Szeregowa WW

Astra z Dastanem wyszli z lasu i znaleźli się z powrotem w wiosce - Myśl... Który to był dom... - mruknęła do siebie. W końcu weszli do jakiegoś i Astra zaczęła przeszukiwać pokoje. Było tam pełno krwi i bałaganu. Jak zapewne wszędzie. Wpadła do jednego z pokoi i zobaczyła Billiego stojącego przed nią z mieczem w ręce. - Spokojnie Billie... To ja... Jestem tu by pomóc... - odparła i podeszła do dziewczyny, leżącej za nim. Dotknęła jej czoła. - Mamy mało czasu. Astra wzięła kwiat od Dastana i nie zrywając go wsadziła dziewczynie rozwinięty pąk do ręki. Była tak przejęta pomocą, że sama zapomniała o własnym bólu. - Teraz się odsuńcie. - powiedziała stanowczo oglądając się za siebie. - No dalej...

Astra odwróciła się, podeszła i przyjrzała się dokładnie. - Tak to ten... - ucieszyła się. - Teraz nie mamy zbyt wiele czasu... Musimy iść do miasta... Wyszła na zewnątrz.

Astra wpadła do domu, a za nią Dastan. - Szukaj złotego kwiatu w doniczce. - mruknęła. - Nie ma czasu... Na pewno tu gdzieś jest... Podlewam go często...

- Dam radę. - powiedziała stając twardo na ziemi. - Muszę... Do domu... Szybko... Teraz... Zaczęła mruczeć pod nosem ze wzrokiem wbitym w ziemię. - Chodź... - powiedziała i ruszyła na przód. - Potrzebuję... Antidotum... Szybko... Jak najszybciej... - mruczała pod nosem. - Pomożesz mi coś znaleźć? Proszę... Zapytała gdy zbliżali się do jej domku

Astra kolejny raz się zaśmiała. - A to to i prawda. - powiedziała i nagle uśmiech spełzł jej z twarzy. - Billie... - mruknęła i podniosła się do siadu z tępym wzrokiem. - Dastanie... Muszę iść... Do domu...

Astra zaśmiała się. - Fakt. - powiedziała uśmiechnęła się. - A co z resztą? Widziałeś ich? Boję się trochę o Alice...

- Trochę... - powiedziała i dotknęła miejsca w które została uderzona. - Ale... Bywało gorzej. - zaśmiała się. - A tobie nic się nie stało? Prawda?

Idę na 1000%

Fortepian :3

Astra chwyciła rękę Dastana i popatrzyła na niego. - Cieszę się, że tu jesteś. - powiedziała. - Naprawdę nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.

Prawda :3

- Gdyby nie ty... - powiedziała. - Spotkałoby mnie to co kiedyś... Ale czułabym się gorzej z faktem, że mogłabym już cię nie zobaczyć.

Astra otworzyła oczy. Popatrzyła na Dastana. - Dziękuję. - mruknęła.

Astra obudziła się zupełnie. Poczuła ból jeszcze bardziej niż wcześniej i jęknęła cicho. - Ał... - próbowała się podnieść, ale nie mogła.

Astra spała. Śnił jej się Dastan. Jak ją uratował przed orkami. - Dastan... - mruknęła cicho przez sen.

Astra czuła tylko ból. Ale odpłynęły jej wszelkie myśli. To oznaczało, że śpi. Czuła jednak jak Dastan ją podnosi i jak wybiega z miasta. Obudziła się po dłużej chwili nie otwierając oczu. Mruknęła coś pod nosem i znów zasnęła.

Pinkie :3

Astra nic nie odpowiedziała. Ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Miała wrażenie że krwawi od środka. Mruknęła cicho i chyba straciła przytomność, bo słyszała tylko jak ktoś ją woła i nic więcej.

Astra zaczęła trząść kratami, próbowała się wydostać. Ork pilnujący bramy podszedł do niej i kopnął ją w brzuch, przez co padła na ziemię. A on sam chwilę potem został zabity. "Chyba śnisz." - zaśmiał się przywódca orków. Astra ledwo widziała cokolwiek, bo z bólu oczy odmówiły jej posłuszeństwa. Jęknęła tylko i zamknęła oczy.

Astra rozpoznała po głosie Dastana i podeszła do krat. Widziała jak orkowie zbliżają się w jego stronę. "Jest twardy..." - pomyślała. - "Da radę..." Mimo to do głowy przyszły jej smutne myśli, a po policzkach spłynęły łzy.

Astra została wepchnięta do jakiegoś lochu obok dziedzińca. Zobaczyła kogoś, ale nie widziała kogo, wolała nie ruszać się z miejsca. Usłyszała jak coś mówi. Nagle jeden z orków powiedział: "A co cię to interesuje? Będzie naszą nadworną panienką." - zaśmiał się. - No chyba sobie żartujesz. - powiedziała Astra przez zaciśnięte zęby.

Powoli weszli na dziedziniec zamku. "No świetnie..." - pomyślała. Orkowie widząc ją schwytaną, śmiali się. A Astra dawno nie była tak rozdrażniona.

- I niby co chcecie ze mną zrobić? - zapytała Astra. - Znowu będziecie mnie traktować jak szmatę? "To się okaże." - odparł ork. Astra nie mogła się bronić. Upuściła gdzieś swój sztylet. A on prowadził ją do zamku, który zapewne już przejęli.

"My się chyba już spotykaliśmy panienko." - powiedział napastnik. Astra od razu rozpoznała ten głos. Był to ork, który porwał ją przed laty. - Ty... - syknęła Astra i zaczęła się wiercić jeszcze bardziej. On natomiast jedną ręką wciąż trzymał jej sztylet na gardle, a drugą przytrzymywał jej ręce. "Nie krzycz i nie wierć się tak, bo pożałujesz. Idź przed siebie." - powiedział ochrypłym głosem. Astra ruszyła na przód.

Prawda.