Riconish Napisano Kwiecień 23, 2013 Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Moja twórczość już od prawie miesiąca się kształtuje, lecz po kolei podaruje. ,,Lojalność'' Szybując pośród chmur, patrzę z góry, Oczy stawiają opór wiatrowi, a skrzydła go chwytają, Silne skrzydła, zgrabne ciało, grzywa kolor nadająca, Każde pióro wyostrzone, prawie płonie, prędkości zadości, Musi się udać inaczej jestem stracona, pokazać się nie zdołam, Główny cel, wysoko postawiony, a poprzeczka nie spadnie, Prędkość osiągnąć tak ogromną, że dzwięk wygrać ze mną nie zdoła, Bariery przełamać nie mogę, gdzie się ma moc podziała. Trenuję dalej aż cel osiągnę, odpuścić nie mogę, Poczuję smak porażki, gdy nie uda się mi, Przyjaciele u boku dopingowali, a ja ćwiczę do sił końca, Jestem najlepsza, przegrać nie zdołam, wygrać muszę, Są lepsi, niestety to przeczuwam, za mało ćwiczę zdołać muszę, Widząc przeciwników, się nie poddaję, choć wiem zagrywka cięższa coraz, Pod ziemię się zapadam, już z nieba spadam, pragnę z twarzą wyjść cało, Ja to czuję udać się musi, serce czuje a rozum pojmuje, to ten dzień. Wszyscy w kolejce, przestraszona stoję, stres od środka mnie pożera, Piąta stoję, koło mnie przyjaciel mój, czwarty numer otrzymał, Ćwiczył długo, pragnie tego, bardziej niż ja, oczy wszystkich przestraszone, Lecz jego zrozumieć oczu nie mogę, choć znam go dobrze, to pewność czy jej brak, Pytam się go, jak pragniesz tego, odpowiedział pragnę wielce ale czy zdołam to nie wiem, Skrzydła jego wielkie, silne pióra zaostrzone, a moje przy nim na przeciętne wyglądają, Co zaprezentuje przyjaciel mój, ciekawa jestem przecież znam go, ale dziś Brak pozostaje, Mam nadzieję, że dobrze wypadniemy podjum zajmując, tego pragnę ciężki trening potwierdzeniem, Nadzedł czas jego wielki, niech się mu uda tyle ćwiczył, Niezliczone godziny pozostają, ile poświęcił zmieniając się, Wystratował niczym piorun, wszyscy ucieszeni łza mi cieknie policzkiem, Czy zazdrość, czy smak przegraniej, czy radość serca mego, Nagle coś się dzieje, droga jego nieokreślona się stała, Upada wszyscy przerażeni, pomoc za nim posłano na nic nie zdoła, Patrzeć nie mogłam, Wystartowałam za nim niczym błysk pioruna, Obraz się rozciągał, coraz bliżej jego, ziemia ukazuje za chmurami się, Oczy łzawią pragnienie przemienione, za nim pragnę aby ocalić, Nagle coś się dzieje wiatr ucichł, wielki wybuch, złapałam upadłego, Wszędzie odgłos się rozchodzi wybuchu wielkiego, Niosąc go ujżałam, marzenie spełnione, kolor rozchodzący okręgiem, Niczym tęcza kolorem moim się stała, powracam spełniona, Uchwyt puszczając daję mu stanąć, w naszych oczach łzy ale w sercach zadość. Nagle słyszę głos, przyjaciela mego Dziękuję powiedział, A szum usłyszałam, publiczność zachodzi uradowana spełnienie dając, Podchodzi osoba z medalem złotym, mówiąc to ty na niego zasłużyłaś, Życie ratując wielkiego upadającego, przy tym swój gest lojalności ukazując, Czyny twoje stały się wielkie, dokonałaś czego nie mogłaś, Dźwięk pokonałaś aby życie ocalić, presja cie nie pokonała, A zdołałaś, przyjaciel czuję uradowanie, a ty umiłowanie, Od dziś znak twój Lojalnością się staje. 2 Link do komentarza
atakujonc Napisano Kwiecień 23, 2013 Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Ciekawe czekam na więcej Link do komentarza
Violet Star Napisano Kwiecień 23, 2013 Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Bardzo fajne widać, że masz spory talent czekam na kolejne. A tak w ogóle czytając to czułam się jakbym czytała pamiętnik Rainbow Dash Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 23, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Oto drugi wiersz biały wena mnie dopadła o 6 rano gdy przypomniałem sobie grafikę. Rainbow Dash która była rozbita w lustrze, traciła kolory po jednej stronie. Ukazany był świat MLP i po drugiej szarość, smutek i wojna. ,,Świat szary się Stał'' Jakieś to straszne, w serce patrząc ono płacze, Oczami widząc one łzawią, a rozum pociesza wytłumaczenia szukając, Czemuś się tak stać musiało, dziecko niewinne świat szary zabrało, Ono niczemu nie winne, w szarość popadając, Taki piękny świat widziało, a teraz tylko szarość, Okrutne pozostają myśli, serce rozgaryczone, A dziecko swój świat starciło, piękny, wymarzony, kolorowy, W oczach jego zdołasz zobaczyć, wciąż miłość znikającą, Jego skyrzdła mogły unieść świat cały, wesprzeć, pomóc, Tracąc nadzieję patrzę, Czemu tak mnie oczy łzawią, Daj mi trochę ucieszenia, i jemu zarazem, Może odwrócić się to zdoła, o tym marzymy. Czemu świat taki okrutny, zrozumieć nie zdoła, Krzydwą szczęścia dać się nie da, Barwy kolorowe idą w zapomnienie, Wszystko szarawe się staje jak mur stary, A miłość idzie w zapomnienie, Choć serce dalej czuje, rozum wypędza, Oczy ponure się stają, a w głebi płaczą, Nie zapomne świata pięknego, W którym żyłem i marzyłem, Nic mi obce nie było szczęście tworzyłem, A teraz za Honor oddam życie swoje, I położę się z towarzyszami, a zarazem Braćmi. Nie mogę pozwolić na to, chcę odejść, Świata dawnego ujrzeć, choć na chwilę, choć na sekundę, Pragnę aby rozum zrozumiał, a serce dalej nim było, A dziecka dalej skrzydła uniosły, i światu pomogły, NIewinne serce posiada, takie kruchę, takie miękkie, Czemu go zabieracie, one niczemu nie winne, Serce dobre posidało, zorumieć zdołało, Za wszelką cene nawet życie, odbić pragnełem, Oczy się moje zamykają, a zobaczyć zdołałem, Dziecka szczęście, twórczość piękną, jego skrzydła ujrzeć zdołałem, Takie wielkie z silne zarazem, Teraz niczego żałować nie zdołam, Rozum zrozumieć rady nie da, A serce uniesienie poczuje, Aż skrzydła wyjdą ze mnie, Pomagając niewinnym, dobrem ich opatulając. 1 Link do komentarza
atakujonc Napisano Kwiecień 23, 2013 Share Napisano Kwiecień 23, 2013 MASZ TALENT chłopie Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 23, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Dziękuję to wiersze pierwsze co napisałem, teraz tworzę zespół muzyczny i zasiądę na perkusji oraz będę pisać tekst. Tutaj przechodziłem na wiersz rymowany, dam wpierw Biały a potem zrymowany po poprawkach moich. ,,Brony Tajemnica'' Choć jego życie kopiąc prowadziło, On swoje widział, Choć życie chwile groźną dało, On ranę opatruje, Przez chwile ciężkie, Brony przechodził, Oczy barwę traciły, A ciało kolor swój, Choć tracąc nadzieje, Z góry spadał, Hobby znalazł, Jego to miłością stało się, Oczy światło zobaczyły, A góra równiną się stała, Kolor odzyskał zdwojony, Ciemność z serca znikneła, Uczucie poznał wielu nie znane, Tolerancje i Uznanie, Wielu stosuje patrząc dziwnie, Normalni przez dziurkę od klucza, Brony się nie obawia, Uczucie te poznał, Teraz przyjaciół pozyskał, Prawdziwych w biedzie poznanych, Gdyby dalej życie prowadziło, Przez drogi strome, Zamknięty w sobie, Słowa szukając, Opis cierpieniom dając, Nędzę widząc, Opis W sobie trzymając, Maskę zmieniając, Teraz Miłość poznał, Prawdziwą słodką, Ludzie tylko widzą, Uczucie puste czynem, Teraz sam Brony, Maskę spalił, Siebie odnalazł, Ciesząc się płacząc, Nie zrozumiany, Słowa się obawiając, Choć Honorowy, Choć dobry, Jego czyny i hobby wielkie, Lekko się boi słowa swego, Prawdę mówiąc myśli, Ludzie go wyśmieją, Niech czyny mówią, Nie Słowo, Słowo kierunek pokaże, Czyn poprowadzi, Niech osoba Talenty ukarze, Niech osoba Dobro ukarze, Niech Brony się sobą stanie, Niech Brony Słowa brak wypełni. -Biały ,,Brony Tajemnica'' Choć jego życie kopiąc prowadziło, On swoje widział, Choć życie chwile groźną dało, On radę dawał, Imiona ich zagrzmiły, Brony przebyły, Oczy barwę traciły, A kolory ciemniały, Nadzieja jego spadała, Jak i on upadał, Odnaleźć się postarał, Tajemnicza mu prezent Podarowała, Oczy światłość zobaczyły, Droga jego górą była, Góra równiną się stała, A oczy zjaśniały, Uczucie poznał wielu nie znane, Tolerancje i Uznanie, Wielu nie znane pozostało szukanie, Może znajdzie książki czytając znane, Brony Znany z Godności, Teraz przyjaciół pozyskał, Brony znany z Dobroci, Uczucie te okiełznał, Gdyby życie prowadziło, Przez drogi strome, Zamknięty w sobie, Życie teraz oprowadzi, Opis cierpieniom dając, Nędzę widząc, Opis W sobie trzymając, Maskę zmieniając, Teraz Miłość poznał, Prawdziwą słodką, Ludzie tylko widzą, Czyn nie Słodki okiełznany, Teraz sam Brony, Maskę spalił, Siebie odnalazł, Teraz sobą pozostał, Strach w nim narodzony, On zbawiony, Ludzi się obawia, Starachowi Odmawia, Jego hobby przyjemnością, Lekko się obawia słowa swego, Rozmyślając tego i owego, Ludzie go nie zrozumieją, Niech czyny mówią, Nie Słowo drogę ukaże, Słowo kierunek pokaże, Czyny słowom mówią, Niech osoba Talenty ukarze, Niech osoba Dobro ukarze, Niech Brony się sobą stanie, Niech Brony Słowa brak wypełni. -Rymowany Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 23, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 23, 2013 Kolejny wierszyk teraz rymowany. ,,Droga długa'' Długi czas idąc odpocząć pragnę, Droga długa chętnie się gdzieś odnajdę, Czy mnie przyjmą w gościnę, Nie sądzę choć wielcec pragnę, Pukając wielce proszę, Przyjmij w gościnę, Jam podróżnikiem skromnym, W łachmanach człowiekiem dobrym, Czas uciekania nastał, Dla mnie to się stał, Czas okrutny nastał, Jam uciekinierem się stał, Ludzie nie rozumieją, Ludzie nie pojmują, Ale widzą tylko pozory, Omylne wielce uczące pokory, Chować się chciałem, Przed znanymi zapragnąłem, Wielce Uciekłem, Skrzydła rozprostowałem, Teraz nikt nie powtórzy, Nie ujrzą katuszy, W sobie pozostanę, Chwilą się stanę, Przyjaciół miałem, Prawdziwych teraz zapomniałem, Słowa ich miodem, A serce teraz kojotem, Gdy tęsko im w oczy spojrzy, Co takiego uczynić podąży, Wyruszy za chodem moim, Pokruszy serce słowa wypowie, Gdy dobiegnie, Jako tako zatrzymam się, Iż on jedynie zapragną, A jego drogą kroczyłem pożądaną, Wtedy czas powróci, Przyjacie pytanie zadadzą, Może duch powróci, Brak jego zagodzą. Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 24, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 24, 2013 Wczoraj mnie wena dopadła, wpierw wierszyk rymowany napisałem, a potem Biały dla relaksu. ,,Upadła Dusza'' Twoje oczy prawdę mi powiedziały, Twoje gesty przepowiedziały, Twoje włosy mi znane, Twoje myśli przeze mnie poznane, Niczym anioł upadły ciebie widziałem, Siebie zauważyłem i obiecałem, Życie moje przez wielu nieznane, A tak blisko tobie znane, Choć ciebie widzę, Siebie widzę, Nie pozwolę, Lecz pomogę, Oczy zamknięte tajemnie, Rozum ostrożny tajemnie, Uczucie mi znane, Upadłym być dawne, Skrzydła tobie podrzynają, Jak mi kiedyś ludzie, Teraz twe skrzydła upadają, z twoim ciałem w ziemie, Postaram się ciebie złapać, Nie mogę na anioła patrzeć, Upadłego nisko lecącego, Teraz spadającego, Jak ja kiedyś, Teraz tyś, W sobie widziałem, W sobie Upadałem, Słowa kaleczyły, Słowa Raniły, Słowo krzywdziło, Słowo ranę robiło, Skrzydła twoje odnalazłem, Swoje tobie podarowałem, Z tobą dzielić życie pragnę, Z tobą serce mi zapragnie, Nie mogę patrzeć na krzywdę twoją, Spadającego anioła mi podarują, Patrzeć nie mogę na potrzebę twoją, Serce moje tobie anioły podarują, Choć jeszcze widzę teraz zabiorę, Nie mogę patrzeć spadającą złapię, Krzywdę widząc twoją ochronię cię, Rany twoje widąc opatulę cię, Skrzydła me ciebie okryją, Ból twój zauważyłem, Choć rozum i serce się zapadają, Ochronię ciebie swym skrzydłem, -Rymowany ,,Upadła dusza'' Widzę ciebie w sobie patrząc, Nie mogę patrzeć na siebie, Ból czułem teraz ty go poczułaś, Nie chcę abyś go w sobie czuła, Nie mogę pozwolić abyś upadła nisko, niczym ja kiedyś, Nie mogę pozwolić abyś upadłym się stała, i z nieba spadała, Kiedyś Upadałem skrzydła mi poderżnięto, ruszyć nimi nie mogłem, Teraz tobie to czynią, patrzeć nie mogę, Zaraz anioła spadającego ujrzę, tak pięknego niewinnego, Jeszcze chwila a jej myśli zblakną, a oczy barwę stracą, Skrzydła w czarne barwy pójdą, a włosy jasne zblakną, Mi skrzydła spadały ze mną, nadzieję widząc, Wiedziałem i myślałem, pragnąłem zarazem, I sobie obiecałem, aby osoba którą taką ujrzę, Złapana została zanim upadnie, a serce bić przestanie, Nie mogę myśleć tak, kiedyś będąc upadłym, Sam się przekonałem ile człowiek rani, ile słowem krzywdzi, Nie tylko słowo krzywdzi, lecz i czyn niewyobrażalny, Zanim upadniesz, łzę w oku twoim zobaczę, Choć tego nie pragnę, to się stanie, Pomoc otrzymasz moją, więcej nie spadniesz, Do nieba ciebie wzniosę, i skrzydła odnowię, Przy chwili tej swoim ochronię, twoje skrzydła biedne, Nie mogę więcej patrzeć na anioła upadającego, Sam nim będąc serce odejść pragnęło a rozum zapanować pragną, Nadzieje mając powoli spadałem, a skrzydła wiatr hamowały, Ktoś mi pomógł, czyn wielki jego niczym on też był upadłym, Nadzieje mając w sobie wyjść zdołałem, teraz upadłego złapię, Zanim upadnie, zanim upadnie, siebie bym widział w niej, Życie moje tajemnicze z tobą pragnę dzielić, Twoje życie tajemnicze mi podaruj, Moje serce tobie oddam, A Twoje niech poczuję w sobie, Uśmiech pragnę zobaczyć i nadzieję, W tobie to niech zobaczę i poczuję, Niech upadły podniesie upadłego, A podnoszący pomagać mógł dalej, Dalej rozpacza serce jego, Lecz nadzieje widzi Pomagając, Nie przestanie dobro dając prawić, Miłość poznał upadłą widząc, Teraz ją złapać pragnie. -Biały Mam nadzieje, że słowa te znajdą czynu ujście. Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 24, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 24, 2013 Sam nie wiem widzę, że wam bardziej się podobają moje wiersze Białe niż Rymowane jak odpowiecie to ja tak uczynię wybierajcie. Link do komentarza
MasterBezi Napisano Kwiecień 24, 2013 Share Napisano Kwiecień 24, 2013 Ja tam nie znam się na liryce. Więc, nawet całkiem dobrze się czytało. Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 25, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 25, 2013 Takie małe opowiadanko, wiersz Biały dawno napisany, może wam się spodoba ''Obojętność'' Słowo straci na wadze, gdy osoba obojętna się staje, Przechodząc przez miasta centrum, przyjaciół spotkałem, Oni się stali uradowani, gdy oczy wykierowane ich we mnie, Ja też uradowany podbiegłem, była ich piątka przyjaciół prawdziwych, Każdy uradowany ale jeden podążał cicho nic nie czyniąc, Może go znam, ale nastroju niszczyć nie pragnę, pytanie w spokoju pozostawię, Czuję szczęscie w grupie przyjaciół zaufanych, Czas się stał aby w drogę wyruszyć, może dziś uczcimy to jakoś, Proponuję zabawę nocną, każdy tak odpowiedział tylko jeden od głosu się wstrzymał, Nie wiem co powiedzieć, wytłumaczyć pragnę sobie co on na to powie. Zapytałem się go otwarcie, może na imprezę pujdziesz z nami, On odpowiedział wszystko mi obojętne pozostaje, potrzeby nie widzę ale pójść mogę, Wyruszyliśmy pewnym marszem przed słońca zachodem zdążyć musimy, trzy kilometry pozostały nie poddawajcie się, Osoba obojętna staneła, odpowiada iść po co mam, Nic ważnego tam mnie nie czycha tylko zabawy urok nędzny, Wszyscy przerażeni co on bredzi, więc pozwoliliśmy mu odejść, Impreza wielka się zaczyna wreście u bram zawitaliśmy, Czas na zabawę odpowiadamy, atrakcje końca nie miały, A czas piękny się stał, uśmiech widzieć moje oczy zaczeły. Po godzinie zabawy wiadomość przyszła, osoba tajemnicza przybyła, Powiedziała osoba po lesie się pałęta, drogi odnaleść nie może, Obojętna mu droga pozostała a znaleść go nie zdołałem, Wszyscy gdy to usłyszeli wiedzieli o kogo chodzi, Pośpiechem wyruszyliśmy, daleko to nie było, Drogi może sporo, a las nocą straszny, Dotarliśmy głos usłyszeliśmy, czyż to krzyk, W stronę głosu pobiegliśmy, a tam przyjaciel, Jakby uwięziony drzewa się poruszały, to niemożliwe, Przyjaciel uwięziony przerażony, w oczach strach, Z ekipą zgraną podejść pragneliśmy, ale coś drogę blokowało, Na pomysł wpadłem, zadania dając uczyńmy wszysto co w mocy naszej. Pierwszy z kompanów drogę zbadać musiał, czym ta substancja, Drugi z nieba niech opatrzy jak to obejść, Trzeci niech postara się drzewa zatrzymać aby poruszyć się nie zdołały, Czwarty niech Magii użyje i drogę oczyści z cienia, A piąty w uwięzieniu pozostaje, dałem mu zadanie zostań tam, Wszystko z planem poszło, substancją była woda mroczna, Drzewa ożywiła, kompana czwartego poprosiłem rozjaśnij cień w wodzie tej, Wszystko się udało, Drzewa ustały a kompan uwięziony z pułapki uwolniny, Silnym wykopem gałęzie kruche przełamany zostały, czyn wykonał trzeci, Uwolniony zostałeś teraz pójdź z nami, odpowiedział pójdę, Drugi kompanie znajdz drogę wyjścia, z nieba zobacz poprowadź nas, Droga coraz bliższa celu, wyjście widać las się kończy, Koniec drogi nastał do bram się zbliżamy, Ciężka noc ta była, zapomnieć o niej nie zdoła, Jak i kompani moi a obojętny, wreście kimś się stał, Siedzi koło mnie i mówi dokonania swoje, Ja cieszę się z człowieka nowego, Ciało te same ale dusza inna, Uradowana i przyjazna, Czas się w niebo wzbić na chmurę wlecieć, Odpoczynek dając sobie po dniu ciężkim, Już nie upadnę tylko wzlecieć mogę. Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 25, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 25, 2013 Dobra ostatni wiersz i PRZECHODZĘ NA PROZĘ ''Prośba'' Opiekę nad życiem, tobie powierzam, Choć by się ziemia zapadła, chroń go, Nic nie przeszkodzi, tylko pragnij tego, Gdy życie ocalisz, słowa docenisz, Wiele maślałem nad tym, teraz widzę, Ręce me czyste pozostały, skazy nie mając, Niech i twe, tego dowiodą, Opiękę nad życiem sprawując, Ważne zadanie tobie przypada, Nie każdy zdoła ale wierzę, Teraz twoja kolej moja już odpada, Zbyt wiele zobaczyłem ale ocaliłem, Ciemność wygrać dziś nie zdoła, W dobre ręcę opiekę zostawiam, Zycie ci to wynagrodzi kiedyś, Chwila ta nastąpi, Choć każdy by ci przeszkadzał, Pomoc w nim ujrzysz, Choć każdy tego nie potrzebuje, Ty podarujesz, Moja siła u ciebie zamieszka, Ją poczujesz gdy Prośbę zrozumiesz, Zaproszenie dobra w sobie mając, Zło na wadze traci wtedy, Moja choć praca skończona, Nigdy z niej nie odejdę, Tobie główny cel stawiam, Ja odpocząć muszę choć chwilę, Gdy ta chwila nastąpi, Wyznać słowo będziesz miał, Z dumą powiesz kim byłeś, A ciebie przyjmie w progi swe, Choć świat podzielony, Staraj się widzieć jedność, Dobro jest gdy Zła zbyt wiele, Zło buntem jest, Gdybym ci wyznał, Co widzieć zdołasz, Twe oczy by mówiły czynami, A serce otwarte się stało, Choć chwila się kończy, Czas dostaniesz, Twe czyny odpowiedzią będą, Serce wróci a Rozum otrzeźwieje, Co się stanie gdy nas zabraknie, Nikt tego świata ujrzeć by nie chciał, Ja opiekę sprawowałem sercem swym, A zło upadło, Zepsucie się naprawić da, Tylko jego prośbę usłysz, Człowieka nowego ujrzysz, Który starcił łańcuchy, Da serca mego pocieszeniem, Że nie odejdę z rękoma pustymi, Wiedza ważna pozostaje, Ale serce ważniejsze się staje, Gdy człowiek upadły, Wolnym się stanie, Doceni to czego nie widział, Zrozumie tego czego zrozumieć nie chciał, Wygrana po naszej stronie będzie, Gdy zło dobrem się stanie, A dobro uskrzydlone się stanie, Za poświęcenie swoje, Czas się staje teraz ważny, Z barków ciężar zdejmuję, Dla mnie był uniesieniem, A dla ciebie się nim stanie, Czas w świecie pięknym odpocząć, Tam gdzie zło nie istnieje, Ty postaraj się świat ten stworzyć, A wrócę. Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 29, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 29, 2013 Ah za Granicą wenę posiadam, teraz opowiadanie nowe artystyczne prozą napisane powstało, zwane ,, walka za strachem'' z Fluttershy w roli głównej, postaram się jutro to wrzucić, przepisać muszę z notatnika dzieło skromne Link do komentarza
Riconish Napisano Kwiecień 29, 2013 Autor Share Napisano Kwiecień 29, 2013 ,,Walka ze strachem'' Umiejętności sprawdzienie mnie czekało, Wszyscy wypadli świetnie a ja się obawiałam, Boję się, że wypadnę słabo choć przyjaciółka ma najlepsza, uniesiona i najszybsza, Starała się wielce dla celu wyższego, ukazania nas jak zwyciężców, każdy musiał wynik posiadać 10 skrzydłobić przynajmiej, ja się obawiam śmiechu ze mnie jak kiedyś, choć skrzydła miałam latać tylko wolno potrafiłam, Czas nastąpił na starcie stanełam obawiając się, Wyleciałam szybko jak mogłam tylko, śmiech usłyszałam i zwolniłam prawie łzy w oczach mając, pytanie zadałam jak mi poszło, Wskaźnik prawie nie drgną a wyleciałam z płaczem, bojąc się śmiechu i słów to widzących, Poparcie wśród przyjaciół mych małych szukałam, Oni mnie zrozumieli i pośbę mieli, na wyczyn się zdaj i pokaż na co cię stać. Do treningu przystąpiłam, Pragnełam się ukazać jak pegaz prawdziwy ale się obawaiałam, trening skrzydła me ćwiczył jak i przed strachem ochronę, przjaciele mnie ćwiczyli, nie chciałam i zawieść jak i przyjaciółki, Dzień ten nastąpił, wielke zachorowało a przyjaciółka zawiedziona z pytaniem czy się nam uda, w ukryciu czekałam, się bałam, Próba pierwsza prawie udana lecz chaotycznie przerwana została, zabrakło niewiele tyle ile mi się udało zdobyć, przyjaciółka nie traciła nadzieji, dalej próbowała z nadzieją w nas, i się pojawiłam jako kolejne skrzydła do pomocy, Ze mną druga była próba, lecz strach mną zawładną, byłam tylko tam problemem, wszystko przepaściłam, a mogłam pomóc naprawdę, niczym skrzydła ostatnie pomoc niosiące, strach nademną zwyciężył choć panował tylko w mej głowie. Przyjaciółka ma zawiedzona lecz się nie poddaje, powiada nam ,,ostatnia próba została wykorzystajmy ja jak tylko możemy'', ,, niech nasze skrzydła będą jednością'', ,,wtedy radę damy i zwyciężymy'', słowa jej wszystkich skłoniły do poświęcenia, nawet mnie słabej, wolnej, uskrzydlonej, Ostatnia próba się rozpoczeła, obawiałam się, Bałam się, lecz czas nastąpił albo pomogę, albo całe starania na nic, Nagle me skrzydła silne się stały a próra wyostrzone, przestałam się obawiać dla mojej przyjaciółki to uczyniłam, Choć słaba byłam świetnych goniłam, i prześcigałam aby cel im nadać, Przyjaciółka patrzyła z dumą a ja dalej leciała, Nagle się udało, wszyscy się zatrzymali a ja dalej leciałam, Negle usłyszałam głos przyjaciółki mej błękitnej z grzywą tęczkową, ,,Fluttershy udało się'' , Wszyscy w hołdzie unieśli mnie krzycząc ,, Fluttershy'', a Tęczowa dumna z zachwytem wykrzykuje ,,Dziękuję ''. Link do komentarza
Recommended Posts