaniem...

 

...by dowiedzieć się, że to wszystko przez duński wynalazek, który zawieruszył się gdzieś na podłodze :wut: Wow. OK, może nie było to najświeższe rozwiązanie w historii, ale przypadło mi do gustu o wiele bardziej, niż żart z „Za siedmioma górami...” No bo w sumie troszkę się utożsamiam. Ale w sumie wyszło sympatycznie, w ogóle, to było fajne zakończenie. Tylko jeżeli kopyto jest takim końskim paznokciem, to jak ona poczuła ten klocek? Musiał się wbić cholernie głęboko. Albo... nawet nie wiem. A ja myślałem, że nasze, ludzkie klocki bolą.

 

Chociaż nie czuję się fanem tego opowiadania, nie wzbudziło we mnie szczególnie negatywnych emocji i uważam, że to nawet niezły odcinek, ale raczej na raz (owszem, uważam, że do poszczególnych „Antyprzygód” można powracać i powracać, bo są fajne, przyjemne i śmieszne), no i gdyby nie to Lego, podejrzewam, że szybko wyleciałoby mi z głowy, a tak jest w miarę ok. No to czekamy na kolejny odcinek z serii „Powstanie Nightmare Moon: Historia prawdziwa” :D

 

 

„Biblioteka” to fanfik, który przenosi nas w przeszłość, co niewinnych czasów, gdy Twilight wciąż była małym jednorożcem, którego głównym zajęciem było pochłanianie kolejnych ksiąg i nauka pod czujnym okiem Celestii. Od początku do końca autor raczy nas przyjemnym, serialowym klimatem, a kreacja małej Twilight została zrealizowana bez najdrobniejszego zarzutu. Widać, że jest pełna energii, że z zaangażowaniem podchodzi do swoich obowiązków i jeśli, jak na jej wiek, komuś nie wydaje się to niczym nadzwyczajnym, to wiedza, jaką dysponuje klaczka z pewnością przewyższa tę, którą mogą się poszczycić przeciętne, dorosłe kucyki, również te, które parają się magią. Fabuła krąży wokół jednego z najulubieńszych, jeśli nie najulubieńszego, miejsc na ziemi, czyli Wielkiej Biblioteki Słońca, skąd Twilight wypożycza kolejne tytuły, by ekspresowym tempem je przeczytać i zabrać się za kolejne. Jednakże gdy pewnego dnia Twilight widzi jak kucyki pakują książki w kartony i wynoszą je na zewnątrz, zaczyna panikować. Szybko łączy ze sobą puzzle i dochodzi do konkluzji, że Biblioteka jest likwidowana, co jest wbrew obietnicy Celestii, iż będzie ona działać wiecznie. Nie tracąc czasu, Twilight rusza do zamku, po drodze zbierając rebelię, by ocalić największą skarbnicę wiedzy w Equestrii. Co zamierza Celestia? I czy Twilight się uda? Czy będzie to początek czegoś nowego?

 

Okazuje się, że tak, ale nie chodzi o przewrót i postawienie na tronie nowej księżniczki. O co chodzi nie zdradzę, ale podejrzewam, że dla czytelnika rozwiązanie tej zagadki nie okaże się niczym zaskakującym ;) Prawdę mówiąc, tego się spodziewałem. Ale tak czy owak czytało się całkiem miło, acz mimo przyjemnego klimatu trzymało się mnie wrażenie rzemieślniczej pracy. 

 

Akcja prowadzona jest sprawnie. Twilight, która dzięki swojej imponującej wiedzy jest w stanie poprawić swoje tempo czytania, ale na to, by dojść do tego, co się tak naprawdę dzieje przed jej oczyma, to już ma za mały rozumek (a wystarczyło posłuchać bibliotekarki), wszystko to mieści się w kreskówkowej konwencji. Podobnie jak tempo eskalacji problemu. Właściwie, to nie zdawałem sobie sprawy z tego jak wielkie znaczenie dla mieszkańców Canterlotu musi mieć tytułowa biblioteka, skoro Twilight z taką łatwością zbiera drużynę, z którą szturmuje zamek. Właściwie, wyjaśnienie dlaczego przyszło im to relatywnie łatwo, nie były potrzebne – wszakże zdajemy sobie sprawę ze skuteczności królewskiej gwardii xD Ale miło, że były. Oczywiście Celestia zachowuje zimną krew i tłumaczy Twilight co jest grane, co prowadzi do pozytywnego zakończenia, tak jak należało się tego spodziewać. Aha, Celestia też została oddana bardzo serialowo. W ogóle, fanfik ten także przypomina jakiś oficjalny short. Nawet te obrażenia wywołane strzaskaniem witrażu, nie wydają się czymś, co po drobnym liftingu nie przeszłoby przez cenzorów.

 

Ogółem, miły kawałek tekstu, ale naprawdę ciężko mi się na jego temat rozpisać. Dziwna sprawa – oceniając po ilości stron, spodziewałem się, że rzeczy, którymi zechcę się podzielić, będzie co najmniej tyle samo, co przy okazji „Perły”, a okazało się inaczej. Na pewno jest to opowiadanie utrzymane w serialowych klimatach, przyjemne w odbiorze, ale pozostawiające po sobie wrażenie rzemieślniczej pracy. Ale za to dobrej rzemieślniczej pracy ;)

 

 

W ten sposób docieramy do „Postępu” i wracamy do luźnych, komediowych klimatów. Opowiadanie w większości opiera się na dialogu, a konkretniej, interakcji między królewskimi siostrami. Tym razem odkrywamy w jaki sposób odbywa się postęp technologiczny w Equestrii i jak to się dzieje, że co jakiś czas znajdują się wybitne jednostki, które w pewnym momencie doznają olśnienia i tworzą coś, co przynosi przełom, rozwój. Pojawi się nawet nawiązanie do Tesli :D Świetna sprawa. Ogółem, opowiadanie jest dosyć krótkie i na jego temat również ciężko mnie się rozpisać, aczkolwiek – znowu – chciałbym pochwalić za pomysł, a także rolę księżniczek. Jednakże zastanawiam się, dlaczego na początku mowa o jednym tylko kucyku ziemskim, skoro rzecz dotyczy pierwszej maszyny cięższej od powietrza, która wznosi się w przestworza (na chwilkę, ale zawsze coś), bez wsparcia pegazów czy jednorożców. Myślałem, że będzie ich dwójka, w nawiązaniu do pewnych braci ;)

 

Jednakże głównym specjałem jest tu nawiązanie do Tesli, w czym dostrzegam drugie dno, zważywszy na biografię znanego serbskiego inżyniera. Chodzi mnie oczywiście o sny, a także o to, co podpowiada mu Luna, naprowadzając bohatera na ścieżkę wynalezienia radia, bo tak sobie siostrzyczki wymarzyły. W sensie, że radyjko by się im przydało, tylko ktoś je musi im wynaleźć. Pomysł, że cały współczesny postęp jest wynikiem zachcianek księżniczek, przy czym to Luna, wchodząc w sny wybranych jednostek, inspiruje je do rozpoczęcia prac nad poszczególnymi wynalazkami, to jest coś... powiedziałbym, że nowatorskiego. W sumie, można na tej kanwie zbudować cały, pełnoprawny fanfik, inspirowany np. Teslą i Edisonem właśnie. Albo samym Teslą. Na przykład coś inspirowanego miejskimi legendami dotyczącymi tejże persony. Wyobrażam sobie Celestię konfiskującą w majestacie prawa niektóre z wynalazków, oczywiście wszystko w zagadkowych okolicznościach. Zaczęło się od podpowiadania Lunie, wynalezienie czego mogła zasugerować i komu, a skończyło na tym, że przypadkiem wynikł z tego konflikt między wynalazcami, którzy niezależnie od inspiracji księżniczek zaczęli konstruować coraz to nowe wynalazki, niektóre być może zbyt niestabilne/ niebezpieczne, by tak po prostu pozwolić na dalsze nad nimi badania.

Jest potencjał, jak najbardziej.

 

Tak czy owak, ciekawy tekst, pomysł nietuzinkowy i na pewno dający szerokie możliwości na coś z pogranicza [Slice of Life] i [Sci-Fi], utrzymanego w klimatach intrygi, z księżniczkami stojącymi za kulisami i motywującymi postęp, ale w pewnym momencie wkraczającymi jako koronowane głowy, coby powstrzymać coś, czego... sam nie wiem. Mogłyby się obawiać? Mogłyby nie rozumieć? Mogłoby im zagrozić?

 

Odcinek bardzo mnie się spodobał, sam w sobie może nie jest niczym szczególnym, ale z pewnością zapewnia szybką, niezobowiązującą rozrywkę, prezentując przy tym pomysł, który może zainspirować do napisania innego dzieła. Tak jak Luna, wespół z Celestią, inspirują postęp w fanfiku. Ciekawe zjawisko.

 

 

„Spam” to tekst, który chyba rozbawił mnie najbardziej :lol: Czego się w ogóle nie spodziewałem. Bo zaczęło się jak zwykle – na spokojnie, ale wysyłając sygnał, że to tylko cisza przed czymś większym, może abstrakcyjnym, może szokującym, ale na pewno zabawnym, no bo tag [Comedy] przecież nie wziął się znikąd i bez powodu. No i jak wspominałem na początku, kiedy brałem pod lupę „Perłę”, kreacja Chrysalis nigdy nie jest konsekwentna, w zależności od pomysłu, królowa może wystąpić w dowolnej roli, w dowolnych stosunkach z pozostałymi księżniczkami. Tutaj powraca ona do roli antagonistki, której armia ucieka się do licznych prowokacji, ryzykując wybuchem wojny, która, z perspektywy Celestii i Luny, powinna przebiec krótko i zakończyć się ich zwycięstwem.

 

Królewskie siostry kombinują co można zrobić i ustalają plan idealny, gdyż niezależnie od jego rezultatu, Chrysalis będzie skończona w oczach opinii publicznej, a strona equestriańska będzie mieć pretekst, by zdusić konflikt w zarodku. Swoją drogą, w dniu premiery „Spamu” chyba jeszcze nie było filmu „New Generation”, co nie? Zważywszy na tekst o wysmarowaniu Chrysalis majonezem, można chyba stwierdzić, że autor popełnił jasnowidztwo i obraził królową Podmieńców na tak fenomenalnym poziomie, że aż wyprzedził kolejną epokę :D

 

Oczywiście tekst stara się nas rozbawić od początku do końca i nie trzeba szukać dalej, niż właśnie w wypowiedz Luny, przybliżającej nam cały ten misterny plan. Odpowiednio szybko zostajemy zbombardowani kolejnymi żartami, czy to kryptonimem operacji, czy też mianami, którymi ochrzczono poszczególne maszyny wojenne, wszystko to wypada barwnie, typowo dla „Antyprzygód”. Do tego typu humoru przyzwyczaił nas autor i mimo już kilkudziesięciu odcinków na koncie, wciąż go realizuje tak, że żarty wypadają dobrze, całość jest świeża, akcję śledzi się z uśmiechem na pysku.

 

A potem mamy tytułowy spam i chociaż wszystko w gruncie rzeczy jest zgrabną przeróbką rzeczy znanych z internetów, rzeczy nierzadko przetworzonych już przez memy, to jednak ma to w sobie pewną kreatywność i nadal potrafi zabawić. Ale monitor oplułem ze śmiechu w następnej scenie.

 

Cytat

„– Mówię ci Janush, będziemy bogaci. (...)”

 

Ja wiem, przecież to już było, ileż można, ale autentycznie, nawet wizualnie, to słowo spowodowało u mnie parsknięcie śmiechem i wtedy wiedziałem już, że gdy przyjdzie pora na komentowanie, to właśnie opowiadanie uznam za najzabawniejsze w tym rozdaniu :D

 

Zakończenie oczywiście dało radę i zamknęło tę historię w taki sposób, że nie musiałem drugi raz się zastanawiać. Nagle cały wątek militarny zostaje rzucony w kąt, Luna leci na złamanie karku po swoje dwa miliardy bitów. Urocze.

 

 

„Pojedynek” to z kolei tekst, który nie tylko w ramach tego rozdania, ale chyba w ogóle wszystkich „Antyprzygód”, jakie do tej pory przeczytałem, wypadł... Cóż, nie chcę powiedzieć, że jak do tej pory jest to najdziwniejsza antyprzygoda, ale z braku lepszego określenia użyję tego stwierdzenia. Dlaczego? Przede wszystkim opowiadanie zupełnie niespodziewanie okazało się dosyć znaczącym odbiegnięciem od przyjętej formuły, czego na pierwszy rzut oka wcale nie widać. Jasne, księżniczki są tutaj dużo poważniejsze, bardziej stanowcze i władcze, ogólny wydźwięk odpowiadania (przez większość czasu) jest po prostu inny i chociaż pod koniec można się doszukać elementów groteski, tekst pozostawia po sobie wrażenie, które trudno opisać. W żadnym wypadku nie mogę powiedzieć, że były to wrażenia mieszane, bo jednocześnie tekst wydaje się najlepiej dopracowany względem omawianych w tej serii „Antyprzygód”. Zarówno jeśli chodzi o opisy, dialogi, budowany nastrój, jak i to, że wszystko wydaje się być na serio, nie zabraknie też elementów mroczniejszych, „Pojedynek” wydaje się być wyjątkowy i to chyba jest najlepsze określenie na finalne wrażenia. Jest to odcinek wyjątkowy.

 

Fabularnie, wydawać by się mogło, iż będzie to kolejny dobry materiał na komedię. Celestia i Luna, niezadowolone z mizernych postępów w szeregach królewskiej gwardii, pomimo zapewnienia żołnierzom prawdziwie morderczego treningu, orientują się, że brak zaangażowania ze strony zbrojnych bierze się stąd, że nigdy nie widzieli oni, by którakolwiek z księżniczek sama skutecznie walczyła, zwykle przegrywały one z Chrysalis czy Tempest Shadow, zatem nie mają oni motywacji, by trenować i nadstawiać karku za kogoś, kto najprawdopodobniej sam nie potrafi walczyć. Oburzone tymże odkryciem księżniczki postanawiają stoczyć na oczach swoich gwardzistów pokazowy pojedynek, udowadniając tym samym, że nie mają oni racji i na nowo wzniecając z nich ducha walki. Teraz, znając prawdziwą potęgę swych władczyń, chcą ćwiczyć i chcą stać się silniejsi, by dumnie stać na straży Equestrii.

 

No dobrze, ale co w tym wyjątkowego? Poza tym, że księżniczki zachowują się inaczej, niż w większości odcinków, w momencie kulminacyjnym, w którym toczą walkę, mają na sobie ciężkie zbroje oraz broń, którą wypada potraktować poważnie, zadają sobie prawdziwe rany. Co mam przez to na myśli? Połamany róg Luny, sącząca się z rany krew, prosto do oczu, pękające po obu stronach kości, poprzebijane organy wewnętrzne, ogółem rzeczy które nawet alikorna powinny pogrążyć w wiecznym śnie. Nie mogłem uwierzyć, że to jest na serio, cały czas czekałem na jakiś zwrot akcji, że to jednak jest jakaś projekcja, iluzja, cokolwiek. A jednak nie. Księżniczki zakończyły pojedynek remisem, wstały, otrzepały się, wymieniły uwagami i tyle. To był właśnie ten moment groteski (tekst o spowodowanej przebitym żołądkiem diecie świetny), który rozluźnił nieco atmosferę, ale przy okazji budując przedziwny kontrast, przez który straciłem troszkę rozeznanie, czy powinienem to brać na poważnie, czy też nie, a może miała to być jakaś czarna komedia, a może to od początku miało być nawiązanie do czegoś, czego nie rozumiem. Tak czy inaczej, alikornom wszystko się zregeneruje, na to wygląda. I nie tylko Chrysalis, ale... No, chyba wszystkie władczynie mogą w zależności od pomysłu wystąpić w innym charakterze. Nawet skrajnie innym.

 

Bez wątpienia było to zaskakujące doświadczenie, na tle większości odcinków z tejże serii coś unikalnego, zapadającego w pamięci, no i przy okazji realizującego motyw księżniczek władczych, potężnych, przywodzących na myśl władczynie, przed którymi należy mieć respekt, aniżeli kreskówkowe postacie komediowe, którymi pod koniec prawie się stają, ale prawie robi wielką różnicę. Podobnie jak w przypadku „Perły”, jak na przyjętą konwencję, jest to małe osiągnięcie.

 

 

Kolejne opowiadanie nosi tytuł „Miasto musi przetrwać” i jest to zarazem kolejny odcinek, który został napisany bardziej na poważnie, ale tym razem utrzymując się w klimatach tajemniczości, lekko zakrawając o fantastykę. To znaczy, wiadomo, z uwagi na postacie oraz uniwersum wszystkie te opowiadania są fantastyczne, ale mnie chodzi o to, że jest jakiś sekret, jest magia, jest coś niepojętego, nawet jak na realia panujące w świecie przedstawionym, zaś w tym wszystkim, na dokładkę, skryta jest intryga, przez co zastanawiamy się co się tak właściwie stało, o co chodzi i co będzie dalej.

 

Tym razem tajemnicza burza odcina od reszty świata Kryształowe Imperium, na domiar złego, Kryształowe Serce tak po prostu traci moc i w żaden sposób nie daje się jej przywrócić, co ma opłakane skutki dla Cadance. Osłabiona, upiorna, opisana jako szkielet z boleśnie naciągniętą nań skórą, ostatecznie odnajduje rozwiązanie, nie wiedząc jednak, że po drugiej stronie burzy trwała w tym czasie interwencja ze strony kucyków, wspieranych także przez inne istoty. W tym wszystkim bierze udział – a jakże – Chrysalis, jednakże nie wiadomo do końca skąd się tam wzięła i jaka jest jej w tym rola. Mam nawet kłopot z tym, by ogarnąć umysłem dlaczego właściwie kuce rzuciły się na nią jak oszalałe i tylko interwencja Cadance ocaliła ją przed linczem. Fakt, że Chrysalis została wtrącona do lochu musi sugerować, że to nie jest ta Chrysalis z „Perły”, tylko antagonistka, słusznie bądź niesłusznie oskarżona o sprawstwo burzy... Chyba. Opowiadanie wieńczy obraz sugerujący, że wbrew wszystkiemu zagrożenie zostało zażegnanie i życie w Kryształowym Imperium powróciło do normy... ale właśnie wtedy dowiadujemy się o tajemniczych, zielonych oczach władczyni, co daje nam pewien trop, dlaczego mimo wszystko coś wydaje się być nie tak.

 

W gruncie rzeczy, opowiadanie nie wyjawia nam niczego. Wszystko dzieje się tak po prostu. Kryształowe Serce traci moc, miasto separuje od reszty kraju tajemnicza burza, nagle pojawia się Chrysalis, nawet to, o czym rozmawiała z nią Cadance zostało owiane mgłą tajemnicy. A rozwiązanie, które wymyśliła księżniczka? Zapomnijcie o wyjaśnieniach. Ale nie mam wątpliwości, że to był celowy zabieg. Wszystkie niedopowiedzenia, jakie pozostawił autor po tejże historyjce, są wyzwaniem dla naszej wyobraźni, co mnie się nawet spodobało. Generalnie, pisanie w ten sposób wiąże się z pewnym ryzykiem, gdyż można czytelnika zaintrygować, a można zostawić go z wrażeniem niedosytu, można nawet niechcący uczynić swoją opowieść naciąganą. Z ulgą mogę powiedzieć, że pewne niedoskonałości, jakimi obarczona została „Perła”, tutaj nie występują. Co nie zmienia faktu, że opowiadanie wygląda jakby wyciągnięte z szerszego kontekstu. Co tym bardziej intryguje i inspiruje, by w jakiś sposób wyobrazić sobie zarówno wstęp do tych wydarzeń, ich rozszerzenie, jak i ciąg dalszy.

 

Nastrój panujący w opowiadaniu, podobnie jak miało to miejsce przy okazji „Pojedynku”, czyni opowiadanie wyjątkowym, wybija się ono na tle pozostałych antyprzygód. Czytało się to – mimo tagu [Sad] oraz tajemniczości – całkiem lekko i wartko, może jedyne, co mi nie podpasowało, było (Zbyt częste?) wspominanie o tym, że „miasto musi przetrwać”. Z jednej strony odebrałem to trochę jak nachalne wciskanie w treść tytułu opowiadania, ale z drugiej, zastanawiam się, dlaczego musi przetrwać. Mimo tej fanaberii, ten odcinek przypadł mi do gustu.

 

 

Przedostatnia historyjka w tym rozdaniu, „Egzamin”, po raz kolejny podejmuje tematykę królewskiej gwardii oraz tego, jak królewskie siostry zapatrują się na liczne problemy z jej funkcjonowaniem, tym razem na szczeblu szkoleniowym. Jak możemy wyczytać w tekście, po reformach lunarnych, udało się wyeliminować najważniejszy mankament tej formacji, jakim była jej bezużyteczność, toteż i prestiż społeczny wzrósł niebotycznie, jednakże przed dostąpieniem tego zaszczytu, należy przejść przez tytułowy egzamin ;)

 

Cóż, tym razem chyba się nie rozpiszę, głównie dlatego, że jest to historyjka rozpisana na jedną tylko stronę, ale także z tego względu, że wydała mnie się zaledwie ok. Jeśli chodzi o formę egzaminu, szoku nie było, ale doceniam mały zwrot akcji, że celem tejże selekcji jest zdeterminowanie kto charakteryzuje się inteligencją, a kto siłą, co jak się domyślam, może mieć przełożenie na karierę danych osobników w szeregach gwardii. Przy okazji dając obraz tego jak przedstawia się kondycja intelektualna potencjalnych żołnierzy. W sumie, to mam zagwozdkę, czy w kopercie były wyniki dotyczące tego testu z dopasowywaniem kształtów, czy to jednak był jakiś inny test, a te kształty to było jednak coś innego, no ale nie ma co przedłużać. Opowiadanie sprawdziło się jako krótki, zabawny tekst, oferujący przede wszystkim relaks, w sumie, jakby się nad tym zastanowić, to w tym rozdaniu w ogóle sporo przewinęło się motywów dotykających królewskiej gwardii oraz prób wpłynięcia dodatnio na jakoś ich funkcjonowania i tym samym zwiększenia potencjału militarnego Equestrii.

 

Aha, byłbym zapomniał. W tekście mamy odrobinkę światotworzenia. Nareszcie wiemy jaki jest stosunek klaczy do ogierów w uniwersum „Królewskich Antyprzygód”... a przynajmniej w uniwersum „Egzaminu”, jeżeli każde opowiadanie/ mini-serię traktować jako oddzielną bestię. Cóż, dużego zaskoczenia nie ma. Stosunek jest taki, że, generalnie, panie stanowią przytłaczającą większość ;) No to może pora zaciągnąć do armii klacze? Ciekawe jakby wyglądały ich egzaminy, tak samo, a może inaczej? Może determinowałyby inne rzeczy? To by był niezły motyw - klacze do armii, a ogiery zostają kurami domowymi xD

 

A za ileś-tam lat stosunek w społeczeństwie się odwraca. Ooops... :rainderp:

 

 

Czwarte rozdanie „Królewskich Antyprzygód” zamyka „Łóżko”, zmagające się z „Pojedynkiem” o miano najdziwniejszego opowiadania w tejże serii. Pierwsze wrażenie? Zupełnie jakby to było mocno skondensowane „Luna Tries To Sleep”. Historyjkę otwiera scenka, w której księżniczka mierzy się ze swoją bezsennością po tym, jak jej ulubione, wodne wyrko musiało się z nią rozstać w dosyć tragicznych okolicznościach... Serio, nie dało się załatwić jakiejś repliki?

 

No nic. Wszystko przebiega standardowo, aż protagonistka postanawia „rozedrzeć rzeczywistość” i wyciągnąć z niej Celestię, która następnie ugniata, tworząc z niej idealną podusię, na której się następnie kładzie i zasypia. Ale to jeszcze nie koniec, bowiem do akcji wkracza Nightmare Moon, która zachwycona tulaśnością posłania, kładzie się obok Luny, oczywiście głową na zadku. Ale nie tak prędko! Zwrot akcji głosi, że Celestia także zasnęła, kładąc się na poduszce z Twilight Sparkle, co oznacza, że twórca legendarnego łoża Zerwikołdry, mistrz Longinhoof, nareszcie może wyruszyć w świat w poszukiwaniu wybranki serca, z którą się ożeni, albowiem przysiągł uroczyście, iż nie uczyni tego, póki nie utuli do snu trzech alikornów naraz. Mistrzowi gratulujemy wypełniania celu i składamy kondolencje, z racji nieuniknionego ożenku xD

 

W porządku, jednak muszę odszczekać to, co pisałem wcześniej. Namyśliłem się. Jednak to „Łóżko” jest jak do tej pory najdziwniejszą antyprzygodą. „Pojedynek” przy tym to naprawdę zupełnie zwyczajna, normalna historia, wspaniała zabawa dla całej rodziny. Surrealistyczny odcinek, ale czy lepszy od swych konkurentów? Ano dla mnie osobiście niezbyt. Przede wszystkim, tekst, w porównaniu z resztą antyprzygód w tymże rozdaniu, okazał się całkiem... bezbarwny? Napisany na szybko, zbyt szybko? Może tak. Jakby w głowie autora pojawiły się dwie różne zajawki, ale obie krążył wokół spanka, no to żeby nie było przypału, zdecydował się skonsumować owsiankę i utulić naleśniczka jednocześnie.  Silny vibe starego opowiadania konkursowego, jeszcze z wczesnego 2013. No, ale przynajmniej było to coś oryginalnego. Surrealistycznego. I nie mam nic więcej do dodania. Wesoło, dziwnie, ale bez rewelacji.

 

 

To by było na tyle w tym rozdaniu. Ale nie jest jeszcze za późno na szybką topkę :D Gotowi?

 

A zatem! Rzućmy okiem na Top3 Królewskich Antyprzygód vol. IV

Miejsce pierwsze zajmuje Perła, za pomysł, realizację, cały rollercoaster, jaki za tym poszedł i duży wkład do serialu!

Miejsce drugie przypada... Przypada... Jednak Miasto musi przetrwać, za tajemniczość i to, że wiemy tyle, że nic nie wiemy, i o czym możemy powiedzieć, że na ten temat nic nie możemy powiedzieć. Niech działa wyobraźnia!

No i miejsce trzecie otrzymuje... A jednak! Musztra, za pomysł, wykonanie, no i kreskówkowy komizm, ogólnie! Ależ to była rywalizacja ^^

 

 

Pozdrawiam Państwa serdecznie, czytamy się następnym razem, przy kolejnym starciu z „Królewskimi Antyprzygodami” ;)

  • +1 1
Link do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Chcesz dodać odpowiedź ? Zaloguj się lub zarejestruj nowe konto.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony

Utwórz konto

Zarejestruj nowe konto, to bardzo łatwy proces!

Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz własne konto? Użyj go!

Zaloguj się
×
×
  • Utwórz nowe...