Zucharski

Napisałeś, że znajomość z tą osobą dała Ci wiele. Usunięcie się z jej życia oznaczało by stratę tego, co czerpałeś z tej znajomości. Pomyślałem, że skoro zakończyło się jak to powiedziałeś "bez złych słów", to jedynie Ty sam obwiniasz się za wszystko. Nie znam szczegółów, ale dotarło do mnie, że przecież bez powodu nie obwiniałbyś się. Tak jak napisałeś, lepiej odpocząć od tego, może jak ochłoniesz to spojrzysz na to inaczej.

Ciekawi mnie Twój wniosek, że byłeś w stanie to przewidzieć. Po szkodzie to każdy może. Gdyby ojciec wyszedł na spacer z dzieckiem i na przykład potrącił by je samochód, to ojciec pluł by sobie w brodę, że nie został z nim w domu. Bo gdyby nie zachciało mu się wychodzić, to nie stało by się nic. Ale trzeba jakoś żyć, nie wyeliminujesz ryzyka i nie możesz się przez nie ograniczać.

Skoro to przez ów określoną sytuację, nie ma znaczenia, czy byś tam był czy nie, nieprawdaż?

Jest ktoś na Ciebie zły, czy tylko Ty siebie obwiniasz? Nierozsądnie jest obwiniać się za coś, co zrobiło się nieświadomie (tzn. zależy, czy kompletnie nieświadomie, czy w wyniku zaniedbania/niezastanowienia się nad konsekwencjami).

Jeżeli nie jesteś w stanie zrobić nic, by naprawić swój błąd, po prostu przeproś. I niech się dzieje co ma się dziać. Może ktoś Ci nie wybaczy, może dopiero po jakimś czasie, ale wątpię, by szczere przeprosiny nie pozostawiły w czyjejś głowie żadnego śladu. Jak Cię ktoś opieprzy z tego powodu, to trudno. Skoro Ci się należało, to przyjmiesz to na klatę. Pogódź się z tym co się stało, bo to lepsze niż ciągła rozpacz. Błędy się zdarzają mimo wszelkich starań i nic się z tym nie zrobi.