Retm

,,@#$%!'' -Proszę mi wybaczyć, - jeszcze raz szybko przejrzałem w głowie mój plan - najwidoczniej będę musiał pana wtajemniczyć. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć wychyliłem się za drzwi i rozejrzałem się dla lepszego efektu. Kiedy zauważyłem że nikogo nie ma szybko zamknąłem drzwi przedziału. -Nie mogę panu podać za dużo informacji, jednak mogę powiedzieć panu że należę do specjalnego wydziału śledczego Equestrii - mówiąc to wyciągnąłem szybko paszport i machnąłem nim tuż przed nosem konduktora i równie szybko jak go otworzyłem tak szybko go zamknąłem. ,,Oby nic nie zauważył'' pomyślałem mając nadzieję że nic nie zauważył. -Od ponad roku ścigam pewnego przestępce i dziś nadarzyła się okazja by go złapać. Moje wejście do tego pociągu nie należało do najnormalniejszych, ponieważ niezmiernie mi się śpieszyło. Myślę że nie muszę panu tłumaczyć moje zachowania, prawda?- rzuciłem pytające spojrzenie w jego stronę jednak kiedy znów zbierał się do odpowiedzi przerwałem mu: - Zanim jednak cokolwiek pan powie niech pan obieca że zachowa pan to wszystko w tajemnicy. Wydział śledczy do którego należę należy do niezwykle tajnych rzeczy. Staramy się żeby w Equestrii żyło się bezpiecznie i nikt nie musiał się bać że zostanie zaatakowany w biały dzień. Rozumiemy się? - rzuciłem kolejne pytające spojrzenie, tym razem dając konduktorowi czas na odpowiedź. ,,Mam nadzieję że to kupi, bo jeśli nie to jestem udupiony''.

Nie musiałem się długo zastanawiać. Ba, nie musiałem w ogóle się zastanawiać. Od razu wiedziałem, nie, czułem, że to owa tajemnicza moc skacząca po dachach. Nim zdążyłem jakkolwiek zrobić moje ciało same stoczyło się na brzuch i przygotowało się do kopniaka a'la Applejack.

-Dzień dobry, nie powinien pan iść na swoje stanowisko?- powiedziałem, szybko wstając z podłogi. Nim konduktor zdołał cokolwiek powiedzieć ja uciekłem do działu z pasażerami. ''Ale miał minę jak wstawałem, nie ma co! Przydało by się znaleźć jakiś przedział''

No cóż... Znów brak łez. Widocznie nie mam duszy. Dawno sprzedałem ją kucykom xd. W zasadzie często żałuję że nie jestem wrażliwy, w fandomie powstaje tyle rzeczy które mogłyby zmienić mnie na lepsze. Ale nic z tego, nie potrafię współczuć innym. Może gdyby to mi przydarzyła się taka historia to bym się zasmucił, ale nic z tego. Poza tym zbytnio rzucają mi się w oczy sztuczki autora. Jednak fic dobrze napisany, momentami nawet moje małe czarne cóś zwane sercem załopotało, ale tylko po to by później znów umrzeć. RETM APPROVES

Czułem że wiem co muszę robić. To było dziwne uczucie, zupełnie jakbym to robił od urodzenia. Skupiając wszystkie swoje zmysły, myśli i całe ciało na tajemniczej mocy krzyknąłem z całego głosu: -STOP!

-Dlaczego Hitler nie je jabłek? -Bo nie żyje

-Powóz chyba nie jest dobrym pomysłem - powiedziałem nawet nie zdając sobie sprawy że mówię - Będę łatwiejszym celem *wdech i wydech* - Do pociągu jest dobry kilometr, zdążę? W szaleńczym biegu rozglądałem się za czymś co mogłoby mi pomóc. ''Jakiś dzieciak na hulajnodze, powóz, cokolwiek!''

''Co do cholery...?'' Moje serce biło szybko niczym na konkursie najdłuższego wstrzymania oddechu. Mój mózg szukając jak najrozważniejszej kryjówki postanowił w pośpiechu uciec do Ponyville. ''Te drzwi to z pewnością nie przypadek. Gdybym się nie schylił...'' przemyślałem szybko w biegu. Jako że mieszkałem na skraju lasu do pierwszego budynku za którym mógłbym się schronić było co najmniej 20 metrów Niby mało ale w tej sytuacji... Do głowy wpadł mi jeszcze pomysł schowania się za drzewami, który postanowiłem wykorzystać przy pierwszej okazji.

Mini moc stwórcza? ...Hoofington. ''To ledwie kilka kilometrów na południe. Pociąg powinien wkrótce wyruszyć'' Zająłem się pakowaniem rzeczy. Siedzę nad tym trzy godziny i więcej nie wymyślę :/

Laboratorium chemiczne> Laboratorium> Dexter> Kreskówki> MLP> mlpcommunity> ShoutBox> Shippy> Silver SLIVER Pasuje?

Miałem prawie gotowe kiedy przeglądarka mi się wyłączyła. Fu*k Rozglądając się po okolicy mój wzrok zatrzymał się na przykładowym mieszkańcu Ponyville. ''Uśmiechnięty, bez trosk... Ile bym dał za bycie na jego miejscu...'' Przeglądając w głowie obrazy wszystkich uzdolnionych jednorożców jakich tylko znałem moje myśli zatrzymały się na jednym, a właściwie jednej. Soundy, bo o niej myślałem, była moją koleżanką z ławki. Sama chyba nie miała przyjaciół oprócz mnie. Wszyscy ją poniżali z powodu jej umiejętności magicznych. ''Głupcy, musieli się dowartościować!''. Oprócz tego była także... moją pierwszą miłością. Na samą myśl o tym się zaczerwieniłem. '' Teraz pewnie jest już za późno. Na pewno sobie kogoś znalazła...'' ''Ale czy ona mi pomoże? Ile to już lat się nie widzieliśmy? Sześć? Siedem?'' Mimo wszystko to była moja ostatnia nadzieja. Gdzieś w domu miałem zeszyt z adresami osób z klasy. ''Muszę go znaleźć'' Shipp? :3

''Głupi tom!'' Rzuciłem książką o stół. Usiadłem i zawiesiłem wzrok na stole. ''Zakopać, zniszczyć, wyrzucić... Co mam zrobić?'' Zniechęcony wypożyczyłem książkę i wyszedłem.

Powoli mijając te wszystkie budynki naszła mnie jedna myśl : ''Biblioteka!. Przyśpieszyłem. Nie zwracałem uwagi na nic, szukałem tylko jednego ''budynku''. Mijając wszelakie mieszkania, sklepy i inne budynki w końcu natrafiłem na bibliotekę: gigantyczne drzewo z biblioteką w środku. Wchodząc do środka natrafiłem na bibliotekarkę, która będąc wyraźnie znudzona zarzuciła tylko posępne ''Dzień dobry''. Przeglądając półki z książkami znalazłem odpowiedni dział: ''Nauki magiczne''

Spoglądając na miasteczko przypominałem sobie stare czasy. Szkoła, dom, rodzina... Wraz z ciężkim westchnieniem oderwałem się od tych myśli. ''Jestem tu i teraz, to było kiedyś. Muszę zająć się tą pieczęcią''. Nie mając pojęcia co zrobić z moim problemem udałem się do Ponyville z nadzieją na znalezienie czegoś co mogłoby mi pomóc.

Ciekawe o czym to tak młoda Apple rozmyśla...