Cipher 618

Szkoda tylko, że polska wersja to jakaś kpina Po pierwsze, niepotrzebnie tłumaczą imiona i nazwy: Eda - Ida Amity - Anita Willow - Witka Hexide School - Szkoła Czarum. No ja pier... CZARUM? Po drugie, fatalny dubbing. Potrafię docenić dobry dubbing, ale ten koszmar z Sowiego Domu trudno nazwać "znośnym". Głos Edy KOMPLETNIE do niej nie pasuje, a Kinga brzmi jak totalna amatorszczyzna. Tego nie da się obronić. Polski zwiastun. Nie jest źle... Jest "ujowo" Ciekawi mnie jedno. Czy w polskiej wersji ocenzurują pewne sceny (na Filipinach zamazano zdjęcie przedstawiające dwóch ojców Willow). Przy obecnej władzy, nigdy nic nie wiadomo.

Jest opcjonalne multi. To współpraca czterech graczy, z których każdy może zabrać trzy postacie sterowane przez AI. A co do Yuuki, to faktycznie serducho zabolało

Sword art Online: Hollow Realization Deluxe Edition Tak, wiem... SaO to sól w oku, drzazga pod paznokciem i piasek w zębach miłośników "chińskich bajek" (wybaczcie, musiałem użyć tego określenia ). Ale wiecie co? Mam na to wywalone. Ważne, że dla mnie się podoba, innym nie musi "SaO: Hollow Realization" to jedna z tych gier, które pomimo licznych wad wciąga jak diabli. A trochę ich jest: 1. Fabuła - historia przedstawiona w grze, to jeden wielki fabularny - za przeproszeniem - burdel Zacznijmy od tego, że wątki z DLC mieszają się z kampanią, co wprowadza spory zamęt. Mało tego. Akcja gier toczy się w uniwersum SaO i nie jest powiązana z serialem. Spoko, ale różnice "serial - gra" są kolosalne. Przykładowo, jedna z postaci, która umarła w serialu, tutaj żyje i ma się dobrze (operacja się udała). NA SZCZĘŚCIE sama historia zapowiada się naprawdę ciekawie. 2. Interfejs - ło matko... Szybkie pytanie, szybka odpowiedź. Gdzie szukać spisu questów? W zakładce "quest"? Yyy... Nie. W zakładce "wydarzenia". Co w takim razie kryje zakładka "quest"? Nie zgadniecie - spis zleceń na ubicie potworów. To takie "intuicyjne". Całość wymaga sporej dawki cierpliwości, bo intuicyjne to to nie jest. 3. "Visual novel mode" - Niektóre questy są w formie visual novel. Serio. Ucieszyłem się gdy jedna z moich ulubionych postaci (Sinon) zaproponowała mi wspólny wypad. Niestety zamiast masakrować potwory czytałem tekst. Żeby nie było - dialogi są momentami rewelacyjne i fani serialu będą zachwyceni, ale trochę to jednak boli. 4. Jak NIE robić wydania Deluxe - Jeszcze nigdy nie widziałem tak źle "zlepionego" wydania deluxe. Gra za każdym razem po wczytaniu save'a pyta czy chcę uruchomić finałowy dodatek, a do tego po każdym powrocie do karczmy (bazy wypadowej) proponuje wyświetlenie podsumowania. Za pierwszym razem myślałem, że wyświetlą się jakieś statystyki (ilość ubitych potworów, zdobyte punkty doświadczenia etc). A tym czasem uruchomiła się animacja streszczająca fabułę podstawki. Na szczęście w porę to wyłączyłem. 5. Grafika - Dobra, rozumiem, że wyszła w 2016 roku, ale momentami wygląda jak leniwy port z PS3. Ale hej, SaO: Hollow Realization ma też sporo zalet 1. System walki i rozwój postaci - Zdolności postaci przypisane są do typu broni. Każda z nich ma swoje własne drzewko rozwoju, a co za tym idzie po zmianie katany na sztylet trzeba zaczynać od zera. Co ciekawe, do jednego przycisku możemy przypisać kilka ataków dzięki czemu nie ma mowy o monotonii Sama walka jest cholernie wciągająca. 2. Fabuła i wątek Premiere - jak już wspominałem, sama historia zapowiada się naprawdę ciekawie. Wszystko kręci się wokół Premiere, młodej dziewczyny, która jest "uszkodzonym NPCem (a raczej zaawansowanym AI)". Kirito i spółka postanawiają zaopiekować się nią, zbadać sprawę i odkryć co się stało (zanim zostanie skasowana przez system). Sęk w tym, że skoro sama Premiere jest zgliczowana, to jej wątek fabularny również. Oznacza to, że nie jesteśmy prowadzeni za rękę i nie mamy żadnych wskaźników na mapie związanych z tą postacią. Mało tego. Musimy zabierać ją ze sobą (żeby "aktywować" skrypt questu), a tak się składa, że NPCe w Hollow Realization mogą "umrzeć na śmierć". Wszystko to sprawia, że czujemy się za nią odpowiedzialni 3. Udawane MMO - SaO: HR całkiem nieźle udaje grę MMO. Nie potrafię tego sensownie wytłumaczyć ani rozpisać, ale gra się w to jakoś... Inaczej. 4. To SaO! 5. Mnóstwo zawartości - zlecenia na potwory generowane są losowo. Można przyjmować je w hurtowych ilościach i zapomnieć, że istnieją. W końcu zaliczamy je niejako "przy okazji" tradycyjnych questów, a zarobek jest całkiem niezły Eksploracja jest bardzo ważna tym bardziej, że po mapach rozsiane są "eventy" polegające na ubiciu grupy potworów w określonym czasie. Co ciekawe, w grze możemy chodzić na randki, ale jakoś nie widzi mi się branie kogoś innego niż Asuny (w serialu są parą). Screeny Tak. Przyjąłem ponad 100 zleceń "Japoński język trudna", czyli błędy w tłumaczeniu. Serio... Co u licha znaczy "wiedza zdobyta" i co ma wspólnego z wykonaniem zadania? Sinon (po lewej) uwielbia wbijać szpilki dla Kirito. No takiej sceny się nie spodziewałem A tym bardziej TAKIEJ Czy polecam grę? Tak, ale tylko dla kogoś, kto zna serial.

I znowu przesadzasz... Zdajesz sobie sprawę z tego, że w 2021 roku animacja CGI wygląda "nieco" lepiej?

Stary... Nie chcę ciebie smucić, ale masz jakiś poważny problem. MLP "trochę" za bardzo namieszało ci w głowie. Dobrze radzę... Odpuść odrobinę

Astro's Playroom (PS5) Ta gra to przepiękny, darmowy pokaz możliwości pada Dual Sense... No i w sumie nic poza tym. Gra sama w sobie jest pełnoprawną, ale niestety przeciętną platformówką, która nie ma startu do takiego Spyro czy też New Super Lucky's Tale (Mario Odyssey pomijam z litości. Nie ten budżet). Niby wszystko jest na swoim miejscu (wygodne sterowanie, finałowy boss, znajdźki), niektóre efekty robią OGROMNE wrażenie (deszcz padający na pada to coś niesamowitego) ale czegoś tu jednak brak. Po dwudziestu minutach zachwytów kolejnymi mechanikami zaczyna wiać nudą. No, ale skoro gra jest za darmo, to nie ma co marudzić i cieszyć pomysłowością twórców.

To i ja sobie zaktualizuję: - The Owl House - główną bohaterką jest 14-letnia Luz Noceda, która przenosi się do krainy zwanej Wrzącymi Wyspami. Po krótkiej, ale intensywnej przygodzie postanawia zostać tam na okres wakacji i szkolić się na wiedźmę. - Sword Art Online - Akcja serialu rozgrywa się w wirtualnej rzeczywistości, tytułowej grze SAO, w której uwięziono dziesięć tysięcy osób. Aby móc się wylogować i wrócić do rzeczywistości przynajmniej jedna osoba musi ukończyć grę. Sęk w tym, że śmierć w świecie SAO = śmierć w rzeczywistości. - Smoczy Książę - zapraszam do tematu na forum O TUTAJ - A do tego: Amphibia (schodzi na psy), Infinity Train, Gravity Falls, i kilka innych

Ori and the Will of the Wisps Gdy zobaczyłem zwiastun na XBoxa One, to pomyślałem sobie: "nie ma co liczyć na wersję na Switcha". A co zrobili twórcy? A twórcy uznali, że lubią wyzwania i stworzą udany port. No i zrobili... Po około dwóch godzinach grania mogę powiedzieć jedno - ARCYDZIEŁO! Szczegółowe animacje wgniatają w fotel, muzyka zachwyca, zaś klimat jest po prostu niesamowity. Dodajcie do tego cholernie satysfakcjonujący system walki oraz ciekawy system rozwoju postaci, a otrzymacie grę idealną. Żeby nie było, od czasu do czasu gra lekko "ścina", ale to drobnostka. Polecam absolutnie każdemu! Gra wyszła także na PC (Steam). PS. Swoją drogą, to uwielbiam Nintendo za te ich "shadow dropy", czyli niespodziewane premiery. Oglądasz zwiastun i zastanawiasz się "ciekawe kiedy wyjdzie"... Aż tu nagle "już dostępne" Zwiastun

Korporacje takie jak Hasbro czy też Disney mają fanów swoich marek - za przeproszeniem - w dupie. Trzymają się planu biznesowego, a jeśli jest okazja do łatwego zarobku, to z niej skorzystają. Pony Life to doskonały przykład takiego szybkiego zysku. Hasbro ma znaną markę i rozpoznawalne postacie. Wystarczyło zrobić za pół darmo jakiś serialik i klepać zabawki Hajs jest? Jest... A że ktoś, kto nie jest odbiorcą docelowym na to narzeka? Oto ich podejście:

Nie... To najzwyklejsze w świecie spojrzenie, które działa w prawdziwym życiu. Podam ci przykład z życia wzięty. W drodze do pracy mijam domy prywatne. W jednym z nich dwa psy biegają wolno po podwórku i rzecz jasna ujadają jak poj3bane jak tylko będziesz przy bramie Swego czasu upewniłem się, że brama jest zamknięta i spojrzałem jednemu z nich prosto w oczy. Stałem w miejscu, bez ruchu i gapiłem się w te czarne ślepia. Poszczekał, skulił łeb i odszedł. Od tej pory na mnie nie szczeka (na innych tak). Swoją drogą, to czasami mam wrażenie, że psy uwielbiają straszyć ludzi.

Dobra... Żeby nie było, to nie jest błąd. "Ten typ tak ma" i kwalifikuje się do "wpadki" Pokemon Shield i BARDZO dynamiczna pogoda

Co się stanie z pokemonem, który nie zostanie wybrany na początku gry? Jak odrzucenie przez człowieka wpłynie na psychikę takiego "startera"? I czy pokemon może być trenerem pokemonów? Na te pytania odpowie ta znakomita animacja. UWAGA! Odrobina przemocy (bez krwi)

FUSER Nareszcie jest Dawno, dawno temu, wyszło DJ Hero 2 na Wii. Co prawda była świetna, ale nie dawała praktycznie żadnej swobody. Brakowało mi gry, która pozwoliłaby na swobodne miksowanie muzyki. No i oto jest... I jest cholernie dobre. Do naszej dyspozycji oddano cztery "odtwarzacze", prawie 130 piosenek (w edycji VIP) oraz kupę instrumentów i efektów specjalnych. Zabawa polega na łączeniu ze sobą różnych elementów z różnych utworów w trakcie setów. Przykładowo: - Wokal - Take on me (a-ha) - Instrumenty - For an Angel (Paul van Dyk) - Instrumenty 2 (skrzypce) - Call Me Maybe (Carly Rae Jepsen) - Bas - Satisfaction (Benny Benassi) Herezja? Koszmar? Nic z tych rzeczy... To brzmi zajeiście! Kampania jest bardzo krótka i pełni rolę rozbudowanego samouczka, co jest świetnym pomysłem. Jeśli miałbym do czegoś się przyczepić, to do faktu, że czasami można się w tym wszystkim pogubić (prośby fanów kłócą się z zadaniami do wykonania). No, ale to drobnostka. Ogólnie, to polecam. Super zabawa.

Nie jestem jakimś wielkim fanem AMV, ale ten wypadł super. Shakira - Try Everything. UWAGA - spoilery z całego serialu. Tylko jak to nazwać? Owltopia? Hootopia? Sowigród?

Gdyby Bethesda stworzyła Matrixa...

Trailmakers Ostatnio natknąłem się na tą grę i muszę przyznać, że jest świetna. Zabawa polega na budowaniu pojazdów z klocków, co jest proste, ale daje ogromne możliwości i kupę frajdy. W trybie "fabularnym" rozbijamy się na obcej planecie, zaś cały ładunek ze statku kosmicznego zostaje rozrzucony po okolicy. Musimy go pozbierać, odbudować rakietę i polecieć w kosmos. Proste? No nie do końca... Tak się bowiem składa, że niezbędne elementy znajdują się na powierzchni, wysokich i stromych wzniesieniach oraz pod wodą. Mówiąc krótko, będziemy potrzebowali samochodu, łodzi, samolotu oraz łodzi podwodnej. Nie ma tu żadnych instrukcji, wszystko trzeba zaprojektować i zbudować samemu. Fizyka jest na tyle realistyczna, że trzeba myśleć o rzeczach takich jak: środek ciężkości, wyporność, nachylenie wzgórza, moc silników itd. Oczywiście (teoretycznie) nic nie szkodzi na przeszkodzie aby zbudować latającą, podwodną amfibię. Oprócz tego możemy wziąć udział w wyścigach, czy bawić bez ograniczeń w "piaskownicy". Wisienką na torcie jest możliwość pobierania pojazdów stworzonych przez innych graczy (także na konsoli!). Chcecie polatać X-Wingiem? A proszę bardzo Trailmakers kosztuje 125zł, ale moim zdaniem warto.