Nad Ponyville znów świeciło piękne słońce, którego promienie ogrzewały ziemię i chodzące po niej kucyki. Te już od samego rana były na świeżym powietrzu, by jak najdłużej cieszyć się wspaniałą pogodą. Rainbow powoli spacerowała po miasteczku, gdyż zaledwie przed chwilą skończyła swoją codzienną pracę - oczyszczanie błękitnego nieba z chmur. Teraz, kiedy zrobiła co do niej należało, zaczynało jej się trochę nudzić. Nie miała najmniejszej ochoty na kolejne ćwiczenia, a tym bardziej na drzemkę. Rozglądała się więc po miasteczku, w poszukiwaniu czegoś co mogłoby ją zaciekawić. Przeleciała tak wzdłuż i wszerz całą okolicę, jednak nie znalazła zupełnie nic wartego jej uwagi.
- Ale nuuuddyy! - rzekła, przelatując nad kamiennym mostkiem, po którym maszerowały wesoło młode kucyki. Na widok Dash zadarły do góry łebki i z podziwem oglądały jak szybko frunęła. Widząc to, Rainbow wykonała wokół nich jeszcze dwa obroty, beczkę i piruet. Po ostatnim, banda młodych gapiów aż zamruczała z zachwytem. Poprawiło to troszkę jej humor, ale nie zmieniło sytuacji.
- Tu się jak zwykle nic się nie dzieje. Co za parszywe miasto... ech - westchnęła po chwili. - Równie dobrze mogłabym polecieć do Appleack i pomóc jej przy zbieraniu tych głupich jabłek. Przynajmniej miałabym jakieś zajęcie.
Nie zwlekając dłużej, pokierowała się w stronę Akrów Słodkich Jabłek i szybko doleciała na miejsce. Farma imponowała rozmiarami. Ciągnące - zdawałoby się w nieskończoność - rzędy wielkich i zadbanych jabłoni, uginały swe gałęzie, pod ciężarem dorodnych owoców. nim w końcu znalazła swoją przyjaciółkę, musiała kilkakrotnie okrążyć ogromny sad. Wreszcie dostrzegła kowbojkę stojącą pod jednym z drzew i starającą się strącić z niej jakieś uparcie trzymające się konarów jabłka.
- Cześć AJ - powiedziała wesoło pegazica, podlatując do zapracowanego pomarańczowego kucyka.
- Och, witaj Rainbow - odpowiedziała Apllejack odrywając się na chwilę od roboty i spoglądając na Dash. Ściągnęła z głowy swój kowbojski kapelusz i przetarła kopytkiem spocone czoło. Grzywka kleiła jej się do skóry, uparcie zachodząc na oczy.
- Wybacz, ale dziś mam dużo do zrobienia i nie mogę urządzać sobie bezproduktywnych pogawędek - dodała i wróciła do swojego zajęcia, kiedy tylko uporała się z niesfornymi włosami.
- Eee... właściwie to zastanawiałam się, czy mogę ci jakoś pomóc - zagadała tęczowogrzywa, patrząc na wielkie, piętrzące się sterty jabłek, które od samego rana zebrała Apllejack.
- No nie wierzę! - pomarańczowa klacz aż przysiadła na zadzie ze zdziwienia. - Ty chcesz pomóc? Z własnej, nieprzymuszonej woli? W CZYJEJŚ PRACY? Hahahah - kowbojka roześmiała się głośno, ocierając przy tym cieknące jej ze śmiechu łzy.
- Nie sądziłam, że dożyję jeszcze takiego dnia, Dashie. Ale tak... W sumie przydałaby mi się pomoc - odrzekła kowbojka, zachęcając pegazicę by podleciała bliżej.
Dash wylądowała zgrabnie i podeszła do stojącego najbliżej drzewa, a następnie z całej siły je kopnęła. Na ziemię spadły czerwone, soczyste jabłka.
- Całkiem nieźle - pochwaliła ją AJ. - Zobaczymy, czy wytrzymasz moje tempo.
Obie klacze pracowały ładnych parę godzin, nawet urządziły sobie zawody, która z nich zbierze najwięcej jabłek w określonym czasie. W końcu jednak ich praca została przerwana.
- Rainbow, Applejack, widziałyście gdzieś Spike’a? - Twilight Sparkle, fioletowy jednorożec, wbiegł nagle między pracujące klacze i zapytał roztrzęsionym głosem.
- Nie, a co się stało? - odpowiedziała Applejack. - My przez większą część dnia zajmowałyśmy się zbijaniem jabłek, więc raczej nie będziemy dobrym źródłem informacji - dodała po krótkiej chwili.
- Gdzieś zniknął! Nie ma go od dłuższego czasu i boję się, że coś mu się stało - odrzekła zaniepokojona Twilight. W jej oczach widać było szczery strach o podopiecznego. Rainbow Dash i Applejack zwróciły się ku sobie i wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.
- Pomożemy ci szukać! - powiedziała podekscytowana Rainbow, odwracając głowę w stronę jednorożca.
- Naprawdę? - zapytała ucieszona Twilight i uśmiechnęła się szeroko, widząc, że pomarańczowy kucyk kiwa w potwierdzeniu głową.
- Jasne, w końcu od czego są przyjaciele? Mam rację AJ? - mówiąc to, Rainbow zasadziła porządnego kuksańca w bok kowbojki.
- Eeyup - westchnęła krótko Applejack. - Lepiej już rozpocznijmy te poszukiwania.
- Racja. Nie ma co zwlekać - zgodziła się Twilight i wszystkie trzy ruszyły w stronę Ponyville.
Szybko dotarły na miejsce. Biegały to tu, to tam, przeczesując całe miasteczko i wypytując każdego napotkanego kucyka czy nie widział przypadkiem małego, fioletowo-zielonego smoka. Ku ich wielkiemu rozczarowaniu, ani razu nie uzyskały jakiejkolwiek odpowiedzi, mogącej pomóc, w znalezieniu zaginionego.
- To na nic, pytałyśmy się już każdego kucyka w Ponyville i nic! Co teraz mam zrobić? - rozpaczała załamana Twilight, gdy stanęły, by chwilę odpocząć. Klacze spojrzały po sobie, ale żadna nic nie powiedziała, bo i nie było co tu mówić. Sytuacja zrobiła się bardzo poważna. Żaden kucyk, a tym bardziej smok, nie znika tak gwałtownie i bez śladu.
Nagle znikąd rozległo się cichutkie nucenie. W całym miasteczku była tylko jedna osoba, która potrafiła śpiewać sobie pod nosem i jakby jednocześnie tym śpiewem przepraszać wszystkich, że ma czelność wydawać jakiekolwiek odgłosy. Wszystkie trzy, spojrzały w kierunku, z którego dochodził dźwięk, by po chwili zobaczyć żółtego kucyka z jasnoróżową grzywą, spacerującego sobie powolutku podśpiewując jakąś piosenkę.
- Fluttershy! - krzyknęły. Żółty kucyk zatrzymał się zdezorientowany i rozejrzał wkoło, wystraszonym wzrokiem. Uspokoił się trochę, gdy zauważył klacze i pomachał im delikatnie kopytkiem na przywitanie. Twilight szybko podbiegła w stronę zaskoczonej klaczy, a Rainbow i Applejack ledwo dotrzymały kroku jednorożcu.
- Fluttershy, widziałaś gdzieś Spike’a? - zapytała fioletowa klacz, wpadając z rozpędu na żółtą pegazicę i przewracając się razem z nią na ziemię. Przeturlały się kawałek po znajdujących się na niej podgnitych liściach i wszelkich innch, spodziewanych w takim miejscu, odpadkach, rozsmarowując je po sobie.
- Emm... T-tak. Wi-widziałam go dzisiaj - odpowiedziała cichutkim głosem. Twilight dosłownie naskoczyła na nią, z szaleńczym błyskiem w oku. Przerażenie Fluttershy sięgnęło zenitu.
- Naprawdę?! Gdzie?! Kiedy?! Jak?! POTRZEBUJĘ DANYCH! - zaczęła ją wypytywać Twilight.
- Nie...całą godzinę temu, sz-szedł w kierunku lasu E-Everfree - odpowiedziała Fluttershy i zapiszczała cichutko.
- Może poszedł do Zecory - wtrąciła Rainbow. - No i weźże przestań tak nastawać na dziewczynę. Zobacz, że cała się poci ze strachu.
- Może, ale po co w ogóle tam poszedł? - rzekła Applejack, drapiąc się w zamyśleniu po głowie.
- Och, mon Dieu! - Wtem rozległo się wołanie, była to Rarity, podążająca spokojnie w kierunku klaczy. - Fluttershy! Jak ty wyglądasz? Teraz SPA to będzie dla ciebie OBOWIĄZEK, a nie przyjemność. Tarzanie się w kurzu nie wpływa dobrze na cerę, moja droga.
- O! wybaczcie, ale dziś obiecałam, że pójdę z Rarity do salonu SPA. - powiedział żółty pegaz, zaśmiał się nerwowo i ruszył szybko w stronę białego jednorożca, który zaczął się już niecierpliwić.
- Dziewczyno! Jak ty pachniesz? - powiedziała do Fluttershy, zatykając sobie przy tym odruchowo nos. - Jak jakiś... prostak, robol i plebejusz! Bez urazy, moje miłe - dodała po chwili, widząc miny niebieskiej pegazicy i kowbojki. - Ale wam też przydałaby się kąpiel.
- Chodźmy do Zecory. Może Spike właśnie tam się udał - rzekła Rainbow, ignorując zupełnie wyrażoną przez Rarity opinię.
- Chodźmy i to szybko - przytaknęła Twilight, prawie natychmiast ruszając z miejsca. Po paru minutach znalazły się na skraju wielkiego Lasu Everfree. Pomimo jasno świecącego słońca, w głębi lasu panowała przerażająca ciemność. Z początku kucyki wahały się wejść w pałającą mrokiem czerń, jednak w końcu się przełamały. Jeśli one się bały, to co dopiero musiał czuć biedny Spike?
- Trochę tu... Inaczej - zauważyła Applejack spoglądając od czasu do czasu w czerń, pomiędzy różnymi, dziwnymi odmianami roślin.
Rainbow przytaknęła. Trochę inaczej pamiętała ten las... Może to jednak tylko specyfika tego miejsca? Za każdym razem, wydawało się jeszcze bardziej obce. Rozglądała się na boki i nadstawiała uszu, gotowa w każdej chwili zareagować, gdyby pojawiło się jakieś niebezpieczeństwo. Twilight maszerowała na przedzie i sama dość często spoglądała w różnych kierunkach. Po parunastu minutach marszu, zza kłębowiska konarów, wyłonił się dom Zecory. Potężny pień starodawnego drzewa dodał dziewczynom otuchy. Im szybciej się tam znajdą, tym szybciej poczują się bezpieczne. Z ogromnym poczuciem ulgi, podbiegły ostatnie kilkanaście metrów, jednak kiedy już podesły pod drzwi, to ku swemu ogromnemu rozczarowaniu zorientowały się, że nikogo nie ma w środku. Najdobitniej świadczyła o tym niespotykana zazwyczaj tutaj, złowroga cisza, panująca wewnątrz domostwa.
- Gdzie mogła pójść Zecora? - zapytała ni to siebie, ni to do przyjaciółek, Rainbow Dash.
- Nikogo od dłuższej pory tu nie było - stwierdziła Applejack podchodząc bliżej do małego okienka. - Palenisko wydaje się być nieużywane od przynajmniej kilku godzin.
- W takim razie... gdzie jest Spike?! - powiedziała zmartwionym głosem fioletowa klacz. - Czyżby...
Jej wypowiedź przerwał dziwny, przeciągły hałas, rozlegający się z lasu, za ich plecami.
- Dziewczyny patrzcie! - zawołała Rainbow, wskazując kopytkiem w stronę drzew. Rzeczywiście między nimi czaił się jakiś cień, lecz gdy niebieski pegaz na niego wskazał, ten uciekł.
- Dalej! Musimy go złapać - krzyknęła Twilight i rzuciła się w pogoń za tajemniczym osobnikiem. Dash i AJ, również dołączyły do pościgu, nie widząc innego wyjścia z sytuacji.
Nieznajomy zwinnie poruszał się między drzewami, krzewami i innymi przeszkodami rosnącymi na jego drodze. Klacze miały kłopoty z ominięciem poszczególnych roślin, co zwalniało pościg. Zawsze, kiedy już wydawało się, że dopadną uciekiniera, ten zgrabnie umykał w nowe kłębowisko konarów i zyskiwał kolejne sekundy przewagi. Nieoczekiwanie z pomiędzy drzew wyłoniła się sporej wielkości rozpadlina. Obcy o mało w nią nie wpadł. Widać było, że nie znał tej okolicy na tyle dobrze, by się w niej poruszać jak u siebie w domu. Zatrzymał się raptownie i spojrzał na ścigające go klacze, które z każdą chwilą były coraz bliżej.
- Zaraz go dorwiemy! - zawołała triumfalnie Applejack, jednak ku ich wielkiemu zdziwieniu, cień rozwinął skrzydła i wzbił się wysoko w powietrze.
- Złapię go - rzekła pewna siebie Dash, rozłożyła skrzydła, wybiła się mocno w powietrze i poleciała szybko za obcym. Klacz myślała, że dzięki swej szybkości złapie uciekiniera w mgnieniu oka, jednak ten nie dał się tak łatwo i co chwila wykonywał uniki, wspomagając się panującymi tu wirami powietrza i chowając się za chmurami. W pewnym momencie wykonał nagły zwrot i wyminął Dash kilka metrów nad nią. Ta obróciła się by nie stracić go z oczu i spojrzała prosto w oślepiające ją słońce. Kiedy wreszcie odzyskała wzrok, po uciekinierze nie było już śladu.
- Parszywy cwaniak! - zaklęła. - Taka prosta sztuczka, a ja dałam się na nią złapać. zniknął pewnie za jakąś chmurą, albo nawet wylądował już w lesie... Ech.
Lekko podenerwowana Rainbow wycedziła przez zęby kilka nieprzystających damie słów, gdy usłyszała za sobą pewien... dźwięk. Nie jakiś specjalnie głośny, jednak w tej przenikliwej ciszy, był doskonale słyszalny. Pegazica obejrzała się za siebie i zobaczyła opadający na nią z góry cień. Nie zdążyła nawet krzyknąć. Jedyne co zdążyła zrobić, to zbesztać się w myślach, za złapanie się na drugą już prostą sztuczkę tego dnia. Jak widać cień nie uciekał, a jedynie przygotował się do przeprowadzenia udanej próby ataku znad słońca. Klacz poczuła nagłe uderzenie w głowę i ogłuszona spadła na ziemię. Przed przykrym, a może nawet śmiertelnym upadkiem, uchroniły ją rosnące wysoko korony drzew. Obudziła się na chwilę, leżąc na miękkiej trawie. Nie mogła się ruszać. Z licznych rozcięć na głowie i ciele, ciekła jej wolnymi stróżkami ciepła krew. Sklejała futerko i barwiła wszystko na bordowy kolor. Rozlewające się linie cieczy, tworzyły fantazyjne wzorki... tak fascynujące... tak... usypiające. Pegazicy wydawało się, że się ściemnia, choć przecież dzień powinien trwać jeszcze przynajmniej przez kilka godzin.
- A-AJ? Ch-Chyba nie do-koń-czymy dziś z-zbierania tych jabłek - wyszeptała do siebie i straciła przytomność.
