Coolgat3

-Ta... Zombie... Ogarnijcie się - Powiedział ethan zdenerwowany tym, jak pogrywają sobie z nim jego towarzysze. Przyśpieszył kroku i wdrapał się na pokład kutra, znikając z oczu rozbitków na pontonie.

Ethan zatrzymuję się na chwilę i rzuca nickowi złośliwe spojrzenie, po czym kontynuuje zbliżanie się do wraku starego kutra rybackiego.

Ethan spojrzał w dół -Stój! - Powiedział i wyszedł z pontonu, co poskutkowało tym, że wywalił się na kolana, bo tak długo siedział na pływającym pontonie -Płycizna! - Podniósł się i zaczął iść w stronę wraku kutra, zostawiając resztę w tyle Woda sięgała mu do kolan

-Nieważne co to jest... Ważne, że w ogóle coś jest - Przedmiot stawał się coraz wyraźniejszy, ponton był jakieś 120 metrów od obiektu. Nie była to wyspa... Był to wrak jakiegoś statku rybackiego -Co?... Jak to w ogóle możliwe? Zaraz... Jeżeli ten statek nie poszedł na dno, to znaczy, że jest tu płycizna... Jonathan podpłyń najbliżej jak możesz- Powiedział Ethan

Ethan zaczął pomagać, używając ręki - To jest za małe na wyspę... Chyba, że to jakiś malutki wypierdek... Ale coś to musi być - Powiedział

-Mnie pytasz?... Los tak chciał, ubzdurał sobie, że będzie fajnie pomęczyć czwórkę ludzi - Powiedział Ethan, i rozejrzał się po horyzoncie. Coś przykuło jego uwagę. -Ej! Patrzcie! - Ethan wskazał palcem na czarny punkt na horyzoncie -Coś tam jest! Widzicie to? Czy mam haluny?! - Gorączkowo dopytywał się Ethan, prawie spadając z pontonu.

"That's what she said!"

Ethan otworzył torbę, którą zabrał z samolotu Jonathan. Były w niej cztery bandaże, osiem plastrów, jedna strzykawka z morfiną, i pudełko tabletek przeciwbólowych, które zawierało około 20 sztuk. Ethan wrzucił do środka wszystkie swoje przedmioty: telefon, miętówki i saszetkę z proszkiem -Cóż... Przynajmniej mamy apteczkę. - Powiedział po czym ułożył dłonie w miseczkę i ochlapał sobie głowę chłodną wodą. -Radze wam robić to samo co jakiś czas, mniejsze prawdopodobieństwo udaru... Przynajmniej tak mi się wydaje... Ethan spojrzał na Emily -A ty?... Siedzisz cicho od czasu gdy weszliśmy na ten ponton... Jak masz na imię? - spytał

Ethan wyjął z kieszeni telefon -Wreszcie... Cóż... Jest wodoodporny, ale bateria padła... Nie wiem, może będzie z niego jakiś pożytek. - Ethan położył telefon obok foliowej saszetki i wyciągnął z kieszeni kolejny przedmiot, było to małe okrągłe, metalowe pudełeczko. Ethan otworzył je i wyciągnął z niego małą miętówkę, w pudełku zostało ich jeszcze 19. -Chce ktoś? - Zapytał wystawiając do innych rękę, w której trzymał pojemnik i uśmiechnął się, próbując trochę podkręcić nastrój

Po chwili poszukiwań Ethan z tylnej kieszeni wyjął jakiś foliowy woreczek, w środku znajdował się biały proszek. -Wow... Nawet nie wiedziałem że to mam... - Ethan położył woreczek obok i grzebał w kieszeniach dalej

Ethan usiadł z boku i zaczął odpoczywać. Po chwili zaczął grzebać w kieszeniach, jakby czegoś szukał

-Cóż... Niekoniecznie na środku. Pacyfik jest dość duży... - Ethan ciągnie, nie przestawając z wiosłowaniem - Zmieni mnie ktoś zaraz?... [Lucypher ty wgl masz ten temat w obserwowanych? ]

-Jesteśmy na pacyfiku. Tylko tyle wiem... - Odpowiada Ethan na pytanie, wciąż wiosłując

-Lepiej nie rób tak więcej... Tu mogą być rekiny, albo dostaniesz hipotermii... Trzymajmy się razem.. Przynajmniej narazie - Mówi Ethan i wciąga Jonathana do pontonu, kładąc płytę na "burcie" pontonu. -Dobra... To powinno pomóc... - Bierze płytę i zaczyna wiosłować w losowym kierunku - Trochę to zajmie...

Nie widziałem żadnego monoklu... Może masz go w kieszeni czy coś... Poszukaj go dobrze.. Ethan rozgląda się do okoła "Musi być tu coś, co pomogłoby nam wiosłować..." pomyślał. Większość szczątek samolotu prawdopodobnie leży już na dnie, albo jest na nie w drodze. Ale udało się dostrzec jedną, białą, prostokątną płytę. -Ej... Widzicie to? - Ethan wskazał palcem na dryfujący przedmiot -To może pomóc nam w poruszaniu się...

-A ty? - Ethan rzucił Nickowi pytające spojrzenie -Jak masz na imię?

Ethan spogląda na Nicka. -Nie... Nie umarłeś, ale nieuniknione, że to czeka nas wszystkich. Samolot zatonął a my jesteśmy udupieni po środku Pacyfiku - Powiedział Ethan. -Może powinniśmy zacząć płynąć, jeżeli chcemu dotrzeć do jakiegoś lądu...

Mapa

Kłótnia

-No tak. To jest oczywiste... A w ogóle... Jestem Ethan - Wyciąga rękę do Jonathana -Ethan Carson..

8/10 typowy, fajny hip hop Ale masz rację co do refrenu, trochę skiepścił Kawałek z Radio Los Santos w GTA 5, ale słyszałem, że jest też w Saints Row IV Chociaż według mnie bardziej pasuje do GTA

Ethan spojrzał się na wrak samolotu, który był jakieś dobre 20 metrów od nich. Oś sterowa samolotu, która była ostatnią suchą częścią zniknęła w otchłaniach Pacyfiku. Ethan przestał wiosłować i usiadł po turecku na pontonie. Ponton był wystarczający dla czterech osób miał wymiary 3,5 metrów długości i 2,5 metrów szerokości. Powietrze zostało wypełnione przez ciszę. Ethan rozejrzał się do okoła, tworząc daszek z dłoni, który chronił jego oczy przed słońcem. Naokoło pustka... Nie widać żadnego lądu, a słońce na bezchmurnym niebie praży jak na grillu. - Mamy przerąbane... - Powiedział cicho Ethan

Ethan złapał za ręke Jonathana i przy jego pomocy wciągnął się na ponton -Dzięki - Ethan powoli uspokoił swój oddech -Dobra, radzę odpłynąć jeszcze dalej bo będzie po nas... - Ethan zaczął odpychać się od wody ręką, ponton powoli oddalał się od wraku

-Jest tu jeszcze jeden mężczyzna! Chyba jeszcze nie oprzytomniał! Czekaj! - Ethan krzyknął do Jonathana i podbiegł do Nicka, który dalej był nieprzytomny. Ethan spojrzał na poziom wody który szybko się podnosił, wypełniając przestrzeń w samolocie. - Cóż... Chyba będziemy musieli cię stąd wyciągnąć... - powiedział, jakby Nick go słyszał. Wyciągnął kamizelkę spod jego fotela i podniósł Nicka na barku, gorączkowo zakładając mu kamizelkę, po czym przerzucił go przez ramię chwytem strażackim. Ethan powoli podszedł do wyjścia. Teraz od powierzchni wody dzieliły go tylko dwa metry. Skoczył, bez wahania się. Po wylądowaniu w lodowatej wodzie pociągnął za linki w obu kamizelkach, które natychmiastowo nabrały powietrza. Ethan zaczął płynąć w stronę pontonu, powoli, bo tylko na tyle pozwalał mu nieprzytomny Nick.

Kłamstwo