Arcybiskup z Canterbury

- Nal Hutta to rozwiązanie, jeśli będziemy chcieli kogoś zirytować. Po co chcesz tam lecieć, oprócz spotkania z twoją towarzyszką? - zapytała, nie odrywając wzroku od stron książki.

Nada czekała wciąż w holu, ubrana w czarny mundur i wysokie buty, z czego mundur był podobny do tego który miał Arf. Cóż, niektóre nawyki nie sposób zmienić. Opierała się o ścianę, czytając jakąś starą księgę o zmasakrowanej i wytartej okładce. - Gdzie masz plan lecieć? - zapytała.

Mundury strażników, którzy nie byli Sithami, a pracowali niegdyś w Akademii nie rzucały się w oczy. Były ciemnoszare i nawet nie miały na sobie symbolu sithów. Ich składzik znajdował się w podziemiach budynku.

- W takim razie spotkamy się na Mandalorze. Nie, nie są porwani. Nic o tym nie wiem, a wiedziałabym, gdyby tak było - odpowiedziała i kontakt się zerwał.

- Na mnie już teraz znajdzie się sporo, jakby ktoś się postarał. Jestem na Nal Hutta. Twojej twarzy bezpośrednio nie znają, ale jesteś dość charakterystyczny i bez tego. Gdzie zmierzacie? - zapytała.

- Nie znam nikogo takiego. Swoją drogą, powinnam cię odwiedzić. Zebrałam już chyba pięć zleceń na twoją głowę. - W głowie Arfa rozległ się pełen rozbawienia chichot. - Wrogiem publicznym numer jeden są teraz Jedi i ty. Oczywiście tak samo jak ci, którzy wam pomagają. Nie wiem jaką propagandę rozprowadzono, ale jest naprawdę skuteczna. Ludzie was nienawidzą, boją się. Ale nie mają nic przeciwko łowcy nagród korzystającemu z Mocy, zabawne.

- To nie jest zła propozycja, ale... Ale jestem zajęta. Rozumiem, że Zakon jest dla was ważny, ale dla mnie nie stanowi on zbyt wielkiej wartości. Ani Jedi, ani Sithowie. Jeśli poprosisz mnie o pomoc, przyniosę ci ją. Ale nie dołączę jako jedna z was - padła odpowiedź.

Połączenie udało się osiągnąć po kilku minutach, czyli całkiem szybko. Arf nie widział Asai, ale mógł usłyszeć ją w swoich myślach - podobnie jak ona mogła usłyszeć jego. Widzę, że żyjesz - odezwała się Mroczna Jedi.

Ranek nadszedł szybciej, niż Arf by sobie tego życzył. Bolał go kark, kiedy próbował pochylać głowę. Nada siedziała w holu, przeglądając jakąś starą księgę. Czekała na Arfa. Zaraz kiedy wstała, obeszła całą akademię, chcąc sprawdzić ile zmieniło się przez lata jej nieobecności.

- Możesz, i owszem - odparła mistrzyni. Do Akademii dotarli wieczorem. Oboje byli wycieńczeni. Arf był odwodniony. Suchość w ustach była niemal nie do zniesienia, gorsza nawet niż zmęczenie i ból stóp. Wrota akademii nie były jednak trudne do sforsowania, a i jadalnię łatwo było znaleźć. Była zaopatrzona w resztki jedzenia, ale wody było pod dostatkiem. - Nigdzie się dzisiaj stąd nie ruszamy. Nie ma absolutnie żadnego sensu - stwierdziła. - Idź się wyspać, ja zrobię to samo. I mówię o tym, żebyś naprawdę spał, nie medytował.

- Nie. Galaktyka jest duża, a Mrocznych Jedi trudno znaleźć, zwłaszcza jeśli mają swoje plany - odparła. - Bo nie masz z nią łączności, prawda?

- Nadawałbyś się na kapłana jakiegoś kultu, nie wiem jak się ma teraz sytuacja z kultami. Nic tylko prawić kazania i wplatać w nie treści filozoficzne - skomentowała Nada. - Ale to co mówisz o Mrocznej Jedi jest ciekawe. Trzeba było złożyć propozycję. Teraz będzie z tym problem. Jeśli zaś chodzi o Jedi... Cóż, układ z nimi i dobre stosunki to korzystna sprawa, ale współpraca na dłuższą metę nie ma sensu istnienia. Nasze filozofie są zbyt skrajne. Możemy się harmonizować, ale nie możemy żyć obok siebie zbyt długo. Prędzej czy później zawsze wynika z tego wojna - stwierdziła.

- Twój mistrz... Byłam bliska płaczu nad twoim losem, kiedy przydzielono ci tego durnia. No, dobrze, właściwie nie byłam. Ale sam fakt przydzielenia takiego głupca na czyjegokolwiek mistrza był apogeum upadku zakonu. Niewiele razy wcześniej czułam się tak bardzo rozczarowana tym, co zostało z Zakonu który budowałam - prychnęła.

Mistrzyni w ciągu sekundy spoważniała. - Widzisz, mój drogi. Od kogokolwiek masz ten sprzęt, jego komputery zostały tak zaprogramowane, aby w pewnym momencie się zepsuć. To znaczy zepsuć generator, silniki i systemy odpowiedzialne za nawigację. Niewiarygodnie wprost zabawne, że tak stary i wyświechtany numer jest wciąż kultywowany. Rozumiesz? Stary sprzęt kupiony za małą ilość kredytów, tym właśnie jest.

- Nikogo tu nie było, jestem pewna że nie. Po prostu sprzęt czasami się niszczy. Może zepsuł się generator, co? - zapytała mistrzyni. Nie znała się zbyt dobrze na nowoczesnych sprzętach. W zasadzie, jej wiedza była mocno przestarzała, ale każdy statek posiadał jakiś generator mocy, a więc ten myśliwiec również powinien go mieć. Położyła dłoń na kadłubie myśliwca i wykorzystała Moc, aby sprawdzić, gdzie zaszła ewentualna usterka. Tęczówki jej oczu zmieniły kolor na czerwony. Przymrużyła oczy, a chwilę później wybuchła śmiechem, który miał wyjątkowo nieprzyjemny wydźwięk.

- Jest, to prawda - odrzekła i wsiadła do myśliwca, kiedy Arf otworzył już właz do niego. Problem był tylko jeden - myśliwiec nie chciał ruszyć. I owszem, urządzenia się aktywowały, ale cały pojazd widocznie nie zamierzał podnieść się w powietrze. Powodem nie mógł być brak paliwa, bo silniki jonowe były zasilane generatorami umieszczonymi gdzieś na pokładzie.

- Najpierw preferowałabym gościć z wizytą w Akademii. Lata całe mnie tam nie było, a i przydałoby się znaleźć kilka przydatnych rzeczy do ekwipunku - stwierdziła. Przed wyjściem na zewnątrz stanęła i zawiązała sobie na oczach kawałek materiału - zapewne po to, żeby nie oślepnąć i ruszyła dalej. Między skałami krążyły czarne, silne sylwetki stadka tuk'ata. Zapewne przyciągnął je wybuch Mocy. Najbliższy ze stworów stał piętnaście metrów od Arfa, warcząc i starając się widocznie podkreślić swoją przewagę nad sytuacją. Nie zamierzały atakować - nie były aż tak głodne, a instynktownie odczuwały czym może skończyć się takie polowanie. Mistrzyni odrzuciła resztki terentateka, a tuk'ata które były najbliżej rzuciły się na trupa, warcząc na siebie nawzajem.

- Trzeba byłoby sprawdzić z czego da się to cudeńko otrzymać i w jaki sposób. Ma niesamowity potencjał. - Mistrzyni wzięła Arfa pod ramię i asekurując go, energicznym krokiem podążyła w kierunku wyjścia, po czym przystanęła w środku korytarza. Jej twarzy wyglądała, jakby starała się coś sobie przypomnieć. Odwróciła się po krótkiej chwili namysłu i Mocą przytargała to, co zostało z terentateka, a zostało tego całkiem sporo. Kontynuowała spacer, utrzymując truchło w odległości kilku kroków za sobą i swoim byłym uczniem. - Nie będzie mi tu gnił zmutowany rankor. To mój cholerny grobowiec, nie jego - stwierdziła. Idąc w stronę wyjścia rozglądała się po ścianach i sklepieniu tunelu, które pokryte były różnego rodzaju wzorami i pismem, częściowo już zatartym.

Źrenice Nady zwęziły się nagle, kiedy zauważyła jak szybko rana znikła. - Co to jest? - zapytała zygerrianka, chwytając rękę Arfa, która jeszcze przed chwilą była ranna. Obejrzała ją dokładnie, wyraźnie zaintrygowana. - Z czego? Jak działa? Dlaczego zabliźniło się tak szybko?

Cząstki ciała przenosily się do wnętrza sarkofagu, ożywiając martwe komórki i łącząc z nimi, tworząc całe tkanki. Duch pomagał w łączeniu i przekształcaniu, aż w końcu ciało mistrzyni było kompletne. Widmo zniknęło, chichocząc. Na krótką chwilę zapanowała idealna cisza i bezruch, a potem... ... Potem od sarkofagu odeszła eksplozja Mocy, która wstrząsnęła posaadami grobowca. Kamienne wieko przełamało się i upadło w dwóch kawałkach na podłogę, a resztki ciała terentateka zostały doszczętnie zniszczonie i zniknęły w podmuchu czerwonych płomieni. Ilość Ciemnej Mocy gwałtownie podniosła się i musiała być wyczuwalna dla wielu istot wrażliwych na Moc. Ze sklepienie posypał się pył, a potem znowu wszystko ucicho. Szponiasta dłoń zacisnęła się na krawędzi sarkofagu i pociągnęła za sobą resztę zygerrianki. Mistrzyni przestąpiła ścianę grobu i zeskoczyła na podłogę, rozmasowując sobie lewą dłoń. Ubrana była w stare, zakurzone szaty, które trzymały się znacznie gorzej niż ona sama. - No, to czym jest to twoje cudne lekarstwo o którym wspominałeś? - zapytała, wskazując na ranną rękę Sitha, która teraz zaczęła trochę mocniej krwawić.

Zwierz ryknął, wierzgnął łapami, po czym upadł na ziemię, drżąc lekko. Był martwy. Duch opuścił ciało Sitha, gotowy do rytuału. - No, to daj z siebie wszystko.

Stwór odwrócił się w stronę iluzji i ruszył prosto na nią, nie zważając na cięcia mieczem świetlnym. Miał grubą skrórę - aby uszkodzić coś więcej niż tylko ją, miecz musiałby wbić się naprawdę głęboko w tkankę i przeciąć ścięgna, a do tego tym razem jeszcze nie doszło. Gdy terentatek odkrył, że atakował iluzję, zwrócił się w stronę Arfa i spojrzał na niego swoimi małymi, lśniącymi oczami. Był wściekły. Mięśnie w jego łapach spięły się, by sekundę później stwór mógł odbić się od ziemi i skoczyć na Arfa. Ręce Sitha podniosły się, a terentatek z hukiem wylądował na ścianie, burząc kilka półek, które w chmurze pyłu runęły na ziemię. Podejdź i wepchnij miecz w czaszkę. Przez oko będzie najszybciej.

Terentatekiem wstrząsnęły skurcze mięśni, ale prąd nie zdołał go zabić. Raczej doprowadził do tego, że zwierz potężnym i niespodziewanie szybkim ciosem łapy zrzucił z siebie Sitha i zamierzał go stratować - albo rozszarpać pazurami. Mistrzyni zaczęła wpływać na umysł bestii, próbując ją zdekoncentrować. Terentatek sięgnął łapą do głowy, jakby próbował wypchnąć ze środka przeszkodę.

Jules wrócił na chwilę do jadalni i zabrał stamtąd cukier. Dołączył do towarzysza. - Jest saletra i jest cukier, możemy zrobić z tego petardę. Pasuje? - zapytał.

Spróbujemy. Doprowadź go do środka i uśmierć dopiero przy grobie. Zwierz kilka razy potrząsnął łbem, warcząc wściekle, ale w końcu uległ i zaczął podążać za Sithem do środka grobowca. Ledwo mieścił się w tunelach.