Posealor zwany Pose

- Tak, ja... Trochę o was wiem... Obiecałam Twilight, że jak będę gotowa, to opowiem jej o sobie... Tobie też powiem, wam wszystkim... Ale to jest... Skomplikowane... Nie chciałabym musieć tego powtarzać... Rozumiesz mnie, prawda?

To pytanie kompletnie mnie zaskoczyło. - Co? Jak trafiłam... Eee... A muszę... Odpowiedzieć na to pytanie... Eee... Teraz?

Weszłam za Applejack, zamknęłam za sobą drzwi i rozejrzałam się. Poczułam się tak samo jak wtedy, gdy dawno temu, jeszcze na Ziemi, pierwszy raz przyszłam do szkoły. To wspomnienie przywołało uśmiech na moją twarz.

Em... Mogę zapytać kiedy kolejny pojedynek?

Przez krótką chwilę wahałam się. - Chyba... Pocze... Wejdę do środka, jeśli pozwolisz.

- Och, nie, ja... Ja nic ze sobą nie wzięłam... Wszystko zostawiłam w domu. Jak... Jak będziemy u Lore, to zabiorę swoje rzeczy. I tak nie mam tego dużo...

- Dobrze, za pięć minut. Ruszyłam szybko do pokoju, który przydzieliła mi Applejack, ale dopiero w połowie schodów przypomniało mi się, że wszystkie moje rzeczy zostały u Lore. Odwróciłam się i podreptałam powoli z powrotem do kuchni. Wzięłam ze stołu kawałek ciasta i zaczęłam jeść.

- Oooch... A mogłabym... Pójść z tobą? Proszę... Jeszcze nie byłam w okolicach szkoły, a chętnie bym trochę pozwiedzała.

- Oczywiście, że ci jutro pomogę. Ale... Myślisz, że wystarczy nam jeszcze dzisiaj czasu na mały spacer? Chciałabym jeszcze poznać Rainbow Dash i Rarity...

- Nie, ja chcę ci pomóc... Muszę ci pomóc. Na pewno jest coś, co mogłabym zrobić... Cokolwiek.

Hej. Mam do ciebie kilka pytań... Jeśli pozwolisz... 1. Co lubisz robić poza malowaniem? 2. Wolisz dzień, czy noc? 3. Jak myślisz, który z Elementów Harmonii najlepiej by do ciebie pasował? 4. Dasz huga?

Posealor approves. Historia fajna, wygląd fajniejszy, ogólnie nie ma nic, co nie jest fajne. Chciałbym powiedzieć coś jeszcze, tylko po co?

- Dziękuję, ale... Wolę poczekać aż trochę ostygnie. A w międzyczasie... Mogę w czymś ci pomóc?

Uśmiechnęłam się wchodząc do kuchni. - Mmm... Jaki przyjemny zapach... Mam nadzieję, że nie spóźniłam się?

Jeszcze przez chwilkę leżałam, po czym podeszłam powoli do okna i zamknęłam oczy, wygrzewając twarz w promieniach słońca. Po kolejnych kilku minutach poczułam się nieco lepiej. Odwróciłam się i wyszłam z pokoju. Skierowałam się schodami w dół, a następnie do kuchni.

- Dobrze, zaraz przyjdę... Weszłam do wskazanego pokoju i gdy tylko zauważyłam łóżko, wskoczyłam na nie i położyłam się, wtulając twarz w poduszkę. Dopiero po kilku minutach odwróciłam się na grzbiet, podnosząc głowę i rozejrzałam się dokładniej po wnętrzu.

- Dobrze... Dziękuję. Wstałam i poszłam za Applejack. Cieszyło mnie, że nie będzie dużo kucyków w domu. (Przypominam, że Marina nie ma jeszcze CM.)

Kiedy Applejack ruszyła schodami na górę, udałam się do kąta salonu i położyłam się na podłodze. Ponury nastrój nadal mnie nie opuszczał, z trudem powstrzymywałam nowe łzy. Po chwili zauważyłam otwarte okno. Nagle naszła mnie ochota, by znów uciec, ale zmusiłam się do pozostania w miejscu.

Ech... Znowu wchodzimy... Znowu sprawdzamy... I znowu pus... Hę? O... Wiadomość? HEJ! GREEN! Masz wiadomość! Ojej... Naprawdę? Pokaż. Jak to... Miło, że w końcu ktoś mnie odwiedził... 1. Eee... Reggae? Przykro mi, ale... Nie znam... 2. Na przykład... Jak ktoś mnie odwiedza. 3. Oczywiście. Zdjęcia są chyba najlepszymi pamiątkami. 4. Noc jest... Spokojna. A ja bardzo lubię spokój. Dziękuję ci bardzo. Mam nadzieję, że jeszcze przyjdziesz...

Przez chwilkę stałam w miejscu, a potem odwróciłam się i poszłam za Applejack. Chwilowo nie miałam ochoty na rozmowę, więc trzymałam się kilka kroków za nią. Lore miała rację, nie powinnam była tak uciekać bez słowa...

Ja hejcę własnego ojca. Dlaczego? Bo przeinacza wszystko, żeby pasowało do jego bzdurnej teorii (żem leń, nierób i darmozjad.) Przykład: Pracowałem w Autoliv'ie, była redukcja zatrudnienia (mieli 1000 roboli, chcieli 700) i zwalniali tych, którzy pracowali najkrócej (ja robiłem 4 tygodnie). Reakcja ojca: Nawrzeszczał, że jak mi się nie podobało, to nie musiałem się zwalniać!!!

Wystraszyłam się i zatrzymałam. - Co? A-ale... Już?! Może... Nie lepiej trochę... Poczekać?

Wziąłem do ręki swoją strzelbę, montując broń imperialną w gnieździe na plecach. Kiedy Serek pobiegł naprzód, ruszyłem za nim. Amunicję oszczędzałem aż do momentu, gdy znajdziemy się bliżej.

- Ja... Mam nadzieję, że będzie dobrze... Ale... Nie mogę obiecać... Przez chwilę milczałam, po czym z pewnym trudem uśmiechnęłam się. - I... Chętnie pomogę robić dżem.

- Ja... Myślę, że tak... Dziękuję... To... Tyle dla mnie znaczy... Czy mogłabym... Jakoś ci się odwdzięczyć?