Jeden dzień [Oneshot][Dark]

[Alder]

Opowiadanko traktujące o...no właśnie o czym? jak wiele można poświęcić w dążeniu do celu i co jest tym celem?

cholera nawet nie wiem czy klasyfikuje się to jako dark, ale niech będzie...tak profilaktycznie. 

 

 

https://docs.google.com/document/d/1SWGH6xlM9ijhdzvNku0g1ypvN84GBaexbabPs4D-9BA/edit                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

[Mei]

Kurna co ja właśnie przeczytałam @,@? O czym to jest? Bo tak jakby... nie łapię... i poza tym... INTERPUNKCJA KOLEŚ. Już 1 zdanie można było podzielić na co najmniej 3. Przecinki w dziwnych miejscach, oraz zasada którą wpajała nam zawzięcie do łbów pani w 1 klasie podstawówki. Zdania rozpoczynamy WIELKĄ literą. Tak, dialogi to też zdania. Jeśli widzisz w tym jakiś sens i chcesz to gdzieś wstawić, to daj to chociaż komuś do zbetowania bo me oczy krwawią ;,; Coś czuję że jak tu Dolar przypatataja to długo ten fic nie pożyje ;,;.

[Alder]

O czym to jest?... to jest bardzo dobre pytanie! To jest "coś" traktujące "o czymś", interpretacja w zakresie własnym.  Odnośnie zacnej sztuki jaką jest ortpgrafia i mazianie kropek... może to trochę specjalnie? 

[Mei]

Nie no kocham określenie "mazianie kropek"  Ale jak patrzę na ten tekst to mnie momentami coś kurna strzela. Kropki mają znaczenie, nawet nie wiesz jakie  .

[Alder]

Ależ wiem jakie znaczenie mają kropki, przecinki i inne tego typu znaki graficzne... Znaczenie mają symboliczne, no dobra nie tylko ale jednak. Dziwi mnie jedynie że mało kogo kolą w paczały błędy logiczne np. w opowiadaniach (a kilka kwiatuszków się znajdzie na forum) ale nie tylko. Wiem że się czepiam i że nie mam racji, bo rację zazwyczaj ma ogół ale co mi szkodzi... Trza trochę pomaziać.

[Skrivarr]

Przyznam się że nie wiem, w jaki sposób interpunkcja może mieć symbolikę, ale co ja się tam znam...

 

Cały tekst to ściana. Żadnych akapitów, nic.

Dodatkowo co to za czcionka? Pogrubiony Arial? Ustaw Arial lub Times New Roman 11-13, bo aktualnie estetyka opowiadania leży.

 

 

mało kogo kolą w paczały błędy logiczne 

W powyższym opowiadaniu też są, a wszystko przez tą całą "symbolikę"

Zaś ogólnie błędów jest sporo. Tak interpunkcja, składnia, jak i ortografia (n.p. "jak by")

 

Odnoszę wrażenie, że z bohatera próbowałeś zrobić postać szekspirowską. Jednakże wychodzi na tyle, że przypomina filmowego Denethora. Niby postać szekspirowska, ale nie współczujemy mu tak, jak Makbetowi, czy Hamletowi, których znamy zarówno przed wydarzeniami jak i w trakcie, co pozwala nam poznać postać i ujrzeć jej przemianę.

 

Względem samej fabuły, to jest tutaj historia typu: "Nieznany kataklizm pustoszy świat z powodu działań jednego". Tia.

W moim odczuciu tutaj to nie działa, gdyż nie znamy bohatera. Nie wiemy, jakimi ideami kierował się przed wydarzeniami, a gdy już go poznajemy, to, mówiąc szczerze, nie zainteresowałem się nim. Główna postać nie ma nic, co by ją wyróżniało. 

 

I oczywiście symbolika(bowiem się udało mi ją wyłowić). Problem z nią jest taki, że nie znamy bohatera. Nie wiemy kim on jest. (I nie mydl mi oczu tym, że ma być to postać "uniwersalna" albowiem nie jest) A że nie wiemy co się stało, ani jakie pobudki kierowały bohaterem, aby ten zniszczył świat, cała symbolika jest niejasna.

Chciałbym też wspomnieć tutaj o scenie z "witrażami". Początkowo chciałem napisać kąśliwy komentarz dotyczący jej, ale udało mi się odnaleźć element sklejający ten element w całość. Szkoda tylko, że ze względu na nieestetyczny format, odnalazłem ją dopiero, gdy szukałem odpowiedniego cytatu do wyrwania z kontekstu.

Kończąc o symbolice i interpretacji powiem, że już to wszystko widziałem, więc... meh.

 

 

Podsumowując. Tekst jest nieestetyczny, najeżony błędami, dodatkowo wszystko to już było, a postać jest całkowitą niewiadomą.

Czy jednak zmarnowałem te 30 minut życia na napisanie komentarza? Nie.

 

Opinia: Meh.

Edytowano Maj 19, 2014 przez Skrivarr

[Ylthin]

Próbowałam przeczytać fanfik. Naprawdę próbowałam.

Natychmiast jednak odbiłam się od tragicznie sformatowanej, naszpikowanej błędami interpunkcyjnymi ściany nic nie znaczących słów.

Nie próbujesz nawet stworzyć sceny, naszkicować słowami otoczenia i bohaterów. Zamiast tego piszesz, piszesz, piszesz, słowa się leją i leją, ale nic z nich nie wynika. Fanfik usiłuje być "głęboki" i "mroczny" - lecz aby osiągnąć ten efekt choćby w niewielkim stopniu, trzeba skleić tłuczone na klawiaturze wyrazy w spójną, sensowną całość. Nawet niezbyt przeze mnie lubiane "Wesele" nie było potokiem literek wylanym na czytelnika ot tak, żeby zachwycił się (nieistniejącym) geniuszem pisarza.

Gadkę o "symbolice" i tym podobnych artystycznych farmazonach najlepiej sobie odpuść. To tak, jakby wystawić moje przedszkolne bohomazy obok dzieł Malczewskiego i nazwać jedno z drugim "arcydziełami" - ujma dla faktycznego arcydzieła.

Werdykt: naucz się w ogóle pisać, zanim znowu rzucisz się na "mroczne" i "symboliczne" teksty.

@down - do autora. Gdybym adresowała swoje słowa do twojej opinii, zaznaczyłabym to ^^

Edytowano Maj 19, 2014 przez Ylthin

[Skrivarr]

@Up Dziękuję, czuję się pocieszony

 

 

 

Gadkę o "symbolice" i tym podobnych artystycznych farmazonach najlepiej sobie odpuść

 

 

Jeżeli to do mnie, to chcę na swoją obronę powiedzieć, iż nie chciałem nikogo urazić, a po prostu ujęły mnie słowa:

To jest "coś" traktujące "o czymś", interpretacja w zakresie własnym

 

No i jak tu nie nadinterpretować, kiedy nie trzeba nawet być kąśliwym? Czyż te słowa nie mówią same za siebie? Czyż same nie kierują się w dół, wgłąb pisarskiego mułu?

Piękne są dni, kiedy ludzie na moich oczętach gadają takie głupoty. (Mówię o autorze)

Edytowano Maj 19, 2014 przez Skrivarr

[Legion]

Ujmę to tak: błagam, znajdź kogoś, kto to wcześniej przeczyta, niech dostawi odpowiednią (czytaj: wymaganą ) liczbę przecinków i kropek, i dopiero wydaj na sąd czytelnikom. Jak moja poprzedniczka napisała, mamy tu ścianę tekstu, przez którą trzeba przebijać się na siłę. Po prostu KOSZMAR. Pomysł wydaje mi się ciekawy, ale sposób, w jaki TO zostało napisane, dyskwalifikuje je już na starcie. Mam nadzieję, że kolejne opowiadania napiszesz lepiej.

[Alder]

Przyjmuję krytykę na klatę popijając przy tym herbatkę. Było? oczywiście że tak! Cesarstwo dla tego kto stworzy coś tak innowacyjnego, świeżego i nowatorskiego że cały fandom zachwieje się w posadach i przez lata ba! dziesięciolecia(nie tu to przesadzam) będzie wspominał to wiekopomne dzieło. Naucz się w ogóle pisać? Problemem nie jest wąsko pojęta umiejętność pisania, lecz umiejętność przelania myśli na papier, skondensowanie chaosu myślowego i wychwycenie z niego tego co posłuży nam za budulec to jest problem... Bo pisać to może nawet jednoręka, ślepa małpa epileptyk z alzhaimerem. ( by nie było chodzi mi tu o władanie pismem) odnośnie ściany "nic nie znaczących słów" Prawda, przyznaje się bez bicia trochę mnie poniosło, ale lepsze to niż nic. 

 

 

Piękne są dni, kiedy ludzie na moich oczętach gadają takie głupoty. (Mówię o autorze)

Urzekła mnie ta opinia i poruszyła me serce tak samo jak uczynił to  "element sklejający ten element w całość"

[Skrivarr]

A konia z rzędem autorowi, który napisze opowiadanie wypełnione schematami, w sposób nowatorski, nieoczekiwanie zmieniając i przekręcając utarte "klisze".

Dla przykładu, dosyć znane z większości komedii: "ujawnienie kłamcy". Nic nie szkodzi, aby bohaterowie stwierdzili "a tak właściwie to co z tego?", a następnie przeszli dalej do porządku dziennego. I już. Coś całkowicie nowego w zdecydowanie nadużywanym schemacie.

 

Problemem nie jest wąsko pojęta umiejętność pisania, lecz umiejętność przelania myśli na papier, skondensowanie chaosu myślowego i wychwycenie z niego tego co posłuży nam za budulec to jest problem

Sądzę iż moim poprzednikom pod stwierdzeniem "umiejętność pisania" szło o "zdolności pisarskie", które zresztą skrótowo opisałeś.

 

Jak również "umiejętność pisania" nie jest stwierdzeniem dotykającym niewielu tematów, ponieważ można pisać na wiele sposobów, wykorzystując różne style, techniki i środki stylistyczne po to, aby przelać na papier emocje bądź opisać sytuację w sposób neutralny i racjonalny.

Tak więc "umiejętność pisania" nie jest po prostu zdolnością do narysowania zestawu symboli, którym ktoś przypisał dźwięki. Są to dziesiątki form i środków, dzięki którym pewna społeczność jest w stanie je odczytywać w sposób zorganizowany i wykorzystać do ekspresji swoich uczuć i opinii.

 

Bo pisać to może nawet jednoręka, ślepa małpa epileptyk z alzhaimerem

Nie. Nie może. bo to jest jedna z niewielu cech, które odróżniają ludzi od małp.

Zdolność do tworzenia artystycznego. Szympans nie zrozumie, że patyki i kamienie ułożone w pewien określony sposób są 'artystyczne' zaś, że się tak wyrażę, kupa kamieni i patyków 'artystyczna' nie jest. Dla niego to po prostu patyki, którymi może wydłubywać mrówki i larwy z drzew, oraz kamienie, którymi może rzucić, aby przestraszyć drapieżnika.

 

 

element sklejający ten element w całość

Oj tam, rzuciło mi się neoplazmem czy innym oksymoronem. Każdemu się może zdarzyć.

Edytowano Maj 20, 2014 przez Skrivarr

[Alder]

Acu rem tetigisti! podsunąłeś mi pewien pomysł, dzięki!

[Grento YTP]

“Od razu udał się do Sali tronowej, przemierzając korytarze wsłuchiwał się w pustkę przerażającą ciszę którą mącił stukot jego kopyt i wiatr który od czasu do czasu zaznaczał swą obecność zupełnie jak by to miejsce należało teraz do niego.”

 

Uch… och… brakuje mi tchu! Gdzie tu są jakieś przecinki? Widzę tylko jeden! Pewnie jest mu smutno, bo nie ma nikogo innego.

 

SPOJLERY

 

Ten fanfik jest przykładem tekstu, który pomimo posiada całkiem zgrabnych opisów, klimatu i fabuły, został zmasakrowany przez kiepską stronę techniczną. Dialogi również są napisane paskudnie. Chodzi mi tu konkretnie o ich zapis, a nie samą treść, bo ona ogólnie jest problemem.

 

“- po co tu przyszedłeś?- spytała się klacz nadal Będąc odwrócona plecami.

- sam nie wiem…

- zniszczyłeś wszystko, zabiłeś ich!”

 

No błagam, przecież widać, że zostało to napisane na odpie**ol. Wszystko z małej litery, od dywizów… ech. Nie chciało się tego poprawić? Nie mogę w to wręcz uwierzyć. No i do tego czcionka, pogrubiona i powiększona, aby z kosmosu można było sobie przeczytać tego ficzka. Nie powiem, to może być pewne urozmaicenie na stacji kosmicznej.

 

Okej, zostawmy to. O czym w ogóle jest ten tekst? No więc wszystko zaczyna się od tego, że pewien osobnik, “On”, przemierza ruiny Canterlotu. Z narracji dowiadujemy się, że ten kucyk doprowadził do tej katastrofy, ponieważ uznał to za koniecznie, byle nie rozpętało się jeszcze większe zło. Przez cały fik jest mowa o “przekraczaniu granic”. Ten kuc chciał dokonać czegoś, co jeszcze nikomu się nie udało. No i ciekawiło mnie, co to kurde jest, skoro wywołało takie zniszczenia i dlaczego to było najlepsze rozwiązanie. Co nadchodziło? Co się działo wcześniej? No nie powiem, zainteresowało mnie, a jako że fik jest krótki, to oczekiwałem szybkich odpowiedzi. Może nie na wszystkie wątpliwości, ale fajnie by było chociaż dostać jakieś sugestie, aby móc to potem przetrawić. 

 

Opisy tego wszystkie są ładne. Czuć klimat apokalipsy, smutnej ciszy, nostalgii oraz dziwnego spokoju. W końcu dociera do sali tronowej, a tam spotyka pewną klacz siedzącą tyłem na tronie. Po krótkiej rozmowie, w której ta zarzuca mu, że to wszystko było jego winą i ogólnie zarzuca mu całe zło, klacz znika. Była jedynie fantomem, pewnie ucieleśnienie wyrzutów sumienia głównego bohatera. Po tym protagonista wychodzi z sali tronowej i opuszcza mury Canterlotu. Ten fik przez cały czas opisuje zniszczenia, polecam zerknąć, nawet fajnie to zostało rozrysowane. W pewnym momencie bohater słyszy głos wydobywający się z najgłębszych czeluści pustki. W sumie, nie dowiadujemy się niczego nowego. Głos, czy raczej wiatr, ponownie oskarża go o całą tragedię. Po tym ogier rusza dalej, przemierzając pustkowia. Zwiedza ziemie, na których dorastał. Odzywają się wspomnienia, lecz grająca coraz głośniej muzyka wybija bohatera z przemyśleń. Ogiera otaczają cienie, jakby ogniki (tak było napisane), a po chwili dostrzega młodego pegaza. Ogólne… rozmowa ma dokładnie taki sam ton, jak w poprzednich dwóch razach. Ponownie jakaś postać zarzuca mu, że to, co się stało, było jego winą i że będzie się tułać już przez wieczność. Chociaż gówniarz trochę mnie irytował, bo swoje racje próbował udowadniać mniej więcej tak; “nieee, to ja mam rację! ja mam rację, bo ty jesteś głupi. mylisz się, a wiem wszystko”. No ja pi*rdolę… Dobra, całe szczęście, że ten bachor szybko znika. Ostatecznie ogier dociera do kamiennej płyty, przy której stoi on sam. Znowu mamy  zwalanie winy na głównego bohatera, że popełnił błąd. No wiadomo, to są jego wyrzuty sumienia. Raczej nie jest złym gościem. Poza tym, przez cały czas odzywa się rozsądnie, spokojnie, nawet chłodno. Myślę, że jestem w stanie uwierzyć w to, że poświęcenie całej Equestrii było mniejszym złem, jak to nasz protagonista nazwał. W rozmowie z samym sobą (ta kamienna płyta to raczej na pewno nagrobek, na którym jest jego imię), zostaje zapytany, czy gdyby mógł cofnąć czas, to zrobiłby to samo. Odpowiedź była jedna; tak. Z tego można wywnioskować, że pomimo bólu, jaki odczuwał przez całą wędrówkę, wciąż uważa, że to była dobra decyzji. Na samym końcu widmo znika, a on wyrusza, kontynuując niekończącą się wędrówkę. 

 

Nie dowiadujemy się niczego. Żadnych szczegółów odnośnie bohatera, katastrofy, dlaczego do tego wszystkiego doszło, jak ogier doprowadził do apokalipsy, gdzie się podziali wszyscy, czy naprawdę wszyscy nie żyją, no i czy to prawdziwa rzeczywistość, czy może jednak jakiś czyściec? Wiele niewiadomych. W sumie… z jednej strony to dobrze, a z drugiej źle. Jest to tajemnicze, ale przydałoby się coś dopowiedzieć, bo tak zostaliśmy praktycznie z niczym. Jasne, można wymyślać teorię, choćby odnośnie tożsamości głównego bohatera, ale poszlak, aby jakoś to wszystko ze sobą powiązać, jest zbyt mało. No ale nie powiem, jest to dosyć intrygujące. Zaliczam ten fik jako jeden z lepszych. W sumie większa długość pozwoliłaby mu ewoluować do jeszcze lepszego dzieła. W dodatku barwne opisy, choć trochę zbyt krótkie, dają radę. Tempo opowiadania jest odpowiednie, klimat również. Mogę pochwalić treść. Natomiast strona techniczna to już kompletne dno. Nie chodzi o literówki, bo w sumie nie zauważyłem niczego takiego, ale o zapis, interpunkcję, momentami składnie i inne. Jakiś dobry korektor machnąłby ten tekścik w trzy godzinki, wszystko dokładnie analizując, i byłoby cacy. Jednak pochwalam tego fika. Daję okejkę.

 

Tyle ode mnie.

 

Pozdrawiam!