PrinceKeith

Lena zachichotała.

- Czym to sobie zawdzięczam? - zapytała klikając jakieś przyciski.

Smuga spojrzała na ciebie.

- Nie, nie musisz nic odpokutowywać. Doprowadźmy wszysto do porządku, i wtedy myślmy o naszej córce, zgoda? 

- To na pewno. Nie zmienia to faktu, iż nie wiem. Choć, może dowiemy się tego w swoim czasie, prawda? A w sumie... Nadal chcesz by pomiędzy nami pozostało tak jak przed twoim zniknięciem. Ja nadal czuję do ciebie toi samo ale nie wiem czy ty też... - powiedziała.

Dziewczyna spojrzała nana niego tak, jakby powiedział największe głupstwo.

- Nie żyje. To dla Any też musi być swego rodzaju trudna sytuacja. W końcu to jej córka, a nie wiem, czy Pharah miała jakieś dziecko. - powiedziała cicho. 

Lena uśmiechnęła się.

- Całkiem dobrze. Nie zwracaj większej uwagi na Anę. Jest trochę stara przez co oschła i bardzo podatna na to by wszystko było bezpiecznie. Z jednej strony to prawda, ja byłam w szkole pilotarzu ty chyba nie. - powiedziała.

Ana zmierzyła cię wzrokiem. 

- W kabinie pilota jest zapewne jeszcze drugie miejsce. Jak chcesz, idź do niej. - powiedziała.

Ana uniosła brew.

- Bo Lena ma licencję, a ty nie. - powiedziała. Chodziło jej jedynie o bezpieczeństwo. Weszliście na pokład  samolotu. Smuga po chwili wystartowała obierając odpowiedni kurs.

Wkrótce znaleźliście się na lotnisku. Ana spojrzała w stronę Morrisona. Po chwili podeszła bliżej Leny.

- Będziesz pilotować, zgoda? - zapytała. Smuga skinęła głową w geście potwierdzenia.

Ana westchnęła.

- Cudownie. Zostańmy złodziejami. Nie, tak serio zgadzam się. Oczywiście, że nas zignorują. Ale mamy osobę która jest pilotem więc damy radę. - tu spojrzała na Smugę i Artura. Lena mruknęła coś niezrozumiale.

- To nic. - powiedziała. - Ale bądź przy mnie, proszę... - dodała po chwili szeptem.

Lena delikatnie wtuliła się w twoją klatkę piersiową. Była ciepła. Ana spojrzała na Morrisona.

- No to chyba przydałoby się zorganizować jakiś transport. Zajmiesz się tym Morrison? - zapytała patrząc na żołnierza. 

Dziewczyna zwiesiła głowę.

- Po prostu, boję się się, że znowu znikniesz. Że znowu mnie zostawisz, samą. - powiedziała. Po jej policzku popłynęło kilka łez.

Lena zmierzyła cię wzrokiem. Lekko się skrzywiła.

- Nic? Po prostu chcę spędzić z tobą trochę czasu. - powiedziała spokojnie.

Kiedy wróciliście do reszty urzeliście omniki które z powodu braku sterowania leżały teraz na ziemi. Smuga rzuciła ci obrażone spojrzenie.

Wzruszyła ramionami. Podeszła do komputera wpisała jakiś kod. O dziwo był on poprawny. Program wyłączył się.

- Rozwal komputery dla bezpieczeństwa. - poprosiła.

Kobieta wskazała ci głową, że nie. Po chwili dobiegliście na miejsce. Dostanie się na odpowiednie piętro była trudna z powodu ataku. Wkrótce jednak stałeś przed systemem komputerów który sterował omnikami.

Lena zmarszczyła lekko brwi.

- Rozumiem, że robisz to specjalnie. Zgoda. Zostanę. - powiedziała. Już po chwili biegłeś ku centrali omników, za tobą podążała Ana.

Dziewczyna zastanowiła się.

- Nie... Raczej nie zezwoliliby mi na chodzenie tak samemu. Od kiedy nie ma Willa strasznie się o mnie troszczą. - powiedziała kładąc głowę ba twoim ramieniu.

Smuga spojrzała na ciebie.

- Nie ma mowy, żebym puściła cię tam sama. Nawet jeśli mi nie pozwolisz, wejdę tam. - powiedziała zbulwersowana. Ana rzuciła jej nieco chłodne spojrzenie.

- I z uczuciami... Tylko same problemy. - rzekła.

Lena spojrzała na żołnierza.

- To chyba nie ważne, wrócił i nam pomógł, to bardziej się liczy. - zauważyła Ana. Smuga mignęła stając obok ciebie by wrazie czego cię obronić.

Lena próbowała na ciebie zaczekać, co było jednak ciężkie. Skrzywiła się lekko.

- Muszę na ciebie czekać? Muszę zobaczyć co się tam dzieje. Po prostu, do nas dołączysz. - powiedziała i w jednym momencie mignęła. Kiedy doszedłeś na miejsce zobaczyłeś Lenę, Anę, Roghoaga oraz szefa. Walczyli z omnikami.

Dziewczyna sięgnęła do kieszeni kurtki. Po chwili wyjęła z niej jego portfel i rzuciła w jego stronę. Potem byliście na miejscu. Wylądowaliście, wyszliście z samolotu a potem kupiliście ci ubranie. Co teraz zrobisz?

Wkrótce wsiedliście do samolotu. Smuga siedziała obok ciebie. Spojrzała na ciebie lekko marszcząc brwi.

- Jak dojedziemy do Londynu to przydałoby się kupić ci jakieś normalne ubranie. No chyba że nie chcesz. - powiedziała po czym lekko się skrzywiła.

Dziewczyna zaśmiała się.

- Przecież to zwykła stara szmata w kolorach brudnej zieleni, szarości i czerni. Używaliśmy takich z Willem. Jak umiesz, doskonale możesz się wpasować w cień. - powiedziała.

Po chwili podeszła do ciebie i złapała za dłoń.

- Chodź, nasz samolot startuje za kilka minut, chodźmy. - powiedziała. Nadal wyglądała jakby żywiła doto ciebie uraz dlatego, że ją zostawiłeś.

Shiro skrzywiła się po czym nieco przekrzywiła głowę na prawą stronę.

- Miss Fortune? - powiedziała niepewna. - Tak, ostatnim razem nieco bardzo jej podpadła. Miała nadzieję, że nie zrobi teraz nic głupiego przez co ona mogłaby ją złapać. - Kiedy jesteśmy we dwoje... Racja, nic, chyba... Przecież oboje jesteśmy z lekka nierozgarnięci ale razem damy radę.