Daniel_

Clockie pamięta o waszych pytaniach i odpowie na nie przy najbliższej sposobności. Wiecie koniec semestru, masa poprawek... Nie mam czasu robić obrazków do odpowiedzi. Może w środę dam radę. Przepraszam za opóźnienie

Nie do końca wiem o co ci chodzi . Ale postaram się wyjaśnić, żołnierz znalazł się w Manehattanie przez przypadek... Zabrał z stamtąd malutką Clockie i uciekł, z powrotem do świata Tf2. Nie pytaj jak, bo to miało być raczej coś na miarę streszczenia a nie pełnego Fanfica . I szczerze nie myślałem nad tym tak dokładnie. Aktualnie jestem zajęty wymyślaniem Clockie całkiem nowej historii, na potrzeby Roleplay i nie specjalnie chce mi się tworzyć tą historię od podstaw.. W Equestrii dzieją się dziwne rzeczy czyż nie?

Trixie wiedziała że może nie wygrać z Fluttershy na spojrzenia, więc szybko zamknęła ją w mrocznej iluzji. Wszystkie kucyki, zwierzaki i inne stworzenia zmieniły się w przerażające cienie, a wszystko oplotła czerwień i mrok. Wystraszona na śmierć Fluttershy uciekała przed siebie, ale gdzie tylko się ruszyła, napotykała coraz to nowe mary. Nie wiedząc że otaczają ja przyjaciele, zaczęła krzyczeć i płakać ze strachu. Mimo próśb i biadolenia klaczy, cienie nadal zbliżały się do niej. Widok wszystkich straszliwości jakie ujrzała przerósł ją, serce płochliwej klaczy nie wytrzymało i ucichło na wieki.

I ja i ona jesteśmy zmęczeni, więc proszę o wyrozumiałość i cierpliwość.

Wybaczcie mi że czasem odpowiedź długo trwa. Ale zrobienie odpowiedniego obrazka zajmuje mi sporo czasu.

No w końcu się wziął za siebie! Tak trzymaj żołnierzu! Powodzenia na forum

Robię za pośrednika od Clockie... A oto pytania od niej: 1. Co robisz w wolne wieczory? 2. Masz dużo przyjaciół? 3. Lubisz ciszę i spokój czy raczej hałas i dobrą zabawę?

1. Czego lub kogo się boisz? 2. Muffinki czy babeczki?

Niesamowite prace! Mi się szczególnie podoba praca z Nufcią w szaliku. Świetnie rysujesz grzywy!

Ja doceniam każdy rodzaj szkicu. A te prace są dobre! Może nie idealne ale wciąż dobre! Bardzo przyjemne dla oka.

Tych dwóch snajperów wygląda kapitalnie. I czemu ten medyk został wsadzony w płaszcz żołnierza xD? To wygląda dziwnie!

Witajcie! W tym temacie będzie mieli okazje zapytać klacz Clockie o wszytko co wam tylko przyjdzie do głowy! Jednak zanim zaczniesz ją wypytywać chciałbym żebyś najpierw przeczytał/a parę informacji. 1. Dobrze by było żebyś na początku poznał/a nieco charakter Clockie, tak na wypadek gdybyś był/a zdziwiony/a odpowiedzią. Możesz o niej przeczytać o własnie tutaj. 2. Możecie pytać o cokolwiek, jednak nie zadawajcie zbyt wielu pytań naraz. Ona nie należy do tych gadatliwych. 3. Wszystkie odpowiedzi będę starał się pokazywać przez obrazek z reakcją i zachowaniem Clockie a może nawet krótkim komiksem. Proszę nie denerwujcie się jeśli będzie to trochę trwało. A jeżeli musisz już zadać tonę pytań to dostaniesz raczej odpowiedz jedno obrazkową ale rozległą. 4. Snajper w tle będzie starał się pomóc nierozgarniętej klaczy jeśli nie zrozumie waszego pytania. Możecie go spokojnie ignorować No to teraz kiedy już co nieco o niej wiecie, możecie śmiało zadawać pytania!

Moim celem dodania tego snajpera na końcu było takie... zostawienie sobie furtki, jeśli chciałbym kontynuować te opowiadanie. Ja nawet kiedy kończyłem pisanie jej historii, wiedziałem co mogę napisać dalej zamiast wstawiać tego urywka. Ale to jest jednak tylko takie krótkie wprowadzenie do postaci, przedstawienie jej. No bo gdybym chciał napisać jej caluteńka historię i dalsze dzieje to musiałbym zmienić dział Nie to raczej nie jest nawiązanie do Mundiego.( Nawet nie wiem za bardzo kto to jest?)

Tak ogólnie to starałem się streścić jej historię w taki sposób że resztę można sobie łatwo domyślić(chyba xD). Nie wiem czy to jest błąd, kiedy użyje się "biec ile sił w nogach" do czegoś co jakieś kończyny ma, bo to jest raczej takie powiedzenie niż stwierdzenie tylko i wyłącznie do człowieka. Ale dzięki za wskazanie, następnym razem napiszę "ile fabryka dała" albo "biegła tak szybko że spod kopyt szły iskry!" . Coś wymyśle . No i cieszę się że niektórym się podoba. Może kiedyś

Wygląd i charakter: Clockie to 17-nasto letnia klacz ziemna, ma jaśniutką żółtą grzywę i zielone oczy. Jej usta są lekko ciemniejsze od reszty ciała. Nie należy do najwyższych, ani najsilniejszych kucyków. Jest łagodna i zwykle nie broni swojego zdania a raczej ulega innym. Od dziecka jest strachliwa, dlatego woli żyć w grupie. Nie mówi za dużo, ale chętnie dzieli się z innymi swoimi pomysłami. Lubi grzebać we wszystkim co mechaniczne, za to nie znosi długiej paplaniny, takowa ją szybko usypia, sama nie ingeruje w walkę dopóki nie zajdzie taka potrzeba. Uważa że nie musi się wtrącać w coś co jej nie dotyczy. Historia: Clockie nie zna swoich rodziców, tak naprawdę nawet nie zna ich imion. Wiele lat temu, kiedy była zaledwie mała klaczą zdarzył się okropny wypadek. Manehattan stanął w płomieniach, całe miasto mieniło się czerwienią kiedy powoli trawił je ogień. Miastowa straż pożarna starała się z całych sił żeby ocalić miasto, nikt jednak nie wiedział jaki horror przeżywali mieszkańcy. Ich własne mieszkania okazały się zdradliwymi pułapkami, tlące się drewno i resztki sufitu spadały na głowy biednych ofiar, kiedy te próbowały uciekać przed żywiołem. Clockie mając tylko 4 lata szukała swoich rodziców, jednak na nic nie zdały się krzyki małej klaczki, płonące belki przywaliły drzwi zamykając ją w śmiertelnej pułapce. Kiedy ze strachu skuliła się, przytulając swojego małego misia i płacząc cichutko, naglę ktoś uderzył w potężna barykadę, odrzucając zgliszcza od drzwi. Clockie nie zdążyła się nawet przyjrzeć swojemu ratownikowi, jedyne co ujrzała to to że poruszał się na dwóch nogach, był przysłonięty czarną płachtą i miał czerwone krwiste oczy. Klaczka nie wiedziała ile minęło dni, ciągle żyła strachem z ognistej nocy. Dowiedziała się że ten kto ją uratował nazywał się Joe, i nie był zbyt rozmowny, nawet nie był kucykiem. Jechali przez wiele dni wozem, Joe tylko przychodził co jakiś czas dać małej coś do jedzenia i picia. Jechali przez wiele dni i nocy. Wóz którym jechali co jakiś czas wydawał z siebie skrzypienie żelastwa i ponuro pomrukiwał. Clockie bała się o cokolwiek zapytać Joego, przez jego szkarłatne oczy. W końcu pojazd się zatrzymał, a malutką klaczkę oślepiło jasne światło dnia. Wtedy zaczęła się jej przygoda. Przez wiele lat Clockie przypatrywała się walce, która podejmował jej wujek. Tak kazał jej się nazywać, nie przepadał za swoim imieniem. Zawsze zabierał ją ze sobą i kazał obserwować którymi ścieżkami podążał wróg i jak się zachowywał. Nie znała nikogo prócz Joego, jedyne na co jej pozwalał to była zabawa zniszczonymi kawałkami robotów, które wujek przynosił jako łup ze swojej walki. W ten sposób poznała swój talent, mianowicie majsterkowała ze wszystkim co się da. Jej pierwszym wynalazkiem była rakietnica z której można było wystrzelić parę rakiet naraz. Joe doceniał jej pracę ale nigdy nie okazywał jej żadnych uczuć. Kiedy wracał wraz z nią, nie było różnicy czy wygrali czy przegrali. Na jego twarzy zawsze panował grymas oraz spojrzenie jego smutnych, krwistych oczu. Clockie nie miała przyjaciół, miała tylko wuja i tylko o niego się martwiła. Pewnego dnia, Joe biegł przez most uderzając wroga saperką prosto w twarz. To rozbawiło już prawię dorosła klacz i ta z daleka szczerze uśmiechnęła się do niego. Po raz pierwszy w życiu wujek nie odwrócił wzroku, tylko przystanął i pomachał do niej. Rozległ się huk, po czym uśmiech znikł z ust Clockie i zobaczyła powoli osuwającego się na ziemię Joego. Klacz biegła ile sił w nogach krzycząc do swojego wuja, jednak ten tylko przyklęknął i wciąż uśmiechał się do niej. Zanim zdążyła dobiec, było za późno. Joe trzymał się za pierś z której powoli wypływała krew. Świst kul i wybuchy granatów nie wydawały już żadnego dźwięku, wszytko ucichło. Clockie zdążyła jedynie ostatni raz zajrzeć w szkarłatne oczy wuja. Jednak te już nie błyszczały tak jak dawniej, jedynie widziała w nich gasnący cień życia. Jednak Joe nie zostawił klaczy bez ochrony... Dostała prezent... Niedługo przekona się że kluczem do zwycięstwa jest... Nienawiść... Od tamtej pory Clockie krąży razem ze swoim towarzyszem Snajperem po świecie wyczekując momentu na zemstę... Za śmierć rodziców, jej wuja... i jej samej.

Kolejne dwa, naszła mnie inspiracja po "minimeetcie". Pracuje nad czymś specjalnym, może mi się uda to kiedyś skończyć Mała Clockie musi się przespać. I druga praca dla dobrego kumpla Imesha!