BMP 1 w Finlandzkim kamuflażu, podejrzewam że nawet Rarity by piszczała z zachwytu .
BMP-1 (w Polsce oznaczony BWP-1) – radziecki bojowy wóz piechoty. Wprowadzony do uzbrojenia w 1966 roku.
W drugiej połowie lat lat 50. XX wieku coraz większym zagrożeniem dla pojazdów pancernych stawały się przeciwpancerne pociski kierowane (ppk). Główne uzbrojenie czołgów, armata o kalibrze ok. 100 mm słabo nadawała się do zwalczania stanowisk ppk. Także transportery opancerzone przewożące osłaniającą czołgi piechotę z powodu słabego uzbrojenia (karabin maszynowy 7,62 – 14,5 mm) nie były w stanie zapewnić skutecznej osłony atakującym czołgom. Ćwiczenia wykazały, że jedyną skuteczną taktyką jest możliwie wczesne spieszenie przewożonej piechoty, która niszczyła wykryte stanowiska ppk. Taka taktyka zmniejszała jednak szybkość natarcia i w praktyce degradowała czołgi do roli pojazdów wspierających.
Pod koniec lat 50. w ZSRR postanowiono opracować nowy pojazd opancerzony przeznaczony do transportu piechoty. W odróżnieniu od standardowego w tym czasie BTR-50P miał on otrzymać silne uzbrojenie składające się oprócz karabinu maszynowego z armaty i wyrzutni ppk. Prace rozpoczęto w 1960 roku. W 1964 roku biuro konstrukcyjne Czelabińskiej Fabryki Traktorów kierowane przez P. Isakowa przedstawiło prototyp oznaczony jako Obiekt 764, a w kolejnym roku ulepszony Obiekt 765[1]. Po próbach z innymi pojazdami, w 1966 roku Obiekt 765 został przyjęty do uzbrojenia jako BMP-1 (Боевая Машина Пехоты, bojewaja maszyna piechoty, ros. Bojowy Wóz Piechoty), znany tez początkowo jako BMP-765. Nowy pojazd miał niski kadłub o silnie pochylonych płytach pancerza czołowego. Pancerz przedni był odporny na ostrzał pociskami kalibru 12,7 mm. Taką odporność uznano za wystarczającą, ponieważ w momencie wprowadzenia do uzbrojenia BMP-1 podstawowym uzbrojeniem lekkich pojazdów opancerzonych NATO (potencjalnego przeciwnika) był karabin maszynowy M2 kalibru 12,7 × 99 mm NATO. Opancerzenie boczne i tyłu pojazdu zapewniało ochronę przed ostrzałem z broni kalibru 7,62 × 51 mm NATO. Dzięki stosunkowo słabemu opancerzeniu i w związku z tym niskiej masie pojazd posiadał możliwość pływania z marszu (bez wcześniejszego przygotowania).
Z uwagi na umieszczenie przedziału desantu w tylnej części pojazdu, grupa desantowa mogła opuszczać pojazd dwoma drzwiami tylnymi lub czterema włazami górnymi. Żołnierze desantu siedzieli plecami do siebie i mogli prowadzić ogień z broni osobistej przez otwory strzelnicze w burtach i drzwiach pojazdu. Stanowisko dowódcy umieszczono za stanowiskiem kierowcy, przed obracaną elektrycznie, jednoosobową wieżą. Uzbrojenie wozu składało się z gładkolufowej armaty 73 mm 2A28 Grom, sprzężonego karabinu maszynowego PKT i wyrzutni ppk Malutka. Wprowadzony do uzbrojenia w 1961 roku ppk 9M14 zapewniał przebicie pancerza o grubości 400-450 mm, mając przy tym zasięg maksymalny 3000 metrów, ograniczony długością przewodu sterującego nawiniętego na szpuli znajdującej sie wewnątrz pocisku. Sprawiało to że nowy pojazd mógł skutecznie zwalczać wszystkie czołgi podstawowe (MBT) armii NATO.
Duża odległość minimalna odpalenia ppk Malutka (500 m) spowodowała że BMP-1 musiał być uzbrojony w działo umożliwiające skuteczne zwalczanie celów opancerzonych na krótszych odległościach – dlatego uzbrojono go w gładkolufową armatę 2A28, kalibru 73 mm. Armata ładowana była przy pomocy automatu ładowania lub ręcznie. Naboje znajdowały się w obsługiwanym przez automat magazynie karuzelowym. Duża awaryjność automatu ładowania i brak poczucia bezpieczeństwa działonowego-operatora, któremu podczas ładowania armaty groziło urwanie ręki, a także niska szybkostrzelność osiągana przy pomocy automatu ładowania (ok. 8 strz/min) spowodowała, że część wozów (np. fińskie) miała zdemontowane to urządzenie i armata była ładowana tylko ręcznie. Z automatu ładowania zrezygnowano ostatecznie w 1974, po wprowadzeniu na uzbrojenie wozu nabojów odłamkowo-burzących, które nie mogły być ładowane automatycznie, chociaż w dalszym ciągu wykorzystywany jest magazyn karuzelowy[1].
Wersje produkcyjne i pojazdy pochodne :
BMP-1 (w Polsce: BWP-1) – wersja podstawowa z działem 73 mm; z tym samym oznaczeniem występuje również wersja z ograniczonym lewym przedziałem desantowym – zamiast czterech – dwa miejsca, w której na stalowej ramie została zamontowana radiostacja. Wóz w tej wersji używany jest jako wóz dowódcy kompanii, batalionu (bataliony zmechanizowane) lub plutonu (np. bataliony i kompanie saperów)
BRM-1 (BMP-R) – wariant zwiadowczy – z powiększoną wieżą, lecz bez wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych.
BRM-1K (w Polsce: BWR-1K) – wariant zwiadowczy, z radarem PSNR-5K (inna nazwa 1RL-133-1)
BMP-1KSz – wóz dowodzenia; używany na poziomie pułku-dywizji, nie posiada uzbrojenia (od 1976)[1]
BMP-1P – z wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych 9M113 Konkurs (od 1979)[1]
BMP-1PK – wariant wozu dowodzenia BMP-1P.
PRP-3 – wóz rozpoznania artyleryjskiego. Posiada wieżę z radarem artyleryjskim. W armii rosyjskiej w każdym batalionie haubic 2S1 Goździk i 2S3 Akacja jest jeden PRP-3.
IRM (inżeniernaja razwiedywatielnaja maszyna) – wóz inżynieryjny używany do rozpoznania inżynieryjnego i rozminowywania, posiada wydłużony kadłub z siedmioma parami kół nośnych.
BMP-PPO – wóz do szkolenia kierowców BMP-1.
VPV – czeski wóz zabezpieczenia technicznego.
BPzV (w Polsce: BWR-1S) – czeski wariant zwiadowczy
OT-90 – czechosłowacki transporter opancerzony wykorzystujący podwozie i kadłub BMP-1.
MLI-84 – wersja rumuńska o wydłużonym kadłubie.
BREM-2 – radziecki wóz zabezpieczenia technicznego (od 1982)