PrinceKeith

Ez wziął kluczyk i poszedł do pokoju. Zostawił swoje rzeczy i zaczął patrzeć przez okno.

Kiedy dziewczyna podała mu zeszyt skinął głową w podziękowaniu. Resztę drogi przemilczał bazgrząc coś ołówkiem w zeszycie od czasu do czasu spoglądając na co niektóre osoby. Ołówek... Em, b2 jego ulubiony. Do tego szczęśliwy. 

Ez wymamrotał coś niezrozumiale pod nosem. Mógł zabrać szkicownik, albo chociaż kartki. Ale co się stało to się nie odstanie.

Ez spojrzał na nauczyciela po czym uśmiechnął się.

-Jeśli to nie problem, to prosiłbym o kratkę.

Ez wstał z ławki i spojrzał po wszystkich.

-Jestem Ezreal, po prostu Ezreal lub Ez.-powiedział po czym z powrotem usiadł i spojrzał na Sarę.

Ez nadal z lekkim wyszczerzem zajął miejsce obok Sary. Było mu trochę głupio, że się spóźnił.

Ez biegł jak szalony po korytarzu. Spóźniony! Spóźniony pierwszego dnia! Nic tylko się załamać.... Gdy nareszcie dobiegł był strasznie zdyszany, bardzo strasznie. Poprawił nieco grzywkę i otworzył drzwi pukając.

-Dobry? Przepraszam za spóźnienie?-powiedział to tak jakby było to pytanie a nie stwierdzenie. Po chwili na jego twarzy pojawił się nieco głupawy wyszczerz.

dzięki

Imię: Ezreal

Nazwisko:

Wiek(pomiędzy 15 a 18): 17 leciszy na karku

Specjalizacja Strzelec, Treser:
Ekwipunek : 

~Błękitny łuk taki jak w wyglądzie

~4 tuziny strzał

~Dwa demony

Zalgo:

Włada zastępem dusz, ma swój humor.

 

Wygląd: 

Informacje dodatkowe: 

~Ma uczulenie na cynamon

Ma ktoś możę linka do obejrzenia?

 

-Zwykły użytek codzienny... Pisanie, rysowanie. Krew ludzka jest lepsza od zwierzęcej.-stwierdziła dziewczyna.

-Będziesz, żyła.-powiedziała Paige z uśmiechem.-Ale jak jednak nie pomoże i zdechniesz, mogę wziąć twoją krew, cnie?

-Nie chce, żebyś zdechła. Bo chce mieć do kogo wracać.-wyjaśniła. Po chwili zagotowała wodę i wlała do dzbanka a następnie do filiżanki. Podała ją Lorie.-Pij. Ale przez pierwsze sekundy będzie strasznie bolało. Substancja będzie przechodziła przez twoje mięśnie by unieszkodliwić uraz. Pod żądnym pozorem nie możesz wrzeszczeć, choćby nie wiem co, ok?

-Znaczy... Powinnam dać ci zdechnąć... Ale Tony by mnie za to bardzo bardzo okrzyczał. Zależy mu na tym bym była delikatna.-wytłumaczyła.

-To rozpalcie ognisko. Zagotujemy wodę i będziemy mieli pewność, że Lorie nie zdechnie.-powiedziała po czym wyjęła dzbanek i jedną filiżankę z porcelany następnie woreczek z dziwnym proszkiem i wsypała go filiżanki po czym schowała. Był cenny.

Paige podeszła do małej. Chwyciła jej rękę patrząc na ukąszenie.

-Czekaj.... Mamy coś do zagotowania wody? Podałabym młodej coś co powinno pomóc ale potrzebuje wrzątku.-stwierdziła.

Paige siedziała na kamieniu kilka kroków od Akihiko. Była skupiona. Cicho śpiewała.

-Ten co tak smutne oczy miał

Władca śmierci przemówić chciał....-zaczęła.

-Hmmm...-wymamrotała pod nosem.-Czemu na początku się wystraszyłeś?-zapytała.

-Mi-miło mi...-powiedziała cicho  na jej białej twarzy pojawił się lekko zauważalny uśmiech. Wyciągnęła w jego stronę swoją czarną rękę i uścisnęła.-Obrazek się podoba?-zapytała po chwili.

-Nic nie szkodzi.-powiedziała po czym uśmiechnęła się.-Paige jestem.-powiedziała cicho. Jeden z kosmyków jej kolorowych włosów spadł jej na twarz ale nie poprawiła go tylko patrzyła na chłopaka.

Paige tykła ramienia Akihiko.

-Przyjacielu... Robisz bardzo dziwne rzeczy...-stwierdziła-Chociaż... To ja maluję krwią.

Paiga drgnęła i skuliła się na ziemi.

-A może to zwykły przypadek...-powiedziała a po chwili zaczęła dreptać dookoła.-Choć z racjonalnego punktu artystycznego nie jest... Ja? Jestem Paige...-powiedziała, po czym znów zaczęła dreptać ale po chwili usiadła bardzo blisko Akihiko.-Tu jest za dużo koloru zielonego! A on nie jest kreatywny!-w sumie wykrzyczała Paige.

-A co... Jeśli organizacja to wszystko zaplanowała?-powiedziała puszczając dziewczynę i nagle jakby odżywając.-Zrobili to specjalnie bo nie mogli się pogodzić z faktem, że mnie odbito. Trzeba jak najszybciej napisać list. Jakiś gołąb zaniesie go do willi.-powiedziała entuzjastycznie. Można powiedzieć, że obudziła się w niej druga natura.

-Chce wrócić... Do domu... Do Villi... Już dosyć czasu spędziłam poza nią... Tony znowu będzie cierpiał...-powiedziała Paige przytulając Lorie. Szczerze, przypominała jej trochę Lazari... Jej młodszą przyjaciółkę z Villi.

Paige zaczęła płakać, dlatego, że tęskniła. I czuła się taka słaba bez uzbrojenia. Kiedy wyjeżdzała Tony wszystko jej zabrał. Schowała zdjęcie i podeszła na czworaka do Larie ocierając łzy. 

-O... Ohayō...