Twórca [Oneshot][Slice of Life][Romance]

[Generalek]

Dzieło zajęło drugie miejsce w VII Konkursie Literackim. Jakoś zapomniałem je opublikować. Opowiada o tytułowym twórcy, który pragnie stworzyć wspaniałe dzieło. Potrzebuje jedynie pomocy pewnej klaczy.

Twórca

Edytowano Maj 15, 2015 przez Dolar84

[Generalek]

Proszę o przeniesienie do archiwum.

[Madeleine]

Ładne. Naprawdę ładne… chociaż urodę tego tekstu są chyba w stanie dostrzec jedynie ci, którym zdarzyło się tkwić godzinami z palcami na klawiaturze i pustym wzrokiem wbitym w ekran, w myślach przeklinając, na czym świat stoi .

 

Praca konkursowa, więc króciutka. Na pewno dobrze dobrałeś temat – wstrzeliłeś się idealnie w Dolarowy limit, a tekst jest domkniętą całością. Dobry styl, świetne przedstawienie Weny, a jej słowa, powtórzone przy końcu przez bohatera:

 

- Mnie się nie rozkazuje! Mnie nie obowiązują terminy! Przychodzę, kiedy chcę, odchodzę, kiedy chcę! Nie stawiam się na wezwanie, nie służę na rozkaz!

 

idealnie podsumowują to jakże cudowne i irytujące zjawisko, jakim jest twórcze natchnienie.

 

- Ponieważ dążę do perfekcji. Chcę opowiedzieć historię, która mogła się zdarzyć, która może się wydarzyć, która może się dziać teraz! Tego pragnie każdy twórca, opisać historię jak najbliższą rzeczywistości.

 

A ja myślałam, że właśnie chodzi o to, by się od tej rzeczywistości oderwać… Tak serio – fajny akapit. Całkiem dobrze wyjaśniasz motywy, jakie pchają pisarzy do działania. To o budowaniu światów i byciu bogiem – wyjątkowo trafne.

 

Tylko zakończenie wyszło mdło. Czegoś tam brakuje, jakiejś puenty, choćby banalnego podsumowującego zdania: „Zasnąłem spełniony, na stercie notatek, czując na szyi pożegnalny pocałunek odchodzącej Weny”. Ewentualnie mógł zapalić papierosa… If you know what I mean .

 

Bardzo przyjemny tekst. Nic dodać, nic ująć.

 

Madeleine

[Ziemniakford]

Witam!

 

Mamy tu do czynienia z lekko eksperymentalnym fanfikiem. Szanuje.

 

Nie szanuje stanu technicznego, który, znów, zabrał za sobą myślniki! Opisy za to spełniają swe zadanie po całości, kreując niejasny, ciekawy twór.

 

A klimat, chociaż z pozoru solowy, zakrawa o rzeczy wielkie. Czy tym bowiem nie jest sztuka?

 

Znajdą się tacy, co będą próbować was przekonać, że to tylko fanfiki, że głupie teksty o konikach. Będą mówić, na lewo i prawo, o tym, że sztuka dawno się sprzedała biznesowi. Sączyć swój jad o tym, że nie ma wartości co kto napisze, jeśli się nie sprzeda czy nie przyjmie. Niech mówią! Ich strata! Zapewne mają troszeczkę racji, skoro tak w to wierzą! Ja powiem wam coś innego. Gdyby wszystko z tego było prawdo, żaden fanfik, ani książka, ani film, dramat, czy gra by nie powstała. Bo w końcu jaką mają wartość, skoro są tak prozaiczne w codzienności, pełnej poważniejszych zmartwień? A jednak, sztuka bywa i tam, gdzie najmniej by się jej człowiek spodziewał.

 

Mniejsza jednak z moimi przekonaniami co do sztuki, nie po to tu jesteście! I tak nikt tego nie przeczyta, więc mniejsza!

 

Tekst jest o, właśnie, pisarzu, zmagającym się ze swym tekstem. Chcącym poczuć się znów bogiem swojego świata. Znów uwierzyć w to, że to co tworzy, ożyje i go przerośnie. Jednak czy samemu da radę?

 

Metafora tekstu jest bardzo czytelna, żeby nie powiedzieć prostacka, ale jednak daje radę.

 

Bardzo mało wiemy o postaciach. Ot, kucyk pisarz i alikornica bogini. Mało szczegółów. Mało konkretów. Nie upatrywałbym jednak tego jako minus.

 

Sam tekst niestety, w swym eksperymencie, zawiódł. Zbyt bezpośredni, zbyt uproszczony, zbyt… jednoznaczny i ostatecznie nijaki. Nie czyta się tego źle, po prostu szkoda, że autor nie szedł dalej, prezentując dalsze zmagania twórcy z dziełem stworzenia.

 

Pozdrawiam.