Ka-52 Dane podstawowe Państwo Rosja Producent Arseniewskie Zakłady Lotnicze "Progress" Konstruktor Kamow Typ Śmigłowiec szturmowy organizowania pola walki Konstrukcja stalowo-kompozytowa Załoga 2 Historia Data oblotu 25 czerwca 1997 Lata produkcji od 2008 Liczba wypadków
• w tym katastrof 1
Dane techniczne Napęd dwa silniki turbinoweKlimow TW3-117WK Moc 2 × 1640 kW Wymiary Średnica wirnika 2 × 14,5 m Długość 16 m Długość kadłuba 13,53 m Szerokość kadłuba 7,34 m Wysokość 4,95 m Masa Własna 7700 kg Startowa 11300 kg Zapas paliwa 1870 l Osiągi Prędkość maks. 302 km/h Prędkość przelotowa 270 km/h Prędkość wznoszenia 8 m/s Pułap praktyczny 5500 m Pułap zawisu bez wpływu ziemi 3600 m Zasięg 460 km Dane operacyjne Uzbrojenie Działka: 30mm działko Szipunow 2A42 (240 pocisków), 4 × 23mm działko podwieszane do węzła (940 pocisków)
Rakiety: AT-12 Wichr, R-73, pociski niekierowane S-24 (240 mm), S-13 (122 mm), S-8 (80 mm) Bomby: FAB-500, FAB-250, FAB-120, FAB-100, RBK-500, RBK-250
Użytkownicy Rosja
Ka-52 (ros. Ка-52 Аллигатор, oznaczenie NATO Hokum B) - rosyjski, dwumiejscowy śmigłowiec bojowy, którego projekt powstał w 1987 roku w Związku Radzieckim, znany również pod kryptonimem Aligator. Ka-52 stanowi rozwinięcie jednomiejscowego projektu biura konstrukcyjnego Kamowa Ka-50 o zmodyfikowanym przeznaczeniu - miejsce dla drugiego członka załogi zostało dodane w celu uczynienia z Ka-52 śmigłowca dowodzenia i organizowania pola walki, bez zmniejszania przy tym jego możliwości aktywnego prowadzenia ognia w każdych warunkach pogodowych.
Ka-52 Aligator to ciężki śmigłowiec bojowy, którego maksymalna masa startowa wynosi 11300 kg (a więc plasuje się pomiędzy Ka-50 a Mi-28). Konstrukcja wykorzystuje układ dwóch współosiowych, przeciwbieżnych wirników nośnych (charakterystyczny dla wszystkich śmigłowców z OKB Kamowa), każdy o trzech łopatach z materiału kompozytowego. Śmigłowiec nie posiada śmigła ogonowego. Głowice wirników składają się z elastomerowych elementów skrętnych, co pozwoliło na redukcję liczby przegubów do jednego (przekręceń). W porównaniu do Ka-50 przeprojektowany został jedynie przód kadłuba, dlatego też zgodność konstrukcji Ka-50 i Ka-52 wynosi 80%. W celu uniknięcia nadmiernego wzrostu ciężaru, redukcji w stosunku do Akuły uległo opancerzenie kabiny oraz zapas amunicji dodziałka (z 460 do 240 naboi). Między innymi z tych samych powodów konstruktorzy zastosowali układ kabiny z miejscami jeden obok drugiego, co upraszcza współdziałanie obydwu pilotów i umożliwia obniżenie masy kabiny w stosunku do układu tandem - część instrumentów jest bowiem wspólna i nie wymaga powielenia dla drugiego członka załogi. Należy jednak podkreślić, że jest to rozwiązanie niestandardowe dla śmigłowców bojowych, a armia rosyjska miała do niego kilka zastrzeżeń. Główną jego wadą jest fakt, że w przypadku rozerwania w kabinie pocisku rażona jest cała załoga śmigłowca.
Ewenementem konstrukcyjnym na skalę światową jest zastosowanie na śmigłowcach rodziny Ka-50/52 foteli wyrzucanych. Jest to model K-37-800 klasy zero-zero, zaprojektowany i produkowany w zakładzie Zwiezda, który od lat dostarcza wysokiej klasy fotele dla rosyjskich myśliwców Su oraz MiG. Wystrzelenie pilotów możliwe jest dzięki systemowi uprzedniego odstrzeliwania łopat wirników, a fotele wykonane są z odpornych na ostrzał materiałów kompozytowych, podobnie zresztą jak łopaty i część kadłuba śmigłowca.
Napęd helikoptera zapewniają dwa silniki turbowałowe Klimow TW7-117WK o mocy 1640 kW każdy, a więc te same, które napędzają model jednomiejscowy. Przy wzroście masy własnej śmigłowca powoduje to spadek osiągów: pułap zawisu zmniejszył się do z 4000 do 3600 m, a prędkość wznoszenia na wysokości 2500 m wynosi 8 m/s (w stosunku do 10 m/s na Ka-50). Nadal jednak, dzięki zastosowaniu układu dwuwirnikowego, śmigłowiec może pochwalić się prędkością lotu poziomego przewyższającą osiągi śmigłowców o układzie klasycznym (w tym AH-64 Apache). Przy projektowaniu usytuowania zespołu napędowego konstruktorzy położyli nacisk na jego niezawodność i odporność na uszkodzenia. Silniki umieszczone są po bokach kadłuba tak, że tylko jeden z nich może ulec zniszczeniu od pojedynczego trafienia. Układ wydechu wyposażony jest w znane z Mi-24 osłony EWU, powodujące przyspieszone mieszanie gazów wylotowych z powietrzem i kierowanie ich w strumień zaśmigłowy wirnika, co utrudnia naprowadzanie pocisków termolokacyjnych. Układ przeniesienia napędu śmigłowca, jako element konstrukcji wrażliwy na ostrzał, zajmuje relatywnie niewielką przestrzeń sekcji dachowej pomiędzy silnikami i przytwierdzony jest do płyty ze stali żarowytrzymałej.
W konstrukcji Ka-52 zastosowano elementy opływowego kadłuba nośnego o przekroju prostokątnym, z dużym statecznikiem pionowym w postaci pojedynczej płetwy oraz skrzydłami z węzłami podwieszeń. Statecznik poziomy umieszczony został mniej więcej w połowie grubej belki ogonowej, która stopniowo zwęża się do płetwy ogonowej. Rozwiązanie takie przeciwdziała interferencji aerodynamicznej wirników nośnych i statecznika. Ma to duże znaczenie na śmigłowcu wysokomanewrowym - oprócz sterowania skokiem okresowym oraz różnicowym skokiem ogólnym wirników konstrukcja Kamowa jest bowiem wyposażona w stateczniki z powierzchniami sterowymi. Należy podkreślić, że układ dwóch wirników Kamowa wymaga dużej pionowej powierzchni ustateczniającej, dlatego też statecznik poziomy zbudowany jest w układzie H (z zakończeniami w postaci pionowych płyt) relatywnie blisko środka masy całej maszyny. Umożliwia to kontynuowanie lotu po odstrzeleniu statecznika pionowego, choć z dużymi utrudnieniami w sterowaniu.
Ka-52 wyposażony jest w podwozie w układzie trójpodporowym z podwójnym kołem przednim oraz pojedynczymi kołami głównymi. Podwozie główne chowane jest w locie w całości do niezakrywanych wnęk kadłubowych; koło przednie chowane jest do połowy, bezowiewki.
