Arcybiskup z Canterbury

- Nie. Moja siostra po przeprowadzce przestała się do mnie odzywać. Zostałam popychadłem. Nie tylko dla siostry. Wszyscy się na mnie uwzięli.

- Moi rodzice... Zniknęli pewego dnia. Padało i była burza. Wyszli z domu, pożegnawszy się ze mną i moją siostrą. Mieli wrócić wieczorem. Nie wrócili. przyszła do naszego domu sąsiadka i spędziła z nami kolejne kilka dni, opiekując się. Potem... Przeprowadzono nas do rodziny na wsi. I odtąd przestało być miło.

- Ja jestem whszędzie. I whszędzie mam oczy - zmrużył jedno z nich, wgapiające się w kuca. - Dlaczego pytasz, dhogi panie? - W trakcie zadawania pytania dziobem zdjął sobie z łapy niewielki woreczek, i wyjął z niego kartkę złożoną kilkakrotnie.

- Zabić mogę cię już teraz. Zniknę, zanim zdążysz wystrzelić, i pojawię się, kiedy będziesz spać. Nie potrzebne mi są do tego twoje dane, przeżycia... Nic. Oferuję ci moje towarzystwo, co zwiększy twoje szanse na przeżycie o około pięćdziesiąt procent. Nie masz gdzie iść. Chyba... Chyba że jesteś tu, bo zmierzasz do wielkiego obozu uchodźców. - Prychnęła.

- To nie był mój dom. Kiedy moi rodzice umarli, przeprowadziłam się do... Nieważne. Już nigdy się tam nie pojawię. - Powiedziała.

Twirael tymczasem tępo wpatrywała się w ścianę, wylewając z siebie cichy i bezsensowny potok słów. Nie opuściło jej kiwanie się w przód i w tył.

- Bahdzo chętnie polecę tam ponownie. Gryfie mięso... Thudno mi powiedzieć, czy lepsze. Smakuje jak kuhczak z domieszką kota. Co innego konin... - zauważył sporzenie Rocketa. - Dobrze, dobrze. Jeśli mnie puścisz, z chęcią przekażę ci list od żony. Miła klacz, naphawdę. - wyskrzeczał.

- Ach - uśmiechnęła się złośliwie - sądzisz, że tylko ty ponosisz straty? Od początku zarazy nie śpię spokojnie. Cała moja rodzina nie żyje, poza moją młodszą siostrą, którą muszę chronić. Dceń, że w ogóle zawracam sobie tobą głowę i że tu przyszłam. Gdzie poszedłbyś potem? - zapytała.

- Stąd... Właściwie tylko to, co jest najpotrzebiejsze. - powiedziała i zaczęła zbierać herbatę i różne lekkie paczuszki.

- Włożyłem wszelkie starania, żeby stało się to jak najszybciej. Nie wiem, jaki będzie ostateczny efekt. Mam jednak nadzieję, że wróci do niej świadomość. - powiedział. Mrugnął i wyszedł z pomieszczenia.

Kłębek futra przesunął się w ciemności we wskazane miejsce. - Jak ją znalazłeś? - zapytała klacz.

Niszczysz marzenia. * * * Sen nadszedł szybko. Po ponad tysiącu lat bycia kamieniem taki sen jest błogosławieństwem, zwłaszcza kiedy nie przynosi ze sobą koszmarów. A może to Królewska towarzyszka Midnighta pilnowała, aby nic nie zakłócało jego snu? W każdym razie noc minęła spokojnie, nawet ze strony podejrzanego strażnika.

- Spokojnie, dhogi panie! Tak mi się odwdzięczasz za phrzysługę? Phrzeciesz nawet nie zamhierzałem cię jeść. Może tylko odhobinę dziobnąć... - zastanowił się wielki kruk, próbując nieco nieporadnie uwolnić się z uścisku Rocketa.

- Zły? Szufladkujesz innych na dobrych i złych? - zapytał. Na jego twarzy wykwitł złośliwy uśmiech. - Gdybym był zły wobec ciebie... Czy wciąż byś żyła? Pomyśleć, że jeszcze kilka godzin temu płakałaś nad moim trupem. Nikt by chyba nie uwierzył w coś takiego... - Zastanowił się przez chwilę.

MOGEMOGEMOGEMOGEMOGEMOGE? * * * Zza skały wyłoniła się utykająca Księżniczka. Zlustrowała wzrokiem towarzyszy, po czym podeszła do skały i położyła się. Zamknęła oczy, ale widać było, iż nasłuchiwała. Potwierdziło się to, kiedy strażnik przewrócił się na drugi bok.

Klacz powoli wpełzła do śpiwora i przypatrując się niepewnie czarnej panterze, zwiniętej w kłębek w rogu namiotu.

- Proszę mi nie robić wykładów, bo i ja mogłabym zrobić ich wiele tobie. Mój nożyk może zrobić ci więcej, niż się spodziewasz. Uwaliłeś się bezmyślnie na drzewie, wtedy cię zobaczyłam. Nie śledzę cię cały czas, oczywiście że nie. Przyszłam tu kilka minu temu, żeby ewentualnie unieszkodliwić to, co myślałam że z ciebie zostało - warknęła.

- Jestem pewien - odrzekł i uśmiechnął się. - Żegnaj i radź sobie dobrze - mruknął.

Ten jednak nie ruszał się. Oddychał miarowo, spokojnie. Spał. Co chwilę zmieniał pozycję, ale była to jedyna aktywność z jego strony. Tymczasem słychać było nieregularne stukanie kopyt o kamienie.

- Nie ma takiej potrzeby, Fiury! - Krzyknęła Pinkie Pie i wniosła do namiotu śpiwór. - No. Poradzicie sobie chyba, prawda? Ja pójdę spać do Fluttershy i Rarity. Dobranoc!

- Nie. Chciałem cię o coś prosić - zbliżył się do Somady i oparł kopyto na jej barku. Oczy Veritasa zaświeciły się i klacz odczuła mrowienie w całym ciele. Veritas zdjął kopyto. - Otrzymałaś ładunek wystarczający, żeby utrzymać w pułapce Ignisa przez dwa miesiące. Od teraz ty nad nim czuwasz. Niedługo wrócę. Powinno zając mi to około tygodnia. - powiedział.

- Jak sobie życzysz... - Odpowiedział i zamknął nad nimi cztery płomienne pręty, które po chwili zamknęły się, odcinając kucom dostęp tlenu. Przez sekundę zaledwie trwał ich krzyk, potem i oni, i klatka zniknęli. Pozostał tylko jeden, martwy jednorożec. I czarny alicorn, nienawistnie patrzący na ciało, które po chwili także zniknęło w wybuchu czerwonego ognia. Kuc odwrócił się do Ruffian. Teraz dopiero zauważyła, że jest on od niej o wiele wyższy. Efekt potęgowały ogromne, pierzaste skrzydła.

Na ziemi, tuż obok zmaterializowało się coś czarnego, co z czasem przybrało postać kota o turkusowych oczach. Zwierzę rozejrzało się dookoła.

- To, że wyciągnąłeś ja pierwszą - wyciągnęła niewielki nóż zza pasa który nosiła na grzbiecie - nie znaczy że tylko ty jesteś w tym towarzystwie uzbrojony. A ja zwykle trafiam do celu. I z powodzeniem unikam strzałów! - Powiedziała. Zza drzewa wyłonił się szwendacz. Klacz ostatecznie wyszła z krzaków, i wciąż patrząc Darkness'owi prosto w oczy wbiła trupowi nóż w głowę i wyciągnęła szybkim ruchem.

- Musimy znaleźć Celestię, czyli poczekać do rana. Mam nadzieję, że mojej siostrze nic się nie stało. Przy odrobinie szczęścia uda mi się ją zlokalizować. A teraz... Zbliża się czas na noc. - Odeszła kawałek dalej, poza zasięg wzroku pegazów.