Inni pisali tu o swoim życiu, więc i ja opowiem o swoim, bo czemu by nie. Bardzo często wyobrażam sobie, że jestem sam na sam z jakąś osobą z mojego otoczenia i opowiadam jej o swoim życiu, więc teraz wyobrażę sobie jakbym po prostu prowadził rozmowę z kimś na temat mojego życia. A cała rozmowę rozpoczołbym od słów, że moje życie jest nudne, bezsensowne i nie warte niczyjej uwagi. A później bym dodał, że czytanie tego jest tylko stratą czasu i nie warto tego robić. Ale pomijając moje opinie dotyczące mojego życia przejdźmy już do konkretów. Zwykle w każdej klasie trafi się ktoś kto jest samotny i jest tylko pośmieliskiem dla innych. Padło na mnie. 6 lat samotnego siedzenia na przerwach, zawsze pod tym samym filarem. Starałem się to zmienić, próbowałem uczestniczyć w rozmowie. Nie wychodziło. Najwyraźniej musiałem zrobić złe pierwsze wrażenie, a jak ktoś zrobi złe pierwsze wrażenie to potem trudno je zmienić na dobre. Wszystko zmieniło się 3 lata temu. Koniec podstawówki, teraz gimnazjum. Moja mama znalazła pracę w gimnazjum na drugim końcu miasta, więc miałem powód by chodzić do szkoły właśnie tam. Tam nikt mnie nie znał, mogłem zacząć wszystko od nowa. I zacząłem. To było dla mnie coś zupełnie nowego, tam inni rozmawiali ze mną, przybijali piątki na przywitanie, słuchali mnie. Moi pierwsi koledzy i koleżanki w życiu. Uwielbiam moją klasę. Jednak wtedy pojawił się mój największy problem. Zacząłem nie lubić, a wręcz nienawidzić siebie. Nie wiem dlaczego. Nie mam żadnych podstaw by siebie nienawidzić. Moje życie się zmieniło, powinienem być szczęśliwy, ale taki nie jestem. Cieszy mnie to, że mam wokół siebie tylu kolegów, ale w głębi duszy czuję, że tak nie powinno być. Powinienen przerwy spędzać samotnie i nikt nie powinien ze mną rozmawiać. Tak było 6 lat i tak powinno być do końca życia. Jedna część mnie chce być z innymi ludźmi, a druga chce być samotna. Jedna część chce żeby to wszystko się skończyło, a druga nie może się doczekać kolejnego dnia. Jedna część nie widzi już nadziei, a druga żyje nadzieją. Jedna cześć wierzy w Boga, a druga ma pewność, że nie istnieje. Jednak obie części mnie nienawidzą siebie. Czemu ja o tym piszę? Sam nie wiem. Może mam jakieś dziwne wrażenia, że jak jakaś osoba na drugim końcu Polski to przeczyta to mi będzie choć odrobinę lepiej. Więc tak jak mówiłem na początku moje życie jest nudne, bezsensowne i na pewno nie warte uwagi.
