Viktor
<Jęknąłem z bólu kiedy zostałem powalony przez ogara. Uderzenie nie było przyjemne, a po chwili poczułem pulsujący ból w prawym kopycie.
- Ta cholera nas ugryzła
- Wiem o tym… czarowanie bitewne mamy już utrudnione … ale została nam jeszcze jedna możliwość …
Obecny stan Viktora sprawił, że zaczął on mówić o sobie, w trzeciej osobie. Przez głowę czarodzieja przeszedł pomysł, który wielu by potępiło jednak nie on. Ten, który i tak studiuję czarną magię. Wiedział, że nie mówi biegle w mrocznym języku jednak miał pewność, że nikt poza demonem nie będzie go znał. Zwrócił się do demona w tym przeklętym dialekcie.>
-Demonie! Przyjacielu ty nasz! Mamy dla ciebie propozycję! Lepsza ona jest od tej, która została ci przedstawiona. Pragniesz tej… ale my mamy coś lepszego! Dobrze wiemy czego chcesz … dusz. Wypuść nas a dam ci duszę tej … którą nazywają przyjaźni księżniczką! Nie tylko jej! Nas puść abyśmy zdobyli wiedzy… potęgi! A twe imię będzie sławione a ciebie będziemy karmić duszami! Bez względu na to czy będą to dzieci czy starcy! Pomyśl o tym! Mieć swojego sprzy…sprzy…sprzymierzeńca, który rosnąc w siłę potrzebną do jego celu będzie karmił ciebie! Aby ostatecznie oddać ci duszę księżniczek i zapewnić panowanie nad tym światem. Ich możesz puścić… mogą nam się przydać … a kiedyś ich zabierzesz…
<Czarodziej zdawał sobie sprawę, że demon może nie przystać na jego ofertę. „Jednak co to był by za demon, który nie pragnie potęgi? Plan był szalony, jednak wciąż miał więcej sensu niż atak tego… PODMIEŃCA!?”
W głowie czarodzieja tworzył się plan B na wypadek gdyby propozycja została odrzucona, ta jego jak i tej klaczy.
Drugim planem było wyczarowanie kosy, ścięcie ogarowi łba i przebicie się do portalu, z którego wyskoczył podmieniec. „W końcu łatwiej walczyć z jego braćmi, niż z demonami.”
