[Gra] Diablo: Crossover

[Arcybiskup z Canterbury]

- Hejże, rujnujesz mój autorytet! - Obok Mauriela już zebrało się kilku wojowników, więc zaczął zmierzać w stronę bramy, która już po chwili została ponownie otwarta.

Odór rozkładu uderzał w nozdrza niemal od razu po wyjściu z osady. Trupy panoszyły się bez większego ładu, ale gdy tylko ujrzały ludzi, zaczęły ciągnąć w ich stronę. Wydawały przy tym obrzydliwe, bulgocące odgłosy.

[Pawlex]

- Te zombie wydają śmieszniejsze odgłosy niż żołnierze Azmodana - Skomentował śmiejąc się pod nosem.  

Demon powoli ruszył w stronę chodzących trupów. Traktował je bardziej jako worki do bicia niż jakiekolwiek zagrożenie. Pierwszego zombie na jakiego się natknął złapał za nogę i zaczął ciskać nim w innych ożywieńców. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Wojownicy z nieukrywanym lękiem, nieśpiesznie zaczęli usuwać ożywieńców z krainy żywych, co chwilę zerkając ze strachem na demona, który rozwalał trupy jakby były szmacianymi lalkami.

Jeden z żołnierzy rzucił się na najbliższego ożywieńca - kobietę. W tym momencie trup wydał z siebie bulgocący dźwięk, jakby coś się w nim gotowało. W następnej chwili z jej ust wystrzeliła zielonoszara ciecz i zalała wojownika który odnalazł w sobie odrobinę odwagi, aby z nią walczyć. Zaczął się drzeć.

Nie chodziło bynajmniej o wrażenia estetyczne. Ciecz, czymkolwiek była, zaczęła wżerać się w ciało mężczyzny. Kiedy tylko zetknęła się ze skórą, syczała i wypuszczała kłęby dymu.

[Pawlex]

Lacus spojrzał w stronę z której dobiegał głośny krzyk wojownika.

- Zawsze mogłeś użyć łuku i ściągnąć to bydle z dystansu. Teraz będziesz mieć wieczność by przemyśleć gdzie popełniłeś błąd - Skomentował złośliwie. Trzymanego trupa którego używał jako broni rzucił w ożywieńca plującego kwasem. Owa ciecz nie powinna przeżreć nawet jego skóry ale wolał tego nie sprawdzać. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Coraz lepiej są wyspecjalizowane. Ciekawe, ciekawe - stwierdził Mauriel.

Po kilku kolejnych minutach walki trupy przestały napływać. Pole bitwy było usłane gnijącymi zwłokami, ale oprócz nieszczęśiwca oplutego kwasem, nie zginął nikt.

[Pawlex]

Lacus chodził po trupach dokładnie im się przyglądając. 

- Jakiś pomysł dlaczego postanowili wrócić na ten świat? - Zapytał swojego towarzysza. - Coś musiało im w tym pomóc. Nieboszczyki nie wychodzą sobie od tak

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ja to bym stawiał na jakiś kult, tym samym kółko religijne ku czci kogoś od ciebie - powiedział ubabrany po pachy krwią Mauriel.

- To mogłoby być powiązane z kometą i naszą wesołą truposzką.

Anioł rozejrzał się po okolicy z miną znawcy. Oceniał sytuację i pozostało czekać na jakąś błyskotliwą uwagę.

- Strasznie tu śmierdzi. Proponowałbym wam, chłopaki, posprzątać i zawlec tych tutaj do grobów. - Spojrzenie skierował na zmieszaną bandę wojowników.

[Pawlex]

- Jeżeli ci kultyści czczą moją skromną osobę to będzie to miła odmiana

Demon z powrotem przyjął postać człowieka. Jego ubranie znów było całe i nienaruszone.

- Skoro trupy wstały to na cmentarzu musi być tam bardzo tłoczno - Skomentował pomysł Mauriela. - Ci wojacy pewnie zostaną zjedzeni. Może my się tam rozejrzymy? 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Chodź zatem, przyjacielu z piekła.

Mauriel ruszył kamienistym traktem w stronę lasu i Starego Tristram. Teraz było tu tak ciemno, że niewiele było widać. Gałęzie i drzewa powykręcane były w upiorne formy, a jedynymi formami życia zdawały się kruki i szczury żerujące na trupach. Zaczął padać deszcz. Zimny i nieprzyjemny w zespole z wiatrem wydawał się naprawdę nie do zniesienia.

- Gdyby czcili ciebie, pewnie byś o tym wiedział, Lisie.

[Pawlex]

- Ej ej ej, lisem jestem tylko w poniedziałki. Dzisiaj nie jest poniedziałek prawda? - Zapytał idąc za aniołem, uważając aby nie stracić go z oczu. Zła pogoda dawała się we znaki. 

- Myślisz że można udomowić zombie? Mielibyśmy całą hordę sługów którzy służyliby nam na wieki

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie mam pojęcia, jaki jest dzień tygodnia... Stawiam, że poniedziałek. Co zaś do zombie... Po pierwsze: śmierdzą. Po drugie, wyglądają głupio, a po trzecie... czułbym się zniewolony tym, że je posiadam i muszę coś z nimi robić. To za bardzo przypominałoby pracę - odpowiedział Mauriel i aż się otrząsnął z obrzydzeniem.

Przechodzili akurat obok samotnej chaty okolonej połamanym ogrodzeniem. Była zrobiona z dopasowanych do siebie, szarych kamieni i okryta strzechą. Ściany były omszałe i sprawiały wrażenie, jakby zaraz miały się rozwalić. Obok chaty stała studnia.

[Pawlex]

- W sumie masz rację, to zły pomysł

Demon szedł za aniołem kiedy w oczy rzuciła mu się chata. Dom w takim osamotnionym miejscu mógł skrywać coś ciekawego. Lacus złapał Mauriela za ramię i skierował rękę w stronę chaty, pokazując ją palcem.

- Widzisz to? Jest ciemno, brzydko i pada deszcz. Mamy prawo się wprosić!

Arlekin z uśmiechem podreptał do drzwi domostwa i zapukał. Czekał podniecony na jakąkolwiek reakcję. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Jako że odpowiedź nie nadeszła, anioł wziął sprawy w swoje ręce. Zapukał jeszcze raz, dla niepoznaki, po czym kopnął z półobrotu w drzwi. Deski złamały się w połowie wysokości.

- Ojojoj, coś słabe to drewno zrobili. Widziałeś? Po prostu pękło!

[Pawlex]

- A może pamiętałeś o dniu nóg? - Odparł rozbawiony. Po chwili arlekin wyrwał nienaruszoną połówkę drzwi i wszedł do środka.

- Halo? Jest tu kto? - Zapytał rozglądając się po pomieszczeniu.

[Arcybiskup z Canterbury]

Cisza była jedyną odpowiedzią na pytanie Lacusa, a zatem w środku nie było absolutnie nikogo. Sama chata składała się z dwóch izb oddzielonych kamienną ścianą i była... pusta. Nie było tam niemal nic oprócz otwartej, zniszczonej szafy i słomy na podłodze, która pokrywała zniszczone deski.

W pewnym miejscu spod desek emanowała dziwna energia. Zarówno Lacus jak i Mauriel odczuwiali ją jako dym niosący ze sobą zapach starych książek, wrzosów i... krwi.

Wydobywała się z jednego, jedynego miejsca i mogła wskazywać na to, iż w miejscu tym było ukryte przejście.

[Pawlex]

Demon z zaciekawieniem podszedł do miejsca z którego emanował dziwny dym. Zaczął tupać w deski aby je zniszczyć i dostać się do tego czegoś. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Deski były zbutwiałe, toteż puściły od razu, zawalając się pod ciężarem Lacusa. Upadek nie był bolesny, bo chłopak spadł z niewielkiej wysokości do niewielkiej piwniczki.

W środku znajdowało się biurko, kilka beczek o niewiadomej zawartości, oraz...

Słoje. Słoje wypełnione dziwacznym, mglistym światłem o barwach od fioletowej, przez błękitny do zielonego. Każda z kulek światła wisiała w szklanych pojemnikach nieruchomo, migając słabo. Słoiki mieściły w sobie ludzkie dusze.

[Pawlex]

Lacus wstał i otrzepał swój strój. Spojrzał na słoiki które sprawiły że jego serce zaczęło bić szybciej.

- Dusze ludzi podane na srebrnej tacy...grzechem byłoby ich nie pochłonąć - Powiedział do siebie idąc w ich stronę jak zahipnotyzowany.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Lisie, wiesz, że mam odmienne zdanie na ten temat i chciałbym, abyś je uszanował - odezwał się Mauriel. Zeskoczył do piwnicy.

[Pawlex]

- Wybacz Maurielu. Są rzeczy którym nie dam rady się oprzeć - Odparł. Demon wziął kilka słojów i zaczął nimi żonglować.

- Więc...którym kolorem zająć się najpierw? 

[Arcybiskup z Canterbury]

Mauriel westchnął głęboko. Nie mógł przecież dopuścić, żeby jakakolwiek z duszyczek ucierpiała. Olewanie obowiązków olewaniem obowiązków, ale na to pozwolić nie mógł.

- Lacus, proszę. Spuszczę ci lanie, a jeśli pożresz jakąkolwiek z nich, wyciągnę ci ją z gardła - zapowiedział.

[Pawlex]

Lacus wybuchł śmiechem słysząc pogróżki. 

- Czyżby? Możesz spróbować...tylko spróbować! - Krzyknął po czym rzucił w niego wszystkimi słojami którymi żonglował. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Mężczyzna uchylił się od lecących słoików, a te rozbiły się o ściany piwnicy, jednocześnie uwalniając zawarte w nich duchy. Mauriel pomyślał o małym pojedynku dla rozluźnienia atmosfery i już szykował się do zadania ciosu Lacusowi, gdy wpadł na inny pomysł.

- A gdyby tak... poszukać tu duszy nieboszczki z Tristram? Może wie kto ją zabił?

[Pawlex]

- Dobra - Lacus odpowiedział jak gdyby nigdy nic i wrócił do przeglądania słojów. 

- A jak skończymy przesłuchanie to zaopiekuje się jej biedną duszyczką - Dodał złośliwie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Mężczyzna uśmiechnął się z politowaniem i zaczął przebierać w słoikach, próbując wyczuć ducha. Każdy słój który tylko wpadł mu do ręki i nie był tą duszyczką, której potrzebował, był tłuczony.

Lacus poczuł w pewnym momencie, że gdzieś niedaleko znajdowało się to, czego szukali. Słój z połyskującą granatowo kulką światła wydawał się być właściwy.