Reedman_PL

- O ile wiem nigdy nie jest ich mało. Może zabrzmi to idealistycznie, ale uważam że brak liczebności nadrabiamy determinacją, a tego Changelingom brakuje. - Odparłem, poprawiając pas trzymający karabin.

Po około trzydziestu minutach spokojnego marszu podszedłem do dowódcy. - Czy wiadomo co nas czeka w tym mieście? - Spytałem, równając tempo z nim.

Ja miałem dość niedawno: Kiedyś zmieniłem awatar na skype na taki sam jak mam tu (teraz mam inny). Dwa tygodnie temu, kiedy byłem u ciotki wywiązał się dialog: - Czy ty zawsze musisz wstawiać wszystko związane z bronią (nie lubi wszystkiego związanego w wojskiem)? - (Na początku nie wiedziałem że chodzi o awka na Skype) A gdzie? - No na Skype. - Aha. I co dokładnie tam zobaczyłaś? - No jakąś wiewiórę z pistoletem. Ledwo powstrzymałem się od wybuchu śmiechu. Żeby zmienić obiekt zacząłem tłumaczyć co to za broń, a nie postać. Pewnie do dziś nie wie.

Trochę było mi szkoda że dokończyli beze mnie, ale nie czułem jakiegoś żalu do nich. - W końcu wczoraj spasowałem, a oni pewnie potrzebowali jeszcze trochę na klina. - Pomyślałem, właśnie kończąc pakować namiot.

Wygramoliłem się z betów w których spałem i wyszedłem z namiotu. Przeciągnąłem się, a następnie poszedłem w ustronne miejsce za potrzebą.

Posiedziałem i pogadałem jeszcze kilka minut z kolegami, a następnie postanowiłem położyć się spać.

Uniosłem swój kubek. - Za jutrzejsze zwycięstwo. - Powiedziałem kolegom, a następnie wychyliłem pierwszy łyk cydru.

Pomimo pokusy nie chciałem pić za dużo. Jeśli jutro czeka nas ciężki dzień to nie mogę być w złej formie, zarówno fizycznej jak i umysłowej.

Jako że Big Mac jest moim najlepszym kumplem w oddziale, postanowiłem podejść do niego i zapytać o możliwość przenocowania w jego namiocie.

Dobrze że zarządzono przerwę. Odpoczynek dał mi chwilę wytchnienia i relaksu. Mam nadzieję, że ta rada pozwoli mi dotrzymać kroku chłopakom z drużyny podczas dłuższego marszu. - Pomyślałem, maszerując i podziwiając tereny dookoła nas.

- Ważny jest spokój i opanowanie, wtedy dam radę trafić celnie i daleko. Spędziłem sporo czasu na strzelaniu z tego i mam już wprawę w celowaniu. Niestety nie jestem tak wytrzymały i silny jak Ty i reszta chłopaków. - Odparłem koledze.

- Heh. W szkole miałem przerąbane, a tutaj mogę dogadać się niemal z każdym. Jest sprawiedliwość na tym świecie. - Nadal rozmyślając usiadłem obok Big Mac'a i postanowiłem nieco rozmasować swoje kopyta.

- Jasne. Zaschło w gardle od tego wszystkiego. - Odpowiedziałem dowódcy.

- Ja na pewno. Big Mac, obiecuję Tobie że znajdziemy te cho*&^y które zabiły twoich najbliższych, a ja porozwalam im łby z tego. - Odparłem, wskazując na karabin, ledwo powstrzymując się od krzyku. - A jak znajdę tego co stoi za tą całą wojną, to wypruję w niego chyba tyle amunicji ile będę mógł. - Obiecałem sobie w myślach.

- Nie jesteśmy jedyni. Pamiętaj o tym. - Odpowiedziałem ogierowi, by zaraz potem wypowiedzieć głośniejszym tonem by wszyscy wkoło słyszeli - Walczmy razem by ratować tych co żyją, a pomścić tych co zginęli chroniąc to co kochali i byli gotowi oddać za to własne życie. - O ileż męk, ileż cierpienia, o ileż krwi, wylanych łez. - Cicho wyrecytowałem Big Macintosh'owi.

- Wybacz że to roztrząsnąłem. Podmieńce porwali też moją rodzinę. - Odpowiedziałem, sam czując smutek. - Twardy ciałem, ale uczuciami delikatny. Pewnie też szuka rodziny i znajomych. Musi się gość czuć ciężko. - skwitowałem w myślach.

- Small Hoof, ale mów mi Rangefinder. Miło mi Ciebie poznać. - Odpowiedziałem ogierowi podając kopyto. - Pracowałeś na Akrach? W Ponyville nie miałem wielu znajomych, ale Twoje imię chyba kiedyś słyszałem.

- Wygląda na to że z pragnienia nie umrzemy. - Odpowiedziałem wciąż uśmiechnięty. - Jak ja już dawno się uśmiechałem. Nawet jeśli zginę, to wśród dobrych kumpli. Wspólna walka naprawdę zbliża kucyki. - podsumowałem w myślach.

- Jak nie, jak tak. - Odpowiedziałem uśmiechając się i "chwyciłem" manierkę za pomocą magii. Wypiłem jeden łyk, po czym wylewitowałem naczynie w stronę dowódcy. - Dobre. Nie piłem jeszcze takiego. Co to za gatunek?

Podbiegłem do dowódcy. - Wcale nie należę do wspaniałych kucyków. A gdyby nie to w ogóle nie byłbym tu teraz z wami. - Wskazałem na swój karabin. - Co to za sprawa? - Dodałem szybko, przypominając sobie o słowach dowódcy.

Nie uważam siebie za lepszego od innych, tym bardziej od gwardzistów. Ja jestem jedynie operatorem narzędzia dającego mi taki potencjał. Oni przez lata szkolili się by szybko i bezzwłocznie odpowiedzieć na wezwanie, pomimo świadomości śmierci. Za to ich najbardziej szanuję. Co więcej, nie wiedziałem że w tak krótkim czasie można poczuć swoistą więź z każdym innym wojakiem - zupełnie jak w rodzinie.

Mój faworyt: Mk 19 Po co strzelać zwykłymi pociskami skoro można granatami . Dane techniczne:

Kanapa

Antrykot

Po obejrzeniu ostatniego odcinka jeszcze bardziej polubiłem Lunę (polubiłem ją od samego początku). Jej głos dosłownie mnie urzeka . Mam nadzieję że takiej Luny będzie więcej w przyszłości.