timber

Obejrzała się, mimo ciągłej ochoty do płaczu, nie mogła powstrzymać uśmiechu. To był miły widok.

Chwyciła za sztylecik, i podeszła parę kroków bliżej do dwójki. Chciała chodź trochę pomóc

[Offtop - Napisano mi na PW, iż chce dołączyć do nas nowy członek. Podał kartę, i oznajmiam że jest prawidłowa. Mamy nowego uczestnika!]

Hedziuś, popieram.

Podmieniec też, Podmieniec też!

-Ale... - ucichła... - Trzymaj się. - Pobiegła za pozostałymi.

Podeszła do Astry.

-A ty? Nie idziesz z nami?

-Heh... - Mruknęła do siebie Alicja. - Nie zawracajcie sobie mną głowy...

-Astra - prychnęła Alicja. Idąc z tyłu pochodu miała prawie stuprocentową pewność ze nikt jej nie słyszał...Chyba...

Ruszyła za nią, mierzwiąc włosy.

Odetchnęłam głęboko. To, że jestem najmłodsza, nie oznacza że mam zacofane myślenie.

-Mówiłam, jeśli mamy obmyślać plan, to w kryjówce, chyba że chcecie zginąć na miejscu. - Zamknęła zrezygnowana oczy. Na co ci ludzie zwracają uwagę w słuchaniu dziewczyn, na wygląd?!

-Stoisz na pograniczu wojny, jak i spokoju. Ciekawa sytuacja... - Odetchnęła - Powinniśmy zacząć od kryjówki, gdy ten ork skończy, będzie za późno na ucieczkę.

- Nie. - odparła - Lojalność jest cechą ważną, która płynie w Cellońskiej krwi od lat. Mam nadzieję że w twojej też, Podróżniku. Jednak lojalność jest nie tylko do osoby, jak i do narodu. Jeśli chcesz walczyć po stronie orków. Jeśli nie, stań u naszym boku. U boku ludzi prawdy, a nie, potworów wojny.

-Alice... Mów mi Alicja. - Szepnęła.

Wyjęła wcześniej zebrany z trawy sztylecik. Pamiętała co mówiła Astra... To koniec... A każdy koniec... Oznacza... Początek.

-Na co czekacie? Walczcie!

...trzeba je przerobić na kompost, ale...

- Ehh... Nie powinnaś sie wtrącać w sprawy innych ludzi, Alicjo, zaczyna sie wojna, każdy działa sam... - szepnął do siebie, po czym zeskoczyła z drzewa

-Nie interesuje cię kwestia wojny narodów, Podróżniku? - Króla jak nie było, tak nie ma... W tłoku lecz można było usłyszeć. „Wypomnieliśmy wam wojnę...”... Alicja zamknęła oczy...

-Ehh... Nie martw się. - uśmiechnęła się lekko, gdy drzwi zamku otworzyły się. Zaskoczona Alicja wskoczyła na wyższą gałąź, zyskując lekkie zadrapanie. Widać tam było króla... Ale nie naszego króla...

Piękno

-Co się stało? - zapytała, zauważając zasmuconą dziewczynę.

Chodź ciągle utrzymywana w niepewności, Alicja lepiej się nie bawiła. Miała obok siebie dwóch przystojnych chłopców, i jedną miłą dziewczynę, siedzieliśmy na drzewie, pod groźbą wojny, ale... W tym momencie okno przebiła pare kolejnych sztućców, jak i kolejne „Wojna!”.

Alicja zaśmiała się, przypominając sobie chodzenie po drzewach z przyjaciółmi... A właściwie.

-Nie zamierzamy! - Odkrzyknęłam, po czym pobiegłam przez tłum, po chwili wskakując na spory dąb.

-Zbyt wiele Cię spotkało? - spytała cicho. - Z resztą... Nie powinnam się mieszać w sprawy innych ludzi. - Rozległ się trzask, a z rozbitego okna wyleciał kolejny sztuciec. -Orkowie to istoty wojny, a szczególnie ich władca...

-Ehh... - odetchnęła Alicja, na wszelki wypadek chowając sztylecik. - Może on ma rację. Nie warto panikować. Musimy zaczekać na to, co nastąpi...

-Nie... - szepnęła do siebie Alicja - Czy mi się wydawało... Czy słyszałam... Wojna...?

Alicja rozejrzała się nerwowo... Nie może być, czyżby ktoś wypominał Celion'owi wojnę? Rozległ się trzask, a w ziemię obok grupki trafił mały, stalowy sztylecik, po który szybko sięgnęła Alicja, która, chociażby lekko (jako kobieta) znała się na rozmaitych wyrobach. 

-Czyżby to... - urwała, słysząc głos Billie'go. - Och, oczywiście. - uśmiechnęła się, wyrażając tym "przepraszam za siebie, uwielbiam się droczyć".

-Dastan, ciekawe imię. - uśmiechnęła się - Czyżbyś był podróżnikiem? - spytała cicho.

-I tak oto wszyscy powstali. - "Może... Nie, Alicjo, nie!", przemknęło przez myśl Alicji.

[będzie ;P]

Odwróciła się gwałtownie, zauważając że upadli podnoszą się z ziemi.

-Nareszcie. - mruknęła do siebie - Witaj, jestem Alice. Wiesz co tu się dzieje? - spytała Alicja.