Selenium v.2

- Będziemy mogli Cię wskrzesić, naprawdę.... - oznajmił cicho patrząc na osłabioną dziewczynę. Wyglądała katastrofalnie, już prawie nie żyła, ale Charlie miał nadzieję ,że jednak uda się ją uratować. Jego oczy zrobiły się mokre, ale łzy nie ociekały po jego twarzy. Po chwili przytulił ją.

- Pora umierać? Jeśli umrzemy, to wszyscy razem, niezależnie od tego jak bardzo niezorganizowani jesteśmy. - odpowiedział starając się pocieszyć koleżankę.

Albo może latać jak Starlight w finale

- A co Ci niby da zabicie Luizy?! - krzyknął chwytając się za broń. Musiał zachować ostrożność, nie chciał być ponownie uśmiercony. Żal mu było Luizy, na której tak właściwie wszyscy się wyżywali. Stanął obok niej.

Charlie tylko zrobił przysłowiowe wielkie oczy. Po chwili odrodził się jako duch, a następnie znowu był człowiekiem. Kompletnie nie rozumiał co się dzieje, wszystko odbywało się za szybko. - O co Ci kuźwa chodzi?... - zapytał dotykając się w czoło gdzie pozostała pamiątka po strzale. - Nie ma co marnować naboi i wskrzeszania. Walter ma rację. Jak chcesz mnie ubić, chociaż nie wiem po co to strzel, a nie takie coś odpierdalasz... - dodał nieco zirytowany. Wiedział ,że nie mają dużo tego i tego ,więc postawa Polaka wydawała się mu bez sensu.

- Że co?... Ona z nim, pfff. - zakpił Charlie patrząc w tym czasie na innych. - No, przynajmniej odnaleźliśmy obydwóch. - powiedział chcąc nieco uspokoić sytuację. - No to idziemy. - dodał potem. Był ciekawy co znajduje się jeszcze niedaleko.

- Coś czuję, że nie skończy się to dobrze... - wyszeptał chłopak do siedzącej obok koleżanki. Nieco bał się tej napiętej sytuacji, choć lepszym słowem na podsumowanie wydarzeń byłby stres połączony ze zmieszaniem, które ogarniało głowę Anglika. Próbując odwrócić swoje skupienie na awanturę, po czym wziął kartkę i napisał nazwisko swojego brata. Teraz to było jego celem, kłótnie mimo ,że go lekko irytowały i przerażały jednocześnie musiały umknąć jego uwadze. Oddalił się więc trochę od grupy. Podczas zapisywania dłonie lekko drgały. - Oby to była prawda... - powiedział wylewając wskazaną połowę buteczki. Czekał na efekt.

- Nie jesteśmy w podobnej sytuacji. Ja go prawie nie znałem, a to była twoja przyjaciółka. - Charlie spojrzał na dziewczynę, przygryzając kiełbasę. - A wiesz w ogóle jak wygląda wskrzeszenie? Nie wiem czego się po tym wszystkim spodziewać... - zapytał Ziemowita spuszczając głowę.

- Nigdy nie będę jak mój brat. Przykro mi. Był ale go już nie ma, jestem za to ja. - powiedział pewnie. Jakoś tak bardziej docenił Niemca, gdy usłyszał ,że ten dobrze wypowiada się o bliskiej mu osobie. Od razu Charlie'emu zrobiło się lżej na sercu. Posłusznie schował broń, i ruszył za resztą. Gdy usłyszał co powiedział kot, od razu zabrał kartkę w swoje ręce. Chciał tam zapisać nazwisko Simona. Musiał go odnaleźć po to tam był. - Ma ktoś coś do pisania? - zawołał nieco zestresowany, ale wyraźnie ucieszony. - Lunaris, postaram się Cię informować. Ale widzę, że jesteś zdolną dziewczyną, więc pewnie wszystko wypatrzysz sama. - mrugnął do dziewczyny chłopak.

- Jak tu nie mieć ich dosyć... - westchnął Charlie. Po chwili zauważył jak ostro zareagowała dziewczyna. Nie mógł stać tak sam, więc wpadł na pewien pomysł. Dołączył do niej i sam też wyciągnął broń, trzymaną na pasku. Nie unosił jej jednak do góry. - Więc załatwmy co musimy. A ty człowieku, co tu robisz do cholery skoro wszystkich atakujesz i skłócasz?... - zwrócił się do Waltera, który i tak był w beznadziejnej sytuacji. Miał zamiar iść bez niego, uważał ,że to on był głównym inicjatorem awantury. bezsensowne wydawało się Brytyjczykowi, to w jaki sposób oni tu są, skoro nikt nic nie robi. Chciał też dowiedzieć się dlaczego tutaj się inni wybrali. Jego zastanowieniu podlegała też owiana tajemnicą śmierć brata, w którą niedowierzał.

W końcu chłopaka zainteresował widok stojącej nieopodal dziewczyny. Podobnie jak on, wolała nie mieszać się do sytuacji. Uznał ,że odskocznią od tego może być rozmowa. Tak też zrobił podchodząc do niej. - Hej, jestem Charlie... Wiem, że wybrałem niezbyt odpowiedni moment... Jak Ci na imię? - zapytał odwracając wzrok od złych wydarzeń.

Charlie tylko obserwował z boku całą sytuację. Dziwni wydawali się mu tu obecni, więc tylko podniósł jedną brew, patrząc na sytuację. Chciał sam polecieć i wystrzelać anioła, ale zdawał sobie sprawę , że sam nie da rady. Jego milczenie było trochę irytujące.

Dobrze, twoja kolej.

Imię i nazwisko: Charlie Philips Wiek: 19 Historia: Urodził się tam gdzie jego brat - w Wielkiej Brytanii. Rodzeństwo zostało jednak rozdzielone. Jego życie przebiegało dosyć normalnie, aż do dotarcia wieści o śmierci podczas podróży Simona. Co gorsza, była to śmierć samobójcza, a tego się nikt nie spodziewał. Postanowił wyruszyć za nim. Nie znał go zbyt dobrze, z powodu przebywania u innych rodzin. Postanowił jednak zamiast ratowania świata od anioła Dawida, znaleźć ducha swojego brata... Ekwipunek (max 5 rzeczy): Chleb, Butelka wody, pistolet, nóż, lina. Talent: Celność w strzelaniu. Rasa: (człowiek, albo jakieś zwierzę): Człowiek Cechy Charakteru: Jest w pewnym sensie podobny do Simona, jednak różni go kilka rzeczy. Łączy ich sarkastyczność, heroizm, lekka wredność lecz Charliego cechuje wielka pewność siebie oraz udawanie bohatera. Nie jest także specjalnie wrażliwy. Rzadko kiedy okazuje radość, mimo wiecznego uśmiechu na twarzy. Nie lubi się dużo odzywać, nienawidzi się uczyć. Cechy Wyglądu: Jest średniego wzrostu - ma 172 cm. Jego sylwetka jest dosłownie średnia. Łączy w sobie cechy grubasa, chudzielca i stałego bywalca siłowni, czyli typowa waga w normie. Ma włosy balansujące pomiędzy blondem a brązem. Całość dopełniają niebieskie oczy i typowy dla niego uśmiech.

Blisko, ale nie. Album Use Your Illusion II. I w teledysku jest statek.

Nie, Guns 'N' Roses.

A więc jest to jedna z moich ulubionych piosenek jednego z moich ulubionych zespołów. Jest to zespół bardzo popularny pomiędzy latami 80 i 90 grający hard rock z rudym wokalistą na czele. Utwór ten wchodzi w skład ,,trylogii" i jest jej ostatnią częścią i najdłuższą przy okazji.

Oczywiście, że jest to ,,Zegarmistrz światła".

Może Final Solution?...

Granatowy. A jak nie to czarny

Strzeżonego Seluna strzeże.

Fallout i Metro. Już Cię lubię. Jak większosć zadam Ci kilka pytań. 1. Co sądzisz o naszym fandomie i jak zostałeś wciągnięty w to. 2. Jaki sezon był najlepszy? 3. Lubisz Star Wars i Sherlocka? 4. Co uważasz o Zecorze? Życzę miłego pobytu na forum ^^

Jak wiadomo w mediach i prpgramach typu ,,Uwaga" sama czynność grania jest pokazywana jako coś co prowadzi do demoralizacji, zniszczenia i ogółem jest be. Podobną opinię ma niestety moja mama, której nie podoba się to ,że gram w typowe strzelanki. Dokładniej to mówi ,że powinnam jak inne dziewczyny w moim wieku zająć się bardziej babskimi sprawami zamiast siedzieć przed konsolą. Gry nie mogą zdemoralizować 16 latka, gorzej jest z dziećmi z 2 klasy z podstawówki którym rodzice kupują GTA. Co sądzicie na ten temat? Jak wasi rodzice reagują/ reagowali na granie?...