No cóź, umowa to umowa. Nie mogłem jej śledzić bo złamałbym słowo, a jakby się o tym dowiedziała to biada mi. Przynajmniej wiem, że mojemu kumplowi nic nie jest. No nic. Powolnym krokiem szedłem przez ulicę na której się wychowałem. Oglądałem się na lewo i prawo i przypominałem sobie różne historie. Te dobre i te złe. W końcu znalazłem się przed swoim domem. Powoli szedłem chodnikiem prowadzącym do frontowych drzwi. Patrzyłem na podwórko, jak na muzeum mojego życia. To tak jakbym widział siebie w różnym stadium życia. Gdy byłem dzieckiem, nastolatkiem, młodzieńcem, aż w końcu dorosłym. Ani się obejrzałem byłem już przy drzwiach. Zestresowany powoli wyciągnąłem rękę w stronę klamki. Bardzo byłem zdenerwowany tym co zaraz mogę ujrzeć, ale zebrałem się w sobie i pociągnąłem za klamkę.