Vvv

Lecz przez wyuczoną grzeczność spróbuję ująć rzecz inaczej:

Niektóre z powszechnych analogii bywają zaskakująco wręcz uniwersalne. Takoż z niektórymi pomysłami jest niczym z hodowaniem dzikiego tygrysa… od małego. Zaczyna się zawsze niewinnie, często z zachwytem. W sumie małe, słodkie i pociesznie futrzaste kocię łypie tymi przepięknymi, wielkimi oczkami. Wkrótce wszak okazuje się, iż dziki z natury drapieżnik to chyba jednak nie do końca taki świetny pomysł na domowe zwierzątko… I że tkliwe miano Pasiaczek średnio harmonizuje z jego ekspansywną tudzież nader absorbującą otoczenie (niekoniecznie wzmiankowanej absorpcji chętne) osobowością.

Tyleż powoli co nieuchronnie cudowny kociak staje się „czymś”, (s/po)tworkiem, którego niedoświadczony, świeżo upieczony opiekun we właściwym czasie przewidywać nie raczył. Pręgowana dziecina zaczyna drapać meble (tak na centymetr głęboko, a potem na pięć), z wolna podgryzać co się da, oraz usiłować podgryzać czego się nie da (czyli wszystko inne). Ach, no i sąsiadom dziwnym trafem w zeszłym roku zniknęła koszmarnie droga papuga, razem z klatką i pilnującą domu babcia emerytką, jakoś w okolicach przedwiośnia, a parę miesięcy później także ich ukochany Brutus, rodowodowy rottweiler.

Słodkie kocię rośnie, rośnie, rośnie… – i wreszcie urasta tak, że opiekun zaczyna przeliczać, czy starczy mu w przyszłym miesiącu na karmę dla „malucha”, już pal licho takie przyziemne sprawy jak czynsz. A maluch zmienia się mocno, z czasem zmieniając także i imię. Jednocześnie nasi sąsiedzi dawno się wyprowadzili, przed ich domem od miesięcy blaknie na słońcu smętnawa tablica informująca o chęci jak najpilniejszego zbycia praw do posesji (chętnych zaskakująco brak). I nawet znajomi dziwnym trafem przestali zachodzić z wizytą, ewentualnie od święta zapraszają do siebie, a najlepiej abyśmy spotkali się w miejscu publicznym. Do restauracji nie wolno zabierać zwierząt.

No ale przecież go nie wyrzucisz. Nie wyrzuca się kociaków.

Odkarmia się je, wychowuje, ewentualnie uczy jak się zachować we wrednym i nienawistnym czasami świecie, jak przeżyć na zewnątrz ażeby nie trafić do podrzędnego ogrodu zoologicznego, nie dać się przerobić na szalik i kapcie... I dopiero wówczas wolno wypuścić je wolno, a samemu przenieść się z rodziną na odległe Hawaje czy inne Karaiby… I kto wie czy na wyspach nie przygarnie się nowego zagubionego kociaka. Może tym razem cętkowanego?

W każdym razie – tak samo co poniektóre mądre głowy uważają, że nie należy wywalać przedwcześnie żadnego niedochowanego słowa pisanego. Jakkolwiek, nawet mądre głowy mogą się mylić.

Toteż macie.