Niezdarność

[Emily]

Jak powszechnie wiadomo, Derpy jest niezdarna. Między innymi to sprawiło, że fani ją tak lubią (lub wręcz przeciwnie). Ale każdemu zdarzają się takie chwile, że coś pójdzie nie tak i coś się odłamie, zniszczy itd. Stąd ten temat. Ile razy zdarzyło się wam coś zniszczyć, umyślnie, czy nie? Ja naprzykład, czasami przez przypadek odłamuję wieszak na ręczniki w łazience. Są to takie dwie rury, z obu stron połączone (mniej więcej coś takiego: http://karolewscy.pl/galerie/l/lago-wieszak-na-recznik_904.jpg , ale te rury nie wystają). W moim przypadku, te rury się odrywają od tego połączenia (ono też się odczepia) i spadają. Jakoś nie umiem tego naprawić. No i dzisiaj oderwałam uchwyt od otwierania lodówki. Po prostu chciałam otworzyć, tak samo jak zwykle, i bam! Tak jakby wcześniej było pęknięte, a teraz po prostu się urwało. Albo mam super siłę Ale dość już o mnie, jak u was prezentuje się sytuacja? Czy czasami przez przypadek coś zniszczycie?

[Velvie]

Ja mam czasami tak, że niechcący coś naprawdę sknocę. Na przykład na informatyce przez całkowity przypadek wykasowałam bardzo ważny projekt koledze z klasy, zamieniając całą zawartość na rysunek Rarity ^~^ A na dodatek, nie wiedziałam, jak to naprawić

Edytowano Wrzesień 18, 2015 przez Velvie

[Burning Question]

W prawdziwym życiu niezdarność nie jest w ogóle urocza. Wiem coś o tym, bo mam 2 lewe ręce i słabą świadomość własnego ciała, przez co regularnie coś psuję, obijam się o przedmioty/ ludzi/ ściany, a nawet nie raz uderzyłam kogoś przez przypadek. Rekordem było walnięcie komuś kolanem w oko, ale na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Nawet kiedy próbuję być baaaardzo ostrożna i tak zdarza mi się coś rozpruć albo odłamać nie tam gdzie trzeba. Czasami dochodze do wniosku, ze im mniej się staram tym mniej szkód wyrządzę. Masakra.

[Cuddly Doggy]

Burning Question ma racje, że w realnym życiu niezdarność w ogóle nie jest urocza. Z tymże, ja na to mam spojrzenie trochę z innej strony, bo nie jestem osobą niezdarną, no ale mam styczność z takimi (jak każdy chyba). W niektórych sytuacjach niezdarność niektórych osób jest irytująca, miałam taką sytuacje, w szkole kiedyś, że robiliśmy wspólną prace (plakat, w sensie, że), no i byłam w grupie z laską dość niezdarną, gdy praca była już prawie skończona (koło dwóch godzin to robiłyśmy- duży arkusz i całkiem sporo szczegółów), to ta osoba, przypadkowo wylała na to farbę, w taki sposób, że pracy nie dało się odratować. Całe dwie godziny pracy poszły w cztery dupy, no i jak tu nie być wkurzonym? Albo jak zaprosisz taką osobę do domu i ci przez przypadek coś zniszczy, to akurat nie u mnie się zdarzyło, ale u kolegi (ale byłam przy tym, widziałam na własne oczy).

[Syrth]

Niezdarność w realnym życiu jest tylko urocza jak widzimy młode zwierzątka potykające się o własne nóżki. A tak to raczej nie... Co chwila coś niszczę, psuję, nawet jeżeli nic nie dotykam

[Alekseł]

Przebywając z koleżanką, która jest mocno w popkulturę japońską i wszystko co kawaii, słyszałam dużo razy, jak uroczo to wygląda, gdy taka loli biegnie niezdarnie w sukience z halką. Niestety, ona nie wie jak to jest być niezdarnym.

Będąc osobą, która urodziła się ostatnią ofiarą tego świata (dla przykładu wczoraj zafundowałam moim włosom nowatorskie podcinanie końcówek - przytrzasnęłam je drzwiami od samochodu), stwierdzam, że to nie jest ani trochę urocze, zarówno gdy jest się niezdarnym i gdy patrzy się niezdarne osoby. Właśnie ta niezdarność była powodem, dla którego zmuszona byłam zrezygnować z ukochanej jazdy figurowej na łyżwach - najzwyczajniej w świecie nie potrafiłam utrzymać się w jednej formacji i zawsze wyjeżdżałam na boki/przewracałam się/wjeżdżałam na innych. Nie rozumiem osób, które zachwycają się niezdarnością i twierdzą, że jest to urocze i dziewczęce (tak, spotkałam się z taką opinią). 

[Salto]

Przez ostatni tydzień udało mi się złamać ramę od łóżka (jak ja kocham spędzać soboty, na klejeniu i skręcaniu desek w pomieszczeniu mieszkalnym 4 na 4,5 metra), drewnianą rączkę od młotka i kij od mopa (ten akurat był już konkretnie przerdzewiały). Ponad to odłupałem kawałek drewnianego karnisza w moim pokoju, uszkodziłem rurę od odkurzacza i przerwałem kabelek od słuchawek ( na szczęście już dość starych i niedrogich, więc mała strata). Prawie bym zapomniał o wgnieceniu w metalowym parapecie, nawet mnie nie pytajcie, jak tego dokonałem.

Co w tym jest najciekawsze? To że nigdy nie miałem podobnej sytuacji, może kiedyś coś tam zniszczyłem, ale nawet sobie tego nie przypominam. A tu nagle tyle nieszczęść naraz, oby ten stan nie potrwał zbyt długo, bo powoli przestaje mnie to bawić.

Edytowano Wrzesień 14, 2015 przez Phoenix13

[Sowenia]

Przypomniał mi się film Tabaluga i Leo. Tytułowy Leo był niezdarny i nawet Tabaluga miał go dość i na niego nawrzeszczał. Kto oglądał wieczorynkę o zielonym smoku ten powinien wiedzieć, że to o czymś świadczy  Fakt, że ów dzieciak mieszkał w domu dziecka i ledwo znalazł rodziców dodatkowo podkreśla jak postrzegane są osoby niezdarne. Dorzucę jeszcze, że jego nowy ojciec był niezdarą do potęgi więc bardzo możliwe, że wzięli Leo, ponieważ sami byli niezdarami i się już z tego powodu nie denerwowali 

 

W każdym razie uważam, że niezdarność nie jest urocza. To coś z czym trzeba walczyć z całych sił, bo niezdary iście wkurzają. Może nie za każdym razem, ale no pomyślcie...co chwilę rozlane picie, kawałek obiadu spadający na podłogę/dywan, coś upuszczone, coś pomoczone, bo do wanny wpadło. Nie jest to rzecz, na którą człowiek ma nerwy. Chyba, że zdarza się sporadycznie. Wtedy to może i jest zabawne i urocze.