Igirisu_chan

Niestety nie umiem. Daj mi jakąś mangę na jutrzejsze Mikołajki

Według mnie twoje rysunki są naprawdę ładne . Masz swój własny styl i to się liczy, oprócz tego bardzo dobrze cieniujesz. W jakim programie rysujesz? :3 + Rin którą narysowałaś jest taaaaaaka słodka :3

Hitomi chodziła po sklepie dokładnie oglądając broń, lecz kompletnie nie wiedziała którą wybrać. Z lekką rezygnacją wzięła broń, którą jako pierwszą Jackob proponował Flue. Ma dosyć duży odrzut powiadasz? Jakoś dam se rade... *pomyślała*.

Nie Masz coś ciekawego do roboty?

Zręcznościowe Kanapka z serem czy z szynką?

Zamknęłam drzwi na klucz, który następnie włożyłam do torby. Następnie ruszyłam za pozostałymi w stronę wyjścia.

Z niepokojem wypisanym na twarzy wyszłam z pokoju.

Hitomi bez słowa wstała zakładając swą torbę na ramię i czekając na innych wbiła swój wzrok w podłogę.

Hitomi usiadła na łóżku znajdującym się najbliżej okna. Następnie zaczęła jeść kanapkę z serem. Gdy już skończyła wyjęła swój notes oraz ołówek i zaczęła rysować.

Hitomi podniosła klucz i szybko podeszła do drzwi, otworzyła je, a następnie weszła do środka.

-Bo ja nie jestem Azjatką... nie wiem kim jestem... Wyciągnęła z torby swój gruby dość notes. - Nie, mam tylko to...- otworzyła go. Znajdowały się tam różne rysunki, jedne lepsze inne gorsze. Podczas przerzucania stron natrafiła na ścianę tekstu, lecz szybko zasłoniła ją ręką i pokazywała resztę zawartości notesu.

- z Tokyo!- wykrzyknęła nagle, energicznie i wyjątkowo głośno. Szybko zdając sobie z tego sprawę ucichła i stała się typowo markotna- ja też...

-Hitomi... tylko Hitomi... -Hitomi nadal wpatrywała się w podłogę, nagle odrzekła: - A ty...?

Hitomi, jako że nie miała zamiaru samotnie jechać windą zaczęła energicznie wspinać się po schodach. Szybko dotarła na górę i stanęła pod ścianą. Z nadzieją patrzyła na Flue, ale szybko opuściła wzrok. I tak wstydziła się odezwać.

Hitomi patrzyła na dom wielkimi oczami, jedyne co mogła z siebie wydać było ciche "uu". Ostrożnie weszła do środka.

Hitomi wlokła się markotnie na samym końcu. Nie mogła się odnaleźć w tej grupie.

Jakoś bym nie chciała jej poznać... Co byś zrobił, gdyby twoja ulubiona postać chciała cię zabić za to, że ją zbyt lubisz i wiesz o niej prawie wszystko, bo czuje się nadmiernie obserwowana?

Czy to źle? Co byś zrobił gdyby wszyscy we wszechświecie cię lubili, oprócz twej ulubionej postaci?

Nic, pewnie byłyby inne ważne święta... Co byś zrobił gdyby Ziemia składała się z czekolady?

Wszystko. Co byś zrobił gdybyś czuł się niepotrzebnym?

Tak trochę Masz kompleksy?

Nie ^ ^ Masz pustą paczkę po Laysach?

Imię: Hitomi Nazwisko: ... Wiek: 17 Rasa: Biała Płeć: kobieta Wygląd: Niska i bardzo szczupła. Jej jasno brązowe, średniej długości, kręcone włosy włosy są zwykle spięte w dwa wysokie kucyki. ma brązowe oczy, oraz bladą skórę. Ubrana jest w lekko poszarpany sweter czarnego koloru, oraz krótką, czarną spódnicę w białe kropki. Oprócz tego nosi długie, przybrudzone, białe podkolanówki i stare glany. Charakter: Wady: - rzadko się odzywa, - wydaje się wyjątkowo nieśmiała i spokojna, co jest dość mylnym przekonaniem, w rzeczywistości potrafi nieźle wybuchnąć, - wszystko ukrywa jak najgłębiej w swoim sercu, nie potrafi się otworzyć, - jeśli coś ją NAPRAWDĘ MOCNO zdenerwuje potrafi się stać brutalna, wrzeszczy wtedy i dostane napady histerii. Po czymś takim zwykle zamyka się w sobie i przez kilka dni nie reaguje na bodźce ze środowiska, - przez ciężkie dzieciństwo zwykle nie wie jak powinna się zachować. Zalety: - mimo wszystko jak się ją pozna można dostrzec, że jest miłą osobą, która szuka pomocy, chce mieć kogoś przy sobie i jest zdecydowanie lojalna, - gdy darzy kogoś sympatią to bezwarunkowo, dla prawdziwego przyjaciela mogłaby wskoczyć w ogień, - potrafi nieźle malować, właśnie w ten sposób zwykle wyraża swe emocje. Historia: Nikt nie wie gdzie dokładnie się urodziła, ani kim byli jej rodzice, tak samo jak ma naprawdę na imię... Hitomi jako małe dziecko trafiła do sierocińca w Japonii. Jej rodzice zaginęli, nikt nie wie co się z nimi stało podczas pobytu w Tokyo. Dziewczynka sama wałęsała się po ulicach. Wyglądała na około 4 lata. Gdy została odnaleziona o dziwo nie pamiętała swojego imienia ani innych danych. Hitomi, jak nazwali ją pracownicy sierocińca nie jest Japonką. Gdy ją znaleziono próbowała mówić, lecz brzmiało to jak połączenie kilku języków. Jedyne co zrozumiano, to to, że stało się coś złego, jakiś wypadek. Jednak nic więcej się nie dowiedziano. Od czasu zamieszkania w sierocińcu dziewczynka opanowała język japoński oraz kilka innych, w tym angielski, rosyjski i polski, lecz nie używała ich zbyt często. Potrafił przez całe dnie się nie odzywać, większość swoich emocji oddawała przez malowanie. Często zachowywała się dziwnie, była bardzo zamknięta w sobie i mówiła różne dziwne rzeczy. Przypuszcza się, że wie co się stało z jej rodzicami, lecz gdy ktokolwiek zaczynał ten temat dziewczynka nagle cichła i wydawała się wystraszona. Pocieszanie w takich chwilach nie było dobrym pomysłem. Hitomi często miała ataki histerii, przy których potrafiła z zimną krwią roztrzaskać wszystko co miała pod ręką, nie zwracając uwagi na to, że może sobie zrobić krzywdę. Hitomi nie miała żadnych kolegów i koleżanek. Nikt nie zwracał uwagi na stojącą pod ścianą dziewczynkę, zamkniętą w sobie. Po kilku latach zarządca sierocińca się zmienił i wtedy zaczęło się piekło dla dzieci. Nie miały już wystarczającej ilości jedzenia, ani ubrań. Zaczęto traktować je jak śmieci. Sierociniec się starzał i gnił we własnym brudzie. Hitomi jednak już prawie na to nie reagowała. Do czasu, gdy do sierocińca trafiła młoda dziewczyna: Sayo. Nie mówiła prawie nic o sobie, ale jakimś cudem przekonała do siebie Hitomi. Dziewczyny się zaprzyjaźniły, lecz nie trwało to długo. Hitomi pewnego dnia otworzyła się przed Sayo, powiedziała jej wszystko, łącznie z tym co wydarzyło się dnia którego trafiła do sierocińca. Następnego dnia Sayo z niewiadomych przyczyn umarła, Hitomi nie zdążyła się z nią pożegnać. Wtedy otworzyły jej się oczy. Zdała sobie sprawę, że nie może już tam dużej żyć. Jej serce pękło i znów stała się zamknięta, ale wiedziała, że musi się wydostać z domu swych cierpień i zostawić przeszłość za sobą. Po wielu przygotowaniach udało jej się uciec z sierocińca. wiedziała, że i tak nie będą jej szukać. Przybyła tu, sama nie wiedząc czemu dokładnie. Postanowiła jednak, że przyda się w końcu do czegoś i rozwiąże tą i nie tylko tą sprawę. Ekwipunek: nóż, który ukradła kiedyś ze stołówki w sierocińcu, kanapka z nie do końca świeżym serem, butelka kranówy, dwa klucze, które miała przy sobie gdy ją znaleziono w wieku 4 lat, oraz ołówek i notes. Największy strach: utrata kogoś bliskiego.

Tag T-T Nienawidzę ich >,< Masz kota?