Witam dzisiaj kończę cykl o samolotach I wojny światowej na samolotach niemieckich. Jeszcze zanim zacznę opisywać historię niemieckiego lotnictwa taka mała adnotacja odnośnie rosyjskich samolotów I Wojny... ich po prostu nie było, gdyż Rosjanie albo latali na zdobycznym sprzęcie albo nie latali wcale, gdyż Rosja nie przejmowała się za bardzo lotnictwem w danym okresie. Tak więc konstrukcji nie znalazłem, bo ich po prostu nie było, chyba, że coś mi umknęło i jednak jakieś konstrukcje Rosyjskie były, wtedy naturalnie posypię głowę popiołem i przyznam się do tak poważnego błędu i oczywiście zamieszczę tutaj po pierwsze przeprosiny, za to, że zbłądziłem, a po drugie zamieszczę i szczegółowo opiszę te konstrukcje tutaj. A teraz przejdźmy do tematu czyli niemieckiego lotnictwa I wojny światowej.
Samoloty Niemieckie
AEG B.I
niemiecki dwumiejscowy samolot rozpoznawczy, wyprodukowany w niewielkiej serii w 1914 r. Samolot był nieuzbrojony. Stał się podstawą dla kolejnych samolotów firmy AEG:AEG B.II, AEG B.III i następnie całej serii C.
AEG B.II
dwumiejscowy, dwupłatowy niemiecki samolot rozpoznawczy, wyprodukowany w niewielkiej serii w 1914. Wersja rozwojowa AEG B.I, od którego różnił się mniejszymi rozmiarami oraz nieco lepszymi osiągami. Samolot wszedł do użycia na przełomie 1914 i 1915 r., jednak ze względu na małą prędkość maksymalną oraz słabą ochronę załogi przed atakami z powietrza szybko został wycofany.
AEG B.III
niemiecki samolot rozpoznawczy z okresu I wojny światowej, stanowiący rozwinięcie modeli AEG B.I i AEG B.II. Od swych poprzedników różnił się kilkoma drobnymi szczegółami, które jednak nie poprawiły znacząco osiągów samolotu, dlatego też po ukończeniu krótkiej serii w 1915 r., produkcja tego samolotu została przerwana na korzyść uzbrojonych modeli z serii C. Samolot był wykorzystywany także jako szkolny.
AEG C.I
niemiecki dwuosobowy samolot rozpoznawczy z okresu I wojny światowej, będący zmodyfikowaną wersją samolotu AEG B.II. Główna różnica polegała na wyposażeniu obserwatora w karabin maszynowy, który mógł służyć do obrony samolotu przed atakami myśliwców oraz zastosowaniu innego napędu. Samolot C.I został wyprodukowany w niewielkiej serii w marcu 1915 r. stając się następnie podstawą dla kolejnych modyfikacji: AEG C.II i AEG C.III.C.I był pierwszym uzbrojonym samolotem, produkowanym przez wytwórnię AEG.W samolocie zastosowano silnik rzędowy Benz Bz.III o mocy 150 KM.
AEG C.II
niemiecki samolot rozpoznawczy z okresu I wojny światowej, będący ulepszoną wersją samolotu AEG C.I. Samolot był odpowiedzią firmy AEG na postulaty stworzenia samolotu zwrotniejszego od poprzednich modeli. C.II został oblatany w październiku 1915 r. W porównaniu z poprzednią konstrukcją, C.II miał zmodyfikowany kokpit oraz zamocowanie karabinu maszynowego, zamontowano także zaczepy dla umocowania 4 bomb po 10 kg każda.
AEG C.III
niemiecki dwumiejscowy samolot rozpoznawczy z okresu I wojny światowej, będący modyfikacją samolotu AEG C.II. W celu poprawienia widoczności obniżono górny płat pierwotnej konstrukcji w taki sposób, że zrównano go z górną powierzchnią kadłuba. Wzorem tej zmiany była konstrukcja samolotu LFG Roland C.II. Zamieniono również miejsca pilota i obserwatora: ponad górnym płatem, z przodu siedział obserwator, dzięki czemu miał szerokie pole ostrzału oraz dobry widok do przodu, pilot natomiast zajmował tylne siedzenie. Poza tym skrócono nieco kadłub w porównaniu z C.II i wzmocniono jego konstrukcję. Zmiany doprowadziły do zwiększenia się masy własnej samolotu, wzrosła także jego prędkość maksymalna, do 158 km/h. Samolot nie spełnił jednak pokładanych w nim oczekiwań i nigdy nie wszedł do produkcji seryjnej. Zbudowano tylko egzemplarz prototypowy a dalsze próby nad nim zostały zarzucone.
AEG C.V
prototyp niemieckiego dwuosobowego samolotu rozpoznawczego z okresu I wojny światowej, będący modyfikacją samolotu AEG C.IV. Przeróbka polegała na zastąpieniu w pojedynczym egzemplarzu C.IV montowanego tam standardowo silnika Mercedes D.III o mocy 160 KM mocniejszym silnikiem Mercedes D.IV o mocy 220 KM. Jak się okazało, osiągi tak zmodyfikowanego samolotu były poniżej oczekiwań a ponieważ w tym samym czasie testowano także bardziej udanego Albatrosa C.V dalszych prac nad konstrukcją nie prowadzono.
AEG C.VI
prototyp niemieckiego dwuosobowego samolotu rozpoznawczego z okresu I wojny światowej, będący modyfikacją samolotu AEG C.IV. Przeróbka polegała m.in. na zastąpieniu standardowo montowanego w C.IV silnika Mercedes D.III o mocy 160 KM mocniejszym silnikiem Benz Bz.IV o mocy 220 KM. Zbudowano tylko dwa egzemplarze samolotu. Ze względu na niezadowalające osiągi produkcja seryjna nie została podjęta.
Albatros B.II
niemiecki dwupłatowy samolot wielozadaniowy - szkolny, łącznikowy i rozpoznawczy skonstruowany w 1914 roku w niemieckiej wytwórni lotniczej Albatros Werke AG w Berlinie. Samolot Albatros B.II został skonstruowany w połowie 1914 roku jako rozwinięcie konstrukcji samolotu Albatros B.I, skonstruowanego przez inż. Ernsta Heinkla na początku 1914 roku. Albatros B.II był udaną konstrukcją i stał się pierwszym dużym sukcesem firmy Albatros.Samoloty te produkowane były w dwóch odmianach: podstawowej wielozadaniowej B.II (oznaczenie fabryczne L2) oraz szkolnej, wyposażonej w podwójne sterownice B.IIa (oznaczenie fabryczne L30). Odmiana B.IIa miała silnik Mercedes DII lub Argus AsII o nieco większej mocy – 120 KM (88 kW). Używano też innych silników, jak Mercedes DIII i Benz BzIII (150 KM). Samolot nie posiadał stałego uzbrojenia, jedynie samoloty B.II produkowane dla lotnictwa Austro-Węgier miały zamontowany w przedniej kabinie 1 karabin maszynowy kal. 7,92 mm. Do celów bombardowania zabierano lekkie bomby do kabiny.Produkcję seryjną samolotu Albatros B.II uruchomiono w zakładach macierzystych i filii Ostdeutsche Albatros Werke (OAW) w Pile oraz w związku z dużym zapotrzebowaniem lotnictwa niemieckiego i Austro-Węgier, również na licencji w zakładach lotniczych Aviatik, BFW, LFG, Roland, Mercur, Linke
Hoffman i Refla (zakłady Refla mieściły się w Warszawie i w latach 1916– 1918 jako filia zakładów Albatros wyprodukowały 200 samolotów tego typu).Ogółem we wszystkich zakładach w latach 1914 – 1918 wyprodukowano ponad 3000 samolotów Albatros B.II i B.IIa. Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Kadłub o konstrukcji kratownicowej drewnianej, krytej blachą aluminiową w przedniej części przy silniku i sklejką w pozostałej. Skrzydła dwudźwigarowe drewniane o kształcie prostokątnym, kryte płótnem, górny płat oparty na zastrzałach, dolny mocowany do kadłuba. Płaty usztywnione czterema parami rozpórek stalowych oraz cięgnami stalowymi. Lotki tylko na górnym płacie. Przód kadłuba mieścił silnik rzędowy chłodzony cieczą, częściowo wystający poza obrys górnej części kadłuba, z kolektorem wydechowym z rurą odprowadzającą spaliny nad górny płat. W środkowej części kadłuba znajdowały się dwie odkryte kabiny załogi w układzie tandem – pierwsza obserwatora osłonięta małym wiatrochronem, druga pilota wyposażona w urządzenia sterownicze oraz przyrządy pokładowe. Usterzenie klasyczne, skośne, o dużej powierzchni, zbudowane z rur stalowych, kryte płótnem. Podwozie samolotu klasyczne stałe, z płozą ogonową. Chłodnica cieczy zamontowana pośrodku przed górnym płatem. Śmigło drewniane, dwułopatowe.
Albatros J.I
niemiecki samolot piechoty, zaprojektowany w 1917 roku w firmie Albatros Flugzeugwerke GmbH. Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Kadłub o konstrukcji kratownicowej drewnianej krytej blachą duralową w przedniej części i półskorupowej drewnianej, krytej sklejką, w tylnej części. Skrzydła dwudźwigarowe drewniane kryte płótnem, górny płat oparty na rozpórkach i zastrzałach, dolny mocowany do kadłuba. Przód kadłuba mieścił silnik rzędowy chłodzony cieczą, częściowo wystający z kadłuba, z kolektorem wydechowym skierowanym do góry. W środkowej części kadłuba znajdował się zbiornik paliwa oraz dwie odkryte kabiny załogi w układzie tandem – pierwsza pilota, druga obserwatora. Środkowa część kadłuba była wykonana w formie skrzyni z blachy pancernej ze stali chromoniklowej od dołu, boków i tyłu, grubości 5 mm. W kabinie pilota z lewej strony część płyty pancernej tworzyła drzwiczki, które ułatwiały wysiadanie. Usterzenie klasyczne, o kształcie eliptycznym - stateczniki kryte sklejką, stery konstrukcji z rur stalowych kryte płótnem. Podwozie samolotu klasyczne stałe, z płozą ogonową. Chłodnica cieczy zamontowana pośrodku przed górnym płatem. Śmigło drewniane, dwupłatowe. Uzbrojenie główne stanowiły 2 stałe karabiny maszynowe LMG 08/15 (Spandau) 7,92 mm, zamontowane w kadłubie, strzelające skośnie w dół do przodu pod kątem 45° i służące do ostrzeliwania celów naziemnych w locie poziomym. Dalsze uzbrojenie stanowił 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum 7,92 mm obserwatora na obrotnicy. Zapas amunicji wynosił po 500 nabojów.
Junkers CL.I
niemiecki samolot szturmowy z okresu I wojny światowej.Został skonstruowany na bazie Junkersa J 8, obok myśliwca D.I (J 9). Był to dolnopłat zbudowany z metalu (duraluminium). Przewidziano dwuosobową obsadę samolotu: pilota oraz tylnego strzelca, obsługującego obrotowy karabin maszynowy. Produkcja rozpoczęła się latem 1918 roku. Część maszyn wyposażono w przekonstruowany i mocniejszy silnik Mercedes D.IIIaü. Nie jest pewne ile dokładnie egzemplarzy zmontowano (przyjmuje się ok. 43 - 44 sztuki). Z tego jedynie ok. 6 zostało dostarczonych na front. Część z nich operowała w krajach nadbałtyckich w 1919. Były cenione za swoją mocną konstrukcję i wytrzymałość metalowego kadłuba na ostrzał i warunki pogodowe (możliwość stacjonowania na lotniskach polowych).Dodatkowo zbudowano wariant oznaczony jako CLS.I (C3MG), był to wodnosamolot Junkers J 11, napędzany mocniejszymi silnikami BMW lub Benz.Po wojnie egzemplarze CL.I przebudowano na cywilną wersję J 10. Część używano jako samoloty kurierskie. Przewoziły pasażerów oraz pocztę, np. między Weimarem a Dessau. Doświadczenia zdobyte przy budowie J 10 wykorzystano do skonstruowania modelu J 12, a potem F 13.
Junkers J 11
niemiecki wodnosamolot z okresu I wojny światowej.Junkers J 11 był przeróbką wojskowej wersji modelu J 10. Nosił oznaczenia CLS.I oraz C3MG (na użytek wojsk morskich). Służył do lotów patrolowych. W stosunku do modelu J 10 wprowadzono zmiany konstrukcyjne w lotkach, chłodnicy itp. W wytwórni Junkersa do budowy pierwszego wodnosamolotu własnej konstrukcji wykorzystano właśnie model J 10, ponieważ dzięki metalowej budowie - podobnie jak inne konstrukcje Junkersa - był wytrzymały na warunki pogodowe, szczególnie deszcz i śnieg; co dla wojsk morskich miało duże znaczenie. Ponadto - w stosunku do innych niemieckich wodnosamolotów, jak Lübeck-Travemünde oraz Friedrichshafen FF.33 był dolnopłatem, łatwiejszym do naprawy i konserwacji. Jako, że pierwszy lot odbył się w październiku 1918, więc z powodu rychłej klęski Niemiec zbudowano jedynie trzy egzemplarze tych maszyn.
Staaken R.VI
niemiecki ciężki bombowiec z okresu I wojny światowej, największy seryjnie produkowany bombowiec tego okresu. Jego dostawy sięgnęły 18 egzemplarzy (wyłączając wodnosamoloty).Staaken R.VI był pierwszym seryjnie produkowanym bombowcem firmy Zeppelin i chociaż zbudowano 18 egzemplarzy tej maszyny, to tylko sześć zostało ukończonych przez macierzystą wytwórnię. Pierwsze loty odbyły się w 1916, w 1917 samolot przyjęto do służby, a w 1918 wycofano go ze służby.
LVG C.VI
niemiecki samolot wielozadaniowy (rozpoznawczy i lekki bombowiec). Zaprojektowany i zbudowany w 1917 roku w niemieckich zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesselschaft (LVG) w Berlinie. W drugiej połowie 1917 roku szwajcarskie konstruktor inż. Franz Schneider, pracujący w niemieckich zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesellschaft w Berlinie opracował nowy samolot wielozdaniowy LVG C.VI, który oparł na swoich poprzednich konstrukcjach tego rodzaju samolotów zbudowanych w tej wytwórni LVG, a w szczególności na samolocie doświadczalnym LVG E.I z 1914 roku oraz samolotach dwumiejscowych rozpoznawczych i lekkich bombowcach: LVG C.II z 1915 roku, LVG C.IV z 1916 roku i LVG C.V z 1917 roku.Nowy opracowany samolot miał analogiczny układ dwupłata, jak wcześniejsze samoloty, lecz był bardziej dopracowany pod względem aerodynamicznym. Różnił się wymiarami, był także lżejszy i miał lepsze właściwości pilotażowe oraz osiągi.Samolot LVG C.VI miał kadłub o konstrukcji drewnianej, kratownicowej, z przodu o przekroju okrągłym, a od środka prostokątnym, zwężał się ku tyłowi. W przedniej części kadłuba mieścił się silnik rzędowy chłodzony cieczą. Górna część silnika wystawała poza obrys kadłuba. Za silnikiem znajdowały się dwie kabiny odkryte: pierwsza – pilota, osłonięta z przodu małym wiatrochronem, druga – obserwatora. Z tyłu kadłuba było zamocowane usterzenie klasyczne o kształcie ekliptycznym – pionowe skośne, poziome – proste, składające się ze stateczników i sterów. Kadłub pokryty był z przodu, przy silnikach, blachą aluminiową, dalej sklejką. Płaty o konstrukcji dźwigarowej drewnianej miały kształt prostokątny i pokryte były płótnem. Na końcach były lekko zaokrąglone. Lotki znajdowały się tylko na górnym płacie, w którym również z przodu umieszczono zbiornika paliwa, a za nim pośrodku chłodnicę cieczy chłodzącej silnik.Samolot LVG C.VI oblatano na początku 1918 roku i po zakończeniu prób uruchomiono produkcję seryjną. Samoloty te sukcesywnie kierowane były przez Niemców na front zachodni I wojny światowej. Także po zakończeniu wojny były użytkowe, w lotnictwie kilku państw.Łącznie w wyprodukowano około 100 samolotów LVG C.VI.
Junkers D.I
niemiecki samolot myśliwski (dolnopłat) z czasów I wojny światowej.Junkers D.I nosił oznaczenie fabryczne J9 i pod tą nazwą można spotkać go w literaturze. Został wprowadzony do użytkowania pod koniec wojny. Był całkowicie metalową konstrukcją z duraluminium. Dzięki temu okazał się stabilny w locie i nieczuły na warunki pogodowe, a dodatkowo szybki i wyjątkowo odporny na zestrzelenie przez wroga. Budowę rozpoczęto w lutym, a pierwszy lot nastąpił w kwietniu 1918 roku. Loty próbne odbywały się na lotnisku Döberitz. Pierwotnie wyposażono go w silnik Mercedesa D.IIIa o mocy 180 KM. Później stosowano motor BMW IIIa o mocy 185 KM, który – prawdopodobnie – pozwalał osiągnąć szybkość do 240 km/h. Testowano również silnik Mercedesa D.IIIb w układzie V. Końcowe egzemplarze korzystały z silników Benza Bz Illaü (185 KM / 136 KW). Z powodu stosowania różnych silników trudno jest więc ściśle określić osiągi samolotu. W samolotach montowano dwa zsynchronizowane karabiny maszynowe LMG 15/08 kalibru 7,92 mm.Zaprezentowano go przed władzami wojskowymi na przełomie maja i czerwca na lotnisku Berlin-Adlershof, a następnie w październiku 1918 roku. Nie spotkał się jednak z uznaniem pilotów. Np. Bruno Loerzer oraz Hermann Göring uważali, iż nadawał się tylko do zwalczania balonów na uwięzi oraz sterowców. Mimo że zaprojektowano go jako samolot myśliwski, był używany jako samolot rozpoznawczy. W czasie, gdy go wytwarzano, firmę Junkers połączono na krótko z wytwórnią Fokkera (Junkers-Fokker A.G.).Z powodu trudności wojennych w zaopatrzeniu w surowce oraz skomplikowanego procesu produkcji armia zamówiła niewiele egzemplarzy tego samolotu (ok. 47). Prawdopodobnie ok. 30 trafiło na front zachodni we Flandrii. Jeden trafił do oddziałów Freikorpsu na terenie państw nadbałtyckich, walczących z bolszewikami. Przebywający tam Gotthard Sachsenberg określił D.I mianem najlepszego samolotu do lotów przy zmiennej pogodzie.Jedyny oryginalny egzemplarz maszyny znajduje się w Muzeum Lotnictwa i Astronautyki Le Bourget. Został porzucony w czasie ucieczki Niemców w listopadzie 1918 na lotnisku i znaleziony przez żołnierzy francuskich.
Fokker Dr.I
niemiecki samolot myśliwski, trójpłatowiec z okresu pierwszej wojny światowej. Powstał w odpowiedzi na pojawienie się w lutym 1917 r. trójpłatowca Sopwith Triplane jednak nie był jego kopią, tylko samodzielnym projektem. Samolot został zaprojektowany przez Anthony'ego Fokkera i szefa warsztatu doświadczalnego zakładów Fokkera Reinholda Platza. Dr.1 był wolnonośnym trójpłatem z kratownicowym kadłubem krytym płótnem, gruby profil płatów i ich niewielka rozpiętość zapewniały mu doskonałą zwrotność i wznoszenie. Jednak trzeci płat zwiększył opór czołowy w związku z czym samolot z dość słabym silnikiem rotacyjnym 110 KM rozwijał maksymalnie 165 km/h. Z tego względu nie nadawał się do pościgu za szybszymi dwupłatowcami, był natomiast doskonały w walce kołowej. Pierwsze dwa egzemplarze maszyny zostały przetestowane przez najlepszych wówczas pilotów myśliwskich Wernera Vossa iManfreda von Richthofena, których opinia miała decydujący wpływ na wprowadzenie samolotów na front w październiku 1917 r. Wyprodukowano 320 egzemplarzy. Jego uzbrojenie to 2 karabiny maszynowe strzelające przez śmigło. Walczył na nim słynny "Czerwony Baron" (Manfred von Richthofen). Samolot nie miał bezpośredniego następcy, innych trójpłatów Niemcy seryjnie nie budowali. Zastąpił go Fokker D.VII.
Pfalz D.III
niemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej. Niemieckie zakłady Pfalz Flugzeugwerke GmbH produkowały samoloty od 1913 r., głownie na licencji. Oblatany wiosną 1917 roku dwupłatowiec myśliwski Pfalz D.III był pierwszą oryginalną konstrukcją zakładów Pfalz, opracowaną przez zespół konstruktorów pod kierownictwem Rudolfa Gehringera. Na początku 1918 roku samolot zmodyfikowano tworząc wersję D.IIIa, o bardziej zaokrąglonych końcówkach stateczników i płatów, napędzaną mocniejszym silnikiem Mercedes D.IIIa o mocy 133 kW (180 KM) (przeniesiono w niej też karabiny maszynowe z wnętrza kadłuba na grzbiet przed kabiną pilota). Ogółem wyprodukowano ok. 1000 samolotów wersji D.III i D.IIIa, jednak nie były one zbyt popularne wśród pilotów ze względu na niską prędkość poziomą. Ich zaletą była natomiast doskonała widoczność z kabiny i wysoka wytrzymałość płatowca dzięki zastosowaniu skorupowej konstrukcji kadłuba. W ciągu lata 1918 r. rozpoczęto wycofywanie tych samolotów z frontu i w sierpniu pozostało ich tylko 166 sztuk. Był to jednomiejscowy dwupłat konstrukcji drewnianej. Kadłub skorupowy z pasków trójwarstwowego forniru pokryty następnie płótnem, o bardzo dobrym kształcie aerodynamicznym. Skrzydła dwudźwigarowe, połączone słupkami. Uzbrojenie: 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau LMG 08/15 7,92 mm umieszczone wewnątrz kadłuba (D.III) lub na jego grzbiecie (D.IIIa).
Siemens-Schuckert D.III
niemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej, produkowany przez zakłady Siemens-Schuckertwerke GmbH. Oblatany w I połowie 1917 roku dwupłatowiec myśliwski Siemens-Schuckert D.III miał nietypowy, birotacyjny silnik gwiazdowy Siemens-Halske Sh.III o mocy 118 kW (160 KM), w którym wał korbowy wraz ze śmigłem wirowały w przeciwnym kierunku niż cylindry. Jednak pomimo zmniejszenia momentu pędu wirującej masy silnika (głównego problemu silników rotacyjnych) spowodowało gorsze chłodzenie i przegrzewanie się silnika. W związku z licznymi awariami seryjne myśliwce trafiły do służby dopiero na początku 1918 r., w celu polepszenia chłodzenia usunięto w nich dolną część osłony silnika. Samolot ten miał jednak najlepszą prędkość wznoszenia ze wszystkich myśliwców I wojny światowej (1 min 45 s na 1000 m, 3 min 45 s na 2000 m i 20 min na 6000 m). Zastąpiony został w ostatnim okresie wojny przez nowszy model Siemens-Schuckert D.IV, napędzany mocniejszym silnikiem Siemens-Halske Sh.IIIa o mocy 147 kW (200 KM). Ogółem wyprodukowano 200 samolotów wersji D.III i D.IV. Był to jednomiejscowy dwupłat konstrukcji drewnianej. Kadłub półskorupowy o przekroju kołowym pokryty sklejką, aluminiowa osłona silnika. Skrzydła dwudźwigarowe, konstrukcji drewnianej, kryte płótnem, zespolone słupkami drewnianymi i drutem stalowym. Śmigło czterołopatowe z kołpakiem. Uzbrojenie: 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau LMG 08/15 7,92 mm umieszczone na grzbiecie kadłuba przed kabiną pilota.
Hansa-Brandenburg W.12
niemiecki wodnosamolot myśliwski z okresu I wojny światowej. Oblatany na początku 1917 roku pływakowy wodnosamolot myśliwski Hansa-Brandenburg W.12 był następcą pierwszego wodnosamolotu konstrukcji Ernsta Heinkela - jednomiejscowego KDW (Kampf Doppeldecker Wasser) z 1916 roku. Nowy wodnosamolot zaprojektowano jako dwumiejscowy, dodając z tyłu stanowisko uzbrojonego w ruchomy karabin maszynowy obserwatora-strzelca. Ciekawostką konstrukcji był skierowany w dół ster pionowy, dzięki czemu nie ograniczał on pola ostrzału tylnej półsfery. Konstrukcja drewniana, 2 pływaki. Uzbrojenie: 1 lub 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe Spandau lMG 08 7,92 mm umieszczone z przodu kadłuba oraz ruchomy karabin maszynowy Parabellum LMG14 7,92 mm w tylnej kabinie. Ogółem wyprodukowano 146 egzemplarzy. Następcą samolotu był jednopłat Hansa-Brandenburg W.29.Większość maszyn użyto bojowo w patrolach nad Morzem Północnym - podczas jednego z nich W.12 zestrzelił brytyjski sterowiec C.27.Po wojnie, od 1919 roku, 35 samolotów na licencji zbudowała holenderska firma Van Berkel jako model W-A.
