Nightmare

Kiedy się obudziłeś, leżałeś obolały na swoim łóżku.

Wszyscy natychmiast podnieśli kopyta oprócz Fluttershy.

Za sobą usłyszałeś hałasy. Powoli, przed tobą pokazywały się kontury domu Kate. Przed drzwiami padłeś na kopyta, zdzierając skórę z kolan.

Kopyta miałeś jak z waty, zataczałeś się ze zmęczenia. Jednak udało ci się jakoś wyjść.

- Tak jak u nas ludzie łażący, gdzie im się podoba - rzuciła RD.

Po chwili już trzymałeś się kopytami za wylot rury. Byłeś strasznie wyczerpany.

- A to czemu niby? - zapytała podejrzliwie.

- Na spokojnie? - powiedziała ze zwątpieniem, spoglądając znacząco na Rainbow.

- Pozwiedzać. Do tego myślałam, że moja siostra tu jest, ale okazało się, że się przeprowadziła do Manehattenu. Miałam się tam wybrać, ale napadli mnie pańscy 'koledzy'.

- Ani to, ani to nie ejst nam potrzebne, przecież żyjemy tu od pokoleń - powiedziała Twilight.

- Acha. A co potem?

Bariera od twojej strony była płynna, ale od strony Podmieńców była hiper-twarda. Tymczasem nikt się do rannego nie zbliżał, wszyscy tylko wrzeszczeli na siebie.

Po chwili miecz znalazł się obok ciebie. Podmieńce ponownie zaczęły krzyczeć na siebie, rozwodząc o rannym.

- Najlepiej najpierw przedstawić korzyści i warunki rozejmu, a także pokazać, że jesteśmy pokojowo nastawieni. Później zaproponować pomoc. - zaczęła krążyć, myśląc.

- Dobra, dobra... To ty to załatw swoim sposobem - powiedziała, kładąc się na chmurze.

Jeden z Podmieńców potknął się o tego leżącego. Wypuścił z pyska miecz złota, który upadł przed tobą.

- Zabrali siłą, no chyba raczej nie siedzieli i nie wołali milutko, trzymając ciasteczka. A co to już nie wolno się do Canterlot na wycieczkę przejechać?

- No i co z tego? Przecież w końcu by odpuścił. - rzuciła ze spokojem.

- Jasne. Pokażę mu, gdzie smoki zimują! - uderzyła kopytem o kopyto.

- Spokojnie, będę się zachowywać naturalnie - powiedziała RD na luzie, ale AJ spojrzała na nią zaniepokojona.

- I co ty planujesz z tym zrobić?

- Dziwne... Czyli pomóc? Wiesz, ja to mogę zrobić piękną pogodę w dziesięć sekund. - uśmiechnęła się.

- Jasne. A co? Może pomóc? - zapytała, rozkładając skrzydła na całą długość.

- Byłam w Canterlot. Szyłam jeden z moich najnowszych projektów, aż nagle na dworze zaczął się okropny hałas. Odłożyłam rzeczy i wyszłam, aby zganić tych okropnych obywateli, a wtedy poczułam okropny ból w kopycie. - pokazała zakrwawiony bandaż. - Następnie obudziłam się w otoczeniu tych dziwnych dwunogów, którzy, bez urazy, są podobni do ciebie.