Dobra miałem czas w ten weekend, zacząłem ff'a (nie opublikuję całości do czasu gdy nie będzie skończony, korekty też nie przechodził) więc wrzucam go jako historię własną... Nie wiem kiedy opublikuję całość ff'a, jak będę kończył to się za korektorem pokręcę, a narzazie to zwykła opowieść bez zakończenia.
Podanie
Mieszkam w niewielkiej wsi w okolicy Warszawy. Dni mijały podobnie, praca, pomoc bezdomnym, spotkania z przyjaciółmi i innymi bronies spanie, gdzie nie gdzie czynności były przerywane jedzeniem. Dni mijały, ja popadłem już w rutynę, pomoc potrzebującym nie przynosiła już ciepła w sercu, była to raczej pustka monotonii. Nie umiałem się cieszyć z chwil spędzanych z rodziną, z dziewczyną czy nawet z prostego uśmiechu. Z dnia na dzień czułem jak ucieka ze mnie radość życia, nadal widziałem cel ale stawałem się maszyną zaprogramowaną na bycie miłym.
Jest typowy wrześniowy dzień, dzieciaki sąsiadów na podwórku krzyczą, że nie chcą iść do szkoły, za oknem gwar podmiejskiego życia, korki i kosiarki. Do pracy na szczęście mam na 10 więc mogę przeczekać. Idę do łazienki umyć się, ogolić. Następny przystanek kuchnia, czas zrobić coś do jedzenia, zaglądam do lodówki a tu tylko jajka wędlina i cebula, „trzeba przyrządzić jajecznicę” – po czym natychmiast przystąpiłem do przygotowywania potrawy. Po zjedzeniu i ubraniu się miałem jeszcze masę czasu, więc włączyłem komputer aby przejrzeć to co każdy człowiek i każdy brony przegląda. Wiadomości, nic nowego, polska w kryzysie, premier nic nie robi a brat Ś.P Prezydenta Kaczyńskiego rozdrapuje stare rany smoleńska. Na portalu społecznościowym nic nowego, jakieś zaproszenia na imprezy, do grana znajomych i reklamy. Sprawdzając skrzynkę mailową moją uwagę zwrócił jeden list, nie była to ani reklama, ani wiadomość od znajomego, adres był ukryty, nie zważając na nic postanowiłem przeczytać. W treści wiadomości były zawarte słowa „Albercie w krótce odwiedzi cię ktoś niezwykły”, nie przejąłem się nimi specjalnie włączyłem stronę forum bronies. Jak z rana nic nowego nie było, jakieś posty z artami, komentarze do fanficków i informacje o kolejnym śląskim meecie. Spojrzałem na zegarek, była 9:30 czas wychodzić do pracy. Spakowałem plecak i wsiadłem na rower, pojechałem zwykłą trasą. Nie wyglądała ona zwyczajnie, po raz pierwszy widziałem w Polsce kacykową reklamę na bilbordzie. Była na niej Pinkie patrząca wprost na mnie. Zagapiłem się wpadając w latarnię, zebrałem się i szybko pojechałem dalej. Do pracy dotarłem jak zwykle 10 minut przed czasem. Zdążyłem się obmyć i przebrać gdy wchodzi do szatni szef z informacją „Dostajesz awans! Będziesz miał asystentkę, wychodzisz w teren!” Ucieszyła mnie ta informacja bo miałem już dość codziennego uganiania się z komputerami w firmie na przerwach, pomocy z kawą, tęskniłem do powietrza. Gdy kończyłem się przebierać powiedział „masz być gotowy jutro o 8:00, weź samochód. Dziś masz wolne tylko weź swoje rzeczy z biurka”. Ucieszyło mnie to jeszcze bardziej, w końcu kto by pogardził wolnym dniem.
Wróciłem do domu, zjadłem coś, przebrałem się i poszedłem do schroniska dla bezdomnych. Dzięki tym ludziom wiem, jak żyje miasto. Większość z nich to alkoholicy jednak było tam kilku byłych nauczycieli, profesorów czy zwykłych uczciwych ludzi których życie skarciło za bezmyślność. Starają się teraz wyjść na prostą, szukają pracy, pracują w wolontariacie czy po prostu nie dają się pokonać życiu.
Co dziś na obiad młody?” – z przekomarzaniem w głosie i z uśmiechem na twarzy, zapytał Stefan.
To co zwykle, zupa i ziemniaki - Odpowiedziałem uśmiechem, niestety tylko zewnętrznym szczery śmiech zginął we mnie kilka lat temu, gdy było to jeszcze dla mnie świeże. Wziął tacę i poszedł jeść. W porze obiadowej jeszcze kilku takich ludzi się przewinęło koło mnie, na co reakcja była ciągle ta sama, sztuczny uśmiech.
Gdy wyszedłem z jadłodajni poszedłem pochwalić się rodzicom, że zostałem awansowany. Wsiadłem w tramwaj i pojechałem, znowu ta dziwna reklama, z tym samym dziwnym tekstem z e-maila. Olałem to i skupiłem się na tym, jakby uczcić awans w gronie przyjaciół. Myślałem „zaproszę ich na weekend popijemy i ich zbronyfikuję”. Z marzeń i weekendzie wybudził mnie nagły rzut do przodu, tramwaj zahamował gwałtownie, motorniczy nie zauważył przystanku. Spojrzałem przez okno i to był mój przystanek. Przeciskałem się przez gąszcz ludzi do wyjścia, udało się, wyszedłem. Rozejrzałem się po okolicy, rzadko bywam u rodziców i nie znam tej okolicy za dobrze. Poszedłem w stronę sklepu, tam skręciłem w prawo i moim oczom ukazał się pięknie odmalowany blok. To ten, teraz tylko która klatka i mieszkanie. Jeżeli mnie pamięć nie myli to było mieszkanie numer 58, zaglądałem od klatki do klatki patrząc na listę numerków z nazwiskami. O trzecia klatka mieszkanie 58. Zadzwoniłem domofonem, drzwi się otworzyły. Wszedłem do mieszkania i ku mojemu zaskoczeniu rodzice nie byli sami, była tam też moja siostra, Klaudia, ze swoim narzeczonym Karolem. Biorą ślub, data ustalona na lipiec. Wszyscy się cieszyli z wyjątkiem mnie, moje życie towarzyskie było na niskim poziomie, trzymałem się jedynie bliskiej grupy przyjaciół i bronies. Na domiar złego dostałem zaproszenie z osobą towarzyszącą, podziękowałem za zaproszenie i sypnąłem krótko, „dostałem awans”. Mama zrobiła mi herbatę jednak nie miałem najmniejszej ochoty siedzieć w tym wesołym towarzystwie.
Wróciłem do domu, włączyłem LOL’a zagrałem dwa mecze, oba przegrane. „Tak bywa” pomyślałem. Wstałem od komputera, poszedłem cos zjeść. Zapomniałem, że rano nie było nic do jedzenia więc trzeba było wyjść do sklepu. Na szczęście sklep mam 400 metrów od domu. Poszedłem szybko bo wreszcie miałem czas dla siebie. Kupiłem jakieś czipsy, wędlinę, masło ser, chleb i coś do picia. Wychodząc ze sklepu znowu widziałem ta dziwną reklamę, tym razem było więcej informacji „Odwiedzi cię ktoś niezwykły gdy będziesz oglądał My Little Pony: Friendship is Magic”. Olałem to i beztrosko wróciłem do domu, akurat naszła zjadłem 2 kanapki, usiadłem do komputera i włączyłem swój ulubiony serial. Przez cały odcinek miałem wrażenie, że Pinkie coś od mojej osoby chce, zwracała się do mnie, tylko do mnie. Nie przejąłem się tym do czasu gdy, naszły mnie myśli o tej reklamie, tym e-mailu. Nie miałem siły, dzień był męczący, zasnąłem z jedną ręką na myszce a drugą w paczce czipsów. Nagle coś mnie obudziło, jakieś hałasy z kuchni. Tajemnicza kobieta była u mnie w domu, cały czas się smiała, podskakiwała.
-Kim jesteś? – zapytałem niepewnie ze strachem w głosie
- Nie wiesz? Głuptasku! Naprawdę mnie nie poznajesz? Dopiero co zasnąłeś przy serialu ze mną – miałem wrażenie, że ta kobieta się ze mnie naśmiewa, chce ze mnie zrobić kompletnego idiotę. W jej głosie było słychać swego rodzaju obłąkanie, radość nieustająca.
- Kim jesteś? – zapytałem zdenerwowany
- Ty naprawdę mnie nie poznajesz! Zapal światło!
Jak kazała tak zrobiłem, troszkę lekkomyślnie postąpiłem ale co zrobić… Światło zajaśniało i moim oczom ukazała się postać o różowych, przypominających watę cukrową, włosach. Miała tatuaż na udzie który przedstawiał 3 balony. Zaczynałem kojarzyć ale to co się chwile potem stało przekroczyło moje oczekiwania.
- Dalej mnie nie poznajesz? Spróbujmy tego… - wymówiła kilka dziwnych słow i nastąpiła niezwykła, wręcz magiczna rzecz. Z pięknej kobiety o poważnie kojarzących się cechami, zmieniła się w Pinkie Pie.
- To nie możliwe! Skąd? jak? Dlaczego ty? Dlaczego ja? – nie mogłem uwierzyć w to co się stało. Było to czymś niezwykłym, niecodziennym, niemożliwym.
- Jutro mamy ciężki dzień, lepiej idźmy już spać młody! W końcu dostałeś awans i masz iść na ósmą do pracy.- mówiła stanowczo
- Ale skąd ty wiesz? – nie mogłem uwierzyć, nawet domyślać się skąd Pinkie tyle o mnie wiedziała, że niedawno dziś dostałem awans i jutro mam zmienione godziny pracy
- Dowiesz się jutro, gdzie mogłabym się położyć spać?
- proszę śpij u mnie na łóżku, ja się prześpię w salonie…
Bez zbędnego gadania położyliśmy się spać. Ona poszła na górę do mnie do pokoju, ja zostałem na dole w salonie, gdzie rozłożyłem sobie wersalkę. Wiele myśli kumulowało mi się w gowie, byłem tak zdziwiony, że zasnąłem dopiero po czwartej…
