Dolar84

Przeczytany rozdział VII. Beware the spoilers! Albo i nie... We are not amused. Takie właśnie mam odczucia po przeczytaniu przygód kuców w Alikorngardzie. A spodziewałem się, iż będę zachwycony i pozostanie mi jedynie pianie z zachwytu nad kolejnym świetnym rozdziałem. Ot, jak rozwiewają się marzenia... Zarzut pierwszy - rozdział jest zdecydowanie za długi. Będąc w głowie krążyła mi tylko jedna myśl - "O ja pierdzielę, jeszcze drugie tyle... za co?!". Oczywiście jest to zarzut czysto subiektywny i łączy się z innymi - gdyby tekst mi się podobał z pewnością bym na jego długość nie narzekał. A tak w pewnych momentach myślałem którą organizację zwalczającą tortury muszę powiadomić o jego istnieniu. Zarzut drugi - klimat. A raczej, może nie tyle jego brak, a poszarpanie go na strzępy przez zmianę stylów pisania, długości zdań, przeskoki między scenami (NS jest gdzieś w ciemności i patrzy na giwazdy, po czym nagle jest znikąd w płonącym mieście. WTF?!) i tak zwane ogólne wrażenie. Nawet w momentach, gdzie jak wynikałoby z treści należałoby czuć grozę, czy choćby niepokój, to u mnie te rzeczy nie występowały, bo zwyczajnie nie byłem w stanie wczuć się w tekst, mimo ponawianych prób. I jak przygodowy setting Cienia Nocy bardzo cenię i lubię, tak zrobienie tego rozdziału pod konwencję horroru zupełnie nie wyszło. Zarzut trzeci - Wizje. Schizy. Ciul wie jak to nazwać. Kolejny bardzo subiektywny zarzut, ponieważ nie lubię tego typu zagrań. Człowiek czyta i myśli że coś wie, po czym nagle okazuje się mógłby ujrzeć znak z napisem: "HA! SCHIZA! TAKIEGO WAŁA!". Na dodatek jeszcze te dziwne przeskoki między jedną a drugą. Mówiąc szczerze będąc świeżo po lekturze nie jestem w stanie powiedzieć co się tam działo oprócz tego że płonęło miasto, był jakiś walnięty jednorożec i gwiazdy. Wspomnianej we wcześniejszych komentarzach części z Otchłanią chyba nawet nie zarejestrowałem, bo cały czas czytając życzyłem sobie, by to się w końcu skończyło. Jak dla mnie zdecydowanie najsłabsza część rozdziału. Zarzut czwarty - najbardziej irytujący. Wstawki po łacinie. Uczyłem się tego języka, odsiedziałem swoje w piekle deklinacji i nawet coś z tego pamiętam, chociaż rzecz oczywista niewiele. Dzięki temu byłem w stanie zrozumieć piąte przez dziesiąte z tego co w tych zdaniach było, słowa jak "zdrajca" czy "sługa" itd. Ale znaczenia całości? Niet. Dlatego irytuje mnie, że pod tymi zdaniami nie było podanego przypisu, który wyjaśniałby co dokładnie zostało powiedziane. I tak, wiem że zaraz podniosą się głosy, iż u Sapkowskiego też tak było, że należy sobie wyszukiwać informacje dodatkowe! Cóż, osobiście uważam to wyjątkowo irytującą manierę, może dlatego iż jest mi znacznie bliżej do szkoły Szklarskiego, który wszelkie niezrozumiałe rzeczy obszernie wyjaśniał. I nie, nie mam pojęcia co zostało tam dokładnie napisane, co też jest spowodowane tym, iż rozdział mi nie podszedł - nie byłem na tyle zainteresowany, żeby to sprawdzić. A muszę powiedzieć, iż jest to wyjątkowo wkurzające - człowiek czyta, dziwne schizy się skończyły, tekst zaczyna płynąć płynniej, ba! Zaczyna być nawet fajnie i przyjemnie i nagle BĘC! Kolejne zdania po łacinie, człowiek się wkurw.... znaczy irytuje, cały klimat idzie się gwizdać a przyjemność z czytania ulatuje w siną dal. Najbardziej irytuje mnie to, iż przez te wszystkie wyżej wymienione rzeczy nie wyniosłem z tego rozdziału prawie nic. Ot poszli, dostali łomot, jeden umrzył, zdobyli fant, wyszli. I tyle. A i w środku są ładne marmurki, wyschnięte fontanny i armia zombie. I ten tam Mantenebras czy inny Wichajster o którym nie wiadomo kim jest skąd się wziął i w ogóle wyskoczył jak diabeł z pudełka. Jestem pewny, iż brak tej wiedzy w dalszych częściach opowiadania nieraz mi dokuczy, przez co będę się wkurzał jeszcze bardziej. Niemiła perspektywa. Czy więc wszystko było złe? Nie, tak powiedzieć nie chcę i na szczęście też nie mogę - sam początek rozdziału, czyli pogadanka przed wejściem i samo wejście do wioski było w porządku, czytało się dobrze, opisy były zacne. Tylko kurczę kompletnie nie czuła się klimatu zagrożenia. Potem też nie było najgorzej, przechodzenie przez poszatkowany most było zabawne, po czym zaczęły się schizy i poszło z górki... No ale w końcu nastąpiła finałowa rozmowa z Bossem i walka, którą oceniałbym jednoznacznie pozytywnie gdybym wiedział co ten dziad do nich mówił. Ale ogólnie pojedynek był napisany dobrze, żywiołowo i na tyle energicznie że czytając go kompletnie nie czułem znużenia - a jak wiadomo przy opisach walk bardzo łatwo jest czytelnika zanudzić, tak więc tutaj dostajemy kawałek dobrej roboty. Podsumowując - niefajnie, rozdział mnie mocno rozczarował, liczyłem i spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Ale że zostawili wiochę za sobą, to liczę iż kolejne rozdziały po raz kolejny oplotą mnie swoją magią i znowu będę się przy nich świetnie bawił. A teraz czekam na lincz pozostałych komentujących, którzy jak widziałem byli klimatem (jakim klimatem?!) rozdziału zachwyceni.

Przeczytane To była przyjemność. Może nie czysta perfekcja, ale niewątpliwa przyjemność. Przemyślenia pana inżyniera Sombry bardzo przypadły mi do gustu, ponieważ napisane są wyjątkowo lekko i przystępnie dla potencjalnego czytelnika. Chyba najbardziej podobało mi się to, jak podczas jego żali nad utraconą miłością mimochodem dowiadujemy się szczegółów na temat jego życia i tego jak wyglądało, zanim udało mu się odnieść sukces. Oczywiście jeżeli ktoś pomimo tagów przyjdzie tu szukać wybuchów, akcji, strzelaniny i grozy, to się śmiertelnie zawiedzie i zapewne uzna, że to takie pisanie o niczym. I w sumie trochę tak jest, bo niektórych informacji udzielono nam nieco skąpo - jednak jakby nie patrzeć jest to część większej całości, liczę więc, iż w przyszłości odsłonięte zostaną kolejne karty z Sombrą. A co do tego "pisania o niczym", to jest to co najbardziej lubię w dobrym SoL-u - zrobienie czegoś z niczego, oczywiście pod warunkiem, iż zrobione jest to dobrze. Tutaj pierwsza część tego warunku nie jest do końca spełniona, bo mamy przecież motyw przewodni w postaci zawiedzionej miłości, ale jednak myślę, że dałoby się to pod tą klasyfikację podciągnąć. Natomiast co do samego wykonania to jest ono rzecz jasna nieskazitelne, zarówno pod względem formy jak i sposobu podania treści. Widać tu naprawdę lekkie i przyjazne czytelnikowi pióro. Raz jeszcze więc powtórzę, iż lektura była przyjemnością i zachęcam wszystkich do zapoznania się z tym fanfikiem.

Fanfików Ci u nas dostatek, na pewno znajdziesz coś dla siebie. Najlepiej skorzystaj z listy i wpisuj tagi, tytuły lub autorów, a na bank znajdziesz coś dla siebie

Rozdział V przeczytany. Beware the spoilers! Jakby to powiedzieć - nie jestem pod wrażeniem. Pomijając sceny w Kryształowym Imperium, które były ciekawe i ucieczkę Obsidian z pałacu, cała reszta niesamowicie mi się dłużyła. Maraton po lesie, bijatyka z drewnem, w końcu dotarcie do chatki Zecory... czytając miałem nadzieję, iż się to jak najszybciej skończy, a tu kolejne i kolejne strony... A potem kolejna postać, kolejny praworządny (a może chaotyczny) dobry. Tym razem jakiś ranger. Niby idea postaci ciekawa, ale póki co kompletnie mnie nie przekonał. Był zwyczajnie nijaki. W sumie jedyną godną uwagi postacią był ten Star Chaser. Na tyle zadufany w sobie i nieostrożny i niekompetentny by być interesującym. Ciekawe czy jeszcze żyje? No cóż, przekonamy się.

Przeczytany rozdział IV. Całkiem interesujące. Opisów kilku enklaw wolności, gdzie wszechobecna religia niby była, ale tak naprawdę każdy przez większość czasu miał ją w żopie lub aktywnie jej nienawidził lub wierzył inaczej niż jest to przyjęte. Urocze, jest jeszcze nadzieja dla tego świata (tak, czekam na rozdziały, gdzie zacznie się tłuczenie katabasów!). Wszystkie trzy miejsca przedstawiono bardzo dobrze. Jednocześnie dokładnie, ale bez zbytniego wgłębiania się w niepotrzebne wyjaśnienia. No, pomijając przypis u szczurów. W sumie, właśnie ich amoralne, zepsute, wrogie życiu miasteczko kanibalistycznych geeków najbardziej przypadło mi do gustu. Brzmiało... smakowicie. Na drugim miejscu lokuję Kasabrangę. Pomimo minusu jakim jest pustynne pochodzenie i okolice, sama nazwa daje temu w moich oczach potężny plus. Natomiast północne wyspy i pustkowia, choć napisane równie dobrze, jakoś nie przypadły mi do gustu. Były takie... oczywiste. Natomiast końcowa rozprawa kuco-mnicha z misio-kardynałem zupełnie mnie nie przekonała. Zwykle lubię takie rozważania i dyskusje, ale tutaj zdecydowanie coś mi nie grało i czytając te kilka stron byłem zwyczajnie znudzony. To pewnie przez nadmiar odniesień religijnych. I tak, tak wiem że cały świat fika się kręci dookoła ogólnie pojętej świętojebliwości, ale w tym danym punkcie miałem już totalny przesyt tematem. Oczywiście nadal jestem ciekaw co wymyślono w dalszych częściach.

Rozdział III tomu II przeczytany. Beware the spoilers! No i kolejny bardzo dobry rozdział. Muszę powiedzieć, iż nieco irytującym jest dla mnie fakt, że tak dawno czytałem tom I - przez to nie pamiętam, które wątki są kontynuowane i kto gdzie występował i jaką rolę pełnił. Część tego oczywiście można się domyślić, po tym jak autor prowadzi fabułę. Ale z drugiej strony... nie jest to na tyle irytujące by nie doceniać kunsztu tych rozdziałów. Tu mieliśmy nieco mniej polityki czy czysto wiedźmiej roboty, za to zdecydowanie przeważało dobrze przyprawione przygodą Slice of Life. Perypetie maga-historyka czytało się doskonale, no i z niemałym zadowoleniem przyjąłem pojawienie się nieumarłych znajomych. Ciekaw jestem co z tego wyniknie i jak szybko zginą - w to że przeżyją do końca zwyczajnie nie daję wiary. W sumie praktycznie cały rozdział mi się podobał, było to lekkie, przyjemne czytanie. Jedynym zgrzytem okazała się nazwa miasta. "Cantmarebury" brzmi paskudnie, źle, ohydnie, białorusko, wegańsko niemalże i cyklistycznie! Co jest złego w "Canterbury"? Ot dobra, prosta nazwa i oczu kąpać po niej nie trzeba!

Jako jeden z piszących, któremu mocno przeszkodził w tym Covid (trzy tygodnie póki co wycięte z konstruktywnego działania) cieszę się z takiej decyzji i mam nadzieję, dostarczyć fik w nowym terminie. I nie daj się koronie.

Z okazji Dnia Kobiet, administracja życzy wszystkim przedstawicielkom płci pięknej, którym zdarza się trafić na forum, wszystkie co najlepsze, dużo zdrowia (bo to teraz modne) i spełnienia wszystkich możliwych marzeń! Aha - i posłusznych pantofli płci dowolnej (stanowczo odżegnujemy się od nietolerancji w tej kwestii) kiedy już wybierzecie odpowiednie dla siebie okazy tych stworzeń. Raz jeszcze - wszystkiego najlepszego!

Paszkwil na własną twórczość - jak najbardziej tak. Autodyskwalifikacja - jak najbardziej nie. Brak konsultacji z autorem - nie jest wymagany, kanoniczność nie jest oceniana. Oderwanie od panującego klimatu - nikt nie broni napisać czegoś lżejszego w Żałobnym Mieście. Chodzi raczej o to, żebyś nagle nie zrobił na nie inwazji kawaii-dziewczynek jeżdżących czołgami (że podam dosyć ekstremalny przykład). Raczej chwała! Lub nawet chałwa! Wincyj Żałobnego Miasta!

Kilka dni przerwy i atakujemy znowu. Tym razem aż cztery rozdziały po intensywnej korekcie. Do końca opowiadania pozostało 5 sztuk, ale musiałem nieco zwolnić tłumaczenie, więc póki co w produkcji jest jeden. Planuje to jednak jak najszybciej zmienić i zakończyć przygodę z tymi Przygodami (bo kolejne czekają!). Jednak póki co bawcie się dobrze: Rozdział 16 - Witamy w Ponyville (Część 5) Rozdział 17 - Witamy w (Ponyville Część 6) Rozdział 18 - Schaden wielki i wkurwiający (Część 1) Rozdział 19 - Schaden wielki i wkurwiający (Część 2)

Co mnie nie dziwi, bo nieco zardzewiałem. W jakiejś małej części może być to wina tekstu, bo sam bywa dziwny, a muszę starać się naśladować ten styl Ale dokładniej którymi miejscami? To ważne, żebym mógł ewentualnie wygładzić

Zgodnie z obietnicą kolejne rozdziały. Nowa porcja już u korektorów, a następne się produkuję, stale, choć nieco wolniej. Jak zawsze dziękuję Rarity i Gandzi za korektę. Tymczasem zapraszam do lektury. Rozdział 14 - Schadencord (technicznie część druga, ale równie technicznie możecie mi skoczyć) Rozdział 15 - Witamy w Ponyville (Część 4)

Kilka ważnych uściśleń i odpowiedź na pytanie. 1. Jeżeli macie przypadkiem/celowo już rozpoczęty fanfik w którymś z dozwolony do spin-offowania fanfików, to możecie go po dokończeniu zamieścić w konkursie, pod warunkiem że była to praca samodzielna. Rozumiem przez to nie to że się z nikim nie konsultowaliście lub pytaliście o rady - przeciwko temu nic nie mam. Natomiast, jeżeli ktoś za Was pół tekstu napisał, to już bym nie wrzucał. Oczywiście nie mam możliwości sprawdzenia tego, liczę więc na Waszą uczciwość i wiem że się nie zawiodę. 2. Niektórym mogło przyjść do głowy (tak, to do Ciebie Verlax!), żeby wykorzystać limit w ten sposób by napisać 3 opowiadania, gdzie przykładowo, pierwsze to będę rozdziały 1-4, drugie 5-9 a trzecie 10-12. Tak żeby zmieścić jeden, dłuższy niż 20k słów fanfik w trzech. Informuję, że to się nie uda, każdy fanfik będzie oceniany pod względem tego czy stanowi odrębną całość i czy się w takiej formie broni. Ale oczywiście dozwolone jest, na przykład napisanie do uniwersum X fanfika Y, fanfika Y część 2 i fanfika Y część 3. Wtedy będę brał to pod uwagę przy ocenie, choć oczywiście nadal sprawdzę czy dana część broni się jako samodzielna całość. 3. Padło pytanie co to są drabble. Mikro teksty na 100 słów. Nie chcemy tego. Nie będziemy tego zamieszczać. Nienawidzimy tego. Będę lał za to łopatą! Boleśnie!

Panie i panowie, doskonała wiadomość! Obudził się jeden spóźnialski, dzięki czemu mamy 22 fanfik, do którego można pisać spin-offy. To znane i przez wielu lubiane "Trzy Strony Medalu: Extended Edition". Tym samy liczba możliwych do napisania fanfików w konkursie wzrosła do 66. Owszem, to oczywiste, ale nie mam zamiaru ryzykować. Tak wszelkie trolle nie mogą przypuszczać a wiedzą, że w razie czego spadnę na nich jak tona prostokątnych rzeczy do budowy.

Odmrażam, Pillster wrócił i za jakieś dwie godziny wrzuci plik z fikiem. Póki co całość w formacie PDF, ma na to zgodę.

(Za idealną przeróbkę podziękowania dla Kredke!) Witajcie. Uznałem, że dawno nie było specjalnej edycji konkursu i postanowiłem to nadrobić. Im dłużej jednak myślałem, to wychodziło mi, że po tak parszywym roku jak 2020 przyda się coś... dużego. Coś spektakularnego. Coś co pozwoli raz jeszcze cieszyć się z czystego pisania o kucach. Albo do wyładowania frustracji, to też jest opcja xD. W każdym razie z przemyśleń powstał pomysł na konkurs spin-offowy. I tak wiem, były już kiedyś dwie edycje, które zostały zawieszone. Tym razem formuła jest inna. Zamiast brać ludzi po kolei i zmuszać innych do czekania na swoją kolej, porwałem ich wszystkich na raz. No, nie wszystkich, ale 21 osób i ich fanfiki/universa w których będzie można pisać spin-offy. Jestem przekonany, że każdy znajdzie tu coś dla siebie, temat i/lub styl w którym pisząc będzie czuł się komfortowo. Zacznijmy jednak od Regulaminu i radzę uważnie zapoznać się z punktami, ponieważ przed Wami kilka zaiste rewolucyjnych zmian, specjalnie na tę edycję. Żeby było jasno i przejrzyście tu wymienię tylko punkty, a tam gdzie potrzeba będzie wyjaśnień czy innej klaryfikacji, to znajdziecie takowe poniżej. 1. Limit słów - od 2000 do 20000 na opowiadanie. Faniki mogą być oneshotami, mogą być rozdziałowe.* 2. Termin oddawania prac - 06.03.2022 3. Tagi - dowolne tak w liczbie jak i rodzaju. Na drodze wyjątku dopuszczam [Gore]. Zakazany jest jedynie [Clop] 4. Dane opowiadanie musi być w klimacie MLP 5. Każdy uczestnik ma prawo napisać do 3 opowiadań na jednego autora. Autorzy z listy wybranych również mogą (i zachęcam by to zrobili) uczestniczyć w konkursie na równych prawach.** 6. Korekta przez osoby trzecie jest dozwolona. Prosiłbym jednak by ograniczała się do formy, bez ingerencji w treść. Liczę na Waszą uczciwość. 7. W drodze wyjątku i dlatego że macie możliwość przeprowadzenia korekty, forma nie będzie brana pod uwagę przy ocenie.*** 8. Forma zamieszczenie to link do google docs tu w temacie, z wyłączoną opcją komentowania/edycji. Jednak ze względu na długi okres trwania konkursu, opublikowane tu opowiadanie można również opublikować normalnie w dziale.**** 9. Ważne! Myślę, że jest to zrozumiałe samo przez się, ale na wszelki wypadek napiszę. Ideą konkursu jest rozbudowanie naszych rodzimych ponyversów. Dlatego zniechęcam do pisania typowych anty-fanfików, które za cel mają jedynie prymitywne wyszydzenie fanfika-matki. Czegoś takiego tolerował nie będę. 10. Uczestnicy mają zgodę na konsultowanie się z autorami/autorkami fanfików-matek w celu uzyskania jak największej kanoniczności tekstu. Jednak zaznaczam, iż kanoniczność jako taka nie będzie brana pod uwagę przy ocenie. Co natomiast będzie brane pod uwagę to "zgodność klimatyczna" z oryginałem. Tak więc o ile przy kanoniczności obowiązuje zasada, hulaj dusza, piekła nie ma i możecie puszczać wodze wyobraźni, to starajcie się jednak utrzymać to w klimacie danego opowiadania. 11. Za próbę przemycania drabbli (na przykład pod przykrywką rozdziałów) przypierdolę łopatą!, 12. Ilość napisanych opowiadań będzie brana pod uwagę przy ocenie końcowej.***** 12. Przystępujący do konkursu zgadzają się na powyższe warunki. * - tak, to limit na jedno opowiadanie, a możecie napisać ich mnóstwo. Przy każdym nowym, limit zaczyna się od nowa, nie musicie upychać wszystkiego w 20000 słów. Co do pisania rozdziałowców - to możecie publikować kolejne rozdziały przed skończeniem całości. ** - Dobrze liczycie. Do 3 opowiadań na autora. A że autorów jest 22, to możecie zgłosić do konkursu do 66 fanfików. To nie żart. *** - wyjątek przy ocenie formy. Jeżeli ktoś, mimo że ma możliwość skorzystania z korekty wrzuci złośliwe fanfik ze specjalnie skopaną ponad pojęcie formą, to doprosi się o konsekwencje. Niemiłe. **** - Ze względu na potencjalnie wielką ilość opowiadań prosiłbym o publikowanie ich w jednym poście i edytowanie go przy dodawaniu nowych kęsów tekstu. Tak będzie wygodniej dla wszystkich. ***** - Tak, ilość będzie się liczyć. Nie tak bardzo jak jakość, ale mimo wszystko. Dokładnych wyliczeń Wam tu nie przedstawię, bo ich nie ma, ale od razu mogę powiedzieć, iż jeżeli ktoś myśli że klepnie XX słabych opowiadań na 2000 słów i zapewni sobie zwycięstwo to niech lepiej pomyśli ponownie. Powtarzam - jakość to czynnik najważniejszy przy ocenie, ilość to dodatek. Teraz pora na danie główne, czyli wybranych autorów z ich wybranymi fikami i seriami. 1. @SPIDIvonMARDER - "Kryształowe Oblężenie" 2. @Zodiak - "Wiedźma" 3. @Verlax - "Koło Historii" (Seria) 4. @Cahan - "Cień Nocy" 5. @Bester - "Save Me" 6. @Hoffman - "Kresy" (Seria) 7. @Sun - "Wredna szóstka na dzikim zachodzie" (Seria) 8. @Ghatorr - "Kruchość Obsydianu" 9. @Gandzia - Kozakoversum czy "Si Deus nobiscum" i "Ad maiorem Dei gloriam" 10. @Lyokoheros - "Kod Equestria" 11. @Grento YTP - "S.T.A.L.K.E.R. Equestria Girls - Spełniacz Życzeń" 12. @Kredke - "Wieczna Wojna" 13. @Niklas - "Dziennik Arcymaga" 14. @M.a.b - "Wszystkie Drogi prowadzą do Equestrii Writer's Cut" 15. @Midday Shine - "Sekrety i niespodzianki" 16. @Malvagio - "Tajna Broń" 17. @Thar - "Ostatnia rzecz jaką zrobi" 18. @Rarity - "O dwóch takich co bawiły się magią" 19. @Poulsen - "Plasterek Życia" 20. @Foley - "D&D" (Seria) 21. @Mordecz - "Opowieści Żałobnego Miasta" (Seria) 22. @Pillster - "Trzy Strony Medalu: Extended Edition" Sędzia: Dolar84 I to już wszyscy. Prawda, że zacna gromadka? Jestem przekonany, iż będziecie mieli pytania i wątpliwości do wyjaśnienia. Standardowo pytajcie tu w temacie, postaram się odpowiadać jak najszybciej i najdokładniej wyjaśnić wszelkie niejasności. Zwracam się też do Was z prośbą, szczególnie do tych aktywnych w fandomie nie tylko na forum ale i na różnych facebookach i innych wynalazkach - dawajcie ludzim znać o tym konkursie (ja jestem starej, analogowej daty i nie potrafię się odnaleźć na tych nowomodnych wynalazkach xD). Ba! Jeżeli macie kontakt z osobami, które były w fanfikowym półświatku, ale przeszły na emeryturę, to też im przy okazji dajcie znać. Może ktoś skusi się by wrócić i raz jeszcze zaszaleć z opowiadaniami? Życzę Wam wszystkim udanej zabawy z wybieraniem uniwersów i pisaniem do nich. Macie na to ponad rok czasu, macie limity pozwalające i na formę skondensowaną (choć nie do przesady) i na rozpisanie się (też bez przesady), macie mnóstwo możliwości do wyboru i możliwość pisania aż 63 opowiadań. Liczę, że Was to skusi i frekwencja dopisze jak nigdy. Może to naiwne, patrząc na obecny stan fandomu ale co tam - nic nie tracę mają nadzieję. Raz jeszcze życząc udanego pisania Konkurs Gigant "Ultimate Spin-Off Edition" uznaję za otwarty. Let the Chaos begin!

Kolejna przydługa przerwa ale wracamy. Tym razem serwuję Wam dwa kolejne rozdziały "Przygód Schadenfreude'a". I jednocześnie zapewniam, iż na kolejne nie będzie musieli aż tak długo czekać, bo pewna ilość jest już przełożona i wysłana do korektorów (a że oni też mają życie, to należy cierpliwie czekać i tak działają błyskawicznie za co im bardzo dziękuję. Ponownie.) Nie przedłużając, zapraszam do lektury Rozdział 12 - Witamy w Ponyville (Część 2) Rozdział 13 - Witamy w Ponyville (Część 3)

Ja bym tylko od siebie chciał dodać, w nawiązaniu do dyskusji powyżej, iż takie stwory jak wymienione centaury czy nawet kanoniczne dla serialu minotaury nie są anthro w myśl rozumienia tego tagu. Najkrócej tag [Anthro] można opisać tak - kuc chodzący na dwóch nogach. Może mieć kopyta i u nóg i u rąk, a może u rąk mieć palce czy inne szpony (istnieje kilka stopni anthro z tego co mi wiadomo), ale nie może być czystą humanizacją. To samo tyczy się oczywiście innych gatunków. Tak więc nie mieszajcie mi Human z Anthro, to są dwie różne rzeczy. A brak zakazu tego drugiego jasno określa, że anthro-kuce są dozwolone. Kropka. Skoro mamy to wyjaśnione to zachęcam do myślenia nad kulturami i przede wszystkim fabułami potencjalnych fików na ten konkurs. Sam już to robię

Dokument usunięty. Archiwizuję.

Pora na drugi i prawdopodobnie ostatni fanfik w tym temacie. Okazuje się, że konwencja baśni wybitnie mi nie leży - nie jestem w stanie utrzymać odpowiedniej stylizacji. Samo opowiadanie po przeczytaniu i nawet już w trakcie pisania wydawało mi się najzwyczajniej w świecie nudne. Mówiąc szczerze, gdyby nie fakt, iż obiecałem je skończyć to najpewniej bym je porzucił w stanie niedokończonym. No, to by było na tyle, nie zacznie się roast. Przed Wami: Ali-Ghatorr [Oneshot][Baśń/Bajka][Violence] Jak zwykle dziękuję korektorom, którzy uzdatnili tekst, wywalając z niego masę powtórzeń i innych wynalazków.

Czytałem SA tak dawno, że nie pamiętam już gdzie skończyłem. Zaczynam więc od początku i tym razem z uporządkowanymi komentarzami. Przeczytany prolog i rozdział pierwszy. Beware the spoilers!!! Albo i nie Prolog - bardzo typowy, czyli dosłownie dwie strony wprowadzenia w świat opowiadania. Dowiadujemy się jak i dlaczego kuce zetknęły się z ludźmi, a także jak wielu krajów zareagowało na gadającą koninę. Wszystko opisane jest w nieco ironiczno-sarkastycznym stylu narratorki, który tutaj sprawdza się wyjątkowo dobrze. O samej historii, jaka ma się toczyć nie wiemy praktycznie nic, no ale od tego są kolejne rozdziały. Rozdział pierwszy - ten z kolei bardzo nietypowy. A przynajmniej tak się zaczyna. Standardowo spodziewałem się jakiejś interakcji z kucami, a tymczasem dostaję przemyślenia głównej bohaterki oraz jej starcie z familią Januszy. Mamy tu więc zarówno szanse lepszego poznania przyszłej zebry, jej charakteru, zdolności i podejścia do życia, jak również elementy humorystyczne, opierające się na czerpaniu garściami z realiów naszego paskudnego kraju. Ostatnia scena wprowadza sporo ożywienia - nie ma to jak atak terrorystyczny w krainie hałdoskoczków. Ale przynajmniej przeprowadzony profesjonalnie - zamiast ciskania w ludzi balonikami czy flaszeczkami, złe stworzenia walą na ostro z miotaczy. Zdecydowanie lubię to. W sumie dobrze, że zacząłem czytać go raz jeszcze, bo rzeczywiście gucio pamiętałem. A tak mogłem się dobrze bawić raz jeszcze. Podsumowując - na razie wiem niewiele, bo i niewiele zostało zdradzone. Tak na dobrą sprawę, poznałem wyłącznie główną bohaterkę. Dobre i to jak na sześć stron. W każdym razie początek Smaku Arbuza jest wielce zachęcający i nakłania do dalszego czytania. PS: Fajne xD. Pisz dalej.

Przeczytane "O szyby deszcz dzwoni". Za "Kresy" miałem zamiar zabrać się już dawno temu, ale zawsze coś stanęło na przeszkodzie. Tym razem dostałem dwa pierwsze opowiadania jako przydział i czas wymówek się skończył. Beware the spoilers! Albo i nie... Jestem pod wielkim wrażeniem. Zacznijmy od tego, iż wyjątkowo spodobało mi się umieszczenie akcji poza Equestrią. Fakt, iż Neighford jest na dodatek totalną dziurą tylko dodaje temu smaku. Sam wstęp, czyli dojście do władzy (części) rodziny Crusto i ogólny przegląd sytuacyjny miejsca akcji wciągnął mnie natychmiast. Poznałem też głównych bohaterów tego opowiadania i muszę powiedzieć, iż kreacje rozciągają się między bardzo dobrymi a mistrzowskimi. Do tych pierwszych zaliczyłbym Waltera, Glegię, Gleipnira, Fenrira i Henriettę. Każda z tych postaci jest interesująca na swój niepowtarzalny sposób. Jednocześnie udało się uniknąć powtarzania charakterów, każdy jest indywidualną jednostką, a wszelkie podobieństwa można z pełną satysfakcją złożyć na karb powiązań rodzinnych. Przy okazji dodam też, iż imiona młodego pokolenia to dla mnie jeden z najjaśniejszych punktów tego fanfika. Przyznaję, iż zastanawiam się czy nawiązanie do mitologii nordyckiej będzie głębsze i czy na przykład Glegia i Gleipnir "zwiążą" Fenrira? Z pewnością będę śledził losy tegoż nawiązania w dalszych opowiadaniach z serii. Przejdźmy teraz do kreacji mistrzowskiej czyli Alberta. Perfekcyjnie wykreowana postać, którą kocha się nienawidzić - pierwszym skojarzeniem z nim jest naturalnie Scrooge z Opowieści Wigilijnej. Może dalekim, ale jednak. Chyba nie było sceny w opowiadaniu, gdzie jego pojawienie się nie wzbudziłoby we mnie natychmiastowej i głębokiej antypatii. Może sobie do woli pierniczyć o ciężkich warunkach, dbaniu o miasto i przyszłość i pełnym stresów życiu. Nie zmienia to jednak w niczym faktu, iż za jego zachowanie najchętniej widziałbym go powieszonego na rzeźnickim haku. Obawa przed oskarżeniem o nepotyzm, my ass, na to jak traktuje brata, a później także bratanka nie ma najmniejszego wyjaśnienia czy usprawiedliwienia. A że jeszcze rozciąga takie zachowania na żonę i dzieci? Może sobie do woli bulgotać o "ważniejszych powodach", jak dla mnie mimo swoich osiągnięć jest absolutną zakałą rodu Crusto i nie wiem co musiałoby się stać w kolejnych opowiadaniach bym zmienił o nim zdanie i pozbył się jednoznacznie negatywnego nastawienia. Nie mówiłem, że jest mistrzowsko wykreowany? Jeżeli chodzi o samą fabułę, to chociaż nie ma w niej przesadnych fajerwerków, to jest interesująca, przesiana retrospekcjami, zawiera w sobie jedną czy dwie tajemnice i daje mnóstwo nadziei na kontynuację i rozwinięcie masy wątków. Naprawdę solidna robota i to wykonana z pomysłem. Od razu przejdę też do światotworzenia, które również uważam za doskonałe. Opisy Neighford to coś wspaniałego - można bez trudu wyczuć wiszącą tam w powietrzu desperację i poczucie beznadziei. Do absolutnej perfekcji brakowało mi jedynie nieco szerszego wyjaśnienia tego czym na przykład zajmuje się Albert, pewnego uszczegółowienia i opisania jego interesów, może nawet większego zagłębienia się w proces tworzenia i działanie jego manufaktury - ale to już prywatna preferencja, od zawsze uwielbiam tego typu opisy (idealnym przykładem jest obsługa klientów sklepu Wokulskiego w "Lalce"). Podsumowując fanfik jest mniód-malina. Z przyjemnością przeczytam kolejne i dowiem się więcej o sadze rodu Crusto. PS: Materiały dodatkowe, mapa i chronologia są na najwyższym poziomie, coś wspaniałego. PPS: Mam też drugi fanfik z Kresów przydzielony, możliwe więc że będę edytował ten komentarz, by dodać wrażenia po nim, jeżeli nie upłyną 24 godziny Edit: To jeszcze do pierwszego fanfika - sposób w jaki Henrietta toleruje wyskoki męża stoi mi marchwią w gardle i belką w oku. Z jednej strony można zrozumieć mocno niekonfrontacyjne podejście, jednak z drugiej nie wydaje się ono najlepszym wyjściem. Mam nadzieję, iż w końcu, w jakieś sprawie porządnie ustawi go dupą do wiatru. Edit 2: No i nie wyszło przeczekanie 24 godzin, przeczytałem pierwszą część "Poznając nowy świat". Beware the spoilers! Albo i nie... (ponownie) Postanowiłem machnąć komentarz na gorąco, zaraz po skończeniu lektury. Tym razem dostałem sporo informacji o Gleipnirze i muszę powiedzieć, iż nie jest on moim faworytem do zostania ulubionym kucem serii. Oczywiście nie mam zastrzeżeń do samej kreacji postaci, to stoi nadal na bardzo wysokim poziomie, po prostu jakoś mi on nie leży. Nie zmienia to faktu iż z wielkim zaintersowaniem śledziłem najpierw jego próby pracy w kuźni, a następnie przemyślenia przed wyjazdem do Equestri i jestem bardzo ciekaw co z tego wyniknie. Mogę się założyć, iż jego wizja krainy mlekiem i miodem płynącej okaże się mrzonką i roztrzaska w interakcji z rzeczywistością. No, może nie cała, ale spore jej kawały z pewnością zostaną odłupane przez prozę życia. Zobaczmy. Z równie dużym zainteresowaniem śledziłem zmianę zachowania głównego antagonisty (w mojej ocenie) czyli Alberta. Wszystko wskazuje na to, iż nie jest zupełnie pozbawionym uczuć skurwykucem, ale póki co musi się jeszcze napracować by pozbyć się mojej antypatii - ta nadal jest w rozkwicie. Natomiast z wielką radością powitałem opisy prac w jego manufakturze, a także więcej szczegółów dotyczących prowadzonych interesów - to jest to co Dolary lubią najbardziej! Pod tym względem jestem całkowicie kontent. Henrietta tym razem nie wywarła na mnie jakiegoś specjalnego wrażenia, chociaż trzeba przyznać, iż jej rola miała w fanfiku fundamentalne znaczenia - w końcu przekonała małżonka do wysłania syna do Equestrii. Jestem ciekaw jakich to rad udzieli mu w drugiej części opowiadania. Swoją drogą poruszę jeszcze jedną kwestię, jaką jest młody wiek Gleipnira. W pierwszej chwili uznałem, że są walnięci w czerep, żeby takiego smarkacza puszczać samopas, ale potem przyszło zastanowienie - w końcu na dobrą sprawę czasy wydają się przedindustrialne, o ile nie wręcz średniowieczne - przynajmniej w Cevalonii. Tak więc mamy tu do czynienia z typowym oddaniem dziecka do terminu - ba! W nawet dość zaawansowanym wieku jak na ucznia. Nadal moją ulubioną postacią pozostaje Glegia, mimo iż prawie jej w opowiadaniu nie ma. Nie wiem czemu, ale złotowłosa wydaje się absolutnie najsympatyczniejsza, a poza tym uważam, iż to właśnie ona, z całej swojej rodzinki, najpewniej stąpa po ziemi i ma najmądrzejszy łeb na karku. Z zaintrygowaniem czekam na jej kolejne przygody. To by było na tyle, zabieram się za drugą część i pewnie będzie kolejny edit Edit 3: Przeczytana druga część "Poznając nowy świat" Beware the spoilers!!! Albo i nie... (Papuga, ty już dobrze wiesz co...) Nie było opcji odczekania, fanfik wciągnął mnie tak, że musiałem od razu przeczytać drugą część. I się nie zawiodłem, oj jak ja się bardzo nie zawiodłem. Już sama podróż była ciekawa, ale to absolutnie nic w porównaniu do wrażeń Gleipnira po przybyciu do Fillydelphi. Opisanie tego jak odkrywa kolejne różnice kulturowe było idealne. Bardzo mi się spodobało, iż dotyczyło to absolutnie prozaicznych spraw, jak choćby innego jedzenia, innych zasad, czy wreszcie zupełnie innego poziomu opieki. Trochę zdziwiło mnie iż ot tak mógł otrzymać equestriańskie obywatelstwo, no ale to w końcu przyjazna kraina, więc może ma to głębszy sens. Nieco więcej konsternacji wzbudziła we mnie technologia występująca w Equestrii. O ile Cevalonia jak pisałem wcześniej wydaje mi się państwem/zbiorem państw przedindustrialnym, gdzie nawet zegarek jest sensacją, to Equestrię początkowo zaklasyfikowałem jako epokę quasi-wiktoriańską. Musiałem nieco zrewidować ten pogląd kiedy do akcji wszedł aparat Röntgena i teraz oceniam, jako że urządzenie jest powszechne, na odpowiednik pierwszych dwóch dekad XX wieku. Z pewnym zdziwieniem zauważyłem, iż przemyślenia Gleipnira z pierwszego rozdziału nie zostały natychmiast brutalnie stłamszone. Equestria naprawdę okazała się krainą cudów. Przynajmniej na początku i w jego oczach. Nic więc dziwnego, iż z całych sił starał się wypaść we wszystkim jak najlepiej. Przyznam, iż obawiałem się, że będzie z niego jakiś geniusz co to testy wyśrubuje na maksymalny poziom i ogólnie uważany będzie za reinkarnację Merlina czy innego Starswirla. Tu na szczęście moje obawy okazały się nieuzasadnione, a egzaminy zdecydowanie młodemu nie poszły. I tu z kolei pięknie wychodzi jego charakter. Jakby na to nie patrzeć, Gleipnir, póki co wydaje się kucykiem słabym. Nic dziwnego patrząc na jego wcześniejsze losy, ciekaw jestem jednak jak sobie z tym w dłuższej perspektywie poradzi, szczególnie iż już natrafił w internacie na niechęć, podbudowaną klasycznym rasizmem. To może być naprawdę ciekawy wątek. No, ale zapewne więcej o tym się dowiem z kolejnych opowiadań. A przy okazji - zaczynam zauważać (dzięki podpowiedzi Verlaxa) nawiązania do Heroes of Might&Magic 3. Za to należy się dodatkowy bonus Podsumowując - póki co jest fenomenalnie i jeżeli seria utrzyma ten poziom, to widzę głos na [EPIC] w niedalekiej przyszłości.