Matalos

Mógłbyś. Tylko takie działanie spowodowałoby alarm w całej bazie i postawiłoby w stan gotowości cały personel... Możesz przekalibrować radar. Zmniejszyć zasięg fal. Efekt będzie niemal taki sam, a zmniejszysz ryzyko alarmu.

Znajdujecie się na polanie. Pełnej kwiatów, otoczonej przez potężny, sosnowy las, wysepce. Krążąc w powietrzu, zauważyłeś nagle jakiś kształt. Wygląda z daleka jak kucyk, ale musiałbyś podlecieć bliżej, aby się upewnić. Na chwilę obecną jest to średniej wielkości, biało - niebieski, kucykopodobny kształt.

Cawdie siada na ziemi. Patrzy się na ciebie z gniewem. - Posłuchaj... Zanim jeden z nas, zrobi coś, czego będzie potem żałować, powiedz mi, co chcesz osiągnąć, dobra? Nie chcę ciebie zabijać, chcę ci pomóc...

- Aaaa.. Dzięki bracie - odpowiada Matemar i przechyla jeszcze kilka dźwigni. - Nie ma za co - odpowiada Matalos. Widzisz, że niebieski alicorn mruga do ciebie przyjaźnie, korzystając z nieuwagi brata. - Zaraz zacznie się show - słyszysz przyjazny szept Matalosa. Mastemar przesuwa jeszcze kilka dźwigni, odwraca się zadowolony... Puszczają zaklęcie trzymające ciebie za kopyta, w powietrzu, przed tobą pojawia się twoja broń. - Zaczynaj! - krzyczy Matalos, ustawiając się w pozie bojowej.

- Coś taki milczący? - pyta Mastemar. - Rozejrzyj się. Nie masz powodów do smutku, twoja ukochana żyje, ty żyjesz... Normalnie sielanka jak u mojego brata... Ech... - wzdycha melancholijnie i upuszcza ciebie na ziemię. Magią dalej trzyma płasko przy ziemi. Byłeś tu już kiedyś. Tutaj dowiedziałeś się, że Matalos chciał się ciebie pozbyć, że ciebie zdradził. Widzisz maszynę, stojącą w centrum, dudni cicho, pokrywa całe pomieszczenie delikatnym, niebieskim światłem. Mstemar podchodzi do niej i przekłada kilka dźwigni. - Hej, bracie! - rozlega się okrzyk. Odwracasz się i widzisz Matalosa. - Co? - odpowiada Mastemar. - Nie widzisz, że jestem zajęty? - Zapomniałeś o tamtych dwóch dźwigniach - odpowiada niebieski alicorn, wskazując kopytem na wspomniane mechanizmy.

Siadam za stołem i wspominam. Bury, Dziki, Wiewiór i Capi... Nawet nie miałem jak ich dobrze pożegnać... Najlepsi mechowi, w całym batalionie... Teraz nie żyją, a ich dowódca nawet nie przyszedł ich pożegnać... Wiem! Zrobię to teraz. Wychodzę z kantyny i kieruję się do szpitala. Spytam się, może ich jeszcze nie odesłali...

- Wy dacie mi książkę. I zamkniecie oczy na kilka minut. Ja powiem wam, gdzie ten pegaz jest. To chyba uczciwa umowa, co nie? - uśmiecha się wesołkowato.

- Kod Meduza? - powtarza zaskoczona. Jednak szybko się opanowywuje i słyszysz - Już lecą. Masz nowe wytyczne. Uprzykrzyć życie obroęncom tak, aby lądowanie odbyło się bez większych strat. Bez odbioru. W słuchawkach słyszysz już tylko delikatny szum.

- Powodzenia - słyszysz jeszcze okrzyk Noc'a. Potem słyszysz głośne plaśnięcie. Potem do twoich uszu docierają stłumione szepty, nie słyszysz, o czym oni dokładnie mówią. Otwieracie drzwi. Otacza was białe światło, które po chwili zmienia kolor na żółte. Potem przeskakuje w barwę dojrzałych jabłek, a na koniec zmienia się na zielone. Potam, kolory znikają, a wy lądujecie na polanie. Dookoła was rosną wielokolorowe kwiaty, latają motylki, w powietrzu czuć wiosnę. Przed wami, skulona pośród roślinności leży Twilight Sparkle. Jednorożec jest wyraźnie przerażony, klacz trzęsie się, głaszcze po ogonie i szepcze cicho: - Nie denerwuj... Nie denerwuj... - powtarza jak mantrę. Luna nachyla się nad nią, spogląda jej w oczy. Spogląda na ciebie, z prośbą w oczach. - Mógłbyś rozejrzeć się po okolicy, zobaczyć, czy jest tu ktoś jeszcze? - pyta, w jej głosie słyszysz napięcie. - Ja zostanę tutaj z nią i spróbuję choć trochę ją uspokoić...

- Normalnie zabiłbym ciebie już teraz, - zaczyna Mastemar, przechadzając się po celi - ale mam lepszy pomysł. Chodź za mną... Magią unosi ciebie w górę i niesie wzdłuż korytaża. - A, zapomniałem... ty sobie raczej nue pochodzisz... - zaczyna się śmiać cicho.

Jednorożec bierze wdech i liczy do trzech. - Po pierwsze - zaczyna Cawdie, całkiem spokojnie - już mu nie służę. Wypisałem się ze służby zaraz po tym, jak przejął władzę. Po drugie, zatrzymam ciebie siłą, jeśli będę musiał - jednorożec ustawia się w pozie bojowej.

Zakupy!!! Trzeba było poczekać na wypłatę... Ale znalezione, nie kradzione... Przynajmniej amunicję uzupełnię. Dobra, nie podobają mi się te drzwi z sylwetkami. Kierunek, zasilanie. Rozświetlimy to miejsce.

- To... niezbyt istotne - odpowiada księżniczka. - Wykożystał jedną słabość, jaką udało się temu świrowi mu odkryć... - Ja tu jestem! - przerywa jej Noc. - Ale teraz - ignoruje go księżniczka i koontynuje - jestem silniejsza i nie dam się tak łatwo pokonać. Jestem ci niezmiernie wdzięczna, że zostałeś aby mnie bronić... - Luna przez chwilę milczy. Następnie puszcza ciebie i pyta łagodnie - Powinniśmy ruszać po Twilight, nie sądzisz?

Gdy tylko wkraczasz do celi, czujesz jak chwytają ciebie magiczne macki. Przyszpilają ciebie do ziemi. Słyszysz kroki i zza rogu wychyla się Mastemar. Uśmiecha się ponuro i mówi: - No, no, no... Kogo my tu mamy? - pochyla się przed tobą. - Naprawdę... Was zakochanych tak łatwo pojmać... Liczyłeś, że zostawię Twilight bez ochrony?

Najpierw mina. Potem, jeśli cokolwiek będzie się jeszcze ruszać, wystrzał z granatnika. Z tymi bestiami trzeba działać bez ograniczeń.

(pisałem to o 24:11, z telefonu. Ale dobra, postaram się. Dzięki za info.) Pa pierwszymi drzwiami nie ma nikogo. Ale w kolejnej celi zauważasz nieprzytomnego kucyka. W następnej leży kolejny, cele ciągną się, a ty idziesz i szukasz Twilight, licząc że znajdziesz ją gdzieś tutaj. Wreszcie docierasz do celi, gdzie leży Twilight. Klacz jest brudna i poraniona, leży nieprzytomna w kącie.

- Większy, niż umieranie na próżno - odwarkuje Cawdie. - Zostajesz i kropka.

Księżniczka uspokaja się w twoich kopytach, czujesz że powoli przestaje płakać. Wtem, słyszysz chrząknięcie. Odwracasz łeb i widzisz Noc'a. Jest czymś wyraźnie skruszony. - Przepraszam, że przerywam wam taką uroczą chwilę, ale tak się składa, że Nightwing przeszedł próbę odwagi... Właściwie to pierwszą... - przygryza wargę. - To... Jak tylko już się powytulacie, to może zechcecie przejść dalej? - wskazuje kopytem na drzwi, które magicznie pojawiły się przed wami.

Skradasz się cicho w kierunku Matalosa. Twój cel jest tak skupiony na niszczeniu grupy skał, że nawet nie zorientował się, że zaszłeś go od tyłu. Uderzyłeś Alicorna w tył głowy, rozległ się cichy jęk bólu i kuc padł na ziemię. Widzisz małą wiązkę światła, wpływającą do jego ucha, słyszysz też głos Gem: - Teraz mamy do pogadania, ukochany... Widzisz prowadzący głębiej w górę korytaż. Zauważasz też kilkoro drzwi, umieszczonych przy przejściu.

Wilki drzewne... Takie bardzo... Sztuczne. Nie pasujące. Jakością wybijają się z tła... Wyglądają nieprzyjemnie, przynajmniej dla mnie. Ogólniw fabuła odcina będzie pewnie wyglądać tak: - Wydarzenie XYZ (nie wiadomo co, ale wygląda na to, że ekipa uda się do lasu Everfree). - Spike sługusuje (po uratowaniu Cristal Empire wraca do zwykłej roli). - Smoczek strzela focha i odchodzi/odmawia dalszej współpracy. - Ekipa ogarnia, że źle zrobiła i teraz leci go ratować. - Możliwy list (to byłby już drugi!).

Ciemna klacz cofa się zaskoczona twoim manewrem. Uśmiecha się i szykuje kolejne zaklęcie. Wtem z twojego medalionu wylatuje granatowy promień i pochłania twoją przeciwniczkę. Atak pochłania twoje siły, sprawia ci delikatny ból w czaszce, ale utrzymujesz go tak długo, dopóki, aż twój amulet zaskwierczy i opada ci bezwładnie na szyję. Wreszcie lądujesz wyczerpany i widzisz, jak straszna i ciemna klacz zwija się w kłębek, otoczona ciemnoniebieskim światłem. Widzisz, jak postać kurczy się, słyszysz ciche łkanie. Gdy światło znika, widzisz Lunę, stojącą w tym samym miejscu, gdzie była czarna klacz. Po policzkach ciekną jej maleńkie łzy, ale uśmiecha się do ciebie promieniście. Jest cała roztrzęsiona, z ciała unosi się niewielka stróżka dymu. Nagle wtula się w ciebie. Słyszysz ciche: - Dziękuję, że mnie nie opuściłeś - szepcze księżniczka.

- Bwahahahahahaha - śmieje się klacz. - Musisz się jeszcze dowiedzieć o Lunie, Nightwing... Szkoda tylko, że raczej nie starczy ci na to czasu... - mówi, wysyłając kolejny promień w twoją stronę. Omijasz go z łatwością. Potem wykonujesz beczkę, unikając kolejnego magicznego ataku. Wtem czujesz potężną siłę, pulsującą wewnątrz ciebie. - Skierują ją na nią - mówi Luna wewnątrz twojej głowy. - To załatwi sprawę.

Klacz zanosi się głośnym śmiechem i krzyczy: - TY mnie doprowadziłeś to takiego stanu! To twoja wina i otrzymasz za to karę!!! Wtem twój medalion zaczyna drżeć delikatnie. Słyszysz cichy głos Luny mówiący: - Nie poddawaj się. Jeszcze tylko chwila... Mój rycerzu...

- Ja jestem Luną - mówi klacz i zaczyna się śmiać szaleńczo. - A teraz... chodź tu do mnie!!! - krzyczy i wystrzeliwuje w ciebie wiązkę ciemnej energii. Noc przygląda się temu, z nieskrywanym zdziwieniem.

- Jasne... - wzdycha smutno czaszka. Widzisz łzy z zielonego ognia spływające po jej policzkach. - No nic, trudno. Ja lecę - czaszka odlatuje szybko. Smite patrzy za nią i mówi: - Nie wiem, czy się bać, czy cieszyć z nowego w drużynie...