Leah

Mam właśnie tak samo, ale te myśli potem i tak wracają... Wiem że to dziwne.

Ja tutaj opiszę kilka moich problemów. Wiem, że mogę porozmawiać o tym z mamą, ale nie chcę jej martwić bo ma dużo swoich własnych problemów, a na ogół jest za dobra dla ludzi i zbytnio się przejmuje... Poza tym opinia obcych ludzi z Internetu może być bardziej obiektywna. Mój pierwszy problem jest taki, że nie potrafię panować nad czasem. Mówię sobie: "siądę na chwilę do komputera, potem się pouczę i cośtam cośtam"... Ale mi nie wychodzi. Staram się, ale gdy zacznę czytać książkę, siedzieć na forum itp. tracę poczucie czasu, potem jest tylko gorzej -,- A później tylko się wściekam a czasem nawet płaczę że zmarnowałam kolejny dzień. Próbowałam robić plan dnia czy coś, ale zawsze wypadało mi jakieś niezaplanowane zdarzenie i wszystko się rozsypywało. Bardzo chciałabym to zmienić, bo mam dużo obowiązków, szkołę muzyczną (przynajmniej 1,5 h dziennie - ćwiczenia), naukę, Brohoofa. Chciałabym mieć też jakąś radość z życia, a nie że muszę ciągle latać coś robić i jeszcze nikt tego nie docenia. I właśnie to jest mój drugi problem. Jedynie w mamie mam oparcie. Nie jestem leniwa, zawsze wszystko robię a często nikt mnie nie docenia (zwłaszcza tata). Czasem nieświadomie ranię ludzi (kilka przykładów z forum jest), a gdy ktoś jest smutny to ja też. Bardzo tego w sobie nie lubię, tego że nie przemyślę swojego działania a czasu potem się cofnąć nie da. Teraz opiszę najgłupszą możliwą rzecz świata. Tylko błagam, nie wyśmiejcie mnie! Czasem mam tak, że wyobrażam sobie różne rzeczy, najczęściej smutne. Często leżę na łóżku i myślę: co by było gdyby... Czasem chciałabym mieć ciężkie życie, żyć w PRL-u albo podczas wojny. Albo mieć problemy w domu, nie mieć rodziców, albo żeby mnie wyrzucili z domu. NIe wiem czemu tak jest, po prostu wyobrażam sobie że później byłabym takim twardym człowiekiem, nie do złamania... Że każdy by mnie szanował... I że byłabym w późniejszym życiu lepsza. Lepsza dla innych, dla moich dzieci... Czasem żałuję że nie mam problemów typu "czy wystarczy mi pieniędzy na chleb", że mam wszystko od ręki. Czasami wyobrażam sobie też różne katastrofy, albo śmierć bliskich mi osób, bardzo często zatracam się na spacerach z psem. Potrafię przejść kilka kilometrów, nie wiedząc tak naprawdę gdzie idę, myślę wtedy np. o tym że nagle mój pies umiera, wyobrażam sobie moje zachowanie w tej sytuacji... Albo patrzę przez okno i wyobrażam sobie że idę nocą i mnie ktoś porwał i moja mama się cieszyła z tego, że nie chciała mnie w ogóle szukać itp. Nie wiem czemu tak mam. Albo czasem lubię posiedzieć cały dzień czytając najsmutniejsze fanfiki, tak żeby wszystko wypłakać... A przecież nie mam ciężko w życiu. To jest bardzo chaotyczne... Wiem, ale jest pisane pod wpływem emocji, przepraszam.

Do mnie przyjechali znajomi - powiedziała Colour - i baardzo dużo jedliśmy. Były również tańce i zabawy. Na przykład przechodzenie pod liną i krzesełka. O północy poszliśmy wystrzelić fajerwerki i pooglądać inne wystrzały, piliśmy szampana i składaliśmy sobie życzenia. Potem poszliśmy do domu i jeszcze więcej tańczyliśmy. lmpreza była bardzo, bardzo udana.

Kolejne Ta grzywa Nie chce mi się więcej szukać, wystarczy że wpiszecie w Google "Custom MLP"

A co w tym przewodniku się znajduje?

Ja też jestem... - powiedziała Colour Shy

Jest o wiele lepiej Jeszcze jedno. Ogon nie wychodzi centralnie z tyłka, tylko nieco wyżej. Tak na przyszłość.

Oc fajny, ale: - Jak zwykle bez rodziców - Czy musiał oczywiście pokonywać jakiegoś potwora?! No i historia trochę za krótka.

Dziękuję za komentarz. Problemem jest to, że nie ma funkcji zapisania posta (na poprzednim silniku forum była) a dopiero potem wrzucenia go. Dodałam wygląd i zmieniłam nazwę tematu.

Witam wszystkich. Ocetków jest od groma, większość to tandeta napisana na szybko. Starałam się stworzyć coś oryginalnego, ale nie mnie oceniać czy wyszło. Klacz ta bierze udział w bardzo fajnej sesji z działu RD (Sztandar Chwały). Imię: Paschazja Rasa: kuc ziemny Wiek: 17 Wygląd: Zastanawiam się nad kolorami, ale żadne mi nie pasują... Charakter: cierpliwa, wierna rodzinie i przyjaciołom (mogłaby oddać za nich życie), spostrzegawcza, odważna. Nieufna, czasem wredna, łatwo się irytuje, najpierw robi, potem myśli. Historia: Dalecy przodkowie rodziny Paschazji należeli do górskiego plemiona pustelników, z biegiem lat zeszli jednak w dół osiedlając się w środku wielkiego lasu, nad strumykiem. Tam właśnie wychowywała się Paschazja. Nie wychodzili z lasu, byli całkowicie samowystarczalni, najważniejsze było dla nich to, że mają siebie. Mała wychowywała się z rodzicami, dziadkiem i dwójką rodzeństwa - starszym bratem Tako i młodszą siostrą Reekad. Tako lubił czytać oraz był mądry. Marzył o opuszczeniu lasu i poszukiwaniu przygód wśród innych kucyków. Reekad, była zaś małą, energiczną klaczką o talencie plastycznym. Rodzice starali się wychować dzieci na zaradne, i dzielne kucyki. Dziadek uwielbiał opowiadać dawne legendy i rzeźbić w drewnie. Cała szóstka mieszkała w drewnianym domku, wystarczająco dużym by ich pomieścić, ale zarazem zgrabnym i nietrudnym w ogrzaniu zimą. Paschazja trochę przypominała chłopczycę. Nie lubiła żadnych "kobiecych" zadań, wolała towarzyszyć ojcu przy wyprawach do lasu, zwiedzać okolicę, obserwować zwierzęta... Razem z ojcem zbierali jedzenie dla całej rodziny. Jej siostra nie lubiła takich wypraw, a brat pewnego dnia porzucił życie w lesie i wyjechał daleko, do jakiegoś miasta. Młoda klaczka tęskniła za bratem, ale rodzice nie zgadzali się na spotkanie. Paschazja uczyła się wielu rzeczy. Matka nauczyła ją czytać, pisać, liczyć oraz drobnych prac domowych, a ojciec - rozpoznawania roślin nadających się do jedzenia, orientacji w terenie, sztuki przetrwania oraz łucznictwa. Było bardzo przydatne jako obrona przed niebezpieczeństwem oraz do ćwiczenia oka i celowności. Młoda klaczka wciąż czekała na swój znaczek... Pewnego dnia, w dzień jej dwunastych urodzin dostała najpiękniejsze prezenty swojego życia. Specjalnie dla niej tata wstał o świcie i porozwieszał w okolicy domu wiele tarcz, mniej lub bardziej ukrytych, o różnym poziomie trudności. Paschazja lubiła spać, więc gdy późnym rankiem zwlekła się z łóżka zobaczyła, że wszyscy już są na kopytach. Doprowadziła się do porządku, zaplotła długą grzywę w warkocz i poszła na dół, gdzie już zebrała się cała rodzina. Gdy tylko podeszła do stołu, wszyscy po kolei złożyli jej życzenia i rozdali prezenty. Dziadek wystrugał specjalnie dla niej piękny łuk wraz z 20 strzałami. Wcześniej strzelała tylko z łuku taty, który był duży i niewygodny. Oniemiała klaczka podziękowała i odłożyła cudowny prezent. Od ukochanej siostry dostała pięknie ozdobiony kołczan oraz laurkę. Strzały od razu wylądowały w kołczanie a laurka na pamiątkę zawisła nad łóżkiem Paschazji. Od mamy dostała nową szczotkę do włosów i serwetkę na szafkę nocną a od taty praktyczną myśliwską kurtkę. Od razu po śniadaniu, uradowana prezentami wybiegła na dwór, gdzie zobaczyła ogromną ilość tarcz. Zmierzyła z nowego łuku do pierwszej z nich i strzeliła. Trafiła w sam środek! Skakała z radości, było to niewiarygodne. Z łuku taty nigdy nie osiągała takich rezultatów. Zaczęła strzelać w coraz wyższe i coraz lepiej ukryte tarcze. Za każdym razem trafiała w środek. Podeszła do wysokiego drzewa i zobaczyła wysoko na sobą tarczę, mniej więcej wielkości jabłka. Powoli namierzyła środek tarczy. Puściła strzałę, a ta z głośnym świstem poleciała i trafiła przebijając cel na wylot. Wtedy Paschazja zrozumiała, że strzelanie z łuku to jej talent i tak długo wyczekiwany znaczek pojawił się jej na boku. To był najpiękniejszy dzień jej życia. Teraz Paschazja ma 17 lat i bardzo chce spotkać ukochanego brata z którym nie widziała się już od wielu lat. Czeka tylko na to aż będzie dorosła i będzie mogła sama o sobie decydować. Wtedy opuści las i zobaczy Tako. Mam nadzieję że się podoba. Proszę o komentarze!