Reedman_PL

- Achhhhh... Co się stało? Gdzie ja jestem? - zapytałem obserwujących.

Postanowiłem, chociaż spróbować podźwignąć się, by wyjrzeć na zewnątrz.

Twilight.

Elastomer silikonowy czy polieterowy. Za dużo materiałoznactwa .

Sok jabłkowy czy pomarańczowy?

Poker.

Autobus czy tramwaj .

Nocka.

Motor czy quad?

Oczywiście imprezka.

Biologia czy matematyka?

P90.

PM-63 czy MP5?

G18 (ma tryb automatyczny ).

Cheytac M200 czy AWP?

SMG Vector (w wersji K10).

T90 czy M1A2 Abrams?

Killstreak. Nie ma innej opcji .

AK-47 czy M4A1?

(Sorki jeśli się powtórzyło - mogłem przeoczyć)

Z niemałym trudem uniosłem głowę i spróbowałem rozejrzeć się po pomieszczeniu. Miałem nadzieję że znajdę kogoś, kto powie mi gdzie jestem i co się stało.

Uniosłem karabin nieco w przód, by widzieć koniec lufy z przymocowanym bagnetem. Następnie zaparłem się tylnymi kopytami, oczekując walki wręcz.

Gabinet okulistyczny w rosyjskim odpowiedniku wojskowej komendy uzupełnień. Nowy poborowy z trudem odczytuje nawet największe litery.

Lekarz zapisuje: "Zdolny do walki z czołgami".

Łączmy się w "bulu" i nadzieji".

- Dobrze że ktoś mnie osłania. Te c&^%$@y są wszędzie. - Szybko skinąłem głową do nich, po czym wróciłem do walki.

Skupiłem się najmocniej jak mogłem. Musiałem utrzymać jak najwyższą szybkostrzelność, jednocześnie celnie strzelać i uważać na swoich. Do tego presja i bycie dość widocznym (lub/i słyszalnym) celem nie pomagało mi w walce. To wszystko wystawiło moje siły na ciężką próbę.

Szybko obudziłem resztę towarzyszy w namiocie. Następnie chwyciłem magią karabin, załadowałem i dokładnie przymierzając oddawałem kolejne strzały w kierunku nieprzyjaciół.

- Może i tak. Ja w dniu najazdu zabiłem jednego, również w samoobronie. To dziwne, ale martwiłem się, że będę miał kaca moralnego z tego powodu, a tu nic. Nawet nie mam koszmarów. No nic tam, idę w kimę. Dobranoc chłopaki. - Odpowiedziałem, po czym zawinąłem się w koc i ułożyłem się spać.

- Widzę że macie wiele wspomnień z wojska. Jednak chcę jeszcze was zapytać o jedną rzecz: czy... kiedykolwiek kogoś zabiliście? - Zapytałem niepewnie.

- Byłem trochę padnięty po pierwszym dniu. Więc to było tak... - Opowiadałem im o swoim dzieciństwie, gdzie znalazłem pierwsze części i plany karabinu, atak Changelingów, opustoszałe Ponyville, a na końcu spotkanie z Celestią. Gdy skończyłem pociągnąłem łyk wody z manierki. - Dzięki że wysłuchaliście. Przez tamten czas prócz rodziców nikomu nie mogłem zaufać, aż do wczoraj, gdy dołączyłem do was.

Będąc we wnętrzu namiotu przed pójściem spać postanowiłem opowiedzieć reszcie swoją historię.

- Wiem że każdy z was ma swoją przeszłość. Jeśli chcecie, mogę powiedzieć wam swoją historię. Raczej... ja chciałbym, ponieważ teraz jesteście jedynymi kucami z którymi mogę szczerze pogadać. - Powiedziałem do reszty oczekując na ich odpowiedź.

Wziąłem obie te rzeczy od kuca i podziękowałem. Następnie za pomocą magii przyłożyłem nóż do prawej strony karabinu, tuż przy lufie, by ostrze nieco wystawało z przodu. A za pomocą paska przymocowałem nóż do broni.

- Mała prowizorka, ale może się przydać. - Pomyślałem, gdy kończyłem wiązać.

Zatrzymałem się na chwilę by poczekać na nich. Gdy zobaczyłem ogierów niosących sporej wielkości bagaże, podszedłem i zadałem im to samo pytanie.

- Ma pan rację, dopiero wczuwam się w bycie żołnierzem. Mam nadzieję, że w tym mieście znajdziemy innych cywilów lub chociaż informacje gdzie są. - Odpowiedziałem.

- Hmmm... A gdyby tak nieco ulepszyć swoją broń. - Obejrzałem się na karabin. - Czy mamy może zapasowy krótki nóż i kawałek paska? - Zapytałem dowódcę po chwili.

- O ile wiem nigdy nie jest ich mało. Może zabrzmi to idealistycznie, ale uważam że brak liczebności nadrabiamy determinacją, a tego Changelingom brakuje. - Odparłem, poprawiając pas trzymający karabin.