[Multisesja] Mroczne Czasy Złośliwego Imperium; poselaor, peros81

[Varthy]

Maszerowałyście pospiesznie ulicami Canterlot, raz po raz zapadając kopytkami w lepką, błotnistą ziemię. Zewsząd rozbrzmiewały krzyki, wrzaski, pohukiwania, trzaski tłuczonego szkła.

- CHAOS! WSZĘDZIE CHAOS! - poprzez chłodne, nieprzyjazne powietrze rozbrzmiewały radosne, usatysfakcjonowane okrzyki Discorda.

Mimo, że nie mogło być później jak południe, w mieście panował półmrok. Z nieba, przykrytego grubą i gęstą warstwą chmur, wyglądających jak wata cukrowa, strumieniami lały się hektolitry czekoladowego mleka. Drzewa, które niegdyś rosły wzdłuż głównej drogi do pałacu, wyszły z korzeni i tańczyły dziko, w rytm niemej melodii Discorda. Wszędzie unosiły się kolorowe baloniki, z narysowanymi uśmiechniętymi twarzami.

- Hej! Pomocy! Może mi ktoś pomóc?! Halo! - usłyszałyście nagle nawołujący, donośny męski głos.

[KougatKnave3]

- Słyszysz? Ktoś potrzebuje pomocy - powiedziałam po czym zaczełam szukać źródła dźwięku.

[Posealor zwany Pose]

Uniosłam uszy do góry, próbując określić z której strony dochodzi wołanie. Cały ten hałas wokół nie ułatwiał mi tego. - Słyszę... To... Chyba stamtąd. Ruszyłam w stronę z której dochodziło wołanie tak szybko, jak pozwalało mi na to błotniste podłoże.

[Varthy]

Po chwili biegu w kierunku, z którego dochodziło wołanie, wreszcie ujrzałyście kucyka, zakopanego po tułów w bagnistej ziemi, rozpaczliwie szamocącego się i próbującego wydostać. Był to pegaz w zbroi Królewskiej Straży, jego skrzydła oblepione były watą cukrową, a przesiąknięta czekoladowym mlekiem gleba coraz bardziej wciągała go w dół.

[Posealor zwany Pose]

Zatrzymałam się kilka metrów od ogiera. Bałam się podejść bliżej, żeby również nie utknąć. - Spokojnie, zaraz cię wyciągniemy! - zawołałam w jego stronę. Używając magii zaczęłam ciągnąć go w górę. - Nal, pomóż... Sama nie dam rady...

[KougatKnave3]

- Jasne - powiedziałam po czym wzbiłam się w górę by za pomocą kopyt go wyciągnąć.

[Varthy]

Pegaz, wspierany magią Mariny i wyciągany przez Nal, w końcu wykaraskał się z błota i powoli doczłapał się na miarę stabilny grunt. Dopiero po chwili skulenia wstał na równe kopytka i otrząsnął grzywę z błota. - Nie wiem jak wam dziękować. Uratowałyście mnie - powiedział, kłaniając się lekko.

[KougatKnave3]

- To nasz obowiązek. Jeśli można wiedzieć, to jak to się stało że trafiłeś to tego bagna - powiedziałam podchodząc i zaczynając czyścić watę cukrową z skrzydeł.

[Posealor zwany Pose]

Rozejrzałam się nerwowo. - Myślę, że lepiej będzie jak najpierw wyjdziemy z miasta... Chodź z nami, tu nie jest bezpiecznie. Później porozmawiamy.

[Varthy]

Nagle wokół zrobiło się światło, błękitna błyskawica rozcięła niebo w świetlistym blasku, rozbrzmiał potężny grzmot. - Masz rację, to nie jest dobre miejsce na rozmowy. Chodźmy! - powiedział do was kucyk, bo czym obrócił się na kopytku i pomknął przez ulicę.

[KougatKnave3]

- Chodźmy - powiedziałam po czym pobiegłam za nim

[Posealor zwany Pose]

Ruszyłam bez słowa za pozostałą dwójką, trzymając nisko głowę. Nienawidziłam piorunów...

[Varthy]

Jak na złość, intensywny deszcz czekoladowego mleka zmienił się w prawdziwą ulewę. Przodujący pegaz runął na glebę. Rozprysk ochlapał was solidnie zimnym błotem. - Czy on próbuje zatopić Equestrię? - wrzasnął poirytowanym głosem kucyk, wypluwając przy okazji pół tony błota. Pegaz poruszył skrzydłami, ale te, oblepione grubą warstwą wilgotnej waty, jedynie lekko zatrzepotały.

[Posealor zwany Pose]

Strzepałam z siebie tyle błota, ile mogłam. Normalnie przywołałabym wodę i się opłukała, ale w tych warunkach i tak nie miałoby to sensu. Pomogłam pegazowi wstać. - Nie wiem... Jak na razie to próbuje zatopić tylko Canterlot. Może jakbyś zdjął zbroję, to byłoby ci łatwiej?

[KougatKnave3]

Wytrzepałam się z resztek błota - Marina ma racje, było by ci lżej bez tej zbroji, trzeba coś zrobić z tą watą - powiedziałam po czym podeszłam i zaczełam zdzierać resztki waty z jego skrzydeł.

[Varthy]

- Wiem, ale nie mogę jej tu tak po prostu zdjąć i zostawić - zaoponował pegaz. - To zbroja rodowa, należała do mojego ojca i ojca mojego ojca. To pamiątka! - burknął, wytrzepując resztę waty ze swoich okutych skrzydeł. Rozejrzał się. - Prędzej się utopimy, niż wydostaniemy na pieszo. Bez uprzedzenia schwycił Marinę pod kopytko i wzbił się z nią w powietrze. - Dasz radę lecieć w tej ulewie... Nal?

[Posealor zwany Pose]

Gdy tylko moje kopyta straciły kontakt z podłożem, podciągnęłam je do siebie. - Och... Tylko... Proszę, nie leć w-wysoko... B-boję się w-wysokości...

[KougatKnave3]

- To dla mnie pikuś. Marina jak coś to cię złapię - powiedziałam wzbijając się w powietrze.

[Varthy]

- Nie martw się, trzymam cię mocno! - uspokoił was strażnik. - Obierzmy kierunek na Ponyville, tam powinniśmy być bezpieczni!

[Posealor zwany Pose]

Zasłoniłam sobie oczy i wyobraziłam, że lecimy tuż nad ziemią. - N-no d-dobrze... Trochę pocieszał mnie fakt, że ciało pegaza osłaniało mnie przed czekoladowym mlekiem.

[KougatKnave3]

- Jestem tuż za wami - powiedziałam po czym starałam się dotrzymać tempa Pegazowi.

[Varthy]

Lot z Canterlot do Ponyville zajął dłuższą chwilę, ale w końcu ujrzałyście powoli wyłaniające się zza drzew zabudowania Ponyville. Pegaz szybko obniżył lot. Marina poczuła w końcu ulgę w postaci ziemi pod kopytkami. W Ponyville również sytuacja nie była dużo lepsza. Chmury z waty cukrowej powoli gromadziły się na niebie, a po pobliskich łąkach biegały zwierzęta o dziwnych kształtach.

[KougatKnave3]

- widze że sytuacja jest nie lepsza tutaj - powiedziałam lądując.

[Posealor zwany Pose]

Gdy tylko poczułam grunt pod kopytami natychmiast położyłam się i skuliłam, nie zwracając uwagi na otoczenie. Odezwałam się cicho, lekko drżąc.

- P-proszę... Nigdy... W-więcej...

[Varthy]

- Wybacz - powiedział pegaz, odrzucając zmoczoną grzywę z czubka nosa. - Nie wiedziałem, że aż tak boisz się wysokości.

Na wydźwięk słów Nal rozejrzał się.

- Nie jest tak źle, choć nawałnica dotrze tu lada chwila. Przynajmniej można jeszcze normalnie chodzić - powiedział, stukając kopytkiem o stabilną ziemię, która pod jego naciskiem wypuszczała małe obłoczki pyłu.