Riddle

Widzę, że projekt jest raczej poważniejszy. Cóż, o samym prawie nie mam pojęcia, ale pozwolę sobie zapytać, co masz przeciwko takim napisom? Mam też mieszane przeczucia co do samej gry. Robisz to całkowicie sam, czy może masz jeszcze kogoś?

Tak, nawet kilka (a wszystkie z Fluttershy ) Masz najbardziej hejcone przez siebie opowiadanie/książkę?

Tak. Widziałeś UFO?

Nie mam. Czy aby na pewno masz ukończone osiemnaście lat?

Nie. Widziałeś kiedyś czarnego rudego roma, który jest azjatą?

Cywil z Team Fortress Classic.

Flaga polski, obok której jest napisane "100%"

N: Widywany przeze mnie dosyć często w grach forumowych A: Skojarzenia, skojarzenia i jeszcze raz skojarzenia S: Jakby był Rainbow Dash z Cupcakes U: Forumogracz, widocznie ogląda jakieś anime, nie miałem okazji do bliższego zapoznania się

Ale kac...

Cóż, jak na razie przeczytałem dopiero pierwszy rozdział, ale nie mogłem się powstrzymać od komentarza. Przede wszystkim, bohater kojarzy mi się nieco z Geraltem z Rivii. Oczywiście, mogę być w błędzie, bo z twórczości Sapkowskiego czytałem tylko fragment Ostatniego Życzenia, ale cóż, nic nie poradzę. Zauważyłem też kilka rzeczy, które mogą być według mnie nawiązaniami, jak np. peron 9, czy przejście w ceglanej ścianie, które otworzyło się po stuknięciu w kilka cegieł. Co do całości, to jutro niezwłocznie zabieram się za czytanie kolejnych rozdziałów I wtedy zabiorę się za poważniejszą ocenę. W całym rozdziale natknąłem się na jeden, może dwa błędy, więc możesz swoim korektorom postawić po kuflu cydru .

Cube, nieco spanikowana konfuzją Leszego, zadecydowała podejść do niego. - Leszy? Słyszysz mnie? - powiedziała, powoli przykładając kopytko do jego kopytka, uważając też, aby jej nim nie uderzył. - Leszy, uspokój się, nic Ci się nie stanie, oni Ci pomogą - powiedziała, nieco głośniej niż zwykle, głównie ze względu na ogólny hałas. - Po prostu się uspokój, wszystko będzie dobrze. - tym razem zwróciła się do niego ciepło brzmiącym tonem.

Cube przyglądała się całej akcji, licząc na to, że może pozna, co się. Jednak, gdy Leszego położono na noszach, w końcu się odezwała: - Czy... czy to coś poważnego? Wyjdzie z tego? - zapytała się, zaniepokojona zachowaniem oraz tonem wypowiedzi pielęgniarek, który według niej nie wróżył niczego dobrego. Podniosła kopyto, zupełnie tak, jakby chciała podejść, jednak w ostatniej chwili je opuściła.

Cube podziękowała, a następnie skierowała się tak, jak powiedział jej kucyk. Całą drogę pokonała dosyć szybkim krokiem, pilnując też, aby Leszy nie zsunął się z jej grzbietu. Stając przed drzwiami ze znakiem krzyża otworzyła je i weszła do środka. Po wejściu do sali rozejrzała się szybko po niej, próbując znaleźć kogoś, kto może pomóc w zaistniałej sytuacji.

- W tym stanie na pewno niczego nie zrobisz - powiedziała, nie zwracając uwagi na jego docinki. Podniosła go magią i opuściła na swój grzbiet. Po wykonaniu czynności podeszła do pierwszego lepszego kuca. - Przepraszam, gdzie tu jest skrzydło medyczne - zapytała się, próbując już mówić swym zwykłym głosem, co nie wyszło jej zbyt dobrze.

Cube jeszcze przez chwilę realizowała, co się dzieje, po czym niemal automatycznie podbiegła do Leszego. Gdy była już przy nim, kucnęła, a następnie sprawdziła puls, oraz to, czy oddycha, natomiast sama oddychała nieco szybciej. - Leszy, słyszysz mnie? Nic Ci nie jest? - mówiła, z wyraźnym przejęciem i troską w głosie.

Cube zawarczała z lekką irytacją, postanawiając odepchnąć się od niego na taką odległość, aby mogła ponownie postawić przednie kopytka na ziemi, a następnie, używając prawego kopyta, wyprowadziła cios, wycelowany w brzuch oponenta.

Cube dalej czekała, aż do niej podejdzie. Gdy to zrobił, postanowiła spróbować zablokować cios swoimi przednimi kopytami, a następnie naprzeć na jego kopyto tak, aby go ostatecznie wywrócić z równowagi.

"Mmmph mmph!"

"Select your Alicorn!"

Cóż, jeśli tobie to nie przeszkadza, to mogę napisać moją Dociekliwą Dwudziestkę: 1. Załóżmy, że żyjesz w świecie alternatywnym. Jak siebie tam wyobrażasz? 2. Lubisz cydr? 3. Ulubiony rodzaj muzyki? 4. Lubisz czytać książki? 5. Jeśli tak, to jakie? 6. Masz jakieś rodzeństwo? 7. Co teraz zrobisz, po utracie pracy? 8. Czego najbardziej się boisz? 9. Najśmieszniejsze zdarzenie jakie w życiu widziałaś? 10. Odbierasz często pocztę? 11. A taką z pieczątką w kształcie serca i "gorącymi" słówkami w środku? 12. Na ile oceniasz swój talent pisarski? 13. Często chodzisz na imprezy? 14. Masz dużo wolnego czasu czy może jesteś czymś ciągle zajęta? 15. Jaka jest według Ciebie najlepsza metoda na stres? 16. Chciałabyś być jednorożcem albo pegazem? 17. Z jakiego materiału najbardziej nie lubisz szyć? 18. Odbywałaś kiedyś jakieś dalsze podróże poza Equestrię? 19. Masz jakieś przyjaciółki z dzieciństwa? 20. Co byś zrobiła, gdybyś znalazła na ziemi urządzenie, które umożliwia tworzenie portali z jednego miejsca do drugiego?

Cube przyjęła stabilną postawę, stojąc lekko na ukos do jej aktualnego rywala. Na jej twarzy malował się wyraz powagi i skupienia. Rozejrzała się szybko wokół, aby wiedzieć, jak wielki jest obszar walki, oraz czy jest całkowicie płaski, po czym znów popatrzyła na wroga, czekając na to, co zrobi.

Cube odetchnęła, następnie spojrzała na Leszego. - Co ty tak właściwie chciałeś zrobić? - zapytała się. - Przecież on jednym kopnięciem może Cię wysłać z powrotem do Chanegi - powiedziała, a następnie westchnęła. Spojrzała na przeciwników, jakich miała do wyboru, by móc wybrać jednego. Nie była zbyt utalentowana w walce, więc najsłabszy przeciwnik wydał jej się najrozsądniejszą opcją. Po chwili postanowiła powiadomić jeszcze Leszego o możliwościach - Z tego co widzę, to można wybrać kilku przeciwników, którzy różnią się pewnie jakością dotychczasowego wyszkolenia. Jakiś nowy, zupełnie jak my, inny, bardziej wyszkolony, jakiś żołnierz i tak dalej. - Po skończonej wypowiedzi postanowiła zaczekać na odpowiedź Leszego.

Cube stała w miejscu jakby miała zapuszczone korzenie, rozglądając się nerwowo po wszystkich, finalnie wlepiając swój wzrok w ziemię. Gdy wszyscy wrócili do swoich prac, spojrzała na kucyka, który do nich podszedł. - Umm... ja... my... znaczy... - mówiła, a właściwie jąkała się Cube, kucyk mimo wszystko wyglądał dla niej nieco groźnie. Na jej twarzy było wyraźnie widać niepewność.