Arcybiskup z Canterbury

- Trzy lata. Te lata z Coruscant - uzupełniła. - Dużo mnie uczył. Uczył jak sobie radzić, jak jestem sama. Jak się odpowiednio ukryć i jak zaatakować, jak ocenić swoje szanse. Uczył mnie też historii i innych, ale tego nie lubię. I jak się walczy mieczem, ale to przez ostatni rok. Wcześniej jeszcze korzystania z Mocy i walki bez miecza - wyjaśniła.

- Tak. - Flawia nie czekając na Sitha ruszyła w stronę lasu. Cienie roślin i grzybów wydłużały się za sprawą zachodzącej gwiazdy, której promienie nadały niebu różnych odcieni fioletów i czerwieni. Tym samym w dżungli robiło się coraz ciemniej.

- Mogę już walczyć - stwierdziła Flawia po kilku minutach leżenia. Widocznie było to kolejne kilka minut utraty cennego czasu, który można było przeznaczyć na coś bardziej ekscytującego.

-Dobrze, walczmy. - Poderwała się żywo z miejsca i podniosła z ziemi swoją gałąź, po czym zawahała się i upadła na kolana. Z nosa padawanki ciekła krew, którą przetarła grzbietem dłoni. -Kręci mi się w głowie.

Oddaliła się znowu na kilka kroków i odetchnęła głęboko. Pobiegła, chcąc znowu znaleźć się za plecami Arfa. Flawia starała się skupić uwagę na miejscu w którym znalazła się przed chwilą. Odbiła się od ziemi... ... I z impetem uderzyła o brzuch Sitha.

- Na tym, co mam dalej zrobić... albo na tym, gdzie się mam znaleźć, jak już wszystko zrobię - odpowiedziała.

- Nie działo się jeszcze - odpowiedziała, otrzepując się z ziemi. - Nie rozumiem, co się stało. To pierwszy raz. Chcę wiedzieć, jak to zrobiłam.

Padawanka z zaciętym wyrazem twarzy zastosowała się do wskazówek Arfa. W pewnym momencie postanowiła wykorzystać jeszcze kilka ruchów, których uczyła się na treningu ze swoim mistrzem. Kilkoma krokami oddaliła się od tymczasowego oponenta, aby pobiec wprost na niego i w ostatnim momencie skoczyć w bok, prześlizgnąć się obok i zaatakować go od tyłu. Była skupiona na tyle, na ile tylko potrafiła. Tym większe było jej zdziwienie, kiedy po wykonaniu skoku nie prześlizgnęła się pod Arfem, a zniknęła w pół skoku, by pojawić się tuż za nim, dwa metry nad ziemią. Nie zdołała zachować równowagi - wylądowała ma plecach.

Zaatakowała niemal od razu, podbiegając, wyprowadzając pchnięcie i błyskawicznie się cofając. Powtarzała manewr kilka razy, stawiając nierytmiczne kroki.

- To dobrze - odpowiedziała, zadowolona. Flawia była gotowa do walki już krótko po spożyciu części ryby, co objawiało się lekkimi zaczepkami Arfa.

Nautolanka przez chwilę rozważała taką ewentualność. - To szkoda - stwierdziła po chwili, z odrobiną zawodu w głosie. - Ale możemy się potem bić. Tak nieprawdziwie, wiesz.

Padawanka z zainteresowaniem przyglądała się wykonywanemu działaniu. Już po chwili ryba nadawała się do spożycia. - Tego to byś mnie mógł nauczyć - stwierdziła.

- A taki sługa gnije? Bo jak gnije to niefajnie, bo śmierdzi. Nie chciałabym umieć takich ożywiać. Spojrzała na leżącego obok stwora. - Musimy to upiec.

- Czyli kogoś jadłeś! - Flawia stwierdziła to z wyraźnym triumfem w głosie. Zaczęła odczuwać znużenie. Siedziała w miejscu już kilka minut i to było o kilka minut za dużo. Zaczęła skupiać się na nasłuchiwaniu i obserwowaniu otoczenia w poszukiwaniu czegoś ekscytującego. Ubranie na niej już wyschło, a zatem odpoczynek został uznany za zakończony. - Dobrze, że umiesz ożywić innych.

- Czemu nie schodzi ci skóra z twarzy, albo nie pęka i nie masz czerwonych oczu? I czemu nie jesteś pomarszczony jak mumia, skoro tyle tam leżałeś? Powinieneś być mumią, tak zazwyczaj się dzieje, wiesz? - zapytała i chciała czekać na odpowiedź, ale do głowy przybyła kolejna fala pytań. - Za ile będzie ci pękać twarz? Będziesz miał wtedy od razu czerwone oczy, czy dopiero później? Zjadłeś kogoś kiedyś?

- I nie przeszkadza ci brak powietrza? Nie poci ci się twarz? - zapytała nautolanka, odnosząc się do noszenia maski przez Sitha. Zaraz potem skupiła z niemałym trudem całą swoją uwagę na wypowiedzi o Grey Knightach. Niby brzmiało interesująco, ale zaburzało ideę walki dobra ze złem i Flawia nie do końca rozumiała, dlaczego skoro niesie to tyle korzyści, oba Zakony walczą ze sobą, zamiast wyznawać te zasady. - A są tacy dzisiaj jeszcze?

Miło mi, że tak uważasz.

Wzruszyła ramionami. - Zobaczymy, czy jest ciekawsza. Powiedz mi o nich.

- Mnie się tu podoba - stwierdziła. - Można tu zostać. I nie bądź aż tak miły. I tak z tobą nie pójdę do tej mistrzyni.

- Masz tego mało. A to się samo zagoi. One nie są jadowite - wskazała na martwego stwora. Nad odpowiedzią na pytanie co do kilku dni pobytu razem zastanawiała się kilka minut. - Dobrze - stwierdziła. - I tak byś za mną chodził. Lepiej jak nie jesteś niewidzialny i mogę cię obserwować.

Roślina odwiązała się i z głośnym plasknięciem wylądowała na skale. Flawia zastanawiała się, co odpowiedzieć Arfowi. Zamyślona, wpatrywała się w dół, nie zwracając uwagi na opatrunek który spadł i który odsłonił kilka podłużnych ranek, ułożonych w półkole. Nautolanka podniosła kawałek plechy i ponownie zaczęła owijać go wokół przedramienia. - Chcesz wiedzieć, żeby potem powiedzieć mi że to zły pomysł i zabrać z powrotem do twojej mistrzyni. Tak? A co zrobisz, jak dalej nie będę chciała iść?

Flawia odebrała sygnał, ale wyszła dopiero godzinę później. Wygramoliła się z wody do miejsca, w którym siedział Arf - na stromy i poszarpany kamień. W jednej ręce ściskała wężowatego stwora długości metra o dużej ilości płetw i dużej ilości zębów w długim, wąskim pysku. Wyglądał, jakby jeszcze niedawno żył. Wokół drugiej ręki związana była jakaś wodna roślina, końcówki której Flawia właśnie zacisnęła w supeł, wspomagając się zębami. - Nie chciałam się tam ukrywać - odpowiedziała. - Pod wodą tutaj jest bardziej niebezpiecznie niż na lądzie. Usiadła naprzeciwko Arfa i odłożyła na bok przyszłe pożywienie. Z ubrań ciekła woda, tworząc wokół dziewczynki kałużę. Za pomocą Mocy zaczęła powoli odparowywać z tkanin ciecz.

Flawia rozejrzała się wokół siebie, kiedy stanęła nad brzegiem jeziora, na ogromnym, płaskim kamieniu. Zaraz potem wskoczyła do wody i zanurkowała. Nie musiała się wynurzać i w najbliższym czasie zapewne nie zamierzała.

Nautolanka szła spokojnie, co chwilę zatrzymując się i nasłuchując. Od czasu do czasu wskakiwała na co wyższe kapelusze grzybów i rozglądała się po okolicy. Zmierzała w stronę sporego, słodkowodnego jeziora w głębi dżungli.

- Dobra. Dzięki - odpowiedziała, nieco zdziwiona. Wyminęła Arfa i pobiegła dalej wąwozem. Raz jeszcze obejrzała się za siebie, po czym wskoczyła na najbliższy, pochyły głaz i wspięła się na ścianę wąwozu, by zniknąć w lesie.