Lord Influenzo

[Arcybiskup z Canterbury]

Mój pierwszy, oficjalny, fajny niesamowicie OC.

 

Na imię ma Wolunt Influenzo i jak tytuł tematu wskazuje, jest ci on Lordem. Takim prawdziwym, nie udawanym.

 

Rasa: Kuc ziemny

 

Płeć: Ogier

 

Wygląd: Wysoki, chudy jegomość o białej sierści i zielonych oczach, oraz wiecznie podkrążonych oczach i objawach niewyspania... O pewnej porze dnia. Grzywa jego ma kolor czarny przeplatany siwymi pasemkami, bo jak wiadomo nikt nie jest "Forever young". Oprócz Krzysztofa Ibisza, oczywiście, ale ręczę że mój OC nie jest Ibiszem.

 

Wiek: 56 lat

 

Historia, życiorys: Urodzony w malowniczej krainie jezior, wzgórz, gołoborzy i lasów iglastych - Tailsylwanii. Wolunt od początku miał w życiu łatwo i sielankowo. Nie zamordowali mu rodziców, dziadków, cioci, ani nawet chomika czy żółwia. Nikt nie rzucił na niego klątwy. Nie było kogoś kto ze specjalnym uporem by go nienawidził. Nawet z rodzicami się dogadywał, a oni w zamian nie znęcali się na nim, ani nie zaganiali do bezlitosnej harówy. Uczył się, to prawda - ale ze względu na szlacheckie korzenie Wolunt nie mógł być idiotą. Musiał być oczytany, inteligentny i sprytny... Pozostało mu więc pracować nad czytaniem. Uczył się więc, polował (trofea ważna rzecz), a nawet skrobnął jakiś wiersz od czasu do czasu. Można by powiedzieć, że kolejny utalentowany Influenzo (bowiem zarówno jego ojciec jak i dziadek byli władcami dobrymi) zasiądzie na drewnianym, niewygodnym stołku pod majestatyczną nazwą "tron". Ale nie, bo Wolunt miał pewną słabość. Jaką, zapytacie?

Wolunt był tragicznym klaczarzem. Już w wieku szesnastu lat znalazł sobie kochankę, a trzeba przyznać że zmieniał je jak rękawiczki. W krainie było bardzo wiele klaczy - z wiosek, głównie, a niewiele było takich, które oparły by się jego wdziękowi, bo mimo objawów niedospania był bardzo przystojnym kucem, a i charakter jego przyciągał. I pewnego razu nieszczęśnik zadarł z niewłaściwą klaczą... Chociaż w tym przypadku trudno mówić o zadarciu, klaczy nie podobało się jego zainteresowanie, a trzeba Wam wiedzieć, że kiedy już syn Lorda upatrzył sobie zdobycz, wszelkimi siłami starał się ją osiągnąć. Żeby pozbyć się natręta, klacz powołała się na jeden ze skuteczniejszych sposobów - chciała sprawić, by kuc zaczął pragnąć czegoś innego i skupił się na tym właśnie, nie na niej. Tak też zrobiła.

I oto pewnej księżycowej nocy coś ugryzło ogiera. Ugryzło na tyle, że odtąd gdy spływał mrok wieczorny, typem stawał się upiornym.

Metoda klaczy podziałała. Wolunt zaczął pragnąć czegoś, co nie było klaczą. Ten jeden raz w życiu... Czy tam może poza nim?

Ale za to na zawsze. Tej pamiętnej nocy stał się koneserem win pewnego rodzaju. Win czerwonych i dość rzadkich wtedy - a teraz zaś niemal nieosiągalnych - win błękitnych. W wieku trzydziestu lat został panem na zamku, jego ojciec bowiem - ku żalowi poddanych prostaczków - wyciągnął kopyta. W obu znaczeniach.

Co zabawne, od jakiegoś czasu już zdarzało się znikać kucom. Rzadko, to prawda, ale takie przypadki były. Teraz zaś kuce zaczęły znikać częściej. Było to logiczne - po śmierci pana zamku Lord Wolunt nie miał czasu na polowanie, a wilki się rozpanoszyły - tak tłumaczył to nowy pan.

Gdy prostaczkowie zaczęli bać się wychodzić z domów - a co za tym idzie zyski Lorda z uprawy ziem i hodowli bydła zmalały - Dobry Lord wezwał łowców. Dostali oni należną kwotę, a potem wynieśli się. I nikogo nie zdziwiło, że wilki wciąż wyły do księżyca nocą. Ataki ustały, a to było najważniejsze. Lordowi udało się wspaniałomyślnie uratować poddanych. Był co prawda trochę bardziej nerwowy i często drgała mu lewa powieka, ale tłumaczono że to z powodu stresu.

I od tej pory Lord Wolunt żyje szczęśliwie w swoim zamku. Często sprowadza do domu gości. Dość często zdarza się też, że goście opuszczają zamek pobliską rzeką i urwiskiem, nie o własnych siłach, ale... Ale kto martwiłby się o takie szczegóły? Lord nie dość że zatroszczył się o bezpieczeństwo poddanych, to jeszcze postawił na skromność - wyzbył się srebrnych elementów biżuterii. Niektórzy sądzili, że Wolunt jest chory, bo rzadko wychodził na słońce, a jeśli już, smarował się kremem przeciwsłonecznym... Ten jednak zaprzeczył wszelkim plotkom o chorobie skóry, i dalej wszyscy są szczęśliwi.

Jeśli przechodzilibyście gdzieś w okolicy, najlepiej zatrzymajcie się na zamku. Dostaniecie wygodną komnatę, wygodne i ciepłe łóżko, oraz niesamowite, pozostające w pamięci widoki, a właściciel z otwartymi ramionami i przyjaznym nastawieniem będzie wyczekiwał gości o ciekawym wnętrzu...

Edytowano Czerwiec 27, 2013 przez Nocturnal Light