PumpkinWave

Podszedłem jak najciszej do drzwi, wytężając zmysły, aby cokolwiek usłyszeć.

(nie ogarniam już, never mind) Zacząłem nasłuchiwać, aby dowiedzieć się, co mnie obudziło.

- Hej, rusza się. - usłyszałeś znajomy głos kogoś z oddziału Big Maca. Po chwili zauważyłeś, Jak parę kucyków zagląda do wozu.

Po chwili człowiek wrócił, mając ze sobą drugi karabin. Gdy dokładniej się przyjrzałeś, rozpoznałeś karabin automatyczny AWS. Człowiek zauważył twoje specyficzne spojrzenie w stronę tego karabinu, po czym rzekł: - Wybacz, że takie g**no, ale nic innego nie udało się w tak szybkim czasie znaleźć, nikt nie wie co się stało z twoim Mosinem, więc musisz się na razie tym zadowolić, i tak to ponoć najlepszy dostępny egzemplarz. Później może znajdziemy jakiegoś SWT, co?

Stanął w boksie obok ciebie. - Dać ci fory? - uśmiechnął się wrednie.

Zdałeś sobie sprawę, że leżysz na jakimś wozie.

(przecież wychodził z komnaty -_-, no ale nic skoro tak...) Położyłem się na łóżku, powoli zasypiając.

- Ehh... no nic, trzeba spać na podłodze... - dodałem sobie w myślach jeszcze kilka mniej przyzwoitych zwrotów, adresowanych do całego świata.

Wstałem, jeszcze raz próbując otworzyć drzwi.

Lekko wkurzony usiadłem pod drzwiami, bawiąc się magią.

Będąc nieco znudzony, postanowiłem wyjść i rozejrzeć się po mieście. Jeśli Królowa będzie chciała ze mną porozmawiać, raczej mnie znajdzie. Wyróżniam się w tłumie.

Podziwiałem piękno stolicy, piękno, które nie każdy może dojrzeć. Pomimo iż powstałem, nie dość że kilkanaście godzin temu i to z połączenia dwóch dusz, to to miejsce z czymś mi się kojarzyło. - Tak... będzie sporo do wyjaśnienia...

Bizon wstał i podał ci szklankę wody. - Mam nadzieję, że się nie obrazisz za te skromne warunki, ale takie życie. - powiedział wracając na swoje miejsce. - A teraz posłuchaj, wszystko zaczęło się w Los Pegasus, gdzie miałem nadzieję złapać statek do swojej ojczyzny... - zaczął opowiadać swoją historię niskim wibrującym głosem, co jakiś czas pociągając z fajki. - ... I wtedy widziałem ją po raz ostatni, to było bodajże dwa miesiące temu w Attavie. Tak, ona tam została, ja wróciłem tutaj, mniej więcej tą samą drogą. - zakończył swoją opowieść, po czym wyjrzał za okno. - Robi się ciemno, pozwól że zaproponuję ci nocleg.

- W takim razie po raz kolejny okaże się kto jest lepszy. - powiedział dumnie, wznosząc się na parę centymetrów w powietrze.

Pierwszy changeling przez nieuwagę nabił się na bagnet, lecz następny przeleciał nad tobą i uderzył cię w skroń. Straciłeś przytomność. Gdy ją odzyskałeś, byłeś w zupełnie innym miejscu, które wyglądało by jak sala szpitalna, gdyby nie to, że wszystko było płócienne i było tu dosyć ciasno.

(Kit z tym że po "mutacji" nie mam wspomnień kuca, i nie wiem co to Wonderbolts) Patrzyłem zaciekawiony na akrobacje Changelingów. Niektóre zapierały dech w piersi nawet mi.

Zacząłem obserwować, choć niezbyt interesowały mnie sporty, może zdarzy się coś ciekawego. Poza tym i tak potrzebowałem czegoś, aby zająć swoje myśli.

Zaczęły powoli przychodzić różne kuce. Kilka z nich znałaś z widzenia, z kilkoma kilka razy już rozmawiałaś. Podszedł do ciebie pegaz imieniem Blue Storm. - Cześć, cały czas nie odpuszczasz? - zapytał się przyjacielsko.

Wyjrzałem przez okno, zaciekawiony tym, co się tam dzieje.

Miasto był o tej porze dosyć puste, nie spotkałaś nikogo.

- Tak... było to dopiero kilka miesięcy temu... zapewne chcesz usłyszeć tą historię, i tajemnicę, która się za nią kryje? - zapytał się retorycznie. - Dobrze usiądź wygodnie. Napijesz się czegoś?

- Jak wolisz, twoja strata. - uśmiechnął się mechanik.

- Wyprzedzamy pozycje? - uśmiechnął się człowiek. - Ah, partyzantka, to lubię. Idę to zgłosić pułkownikowi i wyruszamy, zazwyczaj nie ma nic przeciwko krótkim "zwiadom". - znów się uśmiechnął i odszedł.

Bitwa powoli zbliżała się do końca, lecz także i tobie zaczynało brakować amunicji. Jakaś grupka changelingów zauważyła, że prowadzisz skuteczny ostrzał, więc postanowiła coś z tym zrobić. Szarżowało na was siedem changelingów, lecz zanim doleciały, zdążyłeś pozbyć się jednego. nie zmieniło to faktu, że zostało ich dwa razy więcej niż was.

Siedzisz w swoim pokoju, zastanawiając się co możesz jeszcze zrobić, zanim wyruszysz na trening, do którego została ci jeszcze godzina.