Polox

"Czysta mowa" Wszystko miałem, nie mam nic, myśli bledną, proszę szydź, tak beztrosko się zaśmiewaj, tak z mej klęski, mej porażki, jam jest, tu, tu przegrany, nie mam nic, bo odebrałeś mi dziś duszę i nadzieję, siedzę dzisiaj na urwisku, patrzę w dół i widzę siebie. Prawda dzisiaj moim końcem, kłamstwo może być początkiem, lecz nie zechcę, jego dzisiaj, dzisiaj będę już silniejszy i pewniejszy, może lepszy, zmienię się. Nie wiem, co to dobrym być, nie wiem, co to szydzić sobie, ale jedno tobie powiem, że na pewno moja nauka idzie w parze, za dobrocią, może moją, może twoją, nie wiem tego, to nie znane, takie wielkie, tajemnicze, pewne siły, zrozumienia i kłopotu nie przyniesie. Dziś poznanie tajemnicą, jutro nauka wszelkich nauk, może jutro, tobie powiem, coś nowego, coś lepszego, ulepszymy razem świat, tym co trzeba go wypełnić i odebrać zbędne rzeczy, które tylko zapychają, jasny przekaz zaciemniają. Mają, tylko jeden cel, by upodlić nas ludzi, sprawić na ludzkie troski, takich zimnych i oziębłych, bez czasu i potrzeby, pooddalać wszystkich nas i zatracić własne dusze. Takie, to już moje zdanie, takie zwykłe, żadnej puenty i finezji, takie proste, szczera słowa, zero kłamstwa, czysta mowa, taka szczera, wobec siebie, prawda czysta, mówię wam jeśli kłamię i nieprawdę wam powiadam, niechże spadnę dziś z urwiska, często także życiem zwanym. __________________________________________________________________________________________ Jeżeli powyższa treść narusza regulamin, to proszę o jej usunięcie. Praca, ta może nie być wolna od błędów stylistycznych, interpunkcyjnych oraz ortograficznych. Wszelka konstruktywna krytyka mile widziana. Również, jeżeli ten fragment obraża czyjeś uczucia, to zapewniam, że nie jest to zamierzone przez autora. Nie spodziewam się rewelacji, ale postaram się najbardziej jak potrafię, obecnie mam kilka raczej dramatycznych scenariuszy, ale spróbuję dopracować.

To jak skończysz, to poinformuj mnie, chętnie sobie poczytam. Swoją drogą, w niedalekim czasie mam zamiar napisać jakieś opowiadanie, chciałbym o kucykach, ale nigdy czegoś podobnego nie pisałem, jednak zanim zacznę, w ogóle coś pisać, to muszę mieć silny, nieoklepany motyw.

Efemeryzm

Ban, ponieważ zaczynam pisać głupoty.

"Dzień, którego już nie pamiętam" Moja radość kiełkuje niczym rzadki kwiat, me troski odchodzą, jak wydmy pchane przez wiatr. Posród, tej pustyni stoję ja, ja sam przyjmuje wicher na twarz, ale chciałbym poczuć ten dawny czas, kiedy me troski, były tylko zwykłą wyobraźnią, a o ich realizację, nie musiałem się bać. One wracają, bliznami piętnując mnie znów, czuję brak swobody, niczym łódź pchana na ostre skały, jak wojownik ginący, z rąk swego przyjaciela. Czuję, czuję to, znów straciłem kogoś bliskiego, moje serce łka, jak pies pozostawiony, na czyjąś walkę wciąż narażony, bez przyszłości i szansy na przetrwanie. Lecz posród tartaru i wiecznej męki, spogląda, na mnie Ona i czuję jak uciekają, ze mnie wszystkie udręki. Mój świat się znów budzi, wraca do życia, Ona na mnie patrzy, istotka boska, jak diabły i anioły spogląda na mnie, a mój uśmiech jest wieczny, lecz to nie bajka i muszę wrócić do mojego smutnego przypadku. Tak drodzy przyjaciele, w naszym świecie, tak się dzieje, że mamy coś, co kochamy, a potem prędko się z tym żegnamy. Zero polotu i wiedzy, na ten temat, lecz me słowa są szczere z serca wyjęte i na papier naniesione, krwią dziś spisałem, moje udręki, bóle cierpienia i wiedzy brak wszelkiej, lecz jedno dzisiaj wiem na pewno, to co kochamy pozostanie, z nami na wieki. ____________________________________________________________________________________________________________________ Zmiana prędkości utworu i stylu, jest specjalnym zamierzeniem autora. Jeżeli powyższa treść narusza regulamin, to proszę o jej usunięcie. Praca, ta może nie być wolna od błędów stylistycznych, interpunkcyjnych oraz ortograficznych. Wszelka konstruktywna krytyka mile widziana. Co do twojej sugestii, jeżeli chodzi o coś bardziej oryginalnego, na pewną spróbuję wymyślić jakiś lepszy motyw, ale najpierw chcę spróbować sił, na czymś prostym, bez potrzeby zachowania większej analogi. Sama tematyka nie różni się znacząco, od powyższego, ale to takie rozwinięcie, dopełnienie. Zgodzę się również, że takich prac są tysiące i nie różnią się one zbytnio od siebie, ale nie oszukujmy się jest to temat nad, którym nie trzeba się specjalnie wysilać.

Śmierci jako takiej się nie boję, ale boję się opuścić swych bliskich i odejść, zapomniany, niekochany, znienawidzony, chcę zostawić jakiś ślad, swojej obecności, jeżeli nie kulturowy, to przynajmniej w sercach mych bliskich. Niezależnie, jak, ta śmierć miała, by wyglądać, czy jako wieczny sen, czy jako pustka, a może jako nasiono nowego życia, z którego wykiełkuje kiedyś coś pięknego, niezależnie od wszystkich domysłów i teorii, lepiej, byłoby odejść z dokończonymi sprawami i pozostając w sercach bliskich, nie jako przymus żałoby, czy innego obrzędu, ale jako szczerą pamięć, do tej osoby i wspólnych wspomnień z nią. BOJĘ SIĘ ZOSTAĆ ZAPOMNIANY, PO ŚMIERCI! Pozwolę sobie przytoczyć pewną maksymę: "ŻYJ TAK, JAK BYŚ MIAŁ UMRZEĆ JUTRO"

"Zatracenie" Widzę światło, za oknem dzieci bawiące się w słońcu, lecz ja tego nie czuję. Patrzę i krzyczę, na cały ból tego świata, cierpienia i okazję, które mnie ominęły. Wszystko, to miałem w zasięgu rąk, lecz nie przyjąłem tego, wyrzekłem się siebie, pchnięty przez cudze wartości, próbuję odnaleźć się podczas sztormu, lecz fale są już zbyt wysokie. Mogę liczyć na łut szczęścia, lub odnaleźć swe prawdziwe szczęście po sztormie. Zobaczyć białą mewę i podążyć za nią. Wreszcie obudzić się ze snu, odnaleźć swoje prawdziwe JA i wykrzyczeć, to całemu światu. Następnie paść z sił, ale mimo przeciwnością podnieść się i znaleźć nową, lepszą drogę, która doprowadzi mnie do światła. Trwać wiecznie w sercach innych osób, oto prawdziwy cel. _________________________________________________________________________________________ Nie miałem pomysłu, gdzie i czy w ogóle, to umieszczać, ale przez przypadek, to tutaj umieściłem i niech tak zostanie. Jeżeli powyższa treść narusza regulamin, to proszę o jej usunięcie. Praca, ta może nie być wolna od błędów stylistycznych, interpunkcyjnych oraz ortograficznych. Wszelka konstruktywna krytyka mile widziana.

220. Rocznica teściowej, nie przeżył tego...

218. Skoczył do wody, nie przeżył tego.

Lucasino Kremator

W odcinku "Bobasy Cake" Rodzice maluchów musieli dostarczyć ciasta, więc potrzebowali kogoś na opiekunkę do dziecka, z początku nie chcieli powierzać dziecka pinkie pie, ale tylko ona była chętna się tego podjąć.

188. Pochłonięty przez lawinę.

186. Przejechany przez taczkę.

182. Uderzył głową o krawężnik.

179. Wpadł do kadzi z mlekiem.

175. Samozapłon.

173. Dostał jedynkę z polskiego i postanowił się powiesić.

170. Utonął w kałuży?

Bomby,kule,granaty i kartacze, spokojnie wszystko to mam przy pasku.

166. Zapchał się sałatką.

Zacząłbym od zmiany biurka, nie wiadomo jak długo wytrzyma ciężar twego monitora, a teraz już tak całkiem na serio znalazłem, coś takiego: Z TYM BIURKIEM TO TAKI ŻARCIK

Próbowałbym ją przeprosić, jeżeli to nie pomoże, to próbować uciec (bezcelowe) Co byś zrobił, gdyby bułki i chleb znalazły się razem w chlebaku?!

159. Nie otrzymał racji żywnościowych, czyżby przeoczenie władz karceru?

Pusta szklanka, czyżby, to wróżba groźba lub przyszłość skrywająca w sobie więcej tajemnic niż mogą dostrzec me oczy? Może jest to po prostu znak, by odstawić te leki i zacząć żyć?! Nie wiem, to znaczy, że trzeba dolać wody, bo zaschło w gardle... Będę budował napięcie przy użyciu pustego naczynia... {HEAD?!}

Uszczypnął się i miał nadzieję, że to tylko sen. Co byś zrobił gdybym został papieżem?