Życie bez emocji

[SweetAnnie]

Hej wszystkim,

 

Nie przeczytałam wszystkich wypowiedzi. Tą, która rozpoczęła te rozważania przeczytałam w całości. Resztę mniej lub bardziej pobieżnie. Chciałabym jednak dorzucić swoją opinię.

Nie macie pojęcia, jak to jest nie czuć NIC. Tak absolutnie nic. Wiedzieć racjonalnie, że "to jest radosne", "to jest dobre" lub "to powinno mnie smucić". Wiecie, co "powinniście" czuć lub co zwykle ludzie czują w podobnych sytuacjach, ale nie czujecie tego. To jest straszne, a osoby które tak mają można ze spokojem rozpatrywać jako osobowości zaburzone lub nawet psychopatyczne. 

 

Szczęście jest czymś bez czego się umiera. Poważnie. Psychologicznie, bez szczęścia, bez stanu "normalnego", który dla człowieka brzmi "jest raczej lepiej, niż gorzej" nie jesteśmy w stanie żyć. To jak z ciężko chorymi, gdzie lekarze i całe otoczenie mówi, że ktoś odszedł, bo nie chciał już cierpieć, nie chciał żyć.

Generalnie do szczęścia, poczucia szczęścia, dąży każdy z nas.

 

Człowiek bez umiejętności odczuwania ma problemy, albo z funkcjonowaniem mózgu albo ma złożony problem natury psychicznej.

Rozumiem, że w chwilach maksymalnego nasilenia emocji negatywnych łatwo stwierdzić, że "lepiej już nie czuć nic", ale emocje negatywne pozwalają przynajmniej zauważać radość. 

Ponadto wszystko co dobre oddziałuje na nas jakąś 1/10 mniej niż negatywne wydarzenia. Dlaczego? No właśnie dlatego, co pisałam wcześniej - uznajemy stan pozytywny za normalny. 

Człowiek nie może żyć obojętnie. Bo to nie jest dla niego naturalne.

 

Natomiast radzenie sobie z emocjami, ich regulacją czy wyrażaniem wiąże się z inteligencją emocjonalną, co jest złożoną kwestią związaną głównie z wychowaniem (o ile brak "błędów w mózgu")

Tyle ode mnie,

bardzo ciekawy temat.