Imię:
Loney Lox Wiek:
19 lat Wygląd:
Fioletowa grzywa z jaskrawo niebieskimi pasemkami, jasno-fioletowa sierść. Znaki szczególne:
Naszyjnik z kostką do gitary elektrycznej. - Rysunek w moim wykonaniu Płeć:
Klacz Rasa:
Pegaz Cutie Mark:
Fioletowa gitara elektryczna z różowymi gwiazdkami dookoła. Miejsce zamieszkania:
Cloudsdale. Rodzina:
Matka - Pegaz
Ojciec - Pegaz Charakter:
Bardzo odważna i przyjacielska. Stara się być otwarta dla nowych znajomości. Ciągle podejmuje nowe wyzwania. Kocha sztuczki powietrzne i muzykę. Za wszelką cenę chce wygrać i szczerze mówiąc nie pozwala wygrywać innym. Jest uczciwa i nigdy nie oszukuje, ale daje z siebie wszystko.
Z zewnątrz Loney wydaje się być beztroską, zawsze uśmiechniętą postacią, która nigdy nie jest poważna. Jednak potrafi być złowieszcza i tajemnicza. Gdy przypomni sobie o swoich błędach i tym co ją boli staje się smutna i nie miła. Jednak zawsze dba o swoich towarzyszy i nie pozwala by stała im się krzywda. Historia:
Urodziła i wychowała się w Ponyville. Od malutkiego pasjonowała ją muzyka. Na gitarze zaczęła grać w wieku 5 lat, była to jednak tyko gitara klasyczna. Dopiero rok później, gdy stała się fanką Vinyl Scratch przekonała się czym jest gitara elektryczna. Od razu zapragnęła grać na tym instrumencie i jak tylko zaczęła, nie mogła przestać. Wtedy pojawił się jej CM. Latać nauczył ją tata i kiedy skończyła 10 lat poszła do szkoły dla młodych lotników. Była to szkoła z internatem. Musiała pożegnać się z rodzicami na dłuższy czas. Wzięła ze sobą gitarę, kilka płyt i niezbędnych rzeczy. Od tamtego czasu wspierał ją trener. Był dla niej jak drugi ojciec, ponieważ nie tylko ją szkolił, ale był też przyjacielem jej rodziców. Wiedziała że tata nie bez powodu wysłał ją do tej szkoły. Ma wielki talent nie tylko do muzyki, ale i do lotnictwa. Brała udział w wielu zawodach. Na każdych byli jej rodzice. Oto relacja trenera z jednego z nich, był to konkurs na najlepszą sztuczkę powietrzną, w którym zdobyła 2 miejsce: ,,Wystąpiłaś ostatnia i nie byłem pewny jak ci pójcie jednak czekałem co zrobisz i jak sobie poradzisz. Była już prawie noc,a gwiazdy zaczęły ozdabiać niebo. Gdy stanęłaś na linii startu, byłaś pewna siebie. Wystartowałaś i po prostu leciałaś. W którymś momencie jednak przyśpieszyłaś i z widocznym skupieniem zatoczyłaś spiralę. W ciemnościach widać było jak z twoich skrzydeł jakby unoszą się gwiazdy. Były to malutkie iskierki z których po chwili utworzył się szlak z twoim imieniem. Resztę nie muszę ci już opowiadać ponieważ wylądowałaś tuż koło mnie. Zastawia mnie tylko jedno - gdzieś ty się tego nauczyła?!”
Miała wtedy niespełna 12 lat.
Któregoś dnia na zawody nie przyszli jej rodzice. Nie dostała jednak żadnego listu. Zmartwiła się więc wysłała do nich kilka pocztówek. Minął miesiąc i zbliżały się Święta jednak nikt nie odpisywał. Dzień przed Wigilią Serdeczności wybrała do domu rodziców, jak co roku. Gdy znalazła się na miejscu, zobaczyła swój rodzinny dom. Drzwi i okna były zabite deskami, a dom wyglądał jakby nikt nie mieszkał w nim od dobrych kilku miesięcy. Na początku myślała, że może jej rodzice się przeprowadzili. Zapytała kilkoro przechodniów i sąsiadów. Dowiedziała się, że jej rodzice nie żyją. Spadli z przepaści kiedy most się pod nimi załamał. Usiadła na śniegu cała we łzach. Nie wiedziała co ma zrobić. Była jedynaczką, więc nie został jej nikt... Wtedy znalazła ją jej stara przyjaciółka z dzieciństwa - Brushie Nelle. Pisały do siebie listy kiedy Loney była w szkole lotniczej. Wiedziała już o wszystkim i powiedziała, że wszystko będzie dobrze i zaprosiła ją do siebie na kolację. Rodzice Brushie powiedzieli, że w wakacje będzie u nich mieszkać i że w każdej chwili może wpadać.
Po dramatycznych Świętach Loney wróciła do szkoły i starała się o tym zapomnieć. Mimo to co noc płakała. Nie zapomniała. Kiedyś jednak na któryś zawodach widziała jej rodziców na trybunach. Siedzących obok Brushie i uśmiechających się doniej. Jednak gdy powiedziała o tym trenerowi, on nikogo nie zobaczył. Jednak ona wciąż ich widziała i tylko odwzajemniła uśmiech i dała z siebie wszystko.
Teraz Loney jest starsza, ciągle nie zapomina rodziców i rozwija swoją pasję do muzyki i lotnictwa. Gdy dorośnie chciałaby należeć do Wonderbolts i być taka jak Vinyl. Jej półki zapełniają stosy płyt, pucharów i medali. Żyje marzeniami i osiągnięciami. Miejmy nadzieję, że nigdy nie zapomni swych przeżyć.
