Na słowo lata 90 pierwsze co mi przychodzi na myśl to król lew i szał karteczkowy w szkole czy na podwórku z postaciami z tego filmu.
A poza tym okres ten kojarzy mi się z: - jeżdżeniem rowerami po całej okolicy często przez całe dnie; - graniem w piłkę, w kwadrata, państwa miasta itp na łąkach i ulicach; - paleniem ognisk i pieczeniem kiełbasek (plus ekstra samodzielna organizacja drewna, rusztu); - przesiadywanie do późna w nocy z towarzystwem z okolicy na ławkach czy podwórku; - rysowaniem kredą po ulicy; - konsolą pegazus; - uczeniem się obsługi komputera (msdos, norton commander aby włączyć jakąś gierę); - pomaganiem rodzicom w sprzątaniu i innych pracach domowych; - pomaganie dziadkom podczas żniw; i długo by tak wymieniać...
Dla takiego starego konia jak ja, lata 90 zahaczają o końcówkę wczesnego dzieciństwa i kończą się na wczesnej młodości, a więc jest to okres który tak czy siak się będzie miło i z sentymentem wspominać - mózg upiększa nasze wspomnienia
Doskonale pamiętam czasy gdy komputerów czy konsol praktycznie nikt nie miał, pamiętam także co się działo z dzieciakami u których w domach takie urządzenia się pojawiały - stąd mam porównanie. Jak kiedyś (heh z 20 lat temu) przejeżdżając ulicą mojej miejscowości w lecie pełno było dzieciaków biegających po okolicy, jeżdżących na rowerach. Niestety od dłuższego czasu latem (jak i każdą porą roku) panuje totalna pustka - jakieś wyludnienie.
Osobiście uważam że wszystko jest dla ludzi (nawet oglądanie bajki o kolorowych kucykach ) ale z umiarem. Rodzice coraz bardziej idą na łatwiznę, kupują dzieciakom różne gadżety aby się czymś zajęły, a dzieciaki z kolei przechwalają się jakie to cudo nie mają i spirala się nakręca. Mały brzdąc nie umiejąc jeszcze czytać ani pisać, dzięki IT zostaje wkręcony w machinę przeróżnych gier, które a jakże są dla nich wciągające, ale rodzice powinni o tym wiedzieć (może by tak ktoś na naukach przedmałżeńskich raczył im o tym powiedzieć/przypomnieć) że umysł dziecka w tym właśnie okresie kształtuje się na całe życie. I zamiast poznawać świat, zadawać się z grupą rówieśniczą wolą siedzieć przed tabletem czy kompem nie robiąc absolutnie nic pożytecznego. Takie coś rośnie, dla rodziców jest to wygodne bo nie zawraca im za bardzo głowy i w rezultacie w wieku kilkunastu lat jest człowiekiem upośledzonym: nie znosi gdy czegoś się od niego wymaga, robi wszystko na odwal aby szybciej, nie wymaga nic od siebie, wszystko mu się należy, nie mówiąc już o pogiętej, ukształtowanej głównie przez gry, a także dzięki poczuciu bezkarności w sieci, moralności.(przytoczyłem tu skrajny przypadek) Sądzę że to właśnie internet i powszechna, szybka komunikacja na odległość są, poza oczywiście rodzicami, głównymi winowajcami ukształtowanego poczucia braku odpowiedzialności za swoje działania (dziecko siedząc np: na forum pisze co chce, bluzga jak chce i na kogo chce, bez jakichkolwiek konsekwencji). Nie mówiąc już o stopniowym zatracaniu czegoś takiego jak poszanowanie czyjejś pracy, rzetelności - wszystko się należy, za darmo, bez jakiegokolwiek wysiłku i to natychmiast, a jak nie to bunt i opętańcze wrzaski.
Nie zmienia to jednak faktu że winę za rozwój i wychowanie swoich pociech ponoszą rodzice, którzy idą na łatwiznę. Widząc jak dzieciak jest nadmiernie zaabsorbowany tabletem czy komputerem powinni zareagować: albo ograniczyć dziecku spędzany czas przed tymi urządzeniami albo pokazać że można je wykorzystać w inny sposób; bardziej twórczy - co wydaje się być zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Rodzic w takiej sytuacji powinien starać się pokazać że warto zajmować się w życiu czymś rzeczywistym, że warto w jakichś konkretnych umiejętnościach się doskonalić (choćby rysowanie).
