Szeregowa WW

- On jest po prostu zamknięty w sobie i nic nie mogę zrobić żeby to zmienić, ale nie sądzę żeby mnie kochał. - zaśmiała się dziewczynka. - Zresztą mniejsza z tym. W ogóle to powiedz mi co się takiego stało że tu jesteś? Myślałam że tobie nic się nie stało... Accelerator postanowił przejść się po szpitalu i tak zrobił. Powędrował pod automaty na drugim końcu szpitala i kupił swobie puszkę jakiegoś napoju energetycznego i usiadł na jakimś krześle na korytarzu.

Accelerator przyglądał się Add'owi z typowym dla niego ponurym spojrzeniem. Nigdy ale to nigdy nie miał rodziny i raczej nie potrafił widzieć jej w tej dwójce. Spojrzał na Misakę. "Przecież istnieję tylko po to by chronić Last Order... A zresztą, nawet tego nie potrafię..." - pomyślał po czym wstał i wyszedł z pomieszczenia. Pewnie gdzieś pod tą głęboką i twardą skorupą Accelerator kochał Misakę całym sercem a Add'a traktował jak brata... Ale nie tu, niestety.

- Wieem. - powiedziała cicho. - Ej a w ogóle to potrzeba ci czegoś albo coś? - zapytała już nieco głośniej. Accelerator patrzył na dzieci i po chwili podszedł do łóżka Add'a i usiadł na jednym z krzeseł. Oparł głowę o rękę.

- A do kogo? - zapytała Emi wesoło pakując ciastka do pudełka.

Emi odwzajemniła pocałunek. - To jak? Idziemy do kogoś? - zapytała po chwili.

- Naah... - mruknął chłopak nie ruszając się z miejsca. Misaka popatrzyła na Acceleratora. - Accelerator trochę się podłamał... No sam rozumiesz... - powiedziała cicho do Add'a.

Accelerator przewrócił tylko oczami, nie odpowiedział. Stanął w drzwiach opierając się o framugę patrząc na dzieci. - To ja tu z tobą zostanę. - powiedziała dziewczynka z uśmiechem. - Nawet jeśli będą chcieli mnie wygonić do domu.

- No oczywiście że zostawię trochę - zaśmiała się i przytuliła się do chłopaka.

- Czuję się świetnie~ Tylko że strasznie się o ciebie martwiłam. - powiedziała dziewczynka. - I w sumie to dalej się martwię. A... A ty się dobrze czujesz? - zapytała przyglądając mu się i usiadła na jego łóżku. Accelerator patrzył na nią spokojnie. - Tch... No i co to zmienia? - zapytał oschle.

Misaka zignorowała to co powiedziała pielęgniarka i wbiegła do sali w której był Add. - Add! Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę że cię widzę~ - powiedziała wesoło podeszła do niego i przytuliła go lekko. Accelerator spojrzał obojętnie na pielęgniarkę. - Niby skąd takie pytanie? - zapytał ponuro.

Misaka siedziała i grała z Acceleratorem w karty. Gdy weszła pielęgniarka dziewczynka zerwała się z miejsca. - Accelerator! Chodź! Chodź! Proooooszeeee! - zawołała. - Dobra tylko przestań tak wrzeszczeć... - mruknął przewracając oczami. Zszedł z łóżka i wziął kulę do ręki. Wyszedł z sali razem z Misaką. Dziewczynka zaczęła się śmiać i pobiegła w stronę oddziału na którym był Add.

- Ale... - dziewczynka chciała zaprotestować ale zanim się obejrzała wróciła już do sali. Nie usiadła na swoim łóżku, tylko obok Acceleratora i przytuliła go lekko, tak żeby go nic nie zabolało. - Nie smuć się. - Tch... Nie jestem smutny... - mruknął jednak po chwili pogłaskał dziewczynkę oo głowie.

- Znaczy się nie żeby coś ale uważajcie lepiej bo trochę tam niebezpiecznie. Sami rozumiecie. Trochę tam ciemno i różni ludzie tam chodzą. - powiedziała starając się jakoś to naprostować, choć wiedziała że to nie o ludzi tu chodzi. - W każdym bądź razie przychodźcie kiedy chcecie. A no właśnie nie przedstawiłam się. Jestem Margaret, miło mi was poznać dzieci. A teraz przepraszam, ale właśnie ktoś przyjechał odebrać zakupy. - powiedziała wskazując na nadjeżdżający samochód. - A no i pozdrówcie ode mnie waszą opiekunkę. Do zobaczenia. - dodała po czym weszła z powrotem do sklepu. Samochód wjechał na podjazd i wysiadła z niego jakaś kobieta która weszła do sklepu. - Miła ta pani. - powiedziała Emma wesoło. Wzięła gumę do żucia i wsadziła ją sobie do buzi. - Mówiłam że po prostu się ciekawiła skąd jesteśmy i tyle. Chcesz? - zapytała podając mu paczkę gum.

Emi pocałowała Dave'a krótko i zaczęła jeść ciasteczko. - Yaaay~ To wezmę ciastka i ich poczęstujemy. - powiedziała

- Może akurat będzie jakiś festyn. O jaaaa ale by było fajnie~ - powiedziała wesoło klaszcząc.

Drzwiczki mimo pewnej starości nie otworzyły się. Nawet nie drgnęły. Były zamknięte na klucz. A klucza nigdzie nie było. Jedyne co mogło przyjść teraz Caterinie do głowy to to że trzeba takowy znaleźć i sprawdzić co tam jest, jednak z pewnością nikt się tam nie chował. Trzeba szukać dalej.

Emi wsadziła Dave'owi ciastko do buzi. - Ej ej a kochanieeee~ co ty na to żeby kogoś dziś odwiedzić? - zapytała.

Dziewczynka przytaknęła wciąż patrząc przez szybę. Cieszyła się że będzie mogła niedługo porozmawiać z Add'em, ale i tak się o niego martwiła... Tak samo jak o Acceleratora. "On... Od tak dawnego czasu nikogo nie pokonał..." - pomyślała. No właśnie, Accelerator. Chłopak z lekkim trudem podniósł się do siadu i rozejrzał po pomieszczeniu. Wszystkie myśli w jego głowie obecnie dobijały go jeszcze bardziej niż zwykle. Złamaniami raczej nie przejął, w końcu od pewnego czasu i tak już chodził o kuli.

Emi wzięła do ręki jedno z ciastek, podeszła do Dave'a i uśmiechnęła się. - To otwórz buzię~ - powiedziała wesoło.

Misaka patrzyła na Add'a przez szklane drzwi kładąc ręce na szybie. Bardzo się o niego martwiła. Chciała wejść do środka ale nie mogła. - Ale... Nic mu nie będzie, prawda? - zapytała pielęgniarkę. - I w ogóle to co mu się stało?

Emi szybko odgoniła od siebie te myśl i uśmiechnęła się. - Oj tam daj już spokój~ - zaśmiała się. Gdy skończyła jeść odniosła swój talerz do zlewu i wyciągnęła ciasteczka z piekarnika. - Lubisz ciasteczka z czekoladą, Dave? - zapytała.

Misaka szybko wstała i podeszła do Acceleratora. Pociągnęła go za rękaw. - Chooodź... Accelerator... Zobaczmy jak się ma Add. - powiedziała. Accelerator spojrzał na dziewczynkę przez ramię. - Nie wspominaj mojego imienia przy tych ludziach... - mruknął tylko oschle. Już nie raz lądował w szpitalu ale to że był najsilniejszą osobą w mieście i to co robił kiedyś... Wolał żeby inni mu tego nie wypominali, choć zdążył się przyzwyczaić. - Idź sama. - dodał jeszcze. Misaka popatrzyła na niego załzawionymi oczami. Chłopak przez chwilę się zawahał. - O nie. Mnie na takie rzeczy nie nabierzesz głupi bachorze... - powiedział. Dziewczynka tylko mruknęła coś pod nosem i spojrzała na pielęgniarkę, już raczej normalnie jakby pytając czy "już możemy iść?". (( Hahahahah ok xd już się wszyscy stąd wypisali xDD ))

Kobieta przyglądała się im z zaciekawieniem. - Naprawdę mieszkacie w tamtym domu? Nie boicie się chodzić tym lasem? - zapytała. Pytała jak najbardziej poważnie. Chciała się upewnić. Wiele słyszała o tamtym miejscu i... Sama wolała się trzymać stamtąd z daleka.. Póki co jednak nic na ten temat nie mówiła nie chciała ich przestraszyć ani nic.

Misaka podniosła koszulkę i zaczęła głęboko oddychać. Chciała zobaczyć Add'a jak najszybciej się da i okropnie się niecierpliwiła. Bardzo się bała że coś mu się złego stało.

Misaka obróciła się przodem. - A... Ale ja chcę go zobaczyć! Chcę zobaczyć mojego braciszka chociaż na małą chwilę... - powiedziała smutnym głosem. Wyglądała trochę jakby zaraz się miała rozpłakać. Accelerator obrócił głowę w jej stronę. - A ta znowu kombinuje... - mruknął pod nosem. Wiedział że dziewczynka tylko udaje że płacze żeby mogła pójść zobaczyć Add'a.