Wizio

Po jakimś czasie milczenia weszliście na "Sweet Apple Acres". - No to witaj w twoim nowym domu złociutki - powiedziała dumnie Applejack pokazując kopytkiem swój dom oraz wielki jabłkowy sad.

Sprawdziłeś plan zajęć, który leżał przyklejony do biurka. Na twoje szczęście była to twoja ostatnia lekcja i mogłeś już wracać do domu.

Smoothy ponownie się uśmiechnęła, lecz był to bardziej rozmarzony uśmiech, który wyrażał radość i szczęście. Będąc przytulona do ciebie zalotnie pomachała rzęsami.

- Nie no dzięki... - powiedziałem do samego siebie. Tak czy siak miałem pomysł, który mógł się udać. Szybko zawiązałem pętelkę na moim tylnim kopycie po czym obwiązałem sobie szyję. Przy postawionym kroku powinno mnie uciskać w szyi i tracić powietrze.

- Ja już jestem gotowy - odpowiedziałem tonem, który nie znosił sprzeciwu. I tak już mieliśmy spore opóźnienia przez to... coś.

Zawsze gdy miałem chodź trochę wolnego czasu to po porostu... strzelałem z łuku, lecz każdy zasługuje na chwilę odpoczynku. Chyba pierwszy raz od wielu, wielu dni uśmiechnąłem się szczerze. Samotność... zawsze była dla mnie jak rodzina i nadal tak jest i będzie... Wiązanie się z kimś nie wchodziło w grę, gdyż kto chciałby morderce? Postanowiłem jednak położyć się na trawie i rozmyślać jakby wyglądało moje życie, gdyby moja rodzina dalej żyła...

- No nie wiem - powiedziała patrząc ci prosto w oczy. - Moim zdaniem noszenie koszy to w prawdzie ciężkie zadanie...

Po kolejnych kilku lekcjach nareszcie byłeś wolny. Apple Bloom zdążyła już wyjść z przyjaciółkami, a ty zostałeś sam w klasie. Na biurku mogłeś zobaczyć zdjęcie Cheerilee oprawione przez uczniów.

Po chwili Pinkie wraca z babeczkami na głowę. Przez ten czas zdążyła kilka zjeść, a po chwili rzuciła wam po jednej.

- Właściwie... jeśli i tak wszystkich ranie to nie mam sensu dłużej żyć - pomyślałem wyciągając z juków sznurek i zacząłem szukać drzewa lub czegoś mocniejszego.

- Dobra... nie wiem czy dobrze zrobiłem, lecz wojna to wojna - pomyślałem stojąc w miejscu i czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Trochę mnie jednak zdziwił ten fakt.

- Cóż... nie lubię nikogo zatrudniać ale możesz pomóc nieść mi jabłka... - powiedziała z uśmiechem niepewnie patrząc twoją stronę.

- Czemu kur... kurde wszystko musi być na mojej głowie i moją winą - zapytałem sam się z lekkim zdenerwowaniem. - Może lepiej jeśli w ogóle bym się nie urodził...

- Co chyba też? - zapytała z chytrym uśmieszkiem, który kierowała w twoją stronę. Najwyraźniej chciała to usłyszeć właśnie od ciebie.

Po jakimś czasie ponownie przerwała pocałunek. - K... - zawahała się - Chyba cie k-kocham... - powiedziała lekko zawstydzona.

- No... zmienianie ciebie w twoją odwrotną wersje nie jest zbyt miłe. Ja kłamałam, Pinkie była zła i smutna, Fluttershy zła do szpiku kości... Jak teraz o tym pomyśle to...

- To... dobrze - powiedziała po chwili. Tkwiliście patrząc w siebie kilka minut, lecz po chwili Smoothy ponownie cię pocałowała.

- Właściwie to... zabawne i... chore... - powiedziała z mieszaniną śmiech i zdziwienia. - Dziwnie było z nim walczyć na jego... chory sposób.

Ona również się do ciebie uśmiechnęła i ponownie otworzyła oczy. - Em... to... jak się czujesz? - zapytała z wielkim rumieńcem na twarzy.

Na twoje wielkie nieszczęście była to matematyka, a ty dobrze wiedziałeś, iż nie jesteś najlepszy z tego przedmiotu...

- Czemuż ja na to wcześniej nie wpadłam? - powiedziała Pinkie Pie z ulgą po czym udała się do kuchni. - O-ona nadal mnie d-dziwi - powiedziała cicho Fluttershy do ciebie.

- Ale dlaczego miałabym się martwić? - zapytała trochę dociekliwie.

Ta również się wpatrywała w twoje oczy po czym powoli je zamknęła wczuwając się bardziej w pocałunek. Rumieniła się coraz bardziej.

- A skąd masz pewność, że jedzie właśnie tym pociągiem?

- Tak? Czemu mi nic nie powiedziałaś o tym? - zapytała lekko zdziwiona tym faktem.