Equestria: Kamienne Miasto

[Niklas]

Co jest, do siana?!, mruknął w myślach podchodząc bliżej. Te kamienie wcale się mu nie podobały. Powinny stać grzecznie w miejscu, a nie się turlać w bliżej nieokreślony sposób.

Zaczął więc iść pomiędzy nimi i obserwował ich ślady. W końcu musiały skądś się tu wziąć.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jeszcze bardziej niepokojące było niejasne uczucie, że jest obserwowany. I to z kilku stron na raz, jakby Ashen był otoczony. A może to właśnie w kamieniach kryje się odpowiedź? Może jednak biblioteka okaże się przydatna?

[Niklas]

Pokręcił głową.

- Nie... to nie jest możliwe... - mruknął pod nosem. - Kamienie nie są żywe... T-to... to głupie...

Dla pewności jednak postukał kilka razy kopytem w jednej z nich.

[Arcybiskup z Canterbury]

Wedle oczekiwań, kamień nie poruszył się, nie skrzywił, nie odezwał. Ale przy próbie cofnięcia się, Ashen natrafił na znacznie mniejszy, idealnie czarny kamień, którego wcześniej tam nie było. W dotyku był gładki i miał bardziej regularny kształt od innych.

[Niklas]

- Czym ty jesteś...? - spytał, ale nie oczekiwał odpowiedzi. Zamiast tego postanowił go podnieść i obejrzeć dokładnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Był to całkiem ładny kamień i miły w dotyku. Zupełnie inaczej byłoby, gdyby spadł komuś na kopyto, był to bowiem kamień o wadze, na którą nie wyglądał. Przez wpatrywanie się w nowo poznały odłamek skalny, Ashen nie zauważył, że pozostałe kamienie wyraźnie starają się go otoczyć. Mimo iż szło im to wolno, skutki były widoczne.

[Niklas]

Gdy jednak zwrócił na to uwagę, doszedł do wniosku, że czymkolwiek jest ten mały kamień, musi być kluczem do tego wszystkiego. Włożył go więc do swojej torby na drobiazgi i powiedział:

- No to... za mną, kamyczki...

Po czym wymanewrował je i ruszył galopem przez las w stronę miasta.

[Arcybiskup z Canterbury]

W lesie oprócz kamieni od czasu do czasu dało się zauważyć ruch między drzewami i śpiewanie ptaków. Przynajmniej one były żywe. Ashen musiał kilka razy omijać kamienie, które nieopatrznie wlazły na wąską ścieżkę. Czasem nawet stanowiły pułapkę i niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia, bo ukryte w ściółce i krzewach były niewidoczne. Wreszcie w oddali zamajaczyła sylwetka Ponyville.

[Niklas]

Musiał więc bardzo uważać, by przypadkiem nie wpaść na jeden z nich. Dlatego właśnie nie przyśpieszył widząc miasto w oddali, a jedynie utrzymał swoje tempo. Wolał dotrzeć nieco wolniej a bezpieczniej, niż skręcić nogę.

[Arcybiskup z Canterbury]

Nie zauważył kiedy czarny kamień wyleciał z torby, czy też się wymknął. Z tymi kamieniami to nigdy nic nie wiadomo. W końcu Ashen dotarł do zabudowań. Niewiele głazów zapuściło się aż tak daleko. W odróżnieniu od nich, mieszkańcy nie zmienili pozycji i miejsc, w których kuc ich zostawił.

[Niklas]

Teraz miał już tę pewność, że czymkolwiek były te kamienie, były dość... żywe, a zwłaszcza ten mały czarny. Nie było możliwości, by wyleciał z torby ot tak. Nawet jeśli założyłby, że wypadał podczas biegu to i wtedy straciłby więcej rzeczy z torby. Tymczasem jednak nie brakowało niczego poza niewielkim kawałkiem skały...

Ponownie wkroczył do biblioteki, ale tym razem wiedział już czego szukać. Potrzebował książki o kamieniach... Żywych, ruchliwych kamieniach.

[Arcybiskup z Canterbury]

Książki o naukach przyrodniczych ustawione były bardzo wysoko na półkach. Drabina była koniecznością... Tylko jak ją ustawić tak, żeby przy okazji nie spaść i nie unieruchomić się? Kamienie wydawały się bardzo dobrym pomysłem... Oczywiście, gdyby w trakcie przypadkiem nie zechciały pójść na spacer.

[Niklas]

Drugim rozwiązaniem i znacznie pewniejszym w obecnej sytuacji były książki. Twilight w końcu miała ich wiele, także tych cholernie ciężkich. Cóż, większość kucyków miałaby problem z udźwignięciem niektórych tomów bez pomocy magii, ale nie Ashen.

Ustawił więc drabinę, a następnie chwycił kilka co cięższych książek, by zapobiec możliwemu upadkowi. Gdy zaś upewnił się, że zablokował ją wystarczająco dobrze, wspiął się na nią.

[Arcybiskup z Canterbury]

Półka pełna była książek o faunie i florze. Na końcu regału stały dwie, zakurzone książki o geologii. Były w stanie zupełnego zniszczenia i gnicia. Wyglądały jak siedem nieszczęść. Jedna nosiła tytuł "Geologia dla idiotów", druga zaś "Litosfera i Pedosfera Equestrii".

[Niklas]

O ile jeszcze stan tej pierwszej mogłem zrozumieć (Twilight nie potrzebowała takich "głupich" książek), stan tej drugiej był zastanawiający. Brzmiała na tyle fachowo, by zainteresować lawendową klacz, a jednak wyglądała jakby ją wyciągnęła z zapomnianej piwnicy...

Ashen westchnął i powoli wyciągnął książkę o litosferze...

[Arcybiskup z Canterbury]

Coś stuknęło o drabinę. Nie spowodowało przewrócenia się, ale wyraźnie dało znać o swojej obecności. Nie był to ani szczur, ani książka. Był to znajomy już, gładki i czarny kamień. Wyraźnie przypatrywał się Ashenowi, choć ten nie miał pojęcia czym kamień się przypatruje. Z drugiej strony kawałek skały nie miał też narządów ruchu, a jednak udawało mu się samoczynnie zmieniać pozycję. Ba, nawet całkiem szybko przemierzać odległości!

[Niklas]

- No super... Nie dość, że jestem sam, wszyscy są zmienieni w kamienne statuy, to jeszcze mnie śledzą kamienie... - syknął. - Czego wy ode mnie chcecie...

Zszedł na podłogę wraz z książką, po czy położył ją na blacie i zaczął szukać czegokolwiek co mogłoby go naprowadzić na ślad pochodzenia tych kamieni.

[Arcybiskup z Canterbury]

W jego głowie zabrzmiał chrapliwy, cienki głosik.

- Czego? Ty jeszcze się intruzie pytasz? - w tonie głosu wyraźnie było słychać pretensjonalną nutę.

[Niklas]

Odstawił książkę i rozejrzał się. Wciąż nie było tutaj nikogo prócz małego kamienia. Tego jeszcze mu brakowało - gadających kamieni. Nie dość, że był sam to jeszcze zaczynał świrować.

- Świetnie... po prostu świetnie... - syknął spoglądając na niewielki głaz. - Może sobie darujmy uprzejmości i przejdźmy do tej części, w której się dowiaduję czego ode mnie chcecie?

[Arcybiskup z Canterbury]

- My? Przecież to ty, durniu, nagle wlazłeś z buciorami w nasze życie! Żyliśmy sobie spokojnie, nikt nie sprawiał nam kłopotów i niepokoju, aż nagle ty się pojawiłeś! Wszystko tak nagle przyspieszyło, hmm, hmm... - Zakończył monolog kamień. Wyraźnie nie podobała mu się obecna sytuacja.

[Niklas]

- Więc w odwecie postanowiliście zamienić wszystkich, prócz mnie, w kamienie? - odparłem równie poirytowany.

[Arcybiskup z Canterbury]

- O, ktoś tu jak widzę ma wysokie mniemanie o sobie! Nieprawda! Wszystko nieprawda i bzdury. Nikt nie zamienił się w kamień! Każdy kamień jaki po drodze spotkałem był wcześniej kamieniem! A zwierzęta? Rośliny? Co mi teraz powiesz, haa? - zapytał zaczepnie.

[Niklas]

- Bo gdyby przemienić absoluntnie WSZYSTKO to walnąłby ekosystem, co odbiłoby się też na was - odparł. - A co powiesz o całym mieście, co? Nagle wszyscy, prócz mnie, w ciągu chwili zmienili się w kamienne twory. - Stuknął w glowę skamieniałej Twilight. - Zresztą... kamień, który... który gada? Jak dla mnie to jesteś najlepszym podejrzanym... I zresztą jedynym, jako że cała reszta kucy jest sztywna. I coście zrobili z Zecorą, skamieliny?

[Arcybiskup z Canterbury]

Wyglądał na obrażonego. Zanim znów się odezwał, minęło kilka minut.

- Czy to przypadkiem nie jest rasizm? Oskarżasz mnie o coś, czego nie zrobiłem. Pierwszy raz w życiu widzę coś takiego, jak ty. A wszystkie te kamienie w mieście są nienaturalne i nie mogły powstać. Nie mają prawa bytu, kumasz? Nie istnieją! A jednak istnieją... Wyglądają na mocno okaleczone kamienie. Z pewnością ty to zrobiłeś, a teraz chcesz nas wrobić! Tak właśnie! Odkryłem twój mroczny sekret! - Wykrzyknął.

[Niklas]

Ashen również się oburzył.

- Byłem w cholernym Everfree, gdy to się działo... - umikł. - Zresztą, co ja się spowiedam jakiemuś kamieniowi... - Odwrócił się w stronę książki. - Niech to tylko o was coś znajdę... a wtedy... wszystko będzie jak dawniej...

Zaczął więc czytać książkę.