Arcybiskup z Canterbury

(Nie wiemy gdzie jest flaga. Nie opisałeś)

- Starsza pani może się nawet położyć. Krzesło to musi być w tym wieku ortopedyczne - stwierdziła z wielką powagą.

(Ale to nie znaczy, że nie mogło być takich przypadków. A teraz proszę łaskawie ruszyć z fabułą) - JEJ się nie poszczęściło - poprawił Syd. Szkielet biegł teraz obok niego.

- Nie przestraszyłem się, przykro mi... Wyczuwam tu ciekawy element krajobrazu. Ciekawe, jaka jest jego historia - rzekł. Niedaleko biegnących w ziemi powstał kopiec, który rósł aż nie wyłoniła się z niego pożółkła, szkieletowa ręka, za nią zaś cała reszta trupa. Szkielet zaczął biec za grupką.

Syd zdjął bluzę, związał wokół pasa i pobiegł do lasu. Zrównał się z Eleanor i w skupieniu patrzył przed siebie. - Zemsta? A co takiego mogą zrobić? To durnie.

- Krzesła szkolne... Dobra - stwierdziła Tori. - Kiedy pierwszy stos zapłonie?

- Dobra. Z tego co pamiętam, Tom ma wodę na smyczy, nie? Więc Tom zostanie z Kelly bo jezioro raczej za nim nie pobiegnie po flagę. Ja idę z wami. Przydadzą się moje stare znajomości - stwierdził. - Ruchy, panie Pagan i pani Eleanor.

- I tak nikt nie chciałby rządzić... Dobra tam, raz się żyje. Kelly zostaje, Eleanor idzie, Pagan, jaka decyzja?

- No. To chyba wypadałoby się zorganizować, prawda? - zapytał Syd. - Kelly, widzę że przywiązałaś się do tej flagi. Zostaniesz tu? Kto chce iść na ewentualne mordobicie, a kto chce bić się na miejscu? - zapytał.

- Swoją drogą... Rozpalenie w internacie ogniska to byłaby bardzo, bardzo ciekawa rzecz... A miejsce korzystne.

- Mniemam, iżli jest to tron istoty, której zwyczajem może być siedzenie na nim i podziwianie widoków - odparła.

Tori po kilku minutach marszu zauważyła Kenta i po chwili wahania podeszła do niego. - Czy pan pozwoli, że mu potowarzyszę, czy też każe mi brać dupę w troki?

- Kolego, jesteśmy chyba w innych drużynach - stwierdził Syd z triumfalnym uśmiechem. - Ale ciche przemknięcie się nie jest głupie... - ostatnie zdanie skierowane już było do siebie samego.

- Czy wiemy gdzie jest flaga? - zapytał Syd. - Ewentualnie: czy są jakieś wskazówki co do jej położenia? - zapytał.

Tori wstała spod drzewa i ruszyła w stronę lasu, tę, która akurat dobrze wyglądała i zaczęła gwizdać.

Syd zabrał kilka swoich noży i wybrał drużynę Ateny. Poszedł do reszty pogwizdując wesoło, a wcześniej jeszcze związał włosy z tyłu głowy. Położył szkielet szczura na trawę, pozwalając by trup dotarł do jeziora.

- Jest interesująca. Za każdym razem podczas zgonu zachodzą inne reakcje w organizmie. Człowiek inaczej reaguje. Jeśli umiera wolno, to towarzyszy mu bardzo wiele emocji. Jeśli szybko - nie ma na to czasu. Chyba że strach... On pojawia się bardzo często.

- Ze śmiercią to jest zwykle różnie. Nie widziałem jeszcze dwóch takich samych zgonów... - zaczął, po czym zorientował się, że inni niekoniecznie lubią takie tematy. - Znaczy... Wybaczcie.

- Bardziej profesjonalnej opieki dla trupa nie znajdziesz - odrzekł z uśmiechem.

- Sam się zaproszę. I wiesz... Widzimy się w trumnie - mrugnął okiem, ciekawy reakcji chłopaka. - A szczur jest mój. - Podniósł zombie za ogon z rąk Pagana i postawił obok siebie.

- A widzisz tu innego nekrofi... Wielbiciela trupów? - zapytał. Szczur zachowywał się całkiem naturalnie... Poza tym, że był martwy.

(Proszę nie spamować) Spomiędzy trawy nad jeziorem wymaszerował lekko nadgniły i pokryty glonami szkielet szczura. Syd uśmiechnął się, a mały trup pomachał kościaną łapką. - Mówiłeś coś? - zapytał. Wziął zwierza na rękę i pogłaskał po czaszce.

- Nie, dzięki. Posiedzę sobie jeszcze - odparła.

- Twoje dzieło jest jak sztuka współczesna. Brzydkie i niefunkcjonalne, a na dodatek zrobione z czegoś pożytecznego - odrzekł do Pagana. Potem odwrócił się do Eleanor. - Dziękuję za docenienie. - Wyszczerzył się.

- Tak - odpowiedział. - Ja to zrobiłem. Ale niestety... - Liście znowu spadły - ... Nie potrafię przywrócić nikomu życia na stałe.