Arcybiskup z Canterbury
-
Zawartość
5783 -
Rejestracja
-
Ostatnio
-
Wygrane dni
4
Wszystko napisane przez Arcybiskup z Canterbury
-
- Jestem tu nowa - powiedziała Clarice. - I dużo rzeczy mnie przerasta. Tak, jesteście mutantami. Zmutowanymi ludźmi. Ale ja nie chcę waszej krzywdy, naprawdę. Proszę, chodź.
-
- Nie, nie. To ty tutaj zakładasz, że jestem potworem. Poza tym, gdybym ja siedziała tutaj zamknięta, z pewnością chciłabym rozszarpać gardło pierwszemu, kto tu wejdzie. Proszę cię więc jeszcze raz: chodź ze mną, bo ani nie chcę skończyć bez ręki, ani nie chcę cię krzywdzić.
-
- Pewnie, że się boję. Chodź - poprosiła raz jeszcze. - Chodź, bo po ciebie przyjdę... A do piachu mi się nie spieszy.
-
Clarice otwarła barierę, ale nie weszła do środka. Była gotowa na ewentualny atak ze strony mutanta.
-
- Suką nie jestem - odezwała się Clarice. - Sądziłam, że to widać. Nie mam ogona i tych innych... Kolego, wiesz, że i tak będziesz musiał tam iść - mówiła dalej.
-
- Zapewne masz to gdzieś, ale nazywam się Doktor Clarice Starling i mam za zadanie doprowadzić cię do sali, w której zostanie pobrany od ciebie materiał genetyczny. Nie chcę zrobić ci krzywdy.
-
Clarice ruszyła do klatki Bastarda. Zbliżyła się do bariery. - Cześć - powiedziała głośno, aby mutant ją usłyszał.
-
Clarice objęła Eve i szła na równi z dziewczynką. - Jeśli to ja będę prowadzić badania, postaram się, żeby nie bolało - obiecała. Sprowadziła mutantkę do miejsca docelowego.
-
Clarice skinęła głową i wyszła z gabinetu. Ruszyła do celi Eve, a kiedy już się przy niej znalazła, wyłączyła barierę za pomocą karty. Wkroczyła do środka. - Eve. Eve, obudź się - poprosiła kobieta.
-
- Alicio, mam pytanie. Czy te eksperymenty muszą koniecznie wywoływać u nich tyle bólu? Spójrz na to z tej strony: Są tykającą bombą zegarową. Im więcej bólu, tym gorsi się stają i jednocześnie silniejsi. Co jeśli któryś z nich ucieknie? Będziemy mieć tu rzeźnię...- powiedziała Doktor Clarice.
-
Clarice wyszła z celi, włączyła barierę i skierowała się do gabinetu Alicii, żeby dowiedzieć się nieco o dalszych zadaniach.
-
Karta postaci przyjęta. Wyślę wiadomość z linkiem do sesji.
-
- To co zrobisz? Zabijesz mnie? Zupełnie ci się to nie opłaca - stwierdziła Clarice. Wyłączyła barierę, weszła do środka i podała mutantowi zawinięty w fioletową folię cukierek.
-
Clarice uśmiechnęła się. - Tak, mam pewne obawy co do tego. Ale... Jeśli coś mi zrobisz, to ucierpię nie tylko ja, ale i ty. W dodatku bardziej ode mnie, wiesz, że prawa człowieka tu nie obowiązują. Jeśli mi nic nie zrobisz, zyskasz. Co jest lepsze?
-
- Ha. Właśnie. Powinnam być teraz światowej sławy chirurgiem, wydać książkę, podróżować po świecie... A kończy się na nocnym wcinaniu lodów i narzekaniu, że tyłek mi rośnie. Po to tutaj jestem. W swoim okrucieństwie stwierdzam, że nie tylko ja powinnam być niedługo gruba. Chcesz cukierka? - zapytała.
-
- Zarabiam tu na utrzymanie, oto co tu robię - odparła. - Chodzę, rozdaję to świństwo, czyszczę buty... I to wszystko mając doktorat, wyobrażasz sobie?
-
- A jeśli nie zrobię ani tego, ani tego... Będziesz zdziwiony? - zapytała. Poprawiła na nosie swoje okulary i nawiązała z mutantem kontakt wzrokowy.
-
Clarice uśmiechnęła się, wyszła i aktywowała barierę. Przechodziła dalej, aż mijała klatkę obiektu o nazwie Feuer. Zatrzymała się i spojrzała na chłopaka, oraz miskę rzuconą przez niego.
-
- Muszę już iść. Jeśli chcesz, mogę przyjść do ciebie jutro. Chcesz, Eve? - zapytała Clarice.
-
Syd pokiwał głową na znak, że rozumie. Był ciekaw zadania, jakie czeka wszystkich dzisiejszego dnia.
-
- Mam coś dla ciebie - powiedziała kobieta. Zaczęła grzebać w kieszeni kitla i po chwili wyciągnęła z niego zabawkę - przytulankę przedstawiającą czarnego kotka z zielonymi, guzikowymi oczkami. - I nie przedstawiłam ci się jeszcze. Jestem Clarice.
-
- Wiem, że nie chcesz. Rozumiem to. Nie mogę niestety sprawić, żeby było inaczej, chociaż bardzo bym chciała. Ale to dopiero jutro i sądzę, że szybko minie - powiedziała, chcąc wesprzeć dziewczynkę. - Nie bój się. Jesteś silna.
-
Clarice przywitała Alice, po czym poczekała, aż kobieta sobie pójdzie. Usiadła obok Eve, objęła ją, przytuliła do siebie i pogłaskała po głowie. Spróbowała uspokajać dziewczynkę. Przy okazji wcisnęła jej dyskretnie w dłoń coś małego i twardego - pomarańczowy cukierek.
-
- Doktor Clarice Starling. Możliwe, że źle pan widzi - odezwała się kobieta chłodno.
-
- Wyciągnij rękę - poprosiła Clarice, ciekawa reakcji dziewczynki. Nawiązała z nią kontakt wzrokowy i uśmiechnęła się.
